"Winternacht"
Sterren stralen,
de maan glimt.
Ziet een jongen,
als hij in kale bomen klimt.
Koude takken,
een natte stam.
Naar sterren,
starend, langzaam wordt hij stram.
Bijtende wind,
koude lucht.
Takken kraken,
de nacht slaakt een zucht.
Voelend de pijn,
van koude.
Die nestelt zich,
in stegen, kleren en wouden.
Bedenkend zich,
het nut van leed.
Scherp bewustzijn,
maar denkt niet dat hij het weet.
Kilte nestelt,
zich in botten.
Gevoelloze neus,
koude tenen.
Om hem heen de wind woest wenen.
In een koude winternacht.
"Sterren (als door een klein meisje)"
Een meisje van vijf zei ooit tegen mij, dat haar moeder die overleden is, nu een sterretje is en zo nog steeds naar haar kan kijken. Dat vond ik zo lief!
Mijn moeder ziet mij groeien,
ziet mij blij zijn.
Als ik bedenk:
zij is er nog,
Ze ziet me!
voel ik me weer fijn.
Ik denk niet,
dat ze weg is.
Dat gaat zomaar niet!
Maar dat ze niet hier is,
doet mij soms verdriet.
En als ik bedenk:
ze is daar,
ze ziet me!
Twijfel ik soms,
is dat wel waar?
Maar als ik niet kan slapen,
en kijk uit mijn raam,
als ik al héél hard moet gapen,
en al lang naar bed moet zijn gegaan,
zie ik één sterretje,
dat straalt zó fel!
ik denk dan:
dat is ze! En dan red ik het wel.
"Sterren"
Klein en ver weg,
zo staan ze aan de hemel.
Het lijken er zoveel,
het zijn er nog meer.
Schitterend als glinsters,
geborduurd op het donker fluweel,
van de nacht.
"Ben je daar?"
ik zie haar wel,
maar ze is er niet echt.
Ik ruik haar wel,
maar is zij het echt?
Ik zie haar lachen,
maar is die lach wel echt?
Ik probeer,
elke keer opnieuw.
Of ik haar kan zien,
kan ik haar aanraken?
Is zij het echt?
Eén mysterie.
Eén hoop sluiers.
Is wat ik zie.
Ik zie zoveel,
maar de werkelijkheid,
die ben ik kwijt.
Ben je daar?
_________________ Then the Seated Woman with a Parasol, May be the only one you can't betray. If I'm the Seated Woman with a Parasol, I will be safe in my frame
Laatst gewijzigd door Ranamen op 29-04-2009, 19:45:43, 3 keer totaal gewijzigd.
|