Ik heb al een aantal topics hier gelezen, ik herken wel van alles, ik heb ook ergens op gereageerd, maar wil toch even een nieuw topic openen. Soms vind ik mijn verhaal niet mag plaatsen onder het topic van een ander, dan denk ik dat die ander dat niet leuk vind ofzo.

Ik ben van nature nogal onzeker, ik ben het tegenovergestelde van een haantje de voorste, ik ga altijd aan de zijkant staan, ik praat niet veel, ik sta niet graag in de belangstelling, ik vind mezelf al gauw te veel, ik vind dat ik gauw te veel vraag, dat ik zeur, dat ik me aanstel, dat ik minder ben, ik heb gewoon een minderwaardigheidscomplex. Zelfs als ik iets goed doe dan draai ik dat zo dat ik weer iets verkeerd heb gedaan, als ik ergens in uitblink vind ik mezelf een uitslover en denk ik dat mensen het me kwalijk nemen, ik mag niet goed zijn, maar als ik niet goed ben dan vind ik mezelf een loser en denk ik dat mensen me uitlachen omdat ik niet goed genoeg ben. Ik wil dat mensen me leuk vinden maar als ze me leuk vinden dan vind ik hen niet meer leuk, ik heb dan ook geen waardering voor de complimenten van anderen en dan vind ik mezelf weer een kwal, zo blijf ik vast in deze spiraal.

Vorig jaar had ik voor het eerst een paniekaanval, ik dacht dat ik gek werd, ik was al eerder opgenomen geweest en was toen volgens de arts depressief met psychotische kenmerken, een schuldwaan, ik vond mezelf erg slecht en schuldig aan van alles en ik brandde en krabde mezelf. Dus ik dacht ik ga weer psychotisch worden, maar dit was dus een paniekaanval, veel enger dan die zogenaamde psychose, die misschien niet eens echt een psychose was, maar eerder een negatief zelfbeeld.

Sinds die ene paniekaanval, waarop ik me liet opnemen, want ik durfde niet meer thuis te zijn, dacht dat het dan nooit meer goed ging komen, ook al had ik me aangemeld voor een opname elders maar daar moest ik nog weken op wachten. Anyway, ondanks dat ik na de opname en enige tijd elders in een opvang weer thuis met begeleiding woon, er komt elke week iemand langs en ik heb gesprekken en ik doe weer dingen, heb ik de laatste tijd weer last van die paniek, 's avonds als ik thuis zit ga ik altijd maar tv series kijken of films, daar zit ik echt de hele avond aan gekluisterd, ik vind het behoorlijk lijken op een verslaving, het is alsof dat het enige is wat leuk is 's avonds, als ik het niet doe voel ik me deprie of laait de paniek op. Afgelopen weekend kwam de paniek ook terwijl ik zat te kijken, misschien was de serie te dramatisch. Hoewel ik me dingen erg aantrek vind ik het ook 'leuk' om te lezen over problemen van anderen, of enge films te kijken en dergelijke. Ik maak het mezelf blijkbaar graag moeilijk.

Ik heb het gevoel dat ik vast zit, dat ik mezelf ook steeds dieper in het moeras trek, ondanks de gesprekken en de positieve feedback van m'n begeleider, iedereen zegt dat het beter gaat, sommige dingen gaan ook beter.

Ik denk dat het grootste probleem is dat ik geen vrienden heb, geen mensen om me heen waar ik echt contact mee heb, ik vind het erg moeilijk om echt contact te maken met mensen, ik ben nooit echt helemaal mezelf.

Er huist veel woede in me, maar ik durf er geen uiting meer aan te geven, tijdens mijn eerste opname woonde ik nog thuis, toen heb ik het voor m'n moeder en zus erg moeilijk gemaakt, later vertelde m'n zus me dat het voor hun ook erg moeilijk was, daar voelde ik me schuldig over, sindsdien doe ik extra hard m'n best om te zorgen dat het leuk is als m'n moeder op bezoek komt, naar haar ga ik niet, want meestal als ik naar haar ga (ze woont in het buitenland dus ik blijf dan een paar weken) dan ga ik achteruit, stop ik met eten en de laatste keer had ik ook geen energie om andere dingen te doen.

Ik voel me gewoon erg alleen, ook als er mensen zijn, ook al komt m'n moeder langs, ook al mail ik met mensen, spreek ik mensen op msn, iedereen is zo ver weg maar als ze hier zijn voel ik me zo gespannen want dan ben ik bang dat het niet leuk genoeg is.

