hallo,

Ik ben een jongen van 17 jaar en wil mijn verhaal eens even kwijt en dan zou ik graag willen weten wat jullie hiervan denken.

Vroeger heb ik een periode gehad van nachtmerries en slecht slapen (een piek van een jaar toch wel), hier zijn we mee verder gegaan en ben ik bij een of ander centrum in een soort van therapie gegaan ( ik weet zelf niet wat de behandeling inhield omdat ik daar niet bij stil stond op die leeftijd). Het is naderhand iets beter gegaan, ik had niet iedere nacht nachtmerries meer. Maar angst is wel gebleven (Ik kan niet meer met zekerheid zeggen of de angst toen feller was als nu, maar dat doet er niet echt toe denk ik).
Misschien even vertellen dat ik altijd abstracte nachtmerries had. Ik kan er nog enkele herinneren, maar omschrijven is moeilijk. Ik heb nooit dromen gehad over achtervolgingen of moord of zombies; Altijd zeer abstract. (Af en toe meer reële dromen, maar die heb ik nooit zo eng ervaren). Horrorfilms en voornamelijk thrillers moe(s)t ik nooit zien want daar kon ik weken in het ergste geval maanden last van hebben en er zijn er die ik misschien 3 en meer jaren terug gezien had waar ik nu nog altijd angst van kan ervaren. Soms was een reclame al genoeg, ik weet dat ik een keertje bang had omdat ik de reclame van de film hannibal gezien had.
Horrorfilms gingen vaker wel. Zombiefilms of vleermuizenfilms kon ik vaak gewoon zien zonder enige angst naderhand, of eventueel "gezonde" angst die iedereen denk ik wel ervaart na zo een film.
Hiermee ben ik ook tot het besluit gekomen dat het onbekende mij angst inboezemt denk ik. Op dat vlak dan toch, want ik ben bijvoorbeeld niet een persoon die alles op voorhand moet geregeld hebben en afgesproken moet hebben en die niet meer zou functioneren bij onverwachtse situaties. Die situaties vind ik juist het plezantste. Maar bijvoorbeeld duisternis en zolderdeurtjes kunnen mij allemaal angst inboezemen en voornamelijk 's avonds. Door de dag kan ik gewoon de kelder in gaan, dan kan het wel eens gebeuren dat ik mij niet op mijn gemak voel, maar 's avonds dan durf ik nauwelijks te gaan.
Ik weet dat ik eens een avond met mijn ouders bij kennissen zat en toen werd er over geesten gesproken (iets wat zeer uitzonderlijk ter sprake komt bij mijn ouders en kennissen) en mensen die met doden contact hebben. Op zicht geloofde ik dat niet, maar toch boezemde het mij angst in en 's avonds stond ik weer bij mijn ouders aan het bed. Dat gebeurt wel vaker bij mij, dat ik ergens redelijk van overtuigd ben dat het niet bestaat of niet mogelijk is, maar er toch gefascineerd door ben of dat het mij angst inboezemt (vooral dan op spiritueel vlak). Zo zei bijvoorbeeld eens een meisje dat wanneer je een papier met 999 op je deur hangt 's avonds en het 's morgens omgedraaid zou hangen, dan zou de duivel in huis zitten. Zelf geloof ik totaal niet in de duivel, maar toch had ik 's avonds moeite met slapen. Hetzelfde met bijgeloof: ik geloof er niet in, maar toch zal ik niet onder die ladder doorlopen of er wel onderdoor lopen, maar er bij nadenken.
Een ander forum is op dit forum waar mensen foto's laten readen (van kamers enzo) en vragen of men iets ziets. Als ik op dat forum kijk of gekeken heb dan heb ik vaak een heel bang gevoel. Ik voel me dan niet op mijn gemak.Nu met dit te vertellen voel ik mij ook allesbehalve op mijn gemak trouwens.
Ik heb dit verhaal over deze angst al vaker willen plaatsen op dit forum, maar ik had steeds schrik dat iemand ging zeggen dat mijn huis bezeten is en indien ik dat moest lezen dan zou ik denk ik niet meer kunnen slapen. Terwijl ik er denk ik toch van overtuigd ben dat ik er niet in geloof.

