Ik snap wat je bedoelt en ben er ook mee eens. Maar waar ik het meest gelukkig ben is in de klas rondom mensen. Ik maak iedereen aan het lachen in de klas elke dag een paar keer, ik ben spontaan, sociaal, zelfverzekerd. Maar na de lessen negeren ze me zowat. Bijvoorbeeld we zitten met een paar mensen samen en ze vragen elkaar waarom ze deze uni hebben gekozen of waar ze vandaan komen, maar mij word er niks gevraagd. Terwijl in de klas iedereen stil is en ik altijd de openingszinnen moet maken en de enige ben die ze aan het lachen maakt. Daarna hoor ik verhalen van wat iedereen met elkaar heeft samen gedaan en wat voor feestjes ze naartoe zijn gegaan. Ik voel me dan als een leeuw in een kooi die gemarteld word snap je
Toen ik 12 jaar was of zo, voordat ik naar de middelbare school ging, maakte ik een soort wens/gebed dat ik wou dat alle pijn van de wereld weg zou gaan en die aan mij te geven. Soms geloof ik wel dat dit het misschien kan zijn.
En echte vrienden heb ik niet meer. Twee zijn er overleden en nieuwe vrienden die ik leerde kennen zitten nu in de gevangenis en zag er toch van dat ze alleen gebruik van mij wouden maken. Ik heb er nog wel een, maar de manier waarop hij soms antwoord dan begin ik mij een beetje onzeker te voelen. Dus elke weekend ben ik rond niemand. Dus ik zou zeer gelukkig zijn om ook maar mensen 1x te kunnen zien en te praten op een feestje. Ik weet van mezelf dat ik het meest gelukkig zou worden als ik uitgenodigd word voor iets, hoeft geen feestje te zijn, met mensen praten bij iemand thuis is al genoeg voor mij.
Of meditatie kan ook natuurlijk, alleen ik weet niet precies hoe. Ik respecteer die Shaolin monniken wel, hun kunnen blij zijn met niks. Als ik me zo beetje down voel dan denk ik wel altijd dat er mensen zijn met ergere dingen en dat ik niet zou moeten klagen, maar ja een oplossing zou wel fijn zijn