Ik woonde een tijdje in een opvang voor jongeren met gedragsproblemen, daar was dag en nacht begeleiding, ik hoefde er vrijwel niets, er waren altijd mensen, dat had voor en nadelen, het grootste voordeel was dat ik me er veilig voelde, ik durfde er mezelf te zijn en er was iemand met wie ik redelijk overweg kon, maar ook bij hem was ik gauw bang dat ik iets verkeerds zou doen, dat ik teveel praatte of dat ik juist te stil was, hij was autistisch en daarom dacht ik dat ik ook dat ik alles verkeerd deed, omdat ik dacht dat ik anders tegen hem moest doen omdat hij autistisch is.

Het maakt gewoon niet uit, ik ben altijd bang dat ik het verkeerd doe, altijd bang dat mensen me niet aardig vinden, soms wil ik gewoon ophouden met bestaan, maar dat is volgens sommige mensen weer laf en egoistisch, dat kan ik m'n ouders niet aandoen en bovendien zal ik dan tot in de eeuwigheid blijven ervaren dat ik doodga en dat schijnt een hel te zijn. Ik ben helemaal niet gelovig, maar ik voel me een enorme zondaar. Misschien ben ik ook wel gelovig, maar weet ik er te weinig over en heb ik er te weinig ervaring in en ben ik te skeptisch.

De tegenstellingen in de wereld maken me alleen maar onzekerder, ik heb het gevoel alsof er geen waarheid bestaat, ik weet niet waar ik zelf in geloof, iedereen heeft wel een punt, ik kan niets afschrijven, er is weinig wat ik als totale onzin opvat. Maar er schijnt een kern te zijn, als ik die kern bevat zal ik rust vinden, maar ik kan er niet bij en soms denk ik dat ik gek ben dat ik dit soort gedachten heb.

Als ik actief bezig ben voel ik me wel rustig, tenzij ik er niet met m'n aandacht bij ben, het moet me dusdanig motiveren en interesseren dat ik er in op kan gaan, anders wekt het irritatie op en ga ik weer piekeren. Thuis vind ik het moeilijk om me ergens op te concentreren, bij vlagen speel ik wel eens op m'n gitaar, maar ik ken nog geen liedjes en ik vind het moeilijk om te oefenen als het moeilijk is wat ik dan weer zwak van mezelf vind, het lijkt wel alsof ik niet durf te falen, als ik faal ben ik totaal verlamd, of ik word boos, ik word er gespannen van als het niet wil lukken. En gespannen ben ik toch al.

Er is zoveel te vertellen, ik wil gewoon dat het ophoud, maar ik weet niet goed wat het is en soms word ik gewoon zo wanhopig. Ik moet mezelf echt voorhouden dat het beter gaat en dat het nog beter zal gaan, dat ik in een fase zit, dat ik vooruitga, dat ik daar echt ook mee bezig ben en dan moet ik dat voor mezelf bewijzen, concrete voorbeelden aanvoeren. En ik moet erin blijven geloven dat de mensen die me helpen me kunnen helpen, dat alles tot verbetering zal leiden. Maar soms ben ik bang dat ik een van de mensen ben die er niet uitkomt, ongeacht wat ik probeer, dat ik ondanks de begeleiding, ondanks de pogingen, ondanks alles altijd zal lijden, dat ik slechts kan proberen er uiting aan te geven, maar dan moet ik eerst een uitingsvorm aanleren, muziek, tekenen, schrijven of anderzijds. Dat ik een gekwelde kunstenaar ben, ook al ben ik geen kunstenaar en zeker geen talentvolle. Dat mijn leven zal eindigen in zelfmoord, dat ik gek zal worden, gedoemd ben.

Ik vind mezelf niet goed genoeg als ik niet ergens geweldig in ben, ik vind dat ik pas goed ben als ik iets 'publiceer', als ik 'beroemd' ben, dat dat een teken is van succes en dat dat belangrijk is. Ik denk dat ik gefaald heb als ik dat niet ben, dat het angst is wat me ervan weerhoud om op de voorgrond te treden. Ik kan het moeilijk accepteren dat ik er niet meer of minder om ben als ik al dan niet beroemd zou zijn, beroemdheid is een keuze, niet iedereeen die wil zijn 'kunst' verkopen of vertonen. Daarnaast, het is allemaal relatief, als ik de juiste mensen kan overtuigen dat mijn verhaal/tekening/(kunst)werk bijzonder is en zij het aan de man brengen en weer anderen weten te overtuigen dat het bijzonder is, dan kan ik beroemd worden. Maar waarom wil ik dat in hemelsnaam, waarom wil ik beroemd worden en volgens mij wil ik dat absoluut niet ! Ik schaam me ervoor dat ik hierover denk, het is zo'n kinderachtige wens, zo materialistisch (dus slecht).