Indien ik alleen thuis ben zijn mijn angsten ook veel groter, ook wanneer ik nog alleen in de keuken achter de pc zit en mijn ouders slapen zijn. Wanneer er bijvoorbeeld een vriend blijft slapen dan heb ik geen probleem om zonder nachtlampje te slapen. Een keer is het wel eens gebeurd dat we over een bepaalde film praatte en daardoor voelde ik mij weer totaal angstig, toen heb ik ook open kaart gespeeld en gevraagd of hij er erg in had als ik het lampje aanhield. Dat is trouwens wat ik ook als minder prettig ervaar. Ik slaap nog altijd met mijn nachtlampje aan.
Mijn algemene gemoedstoestand speelt ook mee of ik meer of minder angsten ervaar. Enkele maanden terug heb ik een zeer stressvolle relatie gehad die mij zelfs in een lichte depressie gebracht heeft. In die periode heb ik angsten feller ervaren en zijn af en toe ook dromen opnieuw ontstaan.

Soms dan denk ik wel eens dat ik licht paranoia ben en dat het daardoor allemaal komt. Maar ik kan hier geen conclusies over trekken omdat ik niet meer over paranoia weet dan dat er in de volksmond verteld wordt. Maar ik weet nog dat in de tijd dat ik als kleine jongen mijn lichaam aan het ontdekken was, en me dus met masturbatie bezig hield, waarbij ik altijd dus de schrik had (gelijk iedereen denk ik) dat mijn ouders dat zouden weten. Maar mijn fantasie ging af en toe zo ver dat ik dacht (dacht, ik was er niet van overtuigd) dat mijn ouders camera's hadden geplaatst op mijn kamer en dat ze mij zo bezig konden zien.
Nogmaals ik weet bijna niets over paranoia e.d. dus ik wil hier niet mijn conclusies gaan trekken, maar dit is iets wat eens in mij opgekomen is.

Misschien dat mijn persoonlijkheid hier ook van belang kan zijn. Ik ben zeer onzeker, ik verblijf niet graag voor lange tijd in drukke ruimtes, af en toe ben ik graag alleen. In die depressie heb ik ontdekt dat ik zeer vaak de schuld van iets op mij neem zonder dat daar reden voor is en soms zijn dat echt de meest banale dingen.
Ik geniet langs de ene kant van het leven, maar van de andere kant zou ik graag verlost willen zijn van die angst.

Mijn ex-vriendin, die zelf licht autistisch was, herkende soms autistische trekken in mij en voor die depressie ben ik bij een psychotherapeut geweest en die dacht op een bepaald moment dat ik hoogbegaafd was, maar dat bleek later dan toch niet. (Puur op de symptomen afgegaan dan he, er is geen expliciete test uitgevoerd).

Heeft iemand een idee wat dit allemaal kan betekenen? Zelf heb ik sinds enkele dagen echt de zin om het aan te pakken door therapieën bijvoorbeeld. Het probleem is dat ik weer met een schuldgevoel zit naar mijn ouders toe, ik wil dan graag die therapie zelf betalen, en ik zou liefst op eigen houtje bij de therapeut geraken omdat ik mijn ouders daar niet mee wil belasten. Maar langs de andere kant denk ik dat het beter is om bij die psychotherapeut terug te gaan omdat ik al vertrouwd ben met haar en ik wil vertrouwen in heb, alleen is het redelijk ver weg van mijn woonplaats en is het ondoenbaar met de bus.

Angst zal er altijd zijn, maar dat is bij iedereen en het is levensbelangrijk dat iemand angsten kan ervaren. Maar voor mij mag het in mindere mate.

Ik kan trouwens nog heel veel dingen opnoemen of zeggen over angsten. Maar dan ben ik nog even bezig.

Ik heb dit bericht al eens eerder gezet op een ander forum, dat wou ik nog even zeggen.

Alvast bedankt.

_________________
"Over 20 jaar heb je meer spijt van de dingen die je niet gedaan hebt dan van de dingen die je wel gedaan hebt. Dus gooi de touwen los, zeil weg uit de veilige haven. Vang de wind op in je zeilen. Verken, droom, ontdek!"
Mark Twain (1835-1910)

Hoi Tom,

Wat ik je kan zeggen over angsten, uit eigen ervaring is dat ze heviger worden als de stress toeneemt, wat voor stress dat ook mag zijn.

