@ Dianne & Chris: ty!
Nou vooruit. :p Ik ben de laatste tijd aan het oefenen op Nederlandse gedichten. De eerste twee zijn gericht op mijn klasgenoten en de laatste heb ik geschreven voor mijn beste vriend. Hij vind iemand leuk, maar kan zelf geen gedichten schrijven (zegt ie).
Gefrustreerd om dingen die ik vroeger kon,
maar nu niet meer.
Hoe het allemaal begon,
vertel ik iedere keer weer.
Mensen vergeten het verhaal,
en vragen weer opnieuw:
Hoe zat dat verhaal nu helemaal?
Voor mij is dat liedje echt niet meer nieuw.
Waarom onthouden ze het niet?
Heb ik ze overschat?
Het is iedere keer weer hetzelfde lied.
Ik ben het zat, proficiat.
------------------------------------------------------------------------
Verstoten en alleen,
duister om me heen.
Helemaal alleen gelaten,
niemand heeft het in de gaten.
Gezellig bij elkaar,
maar ik ben niet daar.
Er is een gat geslagen,
dat begint nu eindelijk ook bij mij te dagen.
Geen zin meer in het leven,
het kan me niets meer schelen.
Verdoofd na de klap,
het kwam gewoon te hard.
Ik geef het op,
zet mijn leven stop.
Gestapt in de dood,
De pijn was gewoon te groot.
---------------------------------------------------------------------
De kleur van je haar en je ogen,
alles aan je lijkt haast gelogen.
Zo perfect en onschuldig,
dat aanschouw ik erg geduldig.
Wachtend op een aanraking,
wachtend op een teken.
Die jij mij hopelijk,
ooit gaat geven.
Je ogen zo blauw,
je haar zo zacht.
is niet de enige reden,
dat ik van jou hou.
Het is je gedrag,
die zo goed bij je past.
Ik vind je lief en een schat,
Je behoort in mijn hart.