Ik weet dat bepaalde gedachten erg zwart/wit zijn, dat het allemaal niet zo definitief en expliciet is. Ik weet het, maar ik ervaar het wel als zodanig.

Ik wil zo graag gewoon weer mezelf kunnen zijn.

Mn therapeut raadde me aan m'n spiritualiteit te ontwikkelen, maar ik weet bij God niet hoe. Ik geloof niet in iets definitiefs, mediteren maakt me kwaad of te onrustig of ik raak in paniek. Ik vind het zoiezo moeilijk om routine aan te houden, op sommige punten lukt het overigens prima, als ik het maar belangrijk genoeg vind.

Alles maakt me onzeker, overal twijfel ik over, tegelijkertijd laat ik me beinvloeden door de raarste dingen en ga ik geloven in van alles en nog wat wat me alleen nog onzekerder maakt.

Soms voel ik me zo alleen en ik vind dat ik dat niet erg moet vinden, ik ben al jaren alleen, andere mensen kunnen ook goed alleen zijn, ik hoef geen mensen te ontmoeten maar ik moet leren alleen te zijn ... denk ik dan. Maar ik wil niet leren alleen te zijn, ik wil leren hoe ik gewoon met mensen om kan gaan en wat ik kan doen om me goed te voelen.

Ik voel me depressief, ben ik depressief, is dat zo eenvoudig te verhelpen door een pilletje te slikken, maar ik wil geen pillen meer slikken, want het verandert niets, of wel. Als een pil me gelukkiger kan maken, meer energie kan geven, minder angstig kan maken, zodat ik meer kan gaan doen kan ik een levensstijl ontwikkelen die voorkomt dat ik depressief word, dus als ik dan stop met de medicijnen zal ik niet weer depressief worden. Denk ik. Maar ik denk er niet aan om weer aan de medicijnen te gaan. I'd rather do it the hard way.

Ik weet dat ik geen waardeloos mens ben, ik weet dat ik bepaalde dingen wel kan, dat mensen me wel aardig vinden. Ik weet dat ik oke ben, maar dat is niet genoeg, er is zoveel meer, alleen positief denken brengt je er niet. Ik weet niet eens wat ik moet denken. Ik wil alleen maar denken, het is oke als ik sterf. Neeee, dat wil ik helemaal niet denken, ik wil geloven dat het nodig is dat ik nu zo moe ben, dat ik hard gewerkt heb de afgelopen jaren, gevochten heb, dat ik daar gewoon moe van ben, dat ik rust nodig heb, meer dan 1 nacht, dat ik gewoon lekker rustig aan mag doen, dat ik lekker veel thuis mag zitten, lekker veel tv kijken, lekker veel lezen, lekker relaxen. Lekker toch ? Maar ik voel me zo vaak schuldig over alles wat ik doe. Als ik sport vind ik mezelf ijdel, want ergens doe ik het wel om m'n lichaam strakker te maken en ook al is het ook goed voor m'n lichaam en geest, het is alsof ik niets mag doe wat goed voor me is, behalve als het alleen echt voor m'n gezondheid is, maar als het maar iets te maken heeft met uiterlijk.... ik wil gewoon mooi zijn, maar dat is ijdel en dat is een zonde. Waar haal ik deze onzin vandaan, het zijn maar gedachten, ook al vinden andere mensen misschien dat het waar is, ik bepaal toch zeker zelf wel of ik dat ook vind, vind ik dat dan, nee! ik wil dat niet vinden althans.

Ik vraag me af wat ik zelf vind en of wat ik zelf vind wel is wat ik zelf vind of wat de maatschappij me verteld en als het niet de maatschappij is dat is het wel een andere groep, als ik me ergens in verdiep laat ik me overtuigen, bestaat het wel dat ik eigen overtuigingen heb, bestaat er wel zoiets, is niet alles afkomstig van een ander? Ik kom lichamelijk immers ook voort uit het lichaam van 2 anderen, gevoed door bronnen van buitenaf, niets ontstaat uit het niets, niets bestaat niet. Dit soort gedachten maken me echt goed gek, het duizeld, me letterlijk in m'n hoofd, het beangstigd me, de wereld is niet wat zij lijkt, zij is meer en minder dan dat, is zij uberhaupt wel en als zij niet is, wat is dit dan wel ?

Niets bestaat niet .... maar wat dan wel......

Ik moet de dingen gewoon niet zo serieus nemen, gewoon lachen, gewoon blij zijn, genieten, van mezelf houden, inzien dat ik geweldig ben, ongeacht wat ik presteer of beter nog, mezelf niet beoordelen, ik ben gewoon mens, punt uit.

Maar misschien voel ik me wel veel beter als ik mezelf wel geweldig vind, dus misschien heb ik er baat bij, niet mezelf als beter dan een ander te beschouwen, maar gewoon, geweldig, of gewoon best wel oke.

Ik heb natuurlijk zwakke punten en ik ben niet overal even goed in en anderen zijn wellicht beter, dat is gewoon zo, ik houd mezelf toch voor de gek als ik mezelf ga vertellen dat ik buitengewoon bijzonder geweldig ben. Ik ben gewoon een mens, maar ik ben in een fase van mijn ontwikkeling, die een ander misschien al heeft doorlopen en er zijn mensen die zijn nu eenmaal slimmer, sneller, verder ontwikkeld, whatever.

Ik moet eens niet zo moeilijk doe, een beetje minder nadenken over dit soort zaken, misschien, misschien ook gewoon een andere richting op denken.

En inzien dat ik me niet hoef vast te pinnen op het een of andere geloof, in tegendeel, het is juist goed om open te blijven staan voor zaken en om vandaag anders te denken dan morgen, dat houd leven in de brouwerij.

Soms lees ik iets en slaat de bui volledig over. Maar evengoed, soms begrijp ik lang niet alles wat ik lees, want dan blijf ik hangen in iets wat ik daarvoor heb gelezen. Mijn ontwikkeling verloopt volgens mij stukken langzamer, om wat voor reden dan ook, maar misschien ook sneller dan bij anderen, wat doet het er toe.

Ik blijf vaak hangen in onzinnigheden, in zaken die er niet toe doen, denk ik later, maar misschien is het nodig, voor zover dingen nodig zijn, om ergens in te blijven hangen, om verder te kunnen gaan.

Ergens is alles wat ik geloof even ingestort, ergens maakt het de chaos alleen maar groter, maar ergens maakt het de lucht ook gewoon wat lichter, helderder. Zie ik weer gewoon het leven om me heen, zonder de spoken die er misschien wel of niet zouden kunnen zijn. Ik zie wat ik zie, dat is niet veel, ik hoor wat ik hoor, of er meer is of niet, het kan zijn, maar ook niet.

Alles is relatief, afhankelijk van wat ik daarmee bedoel klopt dat wel of niet.

Poeh, zo kan je wel even doorgaan, maar ik ga maar gewoon even verder met m'n leven. Zal wel weer een moment komen dat ik er anders over denk.

Je bent een redelijk intelligent persoon, dus ik zal iets proberen uiteen te zetten waarvan ik vermoed dat het je misschien wel kan helpen.

Laat ik beginnen met zeggen dat als je therapeut opmerkt dat je een spiritualiteit moet ontwikkelen, ze waarschijnlijk niet doelt op hetgeen wat hier de revue passeert als zijne spiritualiteit. Dingen die hier de ronde doen (vaak voortkomend uit bijgeloof, goedgelovigheid en/of naiviteit) zijn vanuit mijn perspectief niets meer dan blokkades voor de ontwikkeling van een (persoonlijke) spiritualiteit, welke niets meer hoeft te zijn dan een framework waarin je bepaalde gebeurtenissen in je leven kunt plaatsen, om er zo enige betekenis aan te geven binnen het grotere geheel. Een spiritualiteit is meer een filosofie, dan een lijstje van je aangepraatte paranormale gaves.

Jij bent intiem bekend met het mentale leven van iemand die teveel denkt en hyperkritisch is, dus een model van de zelf zoals ik hem zie kan je misschien wel enigzinds vooruit helpen. Ik ben hoog skeptisch over het idee van een zelf (als in het befaamde 'jezelf zijn'), en ga er persoonlijk uit dat er in een mens heel veel verschillende identiteiten zitten die elk een bepaalde invloed hebben op de mentale beleving van de wereld (zowel intern, je innerlijke leven, als extern, de buitenwereld). Ik denk dat jij wel snapt wat ik bedoel, want jij denkt voor 10 personen tegelijk. Jouw hoofd is een soort democratie, waarin eerst heel veel geouwehoerd wordt, waarna er helemaal niks kan gebeuren omdat de ene partij de andere partij blokkeert. Er zijn partijen die nut hebben (CDA), partijen die daar beetje tegenaanschoppen (SP) en partijen die helemaal niks in die regering te zoeken hebben (Partij Wilders). Je snapt het idee.

Nu wil ik graag even een moment verheldering inbrengen wat jouw hopelijk doet beseffen hoeveel controle je hier over hebt, zonder dat je het zelf direct door hebt. Wat in jouw hoofd passeert voor 'de anderen', zijn de anderen feitelijk helemaal niet, maar ben jij zelf. De ander zit in jouw hoofd. Probeer die zin te snappen, want het is volgens mij van groot belang. Mensen waar je in je dagelijks leven mee omgaat, daar heb je compleet geen kennis van, omdat je feitelijk nooit kunt weten wat zij denken of wat er in hen omgaat. Toch ken je ze menselijke eigenschappen toe, want het zijn immers mensen. Dit neemt niet weg dat, als je met een ander omgaat, je altijd omgaat met het beeld van die ander dat je in je eigen hoofd hebt geschept. Kortom, alle mensen in jouw omgeving bestaan in jouw hoofd als beelden en schetsen van wie die personen werkelijk zijn. Tegelijkertijd is het ook zo dat die anderen zijn fundamenteel zijn voor ons bestaan, dat wie wij zijn altijd wordt gespiegeld aan de anderen. Ik zeg altijd dat mijn identiteit een functie is van de anderen. Hoewel ik zelf kan beslissen waar ik aan denk, en wat ik wil gaan doen, is het kader waarbinnen dit gebeurd altijd dat van de anderen. Wat je doet is vaak dan ook, of je het nu leuk vindt of niet, voor anderen. Jij voelt je daar schuldig over, omdat je denkt dat die anderen jouw veroordelen op het feit dat jij niet dingen voor jezelf doet, maar voor anderen. Mijn oplossing is: stop in het denken van termen als 'jezelf', en neem je zelf (let op de spatie tussen 'je' en 'zelf') zoals ze is: een bron van identiteiten, van mogelijke zijnswijzen, van allerlei personages en karakters die wachten voor jou om gebruik van ze te maken.

Ik denk niet dat het mogelijk is om vanuit jezelf iets te zijn, om puur en enkel voor jezelf te leven. Ik denk dat het juist zo is dat je vrijheid hebt om te kiezen wie of wat jij wilt zien. Met andere woorden, je kunt zelf besluiten als wat jij door het leven wilt, er is niets of niemand die dat voor je doet. Zelfs je zelf niet, want je zelf maakt gebruik van alles wat er in haar zit als jij er zelf geen controle over opeist. De anderen in jou denken voor je zelf, en jouw veronderstelde zelf (die gespleten persoonlijkheid die uit jouw verhaal naar voren komt) denkt ook voor je zelf, waardoor er zoveel personages door elkaar heen praten dat je nooit ergens kunt komen, omdat je geen keuze kunt maken, wat je wilt zijn. Je bent overal vrij in, behalve in kiezen of je vrij wilt zijn of niet: je bent vrij. Je MOET kiezen. Als je het niet doet, dan is het gevolg dat je door getouwtrek continu wisselt van wat je vindt dat juist is, of goed is, of slecht is, etc.

Met andere woorden, je moet dus iets gaan spelen, een zijn, iets waarvan jij het bewondert. Natuurlijk komt de ander in jou dan in opstand, want dat je kiest voor een bepaalde zijnswijze, betekent feitelijk dat je niet kiest voor andere zijnswijzen, die een compleet eigen leven zijn gaan leiden in jouw zelf. Mensen zetten, en vooral in deze materialistische tijd, zichzelf af van anderen door een bepaalde mening te hebben of een bepaald iets te bezitten, om daarmee vooral aan te tonen dat ze de tegenovergestelde mening niet hebben. Ik wil als spiritueel aangezien worden, omdat ik NIET als materialistisch bestempel wil worden. Ik wil speciaal zijn, omdat ik NIET als normaal of 'een van hen' aangezien wil worden. Dit is de puurste werking van de-ander-in-de zelf: we beslissen al voor onszelf hoe de ander denkt. Feit is dus dat anderen om ons heen nooit iets te zeggen hebben over wie of wat wij zijn, maar dat we dit altijd al zelf voor hen doen, via de ander-in-de-zelf. Deze ander-in-de-zelf zal ook altijd actief blijven omdat haar enige functie simpelweg het verschaffen van mogelijke identiteiten is. Zij is de meest pure manifestatie van de zijnskeuze die we allemaal hebben.

Voor mij is, in mijn persoonlijk leven, dapper zijn dan ook vooral het doen van datgeen waarvan de ander in mij zegt dat het niet kan of mag. Ik verleg mijn grenzen constant om aan de ander in mijzelf te bewijzen dat ik een bepaald persoon ben, en dus een ander persoon NIET ben. Ik vind het essentieel in mijn leven dat ik vooral vasthoud aan datgeen wat ik gekozen heb te zijn, en alles dan ook binnen die zijnswijzen te interpreteren. Dit heeft weer tot gevolg dat ik een sterke wil heb, en me per definitie al niet van de wijs laat brengen. Dit hoeft geen natuurlijk gevolg te zijn van het kiezen van een identiteit, maar is eerder het natuurlijk gevolg van de persoon die ik heb gekozen te zijn. Ik draag dit ook naar anderen uit, of de ander in mij dit nu goedkeurt of afkeurt: zijn is constant in beweging. Het is niet zo dat je van de een op de andere dag een keuze maakt, en dat die keuze dan voor de rest van je leven in effect is. Dezelfde keuze krijg je feitelijk weer elke dag opnieuw voor je neus, en het is dan ook imperatief dat je elke dag weer die keuze kunt maken. Zodra je je laat leiden door anderen of een ander-in-je-zelf, ben je verloren.