Cognitieve therapie kan volgens mij goed helpen, dan ga je je gedachten onderzoeken, want vaak zijn die de oorzaak van de angst, ook al ben je je er niet van bewust. Zo kun je de angst dus ook ontladen door er andere gedachten voor in de plaats te zetten, hoewel dit geen wondermiddel is, het heeft tijd nodig, maar door vaak tegen jezelf te zeggen dat je angst niet reeel is, in ieder geval niet zo erg dat je er last van hoeft te hebben.

Maar misschien weet je dit allemaal wel al, eigenlijk weet ik niet goed wat je zou kunnen doen.

Maar geniet van de positieve momenten en kijk wat je dan doet, als je weet wat je doet, denkt en voelt op die momenten kan je de angst misschien daarmee verdrijven, als het ware. Waarom maakt iets je blij ?

Inzicht is ook een goeie stap, waarom maken dingen je bang ?

Maar misschien ook niet.

Ik wilde gewoon even reageren, maar misschien heb je hier echt helemaal niets aan.

Sterkte ermee,

Jasje

Ik had vroeger ook wel last van "paranoide" gedachten. Zo dacht ik op een gegeven moment zelfs dat mensen mijn gedachten konden lezen, en ik ben toen ook van alles gaan bedenken om het die mensen lastiger te maken om mijn gedachten te kunnen lezen. Achteraf gezien kan ik hier wel om lachen. Maar ik denk dat we allemaal op een zeer jonge leeftijd wel irrationele angsten hebben. De kunst is uiteraard om hieruit te groeien. Gebeurd dit niet, dan kunnen die angsten zich ontwikkelen tot veel ergere dingen zoals geestelijke aandoeningen. Nu moet je niet denken dat je hierbij tot gek word verklaard. Integendeel, je bent nog jong genoeg om er wat aan te doen.

Je zegt al dat je onzeker bent, en ik zie dan ook gelijk een overeenkomst met je angsten. Je gelooft niet in geesten en toch ben je er bang voor. Wat dit zegt is dat je liever niet in geesten gelooft, maar op een onbewust niveau dat zeer zeker wel doet. Nu is het aan jou (het bewuste deel van jezelf) om daarmee om te leren gaan. Uit angst tegen jezelf zeggen dat een film nep is zorgt alleen maar voor meer angst. Met zekerheid weten dat alles wat je in films ziet fictie en special effects zijn is wat je moet doen. Ik denk dat het tijd is voor jou om goed na te denken over verschillende dingen. Denk aan de dood, denk aan je toekomst, denk aan alle onvermijdelijke dingen die je niet volledig in de hand hebt. En accepteer ze dan. Doe je dit niet, dan blijf je toch alleen maar in cirkels lopen waarbij je met elke ronde die je loopt een schepje angst erboven op krijgt.

Veel succes. (Lukt het je nu niet om in de komende 10 minuten alle problemen van je af te praten, maak je niet druk. Dit proces mag best een paar weken duren.)

Angst is al zo oud als de mens zelf. Ouder zelfs, want ook dieren kennen het. Het onbekende leidde ook tot de vorming van normen. De mens heeft gelukkig het uitzonderlijke vermogen van verstand, waarmee hij behoorlijk wat kan relativeren en de angst van zich af kan werpen.
Hou dus vooral je hoofd koel en bekijk het (zo) nuchter (mogelijk). Als je overtuigd bent van het bestaan van geesten, en ervan overtuigd bent dat ze in jouw omgeving rondwaren, zeg ze dan gewoon: "Hoi geest, doei geest, so be it."
Je bent erg gevoelig voor indrukken uit je omgeving, daarom is relativeren erg belangrijk. Bij veel mensen gaan indrukken gewoon voorbij: ze nemen ze (onbewust) op, doen er niets bijzonders mee, laten het door zich heen gaan en laten het weer achter. Ieder mens kan leren indrukken te kanaliseren en achter te laten.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust