Ik herken dat heel sterk. Ik ervaar bijna alles wat er op emotioneel gebied gebeurt, ook lichamelijk, veel erger dan vroeger ook. Ik kan het dan ook absoluut niet negeren en moet echt iets doen met het gevoel op dat moment. Nou ben ik in het verleden altijd veel te veel voorbij gegaan aan mijn eigen gevoel, en dat heeft me een hoop narigheid bezorgd.
Ik ben het gaan accepteren als een soort bescherming voor mezelf, ik kán er niet meer aan voorbij gaan, al zou ik het wíllen, want dan word ik ziek. Letterlijk. Hoe meer ik dingen wegslik, hoe misselijker ik word. Hoe meer ik pieker, des te erger mijn hoofdpijn. Hoe verder ik dreig te zakken in een slachtofferrol, des te meer krijg ik last van duizeligheid en slappe benen. Als ik me vreselijk nerveus ergens voor maak, dan krijg ik last van mijn darmen. Zo bekeken is het best heel handig, ook al heb ik niet altijd zin om kritisch naar mezelf te kijken op zo'n moment