Ik ben pas begonnen met gedichten schrijven, dit zijn mijn eerste twee. Ik weet dat ik nog veel moet oefenen, maargoed... "door schade en schande leert men" zeggen ze, dus geef gerust kritiek. (oh, positieve comments ook zeer gewaardeerd
I simply accept both...!)
Ik heb nog een stel (naar mijn mening betere) gedichten, maar daar moet ik nog wat dingetjes aan aanpassen dus die post ik nog niet!
Alle gedichten hebben voor mij een bepaalde diepere betekenis, als jij de jouwe wil delen, you're free to
ieders mening en gevoel is uniek en waardevol.
Terugkomst.Alleen,
zit ik op een stoel.
Blauwe stoel.
Alleen, met gedachten.
Onder een glazen stolp.
Vleugels, geknakt.
Ziel, gebroken.
Zoekend,
naar een ongrijpbare weelde.
Barsten.
De stolp barst.
Langzaam,
maar zeker.
Mijn vleugels helen,
mijn ziel lijmt.
De littekens onzichtbaar,
doch aanwezig.
Vliegen zal ik.
Weer opnieuw.
Winter.Het is koud.
Ik sta in de wind te kleumen.
Mijn tenen bevriezen.
De wind woeit om mijn ijskoude oren.
Het landschap is geschilderd met een eenvoudig palet.
Ik loop,
de sneeuw knispert onder mijn voeten, iedere stap.
De wind doorklieft mijn dikke jas.
Niet dik genoeg,
ze houd de wind niet buiten.
scherp als een mes,
bevriest hij je dromen.
Snijdt ze in reepjes,
neemt ze mee, op zijn rug.
De sneeuw knispert.
Wolkjes condens komen uit mijn mond.
Geen ziel op straat,
ik ben alleen.
Zonder dromen, in de wind.
Ze vliegen, scheren mijn hoofd.
Ik wil ze grijpen.
Maar ze zijn vluchtig, laten me in de steek.
De wind is wreed.
Hij scheurt me aan stukken.
Ieder stuk siddert van intens verdriet.
Zonder dromen,
in de kou.