De ander-in-de-zelf is zo sterk dat ze in ons geestesleven allerlei gedaantes aan kan nemen. Omdat feitelijk heel veel dingen om ons heen zo zijn omdat onze hersenen ze als zodoende interpreteren (een appel is niet rood van zichzelf, geluid klinkt niet hoog of scherp van zichzelf, etc, al deze waarnemingen geschieden op het moment dat de hersenen vibraties omvormen tot geluid, het moment dat de hersenen kleur aan appels toekennen, etc), is het dus ook zo dat de ander-in-de-zelf toegang heeft tot exact dezelfde bronnen als de actieve zelf. Vooral ook omdat in je dromen dat actieve zelf in diffuse slaaptoestand wordt gebracht, is dit een bron waarin de ander-in-de-zelf je bombardeert met allerlei symbolische informatie over van alles en nog wat wat ook maar een beetje met je leven te maken heeft. Gekoppeld met de juiste gebeurtenissen (bijvoorbeeld slaapverlamming), en de activitie van de juiste delen van het limbische systeem (dierlijke en oudste onderdeel van het brein) kan de ander-in-ons-zelf zo echt en dichtbij lijken dat we overtuigd raken van haar fysieke bestaan. Sterker nog, zelfs als je klaarwakker bent kun je de ander-in-je-zelf ervaren: gewoon in het donker in een leeg huis de trap oplopen is voor de meeste mensen al genoeg om een buitengewoon sterke aanwezigheid te voelen. Bij mij is dat in ieder geval wel zo.

Goed, ik hoop dat ik je wat food-for-thought hebt gegeven, meer kan ik niet doen. Het zijn de beginselen van een simpele spiritualiteit of filosofie, in dit geval de mijne. Het is zeker geen weg naar geluk, maar geluk is enkel de ander-in-de-zelf die roept: 'geniet!'. En het gebod te genieten, is er een die met enige moderatie uitgevoerd moet worden. Je moet namelijk ook nog in staat kunnen zijn normaal te kunnen leven op momenten dat er geen sprake is van geluk, en dat is denk ik de taak van de spirituele persoon: niet om het 'ware geluk' te vinden (en dus eigenlijk enkel te luisteren naar een primitief gebod tot genieten), maar juist om te kunnen leven in de absentie van het geluk, omdat er een begrip is dat leven om meer draait dan het najagen van een bepaalde toestand. Leven draait eerder om het najagen van het begrip van afstand, namelijk de afstand van je zelf tot je zelf, van je zelf tot de ander en van de zelf tot de werkelijke kern van waarheid. Als je eenmaal de afstand van die dingen tot elkaar begrijpt, dan heb je veel dingen ineens al helemaal niet meer nodig.

Hoi Sado,

bedankt voor je uitgebreide reactie, ik heb het allemaal even overgepend, aangezien m'n printer niet werk en ga het onder m'n kussen leggen, ik zal er even een nachtje op slapen en morgen nog eens overlezen.

Toevallig had ik net het intervieuw met jou gelezen voordat ik m'n tweede post hierboven schreef, wat jij daarin schreef sprak mij ook wel erg aan. Ik zou nu overigens niet meer weten wat dan precies, misschien ben je gewoon wel erg overtuigend en gezien mijn goedgelovige aard zou ik je blindelings volgen, misschien.

Even serieus, het doet me goed dat je zo'n uitgebreid verhaal hebt geschreven, ik kan er gelukkig ook wel wijs uit worden, evengoed heeft het me uitgeput. Maar ja, welke idioot gaat zo'n lange reactie dan overpennen, een impuls waar ik maar aan heb toegegeven, zal wel uit het limbische systeem komen.

Wat ik wel even wil zeggen in reactie op het 'jezelf zijn', wat ik daarmee bedoel is voornamelijk een gevoel, het gevoel wat ik momenteel mis. Het gevoel dat ik de identiteit die ik heb aangenomen oke vind, dat ik me er prettig bij voel, momenteel heb ik het gevoel dat ik die ben verloren, maar goed ook want ik had de identiteit van een 14jarige met anorexia aangenomen en dat was niet erg goed voor mijn welbevinden. Daarvoor was ik een gefrustreerde puber met borderline, maar dat verhaal staat elders al op de site.

