Ik wou even mijn verhaal'tje':P erop zetten hihi..

Ik ben nu 18 jaar.. en sinds dat ik klein was voelde ik me altijd wel al anders dan anderen..
heel mijn familie is christelijk behalve ons gezin eigenlijk.
ik en me ma hebben altijd het spirituele interessant gevonden en mijn familie wilt er niks van weten..
helaas.. maar goed vroeger was ik altijd heel positief,
zin in dingen, was de lolbroek van de klas om het maar even zo te zeggen..
tot dat ik mijn examenjaar overnieuw moest doen en in een vreemde klas kwam ben ik heel erg veranderd..
(weet niet precies waarom maar ik begon het te merken)
ik kreeg heel erg last van mijn ogen,
als bijv. de leraar aan mij vroeg,
hey tamara leg is aan de klas uit hoe het examen nederlands bij jou ging vorig jaar?
durfde ik al niks meer te zeggen want iedereen keek naar me en dan zei ik altijd maar dat ik het was vergeten,
terwijl ik gwoon wist hoe het was gegaan,
zo ging het elke keer met bepaalde dingen..
was voor elk gesprek waarin ik in iemands ogen moest kyken zo bang, soms ging ik ook gewoon niet en soms wel met heel veel angst..
ik werd eigenlijk heel verlegen..
nou toen moest ik naar de 1e van spw4 en ik was al zo negatief geworden ondertussen en had nergens meer zin in..
ik durfde vrij weinig meer..werd heel vaak agressief irriteerde me aan alles en iedereen,
had geen zin meer in me vrienden nergens meer in..
wou alleen maar in me bed liggen!
ik vind het een beetje lastig om te vertellen omdat ik me nu weer anders voel dan toen..
maar het kwam erop neer dat ik gewoon voor mijn gevoel gek aan het worden was,
agressieve buien telkens dan weer vrolijk dan weer chago en zo ging het elke dag door voor een jaar ofzo..
nou ik moest eigenlijk ook stage lopen..
wat ik uiteindelijk niet gedaan heb omdat ik dat niet durfde..
bang voor nieuwe mensen ontmoeten enz. nou daarna is er gebleken..(omdat me ma ook nie meer wist wat ze met me moest omdat ik niks meer wilde,stoppen met school,nie meer uitgaan niks gewoon..energieloos als ik weet niet wat!) is me ma dus gaan zoeken en kwam ze bij een site over auralifters en laterlaterlater bleek dat er 1 bij me zat,
nou die is weggehaald, maar goed het gaat er nu om..dat ik nog steeds die angsten heb voor nieuwe dingen..
stages.. praten .. ik zit nu wel bij een therapeut..om mijn gevoelens te uiten want dat kon/kan ik bijna niet..
maar ik ben zelf nog best vaak negatief..nergens zin in enz. alleen weet ik nu wel dat het van mezelf afkom en niet van een entiteit die bij me zit. maar ik vind het zo moeilijk omdat ik me zo anders voel dan anderen mensen om mezelf te zijn bij hun
ik denk altijd 'hun zullen vast raar over me denken' 'ik zal dit of dat vast fout doen in hun ogen'
maar ik wil ook gewoon normaal werken . stage lopen enz..
ik zou nie weten wat tege die angsten die ik nog steeds heb.. ken doen? weet iemand een manier? ik wil gewoon mezelf weer terug vinden want ik snap niet echt wie ik zelf nog ben eigenlijk..
en zeker omdat ik altijd elke dag het gevoel heb dat ik niet leef , zweverig bent, vind ik het helemaal lastig om naar nieuwe dingen toe te gaan waar andere mensen zijn.!
weet iemand tips of heeft iemand het zelfde?

sorry voor het lange verhaal en zo goed ken ik niet uitleggen ik hoop dat jullie het beetje snappen..

liefs, tamara

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

Sorry maar dit leest ontzettend irritant!!
Allemaal .. en alle tekst is achter elkaar geplakt (er zit een enterknopje op het toetsenbord!)
overal zie ik puntjes staan dat is gewoon niet echt fijn lezen zo een grote lap tekst achter elkaar.

