Ik heb sinds kort last van dat gevoel, wat mensen vaak in de avond hebben als ze moe zijn, dat je droomt, terwijl je wakker bent. Ik heb gevoel steeds vaker dat ik in die droomwereld leef.
Alles wat ik zie, ruik, hoor en voel begrijp ik minder goed. Omdat ik me afvraag, of het wel echt is.
Kan het komen doordat ik moe ben, of ja. Ik weet het zelf ook niet echt...
Het is heel vreemd om uit te leggen, maar ik vraag het juist hier, omdat mensen hier misschien wel ervaring ermee hebben.

Ik word steeds gevoellozer, en lijk steeds meer in mezelf te keren. Maar ik heb daar echt absoluut geen zin in. Ik hou echt van het leven, en kan er volop van genieten. Maar ik word verdrietig, want het dringt niet meer goed tot me door. Alsof ik het niet meer binnenlaat.

Ik heb wel ooit drugs gebruikt, kan het misschien ook daardoor komen?

Ik wil graag weten of mensen dit bekend voorkomt, en wat je er eventueel tegen kan doen. Want het beinvloedt mijn leven dus wel erg. En ik heb er geen zin meer in.

_________________
"Imagination is everything; it's the preview of life's comming atractions"

Hoi Bobby,

ik moet gelijk denken aan een stukje van een gedichtje dat ik ooit is neergekrabbeld heb,

Soms is alles een waas
Korrelt alles om me heen
Alles verdwijnt langzaam
Alles is onecht
Ik ben in het niets
Niets dat bestaat

Klinkt wel herkenbaar. Ik denk zelf dat het komt omdat dingen niet helemaal echt zijn, of in ieder geval niet de volledige echtheid weergeven. Daarom heb je soms het gevoel dat je een beetje genept wordt met een soort filmwerkelijkheid. Alsof je een virtual reality bril op hebt gezet, en eigenlijk op 2 plaatsen tegelijk bent, waarvan je alleen de neppe werkelijkheid kunt zien.

Wat voor mij erg helpt is iets zoeken op aarde wat je ontzettend leuk vind binnen die " film", uitdagingen creeeren om te merken en te voelen dat je hier leeft. Zodat je op kan gaan in het leven zoals je op zou kunnen gaan in een computerspel, terwijl je tegelijkertijd je wel realiseerd dat het een computerspel is. Plezier hebben en vrede hebben met de beperkte en onwerkelijk ogende werkelijkheid. Het accepteren dat je in een beperkte/ andere werkelijkheid leeft, en het zien van alle mogelijkheden die deze (tijdelijke) werkelijkheid je bied.

Je kunt proberen kosten wat het kost de echte werkelijkheid te zoeken en te omvatten, maar dat wordt een frustratie. Dan word je gevoellozer, keer je meer in jezelf, etc. Als je besluit dat je nu eenmaal gebonden bent aan deze werkelijkheid hier op aarde, dat je als geest een menselijke ervaring aan het opdoen bent, dan kun je meegaan in deze werkelijkheid. Op die manier heb je vrede met het stukje werkelijkheid wat je nu ervaart, en als die werkelijkheid zich wil uitbreiden in de spirituele/ andere richting, dan komt dat vanzelf.

Misschien helpt het je, succes,
Liefs, Jedia

_________________
zie hoe alles even slaapt
straks komt het weer tot leven
dan toveren we een nieuw begin

_________________
Liefde is.

Wauw, bedankt allebei!

@ Jedia,

Ik heb inderdaad laatst meer uitdagingen voor mezelf gevormd om te kijken hoe ik erop zal reageren. Maar het drong alsnog niet helemaal tot me door. Ik probeer me vaak uit de dagelijkse sleur te trekken, dat niet elke dag hetzelfde is voor mij. Maar ik ben er iets gevoellozer door geworden en dus zoals ik zei, dringt het alsnog niet helemaal tot me door.

Laatst vroeg ik mezelf af of ik hier door mee wilde gaan. Omdat ik sowieso wel wist, dat dit wat ik nu ervaar, iets is wat zich ontwikkeld. Ik kan er mee doorgaan of afhaken en gewoon blijven leven in deze matrix. Maar ik weet echt niet wat ik wil. Ik wil gewoon blijven voelen, verdriet en vreugde. Maar ik wil me ook blijven ontwikkelen.

