Ik heb een speciale band met mijn opa. Hij schilderde, ik schilder... Als we bij opa en oma op bezoek gingen, praatte ik met opa over het tekenen en schilderen en dat was goed. Opa gebruikte niet zo veel woorden (vanwege een hersenbloeding is zijn spraakcentrum gedeeltelijk verstoord), maar wat hij ook zei, het was goed. Het voelde altijd heel warm en bijzonder bij opa.

28 Oktober 2004
Opa lag in het ziekenhuis, op de Intensive Care. Mijn vriend en ik waren er rond een uur of zeven nog op visite geweest. Hij zag er slecht uit. Ik had een ets van mij meegenomen, van een Engel. Een soort beschermengel. Ik wilde dat er iets van mij bij opa zou zijn.
Ik wist niet goed wat ik moest doen, zo bij het bed... Toen heb ik opa's hand gepakt, hij voelde heel warm aan. Ik heb hem de hele tijd vastgehouden...

Rond 21u werden we gebeld, opa zou bedient worden. Nog steeds voelde ik de warmte in mijn hand, terwijl we al een hele tijd weg waren. Tijdens de bediening had opa het maar moeilijk.

Na de bediening ben ik het kamertje uitgegaan en heb ik een hele tijd rondgelopen, ge-ijsbeerd. Opeens bedacht ik mezelf dat alle mensen in het kamertje zo'n verdriet hadden en opa vastklampten... Terwijl ze hem moesten laten gaan. Hij was aan het vechten, dat zou niet moeten hoeven!

In de centrale hal van het ziekenhuis was het stil. Ik ben in een donker hoekje gaan zitten, op de grond... Niemand kon me zien en ik kon zo door het raam naar de maan kijken.

Ik heb een paar traantjes gelaten en toen tegen mezelf en opa gezegd: "Het is goed zo". Toen heb ik een paar keer diep adem gehaald en gezucht. Een keer, nog een keer... en een laatste keer. Het voelde echt als een laatste zucht.

Twee seconden later kwamen mijn tante en twee nichtjes de gang op... Opa was gestorven.

ik begrijp wat je bedoeld... soms kunnen we mensne tegenhouden met sterven omdat wij vinden dat ze nog moeten blijven.
Maar eens komt er een tijd dat we afscheid moeten nemen al willen we dat soms nog niet.

Het is heel goed van je dat je het je bedacht hebt dat het zo goed was, en dat je je opa hebt losgelaten, zo heeft die man toch deels in rust kunnen sterven... jij hebt gezecht dat het goed was... je hoeft jezelf niet te verwijten dat je hem "tegen gehouden hebt"

Liefs, Rogue

_________________
Begin de dag met een liedje, begin de dag met een lach, wie vrolijk is in de morgen die is het de hele dag.

Ik voel me niet schuldig, het voelt juist goed!

Maar het vreemde is...


Zijn laatste adem was mijn laatste adem.
Ik was in een totaal andere ruimte en toch was ik bij hem. Alsof we samen zijn dood gegaan, alsof ik hem geholpen heb

het zou best kunnen dat jullie een enorm goede band hadden en daarom dat je hem begeleid hebt of dat jullie geesten met elkaar waren ofzo... ik kan het niet echt uitleggen maar zoiets voel ik het...

Liefs, Rogue

_________________
Begin de dag met een liedje, begin de dag met een lach, wie vrolijk is in de morgen die is het de hele dag.

Heel erg mooi verhaal.
Ik krijg er kippenvel van, zoveel liefde tussen jouw en je opa, en nu nog.
Heel bijzonder dat je zo'n sterke band hebt met je opa, geniet hier van.
Want volgens mij kun je nog zijn liefde voelen.


Groeten!

_________________
weet wat je zegt, maar zeg niet alles wat je weet

Mijn opa wilde wachten met sterven tot al zijn kinderen er waren, een oom was op vakantie, toen iemand hem vertelde dat mijn oom terug was stierf mijn opa... cilia

_________________
a new beginning always starts with the end

heel mooi verhaal krijg er koude rillingen van als ik het lees.

Ik las net in een reactie van Rogue dat ze het kaarsje voor haar opa in de kerk niet aankreeg....


Op mijn werkkamer/atelier staat een schilderij-tje van opa (heb ik zelf uit mogen kiezen) met zijn bidprentje (met foto) er naast. Ik heb er een kaars bijgezet, om af en toe op te steken. De eerste dagen na opa's dood was het geen probleem.

Nu echter, maakt niet uit welke kaars ik er neer zet, soms wil het gewoon niet aan of gaat ie met een hoop knetterend geluid uit. Vaak heb ik er dan ook niet zo'n lekker gevoel bij en laat ik de kaars maar uit. En dan zeg ik dat ook; "okay opa, hij gaat al uit" of als hij knettert: "hey opa!".

Ik krijg er soms dus een beetje creepy gevoel bij en vraag me af; zou het branden van een kaars een soort van oproepen kunnen zijn? En is hij daar soms dus niet blij mee?

Ja, dat kan.
Leg hem eens uit waarom je dat kaarsje brandt voor hem.
En dat hij zich niet druk hoeft te maken.
Gaat hij dan nog uit? Dan zou ik het lekker zo laten

_________________
"Jij ziet dingen die er niet zijn," zei hij.
"Er zijn dingen die jij niet ziet," dacht ik.