Ik ben inderdaad op zoek naar een identiteit die bij me past, ergens heb ik die ook wel gevonden, de identiteit die ik had aangenomen rond mijn 15e, maar dan iets verder ontwikkeld, er was toen een stukje waar ik me goed bij voelde, wat ik echt helemaal was en ook goed vond aan mezelf, er is nu even weinig wat ik goed vind aan mezelf.

Maar goed, bedankt voor de voeding, het heeft me goed gevuld, hoog tijd om het te laten zakken.

Jasje

Vandaag vind ik mijn reactie van gisteren nogal primitief, gisteravond toen ik naar bed ging had ik er eigenlijk al spijt van, ik kan het natuurlijk weghalen, maar ik laat het maar gewoon zoals het is, ik mag ook wel eens domme dingen zeggen en stom zijn. Ik merk dat ik me weer druk zit te maken over wat de ander van mij denkt, dat ik zo graag wil dat iemand zoals Sado (in dit geval), die in mijn ogen als zelfverzekerd en intelligent en veelzijdig overkomt, zeer dicht tegen het ideaalbeeld wat ik voor ogen heb, iemand die ik zou bewonderen, wat ik overigens baseer op slechts een paar van zijn posts en dus eigenlijk zeer weinig zegt, maar goed, dat is even mijn eerste reactie.

Volgens mij ben ik ook veel te hard op zoek naar een antwoord buiten mezelf, iemand die het voorbeeld geeft, iemand die de weg wijst, vanwege mijn gebrek aan vertrouwen in mezelf en dat ik te moe ben om zelf na te denken. Het is wel makkelijk om iemand blindelings te kunnen vertrouwen, maar ja, dat is meestal niet echt handig, uiteindelijk moet ik het zelf ervaren. Ik merk ook wel dat hoewel mijn eerste reactie is dat ik alles wat anderen zeggen opslurp zonder het te proeven, ik er bij nader inzien toch de tijd voor neem om er zelf over na te denken. Maar ik merk wel dat ik het moeilijk vind om zelf te denken, om een keuze te maken tussen de vele gedachten die op me afkomen, al dan niet van buiten.

Ik heb op het forum veel gelezen vandaag, veel dingen waar ik eerder niet bij stil stond, als ik het goed begrijp zit ik met mijn bewustzijn nog erg laag, wat ik hier van vind weet ik nog even niet. Soms kan je ook te veel nadenken en te bewust leven, dat is knap vermoeiend, is mijn mening. Maar ik merk dat ik bang ben dat ik dus maar een 'oppervlakkig' persoon ben, dus stom. Misschien heeft dat ook weer te maken met het verlangen naar acceptatie van de ander. Ik ben hier gekomen in de hoop mensen te ontmoeten die mij wel accepteren en vervolgens leer ik dat ik blijkbaar niet voldoe aan de eisen van deze mensen, want ik ben anders. Het is dus blijkbaar wel van belang dat je overeenkomsten hebt met mensen willen ze je accepteren.

Mensen hebben blijkbaar behoefte aan overeenkomsten, het gevoel hebben dat ze niet de enige zijn die zus of zo denken. Het is dus blijkbaar moeilijk om om te gaan met anders denkenden, ook voor mensen die nadenken over het leven.

IS niet iedereen op zoek naar iets, of het nou materialistisch is of spiritueel voor niets gaat de zon op, maar dat is niet genoeg, is het niet genoeg om elke dag hetzelfde te doen, als je je daar nou prettig bij voelt, ben je dan oppervlakkig en onbewust bezig en dus verkeerd ?

We zoeken volgens mij allemaal naar een theorie of schema wat ons leven leefbaar maakt, uitleg voor het hoe en waarom, sommige mensen nemen genoeg met minder en anderen blijven graven, wie zegt dat het een beter is dan het ander, wie zegt dat de een verder is dan de ander ?

Zijn ontwikkelingen per definitie vooruitgang, het ene probleem word opgelost en het volgende dient zich aan, gebeuren niet gewoon dezelfde dingen telkens weer maar gewoon in een ander jasje ?

Ben ik dom omdat ik niet om de hoogte ben van wat er om me heen gebeurt ? Is het verkeerd om me afzijdig te houden bij problemen die mij niet direct aangaan ? Ben ik een slecht mens als ik mij niet druk maak om de oorlog elders ter wereld ? Ben ik egoistisch als ik mijn eigen persoonlijke groei belangrijker vind dan de de armoede en ziekte in de wereld ?