(trouwens, dat stukje gedicht is eigenlijk precies de omschrijving van mijn situatie..)

@ Brenda

Hoe zou ik contact kunnen leggen met beschermengelen?

Het klopt inderdaad dat ik vaak mijn verdriet niet wilde voelen en het negeerde. Waardoor mijn emoties eentoniger leken te worden. Het is net zoals je anti depressiva slikt. (ik slik het niet, hoor) Je emoties worden oppervlakkig gemaakt. Verdriet voel je dan niet, maar vreugde ook niet. Toen ik doorhad dat ik hiermee bezig was ik 'gebroken'. Ik liet mijn emoties hun gang gaan en moest dus ook huilen. Het heeft iets opgelucht, maar nog niet compleet. Of het heeft tijd nodig, of ik moet er nog iets voor doen. Maar ik weet niet wat.

_________________
"Imagination is everything; it's the preview of life's comming atractions"

_________________
Liefde is.

Een cursus volgen.. Het is best raar, een bekende van mij heeft vandaag tarotkaarten gelegd voor mij en zei dat er binnenkort een cursus in de buurt komt, waarvan het handig is om eraan mee te doen. Cursus yoga of meditatie. En nu schrijf jij er over. Best toevallig.
Maar dat betekend dan op zich wel dat die cursus erg belangrijk is voor me. Anders zou ik niet van alle kanten er iets over horen.

Het gaat nu niet echt goed met me, voor mijn gevoel. Ik ben benieuwd of dit nou een proces is, omdat ik me wil laten gaan in emoties.. Dat het blijkbaar echt zo diep zit dat ik me nu zo slecht voel.

Ik weet even niet meer wat ik moet doen/schrijven.
Totale chaos...

_________________
"Imagination is everything; it's the preview of life's comming atractions"

_________________
Liefde is.

Het gaat wel met momenten beter, maar nu heb ik het probleem dat ik bang word als ik in bed lig. Er komen dan ineens allemaal negatieve gedachtes op me af, waar ik bang en gek van word.

Niet zo geweldig allemaal..

_________________
"Imagination is everything; it's the preview of life's comming atractions"

hej!

Iedereen krijgt in zijn leven te maken met dit soort tijden. Nooit leuk.
Maar wat er wel leuk is is dat je in dit soort tijden heel goed naar je lichaam leert luisteren, want wat het eigenlijk zegt is : meisje/jongen je bent ergens niet goed bezig. Er is namelijk "iets" in je gaande waardoor je zo druk bezet bent dat je je omgeving niet meer kan volgen. Wij kunnen indicaties aan jou geven van mogelijke oorzaken maar jij bent de enige die jouw lichaam goed genoeg kent om de vinger op de zere plek te leggen. Waarbij het misschien een harde confrontatie kan zijn om dat dan ook daadwerkelijk te doen, maar misschien ook wel een hele leerzame confrontatie.

Het langs-je-heen gevoel kan te maken hebben met spirituele en niet spirituele zaken.
De spirituele zaken zijn zo talrijk dat ik je enkel kan aanraden om naar jezelf te kijken. Loop je jezelf voorbij? wordt er meer van je verwacht dan dat je eigenlijk aankan? neem je wel genoeg rust? ben je aan het bijkomen van ingrijpende zaken? Geef jij te veel energie aan iets? Ben je bang? en zo ja voor wat? en is die angst reeel?

Maar over de niet spirituele zaken kan ik wat duidelijker zijn:
Let op je voeding, door een te kort aan voeding kan je lichaam geen energie produceren. Hierdoor lijkt het alsof alles langs je heen gaat en dat is ook zo. Je lichaam is bezig met zichzelf in leven houden en daar dus blijkbaar te druk mee. Sowieso is het in zulke tijden altijd zo dat je lichaam/ geest druk is met iets. Een gezonde voeding om dat proces te steunen is natuurlijk altijd goed! Verwen jezelf af en toe met een beetje extra energie. (niet te veel, wel in balans een overschot aan voeding zorgt er natuurlijk voor dat je je lichaam weer extra aan het werk zet (omzetting naar onnodig vet) )

Maar het kan ook zijn dat het niet zo goed gaat met je conditie (roken, weinig sporten, weinig beweging). Het is een feit dat een beetje beweging gezond is en juist ook extra energie geeft.

