Mirror schreef:
Nee, oke die ziekte veroorzaakt zichzelf niet ( dat is maar goed ook) en komt ergens vandaan maar zoals jij het brengt kan er al geen genezing zijn en dat is natuurlijk onzin. Als we dus kanker krijgen dan blijven we die houden omdat alleen en enkel de symptomen zijn weggehaald of staan die op zichzelf en wachten op een uitbraak die weer de kanker veroorzaakt, dus ze waren al aanwezig ? Elk mens kan door allerlei factoren vatbaar zijn voor ziektes en dus ziek worden maar er is ook kans op herstel en genezing aanwezig.
Wel als je de ziekte gelijk stelt aan de symptomen dan is er uiteraard genezing mogelijk. Er is echter geen gezondheid mogelijk zolang het systeem als geheel niet sterker is gemaakt (als je gezondheid niet definiëert als de afwezigheid van ziekte maar als de aanwezigheid van harmonie en functioneren)
Om maar een stom voorbeeld te geven... de drugspolitie in Amerika in een bepaalde stad besloot eens om in één grote operatie alle drugsdealers op te pakken. Ze hadden in de loop van jaren het hele zichtbare drugsnetwerk in kaart gebracht. In een operatie van één nacht werden alle dealers van de straat geplukt en in de gevangenis gegooid. De stad bleef ongeveer een maand dealer-vrij. Maar aan het einde van die maand begonnen de vrijgekomen plekjes weer opgevuld te worden en twee maanden na de operatie was het net alsof er nooit wat gebeurd was.
Nu had je die stad na de operatie "genezen" kunnen verklaren maar je begrijpt dat dat in dit geval weinig had voorgesteld.
Citeer:
Er was/is nu in ieder geval één mens die het weet;-) ; jij.
De wetenschap weet het ook, tenminste als ik het boek en de vele citaten erin mag geloven, wat ik gelezen heb.
Citeer:
Ze geven je daar waar nodig is handvatten en dan nog is het aan de client om daar iets mee te doen. De client blijft ten alle tijde de baas dus ook volledig verantwoordelijk en aansprakelijk.
Ook als een vriend je helpt blijf je verantwoordelijk en aansprakelijk, toch is dat veel betekenisvoller dan wat een professioneel hulpverlener kan doen vanuit haar functie. Laatst voegde een oude schoolvriend me toe op facebook, met wie ik al jaaaren geen contact meer had gehad. Vroeger was het wel een vriend maar het was niet alsof we nou zoveel gemeen hadden. En nu natuurlijk helemaal niet meer. Desondanks hadden we een lang gesprek waarin hij mij iets probeerde duidelijk te maken zoals hij mijn levenssituatie zag. Hoewel ik het niet met hem eens was, bedankte ik hem voor zijn manier van kijken. Een paar weken later viel het plots op z'n plek. Zoiets kan alleen gebeuren door iemand die een persoonlijke band met je aangaat. Voor hem was ik geen client, en hij hielp mij niet omdat het zijn werk was. Hij hielp mij omdat het zijn leven was, en het mijne.
Citeer:
Dat hoef ik me niet af te vragen omdat het voor mij geen issue is.
Ik vraag me geen dingen af waar ik al achter sta, die zijn al zoals ze zijn, staan op zich en daar heb ik dan ook niets op aan te merken.
Ik zei dat natuurlijk omdat ik een analogie wilde maken. Beetje zinloos om aan te geven dat je een van beide onderwerpen niet in twijfel trekt. Het ging mij om de analogie.
Citeer:
Je stelt hier iets als, dat....ook dat je zegt een 'echte' wetenschapper, misschien onderscheid je ook wel een 'echte psycholoog' t.o.v. wie?
Dat is niet zo moeilijk. Die vraag kun je zelf beantwoorden.
Citeer:
Er zijn legio hulpverleners die beide doen of op hun manier er een tussenweg in vinden die werkt denk ik omdat als jij en ik dit al kunnen bedenken, zij dat zelf ook kunnen.
Er bestaan meningsverschillen op dit gebied, ook binnen de zorg. Als het zo voor de hand liggend was, en als iedereen het zou kunnen bedenken, dan zouden die meningsverschillen niet meer bestaan.
Sterker nog, als al het leven voor de hand liggend was, en iedereen het zich zou kunnen bedenken, dan hadden we nu de perfecte harmonieuze maatschappij. Dat is niet zo.
Er is iets wat we niet weten, het weten waarvan alles zou kunnen veranderen. Mijn bedoeling in deze posts is een dergelijke 'weten' suggereren voor verkenning en evaluatie.
Citeer:
Als je zo af en toe temidden van je werk juist dit soort emoties ervaart dan mag je jezelf toejuichen dat je vanuit menselijk oogpunt je vak goed beoefent.
'hart voor de zaak'...
Vind ik ook.
Citeer:
Het voelt voor mij veiliger en vertrouwder als een therapeut is aangesloten bij een beroepsorganisatie, dan ook een erkend therapeut is. Ook is het wel handig dat er vergoedingen zijn mbt de zorgverzkeraar waar ik niet voor niets voor betaal. Tevens omdat ik als mens en als client daar waar dingen fout gaan ik altijd terug kan vallen op de organisatie. Daar kan ik de therapeut of organisatie ook op aanspreken. Wij zijn gebonden aan regels maar dat geldt ook voor hulpverleners. Regels zijn o.a alle in het leven geroepen enig richtlijnen en ondersteuning te bieden, ook voor de hulpverlener zelf.
[/quote]
Als het echt goed zit, dan heb je geen externe referentie nodig voor de kwaliteit van een therapeut. Maar ik begrijp dat bij de legio slechte therapeuten, dit wel handig is
. Zoals Robert M. Pirsig probeerde duidelijk te maken, is Kwaliteit iets wat je gewoon herkent. Als je het niet herkent, dan is een beroepsorganisatie handig. Als je het wel herkent, dan is het overbodig.
Trouwens die traumatherapeut waar ik het over had wordt volgens mij vergoed door de gemeente Amsterdam omdat ze zoveel voor elkaar krijgt.
Ik ben ook blij dat mijn psychiatrie vergoed wordt door de zorgverzekering maar de dingen die mij verder helpen (energetische therapie) krijg ik niet vergoed. Yay. Nou ja dat is niet zo erg, ik kan het wel betalen.
Maar als je een systeem van geaccrediteerde zorg gaat beargumenteren met het gegeven dat alleen geaccrediteerde zorg vergoed wordt, dan zit je natuurlijk in een cirkelredenering aangezien het geloof in 'professionalisme' de basis vormt van het hele systeem.
Dus wat ik hier suggereer breekt uiteraard met het hele systeem en zou niet werken binnen dat systeem.