Dag mensen
De laatste tijd ben ik minder vrolijk en vriendelijk dan ik was. Ik had me voorgenomen iets spectaculairs van dit jaar te maken, tot nu toe zijn veel dingen alleen maar onderuit gegaan..
Ik zal bij het begin beginnen. Vorig jaar had ik een vriend van 18 jaar, ondertussen is hij 19. In de zomer ging het uit tussen ons, een week nadat het uit was wou mijn ex me weer zien. De slet als ik was had ik weer met hem gezoend, dit, omdat hij weer versierpogingen bij me deed en liever leek dan eerst. Daarna heb ik hem een maand niet gezien. Na die maand wou hij me weer zien, ik kreeg spontaan een smsje van hem. We spraken weer wat af, en we hebben weer gezoend. Ik had een rotdag achter de rug dus niks kon me nog schelen. Toen we zoenden voelde ik niks, hij wou ook verder gaan en omdat ik niks voelde ging ik er niet tegenin. Ik was op dat moment verder gegaan dan dat ik aan toe was. We hebben geen seks gehad. Dat niet.
Hierna heb ik hem twee maanden niet gezien. Ondertussen had ik een andere vriend gekregen waar ik nogsteeds een relatie mee heb. Na die twee maanden ging ik weer bij hem langs, en hij deed weer hetzelfde als hij die twee keren daarvoor deed. Maar deze keer ging ik er wel tegenin, ik had tenslotte een vriend en ik voelde me sterker. Hierna heb ik niks meer van hem gehoord.
Dit was allemaal vorig jaar november geloof ik (ik hield het even kort omdat het ook nog uitgebreid staat in lekker babbelen onder het topic "LIEFDE"). Begin van 2007, de laatste week van de vakantie op een zondag, zat ik op msn met een vriendin. Ze vertelde me dat mijn ex iemand had verkracht twee jaar geleden. Het erge was dat ik wist wie dat meisje was, ze was vorig jaar haar moeder verloren omdat die erg ziek was. Dat ter zijde. Toen ik dat hoorde had ik het niet meer. Ik wou huilen, om me heen slaan, alles kapot maken en schreeuwen. Ik was boos. Op hem, op mijn vrienden die ervan wisten en niks verteld hadden, en op mezelf. Die woede heb ik niet kwijt gekund sindsdien.
Hierna ben ik redelijk veranderd. Ik ben aggressiever geworden en ik ben sneller aangefikt. Ik kan echt veel minder hebben dan.. Toch wel anderhalve maand geleden..
Vlak na het nieuws van mijn ex hoorde ik dat een vriendin van me misschien zwanger was. Dit was ook extreem nieuws voor me, ze was nog maar 14. Uiteindelijk was ze geen zwanger. Gelukkig maar...
Ik heb ook in dezelfde maand moeten vertellen aan mijn moeder dat ik een entiteit bij me heb. Dit zou ik anders niet doen omdat ik wist dat ze me toch niet zou geloven, maar ik moest wel - ik had een verhaal naar een blad gestuurd, als reactie op een oproep, over de entiteit die ik bij me heb. Ik dacht dat ik niet uitgekozen zou worden, maar er kwam anders uit. Ze wouden ook een foto van me hebben, dus ik moest (afgelopen dinsdag) naar Utrecht om foto's te laten maken. In Utrecht kom je niet zomaar als je in Zuidwolde woont, en al helemaal niet op een doordeweekse dag. Dus ik heb het mijn moeder verteld. En haar reactie was precies zoals ik verwachtte; ongeloofwaardig. Ze heeft er geen woord meer over gesproken, zelfs niet als ze zei dat we naar Utrecht moesten. Ze heeft het gewoon tot zich laten komen en het er verder niet meer over gehad. Ik had gehoopt dat ze anders zou reageren of anders er meer over vragen, maar helaas.. Dit heeft me erg geraakt.
Hierna ging het thuis ook steeds minder lekker. Mijn vader heeft het niet zo op mijn vriend, en dat laat hij duidelijk merken ook. Ik kon het er met mijn moeder goed over hebben, maar nadat ik over de entiteit had verteld is dat steeds minder geworden. Ik heb meer ruzie met mijn vader gehad en zelfs meer met mijn moeder. Ze willen allebei het beste voor mij; alles zo indelen dat ik tijd voor de dingen heb die ik doordeweeks wil doen en tijd heb voor huiswerk. Mijn vader verbied mij dan dingen als ik ergens heen wil in het weekend (wat onder vrije tijd valt vind ik), en mijn moeder wordt boos als mijn vriend er is en ik mijn huiswerk niet optijd af heb. Vorige week waren twee vrienden van mij ook langsgeweest zodat we naar de stad konden om een cadeau voor een vriendin te kopen die jarig was, maar mijn vader werd dus pissig omdat hij te laat hoorde (vond hij) dat hij ons moest brengen. Hij zei tegen ze: "Dit kan niet jongens! Het is niet goed voor Emma dat ze dat zo laat pas hoort, daar wordt ze gestresst van en ik ook." Waarop ik dus antwoordde dat het niet zo was, omdat ik er niet gestresst van wordt. "Nou, misschien een klein beetje dan." kwam er toen achteraan. Het zal wel..
Ik voel me steeds minder thuis hier. Zelfs als ik op mijn kamer zit voel ik me niet op mijn gemak. Ik heb nog veel meer nieuws gehoord waarvan ik niet weet wat ik ermee moet, dit zijn maar een paar voorbeelden van veel meer wat ik niet kan verwerken. Ik huil meer, bijna dagelijks ondertussen, ik ben aggressiever, sneller aangefikt, heel snel boos op mensen en ik weet niet wat ik ermee moet. Ik schrijf er wel over, maar dat is lang niet genoeg. Het ene moment voel ik me goed, tot er iets anders naar voren komt wat mijn humeur weer omgooit.
Heeft iemand advies voor me hoe ik dit alles kwijt kan? Of hoe ik me thuis weer op mijn gemak kan voelen? Kan iemand me helpen?
Veel liefs,
Emma
PS: Sorry voor het extreem lange bericht