Of ben je begonnen aan nieuwe medicatie (de pil ). Het kan zijn dat je lichaam daaraan moet wennen. Geef dit wat tijd.

Natuurlijk raad ik je aan goed te drinken te eten en te sporten want dit geeft een mens in welke situatie dan ook een vitaler leven. Zoek wel iets wat bij je past en waar je bij kunt ontspannen.
Daarnaast veel succes met het mogelijke spirituele!

kus
Nynke

_________________
u.

Het vervelende aan negatieve gedachtes en emoties is dat we nogal vlug geneigd zijn ze weg te drukken.
Het vervelende dááraan is dat je er niet mee afhandelt.
Ik zou als ik jou was, zou ik alles wat mij zo naar binnen trekt onder ogen komen, het verwerken en een plaats geven (accepteren).
Ik denk dat je deze periode doormaakt, om straks met meer kracht en stevigere schoensel je leven verder te kunnen leven en ontwikkelen.

En: je verdriet, weggedrukte gevoelens, nare gedachtes en ervaringen de vrije loop laten, betekent dat jij jezelf de moeite waard vindt, jezelf accepteert en van jezelf houdt.
Dus ook hierin geldt: "na regen komt zonnenschijn."

En...hoe we het ook beleven of bekijken, de aarde en al haar consumpties, feesten, nieuwe modetrends, pretparken en evenementen zijn vergankelijk.
Jij, in wie je in essentie bent, bent voor eeuwig.
Als je het 'aardse gezellige' niet wil opgeven omdat je er deelgenoot van wil zijn, kies dan (bijvoorbeeld) totdat je weer ontladen ben en in geluk met jezelf kunt leven voor een gulden middenweg.

Oh ja, voor ik het vergeet: in dit geval/gevoel is het niet de drugs die je in het verleden hebt genuttigd, maar jouw eerlijkheid naar jezelf toe.
Je wordt als het ware door jezelf op je schouders geklopt.
Tijd voor verandering!


Alle liefde, kracht en wijsheid...

@ Ijsbeertje,

hoe lang kan dat loslaten duren? Het duurt nu al zo lang, dat ik bang ben om er voor eeuwig in te zitten. Ik heb het gevoel alsof ik midden op een druk kruispunt sta, als ik naar rechts ga doe ik iemand pijn, en mezelf, maar als ik naar links ga ook. Dan kan ik gewoon beter blijven staan toch.. Maar toch moet ik aan die overkant zien te komen.

Hee Kleintje (klinkt zo leuk, haha)

Volgens mij zijn niet-spirituele zaken niet de oorzaak. Ik beweeg heel veel en eet ook echt genoeg. Oke, misschien slaap ik te weinig. Omdat ik zo veel beweeg, moet ik ook veel slaap hebben, dat heb ik dan wel iets minder. Daar ben ik nu wel mee aan het werk.
Ik zit heel erg te denken aan wat je schreef, met de vraag of ik mezelf voorbij loop. Dat zette me even aan het denken, maar wat bedoel je er eigenlijk precies mee?

Hoi persoon die is zoals die is,
je hebt helemaal gelijk over nare situaties confronteren en gelijk accepteren. Maar dat is toch makkelijker gezegd dan gedaan. En het lijkt, hoe veel ik ook huil en me slecht voel, het lijkt zich maar niet te verwerken. Hoe lang duurt zo'n proces in hemelsnaam. Het lijkt ook echt alleen maar slechter te worden. Als ik klaar ben met mijn werk/sport, dan keer ik weer terug naar mijn gedachtes en voel me gelijk weer slechter. Ik voel me dus alleen echt probleemloos en fijn als ik afleiding heb.
Zucht..

In ieder geval bedankt voor jullie reacties en adviezen.
Het is altijd zo makkelijk om iemand anders adviezen te geven, maar als je er eenmaal zelf mee zit is het zwaarder dan het leek.
Maar ja, alles komt goed. Dit ook.

_________________
"Imagination is everything; it's the preview of life's comming atractions"

Ach ach, laat ik dit nu net ook hebben, maar dan zonder ik ooit drugs gebruikt te hebben...
Tja...Bij mij werkt gewoon diep in ademen, dan weer uit, dat een paar keer doen en dan is het weer normaal (naja normaal...)

_________________
Als je zegt dat je vliegt
Kom je dan ooit naar beneden?
Je ogen staan gericht
Naar de lucht die zo blauw is