Ik heb net een gesprek op msn over verdriet. Net zoals een aantal mensen komt verdriet bij mij niet (meer) naar boven. Het is ook een vraag naar aanleiding van het andere topic over verdriet in dit subforum.

Maar wat ik me afvroeg, en dan als persoonlijke vraag, zou het wegstoppen kunnen zijn? en hoe merk je dat?

Na een aantal dieren die overleden zijn, waar ik heel veel om geef, en sinds kort mijn verzorgpaarden waar ik afscheid van genomen heb, wat ik nog zwaarder vond omdat ik er nu een hand in had, valt het me op dat het vlak erna verdrietig is, maar al heel snel niet meer. Op het moment dat ik niet meer weet wat er gebeurd ga ik redeneren. Zo kwam ik op de opties wegstoppen, voelen dat het niet definitief is, acceptatie.

Het gaat me er nu niet echt om om tussen deze te gaan kiezen, maar eigenlijk wilde ik weten hoe je ervoor kan zorgen dat ik het zelf weer ga voelen. Ik weet namelijk best dat ik het zelf weet, maar door een soort van paniekreactie sluit ik mezelf af...

Ik hoop dat iemand me hier een stapje verder in kan helpen of het herkent...

Wegstoppen ?

Natuurlijk stoppen we dingen weg, het liefst zo ver mogelijk, zonder het te verwerken gewoon wegstoppen. En dan denken we ook nog dat we ervan af zijn (is natuurlijk niet zo).

Waarom we dat doen? omdat we die emoties niet willen voelen, omdat we bang zijn voor de emoties.

Waarom zijn we bang voor emoties ?
Omdat ons altijd geleerd is negatieve emoties (verdriet, onbegrip, woede) niet te uiten, dat dat niet goed is, dat het niet mag. Dat je een watje bent als je wel huilt.

Hoe kom je bij die emoties, of hoe verwerk je dingen?
Eerst is er de acceptatie inderdaad dat er dingen gebeurd zijn. Een dier is overleden, een familielid, of andere erge dingen. Het is gebeurt, we kunnen er niets aan veranderen. Maar we kunnen onszelf en ons gedrag tegenover de situatie wel veranderen. Acceptatie is daarin dus de eerste stap.
Dingen die gebeurd zijn (dus ook de mindere dingen) horen bij JOU leven. Ze hebben je vaak gemaakt tot wie je bent, tot hoe je jezelf draagt en hoe je reageert op dingen. Vaak leer je ook van de "negatieve" gebeurtenissen. Daarom is het belangrijk ook de negatieve aspecten van jezelf, en je leven te accepteren. Het hoort bij je, het is goed zo.

Als je dingen accepteert zul je zien dat het makkelijker is om dingen te verwerken. Je verzet je er namelijk niet meer tegen. Ook zul je zien dat het steeds minder moeite kost om er positief over te denken (voor zover dat mogelijk is natuurlijk).

Bijvoorbeeld de dood van mijn oma, ik vond het verschrikkelijk dat ze dood was en heb het jaren weggestopt. Pas sinds 3 jaar (ze is al 8 jaar geleden overleden) heb ik het een plekje gegeven en is het besef daar dat het goed is. Mijn oma is gestorven zoals ze wilde: In haar dagelijkse routine, zonder ziekenhuis en bejaardenhuis. Dat wilde ze absoluut niet. De dag voor haar dood was ze nog bij haar huisarts geweest. Die wilde dat zij maandag voor onderzoek naar het ziekenhuis ging. Als ze dat weekend niet was overleden, had ze waarschijnlijk tot haar dood in het ziekenhuis gelegen .

Zo is een beetje een lang verhaal geworden
Maar ik hoop dat je er wat aan hebt

Liefs Carina

_________________
oog om oog maakt de wereld blind

Hai

Heb je bewust je verdriet weggedaan?? Dat had ik namelijk wel gedaan. Ik zat in de brugklas en alles begon opnieuw, ik deed me sterker voor want ik wilde niet opnieuw gepest worden. Ik mocht niet meer huilen van mezelf. Maar halverwege de brugklas kwam opeens alles tegelijk: kat overleden, hamster overleden, jongen opschool doodgeschoten (Sedar Soares, waarschijnlijk wel van gehoord, veel op het nieuws geweest) en mn moeder kreeg kanker. Ik heb me toen op mn huiswerk gestort en ging maar door. Liet weinig merken en mn cijfer leken alleen maar beter te worden.
Alleen afgelopen jaar; ik werd moe en bleef ook steeds moe. Tig doktersbezoeken maar dat loste niks op. Op een gegeven moment naar een dokter met alternatieve geneeskunde. En nu doe ik een dieet, mag bijna niks eten. Ik heb mn lever overbelast. Je lever ruimt namelijk ook alle overige hormonen op en doordat ik ze wegstopte moest mn lever dat de hele tijd doen, en samen met een allergische reactie gaat dat niet goed..
Ik wens dat niemand toe want het is geen pretje. Praat er dus over en probeer het niet weg te stoppen!

xxx Sanne

_________________
the greatest thing
you'll ever learn
is just to love
and be loved
in return

hey, je moet echt niet denken dat omdat je niet uren zit te huilen dat je niks voelt.
Mischien kun je er gewoon heel goed mee omgaan, acceptatie is juist hetgene waarveel mensen heelveel moeite mee hebben.

Ik heb toen ik een jaar of 12 was ook een soort van peet achtige tante kennis verloren, ik hield veel van haar, als familie, maar toen ze dood ging gingen er mischien hoogstens 2 tranen over m'n wang.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik op dat gebied zo gevoelloos kan reageren, ik heb zeker verdriet, maar op m'n eigen manier.

Zo raakte ik haar kist aan op de begravenis, opt moment dat ik de kist aanraakte zei ik: doei magaret, en liep ik weg.

De herrineringen die ik van haar heb zullen altijd hetzelfde blijven, en ik zal nooit de dagen vergeten dat ik op het balkon zat in haar flat. of dat ik perongeluk haar vogeltjes uit de kooi laatte.
Ik kan zelfs nog goed herrineren dat ik meehielp met verhuizen, allerlei spullen naarboven sjouwen

Dit herken ik wel. Ik zit nu zelf in een periode dat ik me vaak afvraag wat anderen van me vinden, wat voor mij een teken is dat ik heel erg onzeker ben. En als ik dat dan weer bekijk en voel, lijkt juist dat ook een uitvloeisel te zijn van het hele gebeuren, vooral met de eigenaresse. Het boeiende vind ik ook dat ik in dit soort periodes heel boeiend en vaak leuk droom. Zo heb ik laatst gedroomd van een magnetiseur die een vrouw wilde magnetiseren die een soort van gehandicapt was. De vrouw wilde niet, de man ging achter haar aan om zich aan te bieden, maar er was totaal geen dwang. soms kwamen ze erg dichtbij en kon ik ook voelen wat hij met enrgie deed. Die droom heeft op mij ook een goede werking gehad. een soort opluchting, even helemaal weer bij mezelf op dat moment.


Nee, ik weet niet waar iik het gelaten heb Ik heb zelf het gevopel dat er al een heel stuk geaccepteerd is, maar dat er ook een stukje wel weggestopt is, niet bewust, maar misschien uit zelfbescherming. Dit merk ik omdat ik sinds die tijd heel moeilijk even voor 100% bij mezelf kan/durf te zijn. Dat is voor mij een teken dat er wel wat aan de hand is, het enige is, ik weet niet wat. En al schrijvend besef ik dat ik misschien toch eens moet kijken. Met iemand die ik vertrouw..

Grappig dit

Een update, een hele mooie update (ja, 1.5 jaar later )

Verdriet moet eruit, verdriet zoekt een uitweg, en als het dan niet door huilen kan, dan gaan we in mijn geval hyperventileren en verkrampen. Het was zo fijn dat dat alleen maar gebeurde in een voor mij vertrouwde omgeving, met mensen die er voor me waren zodat ik me er helemaal aan over kon geven. Heftig hoor, sjonge jonge. Het voelde ook echt als een tijdelijke uitweg. En zo heel langzaam werd het minder, tot ik aan het eind van de dag (een half jaar nadat het begon) in de stromende regen in écht huilen uitbarste. Wat was dat mooi zeg, ik voel het nu nog

En nog steeds vind ik het moeilijk hoor, huilen, hou me vaak erg in, met wel meer. Maar het is zo'n bevreiding om je even hélemaal te kunnen laten gaan. Het was dus wegstoppen, maar het is er uit. héérlijk!

_________________
Twinkle, twinkle little star, how I wonder what you are, up above the world so high, like a diamond in the sky.