Ben ik egoist en is dat slecht en als ik slecht ben, wat dan ? Wat is slecht overigens, als alle mensen me slecht vinden, ben ik dan slecht ? Bestaat slecht wel ?

Heeft het zin om hier over na te denken. Heeft iets uberhaupt wel zin, is zin nodig, wie bepaald wat zin heeft ?

Ik leef, denk ik althans, dat is het enige, het is mijn leven, wat ik daar mee doe is toch aan mij, ja, dan zullen er mensen zijn die me niet aardig vinden, daar kom ik zoiezo niet onderuit. Want mensen zijn nu eenmaal verschillend, ook al zijn we allemaal mens, iedereen komt uit een ander gezin, andere cultuur, ander werelddeel, er zijn zoveel verschillen ondanks de overeenkomsten, elkaar accepteren ook al zijn we anders, dat is moeillijk, ik wil wel, maar ik merk dat ik vol vooroordelen zit, die ik niet 123 aan de kant kan zetten, wel wil, maar ze duiken voortdurend weer op.

Ach, ik kan wel blijven denken, maar ik kan ook eens wat doen, wat leuks, gewoon, omdat ik toch leef, omdat het kan, dat mag ik af en toe ook wel gewoon van mezelf, dat vind ik.

Het blijft moeilijk, leven.

iedere dag weer de grootste uitdaging, dat leven

_________________
Chatpromo

[Tut] 17:57: Vrouwen...
[Tut] 17:57: Labiele wezens
[Misoyama] 17:57: idd Tut
[Misoyama] 17:57: jij snapt t kerel
[Butterfly12] 17:57: hahaha
[Tut] 17:57: Ja he
[Tut] 17:58: Wij mannen, wij zijn anders

Die zin is dus niet af, wat ik wou zeggen is dat ik wil dat iemand zoals Sado mij accepteert/waardeert/aardig vind of iets in dien trent. Ik wil gewoon zo graag leuk gevonden worden, maar goed, blaaat, laat maar zitten. Ik schaam me er best wel voor, maar het is gewoon zo, het is menselijk, natuurlijk zijn er uitzonderingen, die zijn er altijd, maar de meeste mensen willen geloof ik wel geaccepteert worden door op z'n minst 1 persoon die zij zelf ook waarderen. Dat m'n moeder me geweldig vind doet me niet zoveel, natuurlijk zou het me wel veel doen als het niet zo was, waarschijnlijk althans, ik trek het me in ieder geval wel erg aan als ze kritiek op mij heeft. Maar goed, ik reageer soms/meestal nogal heftig, ook al merk je dat niet aan me, inwendig kook ik.

Vandaag besloten dat ik de dingen niet zo serieus meer zal nemen, dat ik gewoon lekker ga doen wat ik leuk vind, oppervlakkig en materialistisch of spiritueel en diepzinnig daargelaten, het is allemaal zo subjectief.

Grote woorden, kleine woorden, veel of weinig woorden, spreken of zwijgen, filosoferen of actie ondernemen, wat doet het er toe, als ik maar gelukkig van word, dat is nu even op dit moment mijn voornaamste doel, deze depressie mag wel weer even gaan liggen.

Nadenken kan altijd nog. Ik leef ook maar 1 keer en jonger word ik ook niet.

Ik heb (nog) niet je hele verhaal gelezen, moet ik zeggen, maar dat ga ik nog wel doen, als ik meer tijd heb (na mijn proefwerkweek )

Wat ik wel even wilde melden, is dat het me opviel hoe ontzettend eerlijk jij bent over alles.. Mooi vind ik dat. Het is dan wel iets anders op een forum, maar zelfs dan zijn veel mensen terughoudend, inclusief ikzelf.

Sterkte iig en misschien geef ik later nog wel een wat uitgebreidere reactie.

_________________
You think you're better than me and I agree..

Hoi Julia,

Dat ik heel eerlijk ben kan wel kloppen, dat doe ik ook heel bewust, dat is iets wat wel spannend is maar wat ik nog net aankan, ik heb het denk ik ook wel in therapie geleerd, eerlijkheid duurt het langst zegt men en persoonlijk vind ik ook dat ik me nergens voor hoef te schamen, mensen denken toch wel.

Ik vind het fijn dat je het opmerkt, dat motiveert me ook om door te gaan. Ik waardeer mezelf vaak te weinig, dingen die ik doe zie ik vaak niet als belangrijk of goed, ik zie vaak alleen wat ik niet doe (en anderen wel). Maar ik probeer te leren dat ik ondanks dat ik veel dingen niet doe andere dingen wel doe, die anderen misschien niet doen. En ja ik vind het fijn om anders te zijn dan anderen :p wie niet ?

Jasje