Dus dit ga ik zo niet lezen

Zo dan

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

Hoi Tamara,

Het is niet niks dat je verteld, zeg. Wel moedig dat je het zo in de groep gooit. Het lijkt me heel lastig om uit zo'n situatie te komen, want het zijn van die niet-concrete/vage dingen toch? Een soort cirkel waar je in rond loopt, zo lijkt het wel. Enkele dingen van jou herken ik wel, en er zullen vast meer zijn dan ik. Natuurlijk heb ik niet precies hetzelfde als jou meegemaakt, en alleen jij weet hoe jij je voelt. Maar toch denk ik wel een redelijke voorstelling te hebben van hoe dit voor je moet zijn.

Als ik het goed begrijp zijn jouw angsten ontstaan door die auralifter? Je schaamt je gauw, bent verlegen en durft je niet (goed) te uiten? Ik ben geen psycholoog hoor, maar wat misschien ook zou kunnen, is dat die auralifter iets in jou los heeft gemaakt. Misschien iets van heel vroeger bijvoorbeeld. Ook kan het zijn dat er dingen zijn losgekomen die onder jouw vroegere houding scholen. Het is maar een idee, maar het is bij sommige mensen zo, dat wanneer ze heel vrolijk en gangmakend zijn, daarachter dan juist een soort onzekerheid schuilt.
Misschien kun je bij jezelf voelen of hier een kern van waarheid in zit. Anders laat je het maar links liggen.
Je hoeft het natuurlijk niet te vertellen, maar zou het ook zo kunnen zijn dat je in diezelfde periode bepaalde gebeurtenissen hebt meegemaakt? Ik kan me voorstellen dat het blijven zitten en in een andere klas terecht komen absoluut geen pretje is. Dat heb ik ook ooit meegemaakt, en ik vond het traumatisch. Eerlijk waar. Allemaal vreemde mensen waarbij je niet weet hoe ze echt zijn en wat ze denken. Het is dan heel erg zoeken naar grenzen vind ik.
Maar het komt erop neer dat jij jezelf als het ware ingedamd hebt, je niet meer echt neergezet hebt in de wereld. Tenminste, dat is wat ik er uit opmaak. Die agressie en irritatie is dan misschien juist een tegenreactie op het feit dat jij jezelf insluit als het ware. Misschien is, achteraf gezien, je grootste irritatie wel geweest dat jij jezelf niet meer neer kon zetten zoals je werkelijk bent. Zou dat kunnen? Dat je zeg maar niet goed aan kunt geven wat je wel of niet wilt, en dat anderen zodoende over jouw grenzen heen gaan?
In ieder geval: let goed op jouw eigen grenzen. Geef ze helder aan, zodat je jouw plekje in kunt nemen. Probeer je wat meer te concentreren op je assertiviteit. Als je agressief bent, ben je eigenlijk al te laat met uiten, want je bent dan uit balans. Probeer dus helder te communiceren met jezelf en anderen, om die balans te behouden. Klinkt simpel, maar dat is het niet.
Ik weet dus niet of je al bezig bent met onderzoeken waar die angsten vandaan komen... zijn ze echt overgenomen van die auralifter, of zijn ze aangewakkerd en van jezelf. Angsten zijn er namelijk niet voor niets. Het zijn een soort verdedigingsmechanismen. Als je die onderkent, en kunt zeggen dat ze een deel van jou vormen, kun je ze misschien ook een plekje geven en uiteindelijk loslaten.
Daarnaast zijn er wel bepaalde middeltjes waar ik bij jou aan moet denken, maar het heeft weinig nut om dat hier allemaal te plaatsen. Daarbij heb ik dan ook meer specifieke informatie nodig.

Ik weet niet of je op dit hele verhaal zit te wachten, maar misschien heb je er wat aan. Misschien had ik deze ideeën beter als privé-berichtje moeten versturen... Dat moet jij maar aangeven.

