Hoi,
ik heb ik de tussentijd wel meer geschreven, maar daar zit niet zo'n speciaal gevoel in als in dit gedicht. Ik heb wel wat met vogels, sowieso met dieren in het algemeen wel heel veel.
Nog eentje van ruim twee jaar geleden, en weer over een dier (zelf vind ik dit gedicht minder dan de eerste):
Rups, rups, kleine rups,
huil niet om je kleuren,
laat de anderen maar lachen,
trek je er niets van aan,
want ooit zullen zij niet meer zonder jou willen gaan.
Eens word jij een vlinder,
ook al klinkt dat nog zo raar,
later sta jij daar en lach je om hen,
en zij zullen huilen en je smeken om te stoppen,
maar voor het zover is moet je je eerst maar eens verpoppen.
Een lange tijd lijkt dat wel,
je hele lijfje in de knel,
maar je krijgt geen spijt,
dat beloof ik je,
want eens ben je vrij als een vlinder...
~~~
Een meer recente:
Duizenden gedachten,
tollen in mijn hoofd.
Ik weet niet wat ik moet doen,
ik lijk haast wel verdoofd.
Naar welke moet ik luisteren?
Welke moet ik negeren?
Ik weet niet wat ik moet doen,
hoe kan ik hiervan leren?
Langzaam maar zeker wordt het weer rustig,
net als ze zon die door de wolken breekt,
Ik voel me weer wat opgeluchter,
Totdat er nog maar één stem spreekt.
Die stem komt van heel diep,
Ik ben een beetje bang,
maar toch klinkt ze zo vertrouwd,
Ik heb haar zo lang niet gehoord, veel te lang.
En beetje bij beetje wordt ook ik weer rustig,
Ik heb de gedachten uit mijn hoofd verbannen,
en luister nu alleen nog naar mijn hart.
Ik zou ook hier graag je mening over horen.
Liefs,
Elvira
|