Soulmates zijn in mijn ogen twee zielen ( maar kan misschien ok wel meer zijn ) die op de één of andere manier sterk verbonden zijn met elkaar. Ze trekken elkaar aan. Zelfs als je elkaar niet kent en elkaar tegen komt op een druk plein bijvoorbeeld kan het zo zijn dat je elkaar blijft aan kijken met een raargevoel in je buik van: "He, ik ken jouw ergens van..." en op de één of andere manier weet je veel meer van elkaar dan je eigenlijk kunt weten van die totaal vreemde. Hoe dan ook jullies levens zijn op de één of andere manier telkens verbonden of gekruist. Telkens weer kom je elkaar tegen...

Mijn persoonlijke ervaring met mn soulmate is positief maar ik weet dat er ook genoeg zielen zijn die in een negatieve vibe met elkaar verbonden zijn ( eigenlijk is er geen positief en negatief, van beiden leer je namelijk en daar gaat het om). Dus dat je elkaar tekort doet of pijn doet in verschillende levens en toch verbonden blijft, totdat ieder zijn lering getrokken heeft....

Het gevoel wat erbij hoort als je een soulmate ontmoet of als je ook langere tijd samen bent is onbeschrijfelijk... Ik hbe 3 jaar mogen samenwonen met mn soulmate. Ik leerde hem kennen en hij had mij al meteen herkend. Bij mij ging het wat trager, ik voelde me wel al meteen op mn gemak bij deze jongen en voelde ook iets speciaals aan hem maar kon het nog niet meteen helder krijgen voor mezelf.

Deze jongen was toen ik hem leerde kennen ernstig ziek ( leukemie) maar was herstellende van deze rottige ziekte. Ik volgde toendertijd autorijlessen en liet me telkens afzetten bij het ziekenhuis om met de bus weer terug naar huis te rijden... Ik zocht hem op, zeker 4 keer in de week. We luisterden muziek samen, ik maakte tekeningen voor hem die hij vervolgens aan zijn witte ziekenhuismuren kon hangen en allerlei thema's kwamen voorbij in onze gesprekken. Het was echt een heel aparte ervaring. Ik wilde steeds meer bij hem zijn en ook toen hij uit het ziekhuis werd ontslagen bleven we elkaar bijna dagelijks zien. Ik zat toen op kunstacademie, hij zat thuis te herstellen. Maar zogauw ik klaar was met school stond hij op de oprit van het huis van mn pa te wachten op me..

We zijn niet lang daarna een koppeltje geworden. Terwijl alles in mijn lijf al zei: "Je wordt verliefd op iemand waar je niet lang mee samen zult zijn..." Ik ben bij hem ingetrokken en we hadden het goed samen. Op een gegeven moment werd hij weer ziek, longontsteking. Hier heeft hij bijna een maand mee plat moeten liggen. Daarna kwamen allerlei kwaaltjes opzetten.. We vertrouwden het niet en zijn huisarts verwees hem naar het ziekhuis om bloed te laten prikken. De leukemie was terug... De grond wordt letterlijk onder je voeten uit geslagen op zo'n moment kasn ik je zeggen... We waren er kapot van... Maar aan de andere kant kwam zijn vechtlust ook weer omhoog...

Een half jaar lang is opgenomen geweest en behandeld geworden in verschillende zieknhuizen in Nederland... Ik ben overal met hem mee gereisd en leefde zelf ook praktisch in de ziekenhuizen... Het heeft allemaal niet mogen baten. Hij is gestorven op 4 december 2006 op 24 jarige leeftijd...

Ik kan je zeggen dat de tijd daarna erg raar was. Ik was ineens alleen, mijn daginvulling die eerst helemaal rondom mijn vriend gepland was was opeens leeg. Ik had alleen onze hond nog, en die harige viervoeter heeft veel voor me betekend en nog steeds... Verder vielen mij verschillende rare dingen op...
Ik kon mijn overleden vriend soms nog steeds ruiken. Als ik ging douchen kon ik soms zweren dat ik zijn aanwezigheid voelde in de woonkamer bijvoorbeeld. Ook was het zo dat als ik weer in één van die eindeloze huilbuien verkeerde dat ik ondanks dat ik alleen was me niet aleen voelde. Een warme plek op mijn schouder kon voelen, alsof iemand zijn hand hier legde...

Ik weet zeker dat ik mijn vriend waar ik nog steeds onze verlovingsring van draag nog eens ga tegen komen, in dit leven of in een volgend leven. Maar hij en ik kennen elkaar al veel langer dan ik me ooit beseft heb toen we nog samen waren....Een dergelijke band wordt ook niet door de dood gescheiden...

Heel veel liefs en mijn excuses voor mijn ontiegelijk lange verhaal...blijkbaar moest het er even uit...

binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Hoi vlinderfay.

Ja dar geloof ik ook in, door bepaalde afspraken voor dat je opnieuw geboren gaat worden spreek je af om elkaar op een bepaalde en tijd weer te ontmoeten en die dingen te doen die in een vorig leven niet goed zijn gegaan of niet gedaan zijn.

Groeten H@ns.

Ja, ik geloof in soulmates.
Soms kom je in je leven iemand tegen met wie het bijzonder goed klikt, waarmee je als het ware in sync bent.
Iemand waarvan je als het ware de gedachten leest, en elkaars zinnen af maakt.
degene waaraan je denkt en op dat moment belt diegene je op.
Iets wat logica overstijgt en gigantisch vertrouwd aanvoelt.
En dat vertrouwen kan soms al meteen ontzettend diep gaan, zelfs als je je soulmate misschien net vijf minuten kent.

_________________
Always hidden in shadows, shrouded in armor,
Nobody to turn to, no safe harbour,
Hiding emotions because I am afraid to get hurt if I am weak,
I am just a human, not a freak..

Ik weet zeker dat er soulmates zijn, ik heb/ben er zelf ook 1 (Fjaril345).

We voelen elkaars emoties erg sterk aan, kunnen ons makkelijk in elkaar inleven en begrijpen elkaar met minder dan een woord.
Ik ben erg blij met haar als mijn soulmate en ik denk dat je daardoor voor eeuwig verbonden ben, het maakt niet uit wat er tussen komt.
Ik weet niet of jullie er zo over denken, maar ik hoor graag antwoorden.

In ieder geval, als je een soulmate zou vinden dan ben je ook meteen helemaal overtuigd

Groetjes, Amber100

_________________
wanting to become an A.