Vriendelijke groetjes,
Vyumae

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Hey Vyumae,

Ja het is inderdaad net een cirkel ja..

uhmm.. of het door die auralifter kom..ik weet het niet..ik denk eerlijk gezegd dat hij bij mij is gekomen in de periodes dat ik onzeker was e.d.
maar hij heb zeker weten mijn gevoelens/gedachtengang beïnvloed,
want niemand herkende mij meer en ik mij zelf ook echt niet!
ik stond echt op het punt om mezelf gewoon 'dood' te maken,
het enige waar ik 1.5 jaar aan dacht was dat eigenlijk..
ik was zooo negatief iedereen dacht gewoon dat ik gek was geworden
maar goed.. het gaat nu echt stukken beter... alleen af en toe nog natuurlijk van die momenten dat ik er geen zin meer in heb.. vooral omdat ik nu zo in de knoop ben met mezelf, wie ik ben, zijn die agressies en uitbarstingen van mijzelf geweest.. enz. enz. enz.
moet echt mezelf weer even zoeken weet je wel.. en dat kost tijd

mijn grootste irritatie is inderdaad geweest dat ik mezelf niet kon tonen..
ik wou het wel maar ik kon het niet vanwege onzekerheid..
en ehm in die periode of er iets bijzonders gebeurt is; ik weet het niet precies meer zo goed allemaal
maar heb wel veel ruzies met mensen om me heen gehad waardoor ik mezelf heel klein voelde..
en daarna ben ik nog erger zo gaan worden..
heb nooit echt voor mezelf durven opkomen eerlijk gezegd..

Mijn therapeut zegt het gevoel dat ik heb, dat ik wel ergens loop/zit/rent/staat.. maar dat ik zelf dat gevoel niet heb, het gevoel dat ik er niet helemaal ben .. dat dat komt omdat ik mij in veel situaties afgezonderd heb.. bewust of onbewust.. dat ik mezelf niet meer op de voorgrond durfde te zetten en daardoor onbewust ben terug gaan trekken
dus letterlijk en figuurlijk terug ben gaan trekken, dat ik ben gaan denken
oh..die situatie is eng, laat ik mezelf inhouden,terugtrekken,dan kijken de mensen niet naar me.. dat het steeds erger is gaan worden van..
'de maatschappij is eng' laat ik me terugtrekken.. snap je ?
en ik denk eigenlijk ook wel dat dat het is.. want ik moet gewoon niet zo erg bezig zijn met hoe mensen over mij denken, ik ben gewoon wie ik ben en je neemt me maar of niet..!
( hihi je klinkt af en toe net als me therapeut die zegt dat echt ook allemaal tege mij.. positief bedoeld hoor, hij is aardig )

maar ja.. jij weet volges mij wel wat van hsp af he?want ik vind het
wel lastig om daarmee om te gaan..ik bedoel ik wis het wel hoor maar nu word er een benaming aan gegeve en kunnen we er makkelijker over praten.. snapje? ik wil graag weten hoe jij nou omgaat/omgegaat (ben) met bepaalde situaties waarin je je zo anders voelt dan iedereen..
ik heb me zo'n lange tijd(ook met de auralifter nog erger) zo anders (in negatieve vorm) gevoeld dan anderen..
en nu blijf k maar wegrenne voor nieuwe situaties
terwijl ik het gwoon wil proberen maar het moet stapje voor stapje gaan en dat weet ik ook maar ik doe de opleiding spw4.. het 2e jaar nu
en in het 1e jaar was het ook al de bedoeling dat we stage gingen lopen
nou ik durfde dat niet..vond die nieuwe mensen eng en wilde niet dat ze op me vingers keken enz. dus heb dat niet gedaan, nou nu in het 2e jaar moet ik weer stage lopen..
ik ben inmiddels nu alweer weg bij een stageplek.. omdat ik voor de klas moest..wat ik absoluut niet durfde maar ik vind dat een te grote stap...
van NIKS doen naar voor een klas met probleemjongeren..! dus nu moet ik bij een kinderdagverblijf moet er deze week beginnen.. en ik hoop dat het me een beetje goed doet..
maargoed communiceren blijft een probleem he.. het liefst zou ik naar die mensen van me stage gaan en zeggen wat ik al wel of niet kan maar altijd houd iets me weer tegen..

maargoed me verhaal word wel erg lang nu.. sorry hoor:P..
maar uhm.. als je die bepaalde middeltjes nog wil typen zou ik dat wel fijn vinden!!
bedankt heeyy

liefs tamara

_________________
Ik maak een ontdekkingsreis, met als eindbestemming; mezelf

Hoi Tamaraa,

Dat is een goeie reactie zeg. Ik denk dat t beter is om even een prive-berichtje naar je te sturen.

Vyumae

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust