Hallo allemaal, ik zou graag wat kwijt willen hier aangezien ik niet weet bij wie ik moet zijn,

ik was 2 weken geleden met mijn klas op romereis en toen ben ik daar een avond aangerand door een man.
Eerst was ik heel erg in shock en had ik een alleen een naar gevoel en had ik huiluitbarstingen, ik begreep ook niet dat zoiets me overgekomen was en wat het was wat me overgekomen was.
Daarna leek het meer een nachtmerrie, dus niet meer echt gebeurd.
Ik dacht dat zodra ik terug zou zijn thuis in Nederland dat ik alles achter me zou laten en vergeten, maar dat was helemaal niet zo, ik moest nog vaker eraan denken.
Maar toen ik erover nadacht begon ik het wel te begrijpen, het was niet zozeer wat hij deed, maar het gevoel van onmacht is wat me kwetste. Hij deed gewoon wat hij wilde terwijl ik huilde, dat is iets waar ik nu wel heel erg kwaad om word, ik zou willen dat ik hem geslagen had.

Maar ik dacht toen, dat nu ik t begreep, vergeet ik het wel, het is alleen nog een kwestie van tijd.
Maar ik word de laatste tijd alleen nog maar opgejaagd in mn dromen waarbij ik telkens in een machteloze situatie bevind en alles maar moet bekijken en zelf niks kan doen, alles gebeurt maar alsof het leven zonder mij doorgaat en ik moet nog steeds elke dag wel een paar x aan hem denken.

Maar dan vraag ik mij nu af, ben ik wel goed bezig? Duiden de nachtmerries een verwerkingsfase aan? Ik word telkens wakker van de zweet in de nacht en meestal zie ik dan ook weer geesten. Ik had me helemaal voor het bestaan van geesten afgesloten, omdat ik het niet aankon. Maar nu zie ik ze weer en ik kan niks anders dan doodsangsten uit staan. Het is een lading stress bovenop een lading stress.

Zijn er misschien meer mensen met een dergelijke ervaring die er met mij over willen praten?
Ik kan er zelf niet bij mn ouders mee terecht en mn vrienden kunnen mij niet begrijpen, ik weet niet wat ik ermee moet doen.

Ik hoop dat iemand me ermee kan helpen, alvast bedankt.

Groeten Neziha

_________________
Ik dreef op mijn rug in een rivier van vrede onder bruggen van stilte door. Ik kwam nergens vandaan en had geen doel.

Hallo Nez,

Ja ik ben ook in zo'n situatie geweest en ik zal niet zeggen dat iedereen er hetzelfde mee omgaat maar ik herken je beschrijving.

Om het even kil te beschrijven gaat het om een licht type I trauma met herbeleving.
Ga daar nu geen grote gedachten bij krijgen want vrijwel ieder mens heeft een dergelijke schok te maken gehad (bijvoorbeeld de dood van een naaste, een licht ongeluk oid.). Het gaat om de onmacht die je noemt in je schrijven.

Het 'normale' verwerkingsproces is:
1. Verbijstering en shock: shock, verwarring en ontkenning. Een fase van onbegrip en een niet willen geloven of aanvaarden. Het normale gevoel van veiligheid is verdwenen.
2. Herbeleving en vermijding: Woede angst verdriet wanhoop... Verhoogde arousal (waakzaamheid). Grootste onderwerp van conversatie en zich herhalende dromen. Anderzijds angst voor het onderwerp en vermijding.
3. Integratie. Wat gebeurd is neemt langzaam een plek in het levensverhaal. Het wordt niet meer ervaren als iets wat zich steeds op de voorgrond dringt.

Het lijkt me dat je nu in de tweede (en langste) fase zit, waar de grootste valkuilen vermijding en angst zijn. Het helpt om in deze periode hulp te vinden bij familieleden!! (heb je het je ouders o.i.d. verteld? sorry ik zie nu dat dat niet gaat... Zoek iemand waarbij dat wel gaat, zoals dit forum maar liever iemand die dichter bij je staat) en vrienden. Zorg hierbij voor voldoende rust voor jezelf. Door de verhoogde arousal (zie boven) is het belangrijk je eigen veilige ruimte te hebben en hier gebruik van te maken. Zorg er ook voor dat je alleen bespreekt wat je op dat moment aan kan.

Het klinkt allemaal wat klinisch maar mij heeft het toen heel erg geholpen. Hoe meer je dit gebeuren geheim houd hoe meer het aan je gaat knagen (mijn eigen ervaring). Let goed op jezelf en als je merkt dat je situaties gaat vermijden, zorg er dan voor dat je wel deze situaties ingaat maar met iemand die je vertrouwd en waar je op kan rekenen. Langzaam zal het vertrouwen weer terug komen...

Je woede die je beschrijft is niet meer dan een natuurlijke reactie op de onmacht die je voelde tijdens het gebeuren. Laat dit ook absoluut bestaan. Het mag en het is jou goed recht!

Een laatste tip, wat je hebt meegemaakt zorgt ervoor dat je een rouwproces bent ingegaan. Behandel het ook als zodanig. Je hebt iets verloren (vertrouwen) en nu moet je met dat verlies omgaan. Neem de tijd en laat niemand je opjagen Dit is jou strijd!

Sterkte nez!! Wat een Rotsituatie!!

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Hee truitje!

Echt heel erg bedankt voor je reactie, want het heeft mij echt goed geholpen! Door jou heb ik het in ieder geval een structuur kunnen geven en dat is ook heel fijn, want het is inderdaad duidelijk dat ik in fase 2 zit.
En dan heb ik dus nog maar 1 fase te gaan, waar ik me ook langzamerhand naar toe zal werken. De nachtmerries horen erbij. Ik heb alleen nog niet besloten aan wie ik het nou echt kan vertellen maar dat komt dan ook nog een keer.

dankjewel!

_________________
Ik dreef op mijn rug in een rivier van vrede onder bruggen van stilte door. Ik kwam nergens vandaan en had geen doel.