Om mijn geval ook maar even te bespreken, gevallen ben ik onder de last die ik mezelf al van jongs af aan opleg.
Ik denk dat het inderdaad een samenloop van omstandigheden is, misschien ben ik er mee geboren en misschien heeft de gemoedstoestand van mijn eigen ouders, beide geen erg uitbundige vrolijkerts. Ik begon met een bepaalde constitutie, die werd al dan niet verzwakt door de aandacht die ik kreeg, ik vroeg zelf om weinig en volgens mij zond dat uit dat ik ook weinig behoefte had, maar ik schijn ook niet te lang tegen aandacht te hebben gekund, nog steeds eigenlijk.
Sommige dingen heb je van nature, wat dat ook mag betekenen, andere dingen moet je leren, maar soms vind je iets moeilijk dan doe je het liever niet, als je vervolgens niet word aangemoedigd zul je daar ook niet in ontwikkelen, angst leid tot vermijding, soms is iets zo moeilijk dat je het liever vermijd. Zo heb ik volgens mij een sociale 'angst' ontwikkeld, ik ben altijd erg verlegen geweest en heb me daarom altijd verschuild achter mijn ouders en zussen. Nu woon ik alleen en ben ik erg onzeker in het aangaan van en onderhouden van contact.
Overbelasting kan in mijn geval zeker veroorzaakt hebben dat ik bepaalde andere gedragingen verkies die het mezelf alleen maar moeilijker maken. Om een beetje grip op het leven te hebben verkoos ik de eetstoornis en kan ik wel eens dwangmatig handelen.
Angst is een onaangename emotie, die vermijd ik liever, schijnt heel menselijk te zijn, als de angst reeel is is het normaal, reeel in de ogen van de ander, sociale angst word gezien als irreeel, want mensen zijn niet eng, oh ja ? Nou het is anders heel vervelend als mensen je afwijzen omdat je er niet leuk uitziet en kritiek krijgen is ook pijnlijk, als je al erg gevoelig en onzeker bent is het toch logisch dat je dat liever vermijd, er is een grens, blijkbaar heb ik mijn grens bereikt.
Ik loop sinds kort bij een antroposofische arts en therapeut, daar krijg ik massages ter ondersteuning van de gesprekken, die als doel hebben meer in mezelf te komen, ik leef volgens een andere antroposofische arts al van kinds af aan buiten mezelf, wat dat ook mag betekenen. De meeste mensen schijnen in ieder geval wel in zichzelf te leven.
Ik heb veel gelezen, waar ik alleen maar van in de war raak, momenteel weet ik niet meer wat of hoe, ik kan m'n gedachten ook moeilijk afmaken, misschien gewoon de overbelasting, ik ben er ook erg goed in om m'n grenzen te ver te willen verleggen wat dan weer tot overbelasting leid.
Maar ik ga dit niet uitgebreid vertellen, het is al langer dan ik wil. Ik denk niet dat er iets van buiten is, ik heb gemerkt dat het de afgelopen jaren voor m'n gevoel van kwaad tot erger is gegaan, er kwamen steeds nieuwe dingen bij ook al gingen er soms andere dingen af. Dwangmatig handelen schept rust, evenals het niet eten, nu kan ik dat niet meer doen, als ik niet eet word ik bang dat ik daardoor nog meer achteruit zal gaan en dat doet de paniek weer oplaaien, dan ga ik toch weer eten. Het is een cirkel van angst, als ik dit doe voorkom ik dat het erger word, maar ik wil dit niet doen. Uiteindelijk is het ook allemaal relatief, de overtuiging geeft er kracht aan, vasten is goed, dus als ik niet eet kan dat toch niet maken dat het erger word ? Tenzij ik te lang doorga. Of is het in mijn geval vanwege de jarenlage eetstoornis, juist wel schadelijk om nu te vasten, ik kan niet eens vasten, als ik te lang niet heb gegeten word de drang om te eten te groot om te weerstaan.
Toch weer van alles verteld. Ik wil ook eigenlijk wel, maar het voelt hier niet op z'n plaats.
Ach, ik vind het wel fijn om gestoord te zijn, ik vind het maar saai om ongestoord te zijn, maar dat komt misschien omdat ik denk dat ongestoord saai is, terwijl dat helemaal niet zo is. Je bent gestoord als je last hebt van bepaalde eigenschappen, hoewel, een psychopaat heeft er zelf niet zoveel last van, oke, in ieder geval, als je dusdanig afwijkt van datgene wat men (wie dat ook mag zijn) als normaal beschouwd. Als we allemaal zouden hallucineren zou je gek zijn als je dat niet deed.
|