Respect voor de mensen die een balans hebben gevonden tussen het zweven en het aarden.
Ik worstel met mijn nuchterheid. Tegelijk koester ik deze nuchterheid, het houdt me staande.
Ik ben altijd uit gegaan van mezelf. Van mijn eigen gevoelens en gedachten. Deze beschouw ik als "de waarheid". Wat andere mensen denken, daar kan ik het mee eens zijn, wanneer ik hetzelfde voel of denk. Ik beschouw dit al nuchterheid... Een soort: "eerst zien, dan geloven".
Wat mij aan het twijfelen brengt, zijn mijn ervaringen.
Ik heb gedachten waarvan ik weet dat ze niet van mij zijn. Het zijn geen verzinsels van mijn eigen hersenen. Soms hoor ik mezelf een toekomstvoorspelling denken, die dan ook echt waarheid wordt.
Ik kan andere mensen aanvoelen, ik voel hun emoties. Hoewel ik dit altijd als normaal heb beschouwen, wordt ik er steeds vaker mee geconfronteerd dat het niet zo "gewoon" is als ik dacht.
Mijn dromen zijn zo levendig, zo heftig... Ze willen mij iets vertellen...
En ik sluit mijn ogen.
Soms is het angst, soms is het mijn nuchterheid (het kan niet, dat bestaat niet!). Ik ben blij met mezelf zoals ik ben, maar merk en voel dat er een stukje van mezelf om meer ontwikkeling vraagt.
Luister ik naar mezelf en ontwikkel ik dit spirituele gedeelte, dan luister ik tegelijk ook niet naar mezelf, want blijkbaar is mijn angst ook een belangrijke emotie. Waarom zou ik het anders tegen willen houden??
Een behoorlijke tweestrijd dus.
. Iedereen heeft zijn eigen waarheid, zo ook jij.
