Hey,

Ik sta op het punt om een heel erg persoonlijk verhaal met jullie te delen. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar wat ik in deze post schrijf, heeft onnoemelijk veel indruk op me gemaakt en beïnvloed nog altijd mijn hele leven. Ik sjouw er al mijn leven lang alleen mee, omdat ik meestal stuit op ongeloof, onbegrip of mensen die opmerkingen maken als "zo erg zal het toch niet zijn?" of "het zal toch wel mee vallen?". Nu heb ik eindelijk het gevoel dat ik een plek heb waar ik het kan delen. Dat betekend heel veel voor mij en ik vertrouw dit forum en haar leden volledig.
Als je een reactie wilt/gaat plaatsen op onderstaand verhaal, ben gerust eerlijk en direct, maar houd alsjeblieft wel rekening met hoe intens dit alles door mij ervaren word. Als je dat doet, zijn alle antwoorden/reacties goed.
Het heeft te maken met reïncarnatie, daarom plaats ik het hier...

Enkele jaren geleden leerde ik een meisje kennen (voor de privacy noem geef ik haar een andere namen. Laat ik er "Anne" van maken...).
Anne en ik hadden een enorme klik met elkaar. Na een kwartier te hebben zitten kletsen op haar kamer, hadden we allebei het gevoel dat we elkaar al ons hele leven kenden. Onze vriendschap bleek een hele heftige (later ook explosieve). We waren onafscheidelijk, zagen elkaar bijna elke dag en mistten elkaar verschrikkelijk als we niet samen waren. Onze ouders vonden onze relatie een beetje "ongezond", voornamelijk omdat we al onze andere vriendschappen verwaarloosden, maar daar stoorden we ons niet aan. Het leek wel alsof we geen keus hadden, zo trokken we elkaar aan.
Tijdens een van onze vele logeerpartijen droomden we allebei dezelfde droom. We droomden over twee gezinnen en ik paardenranche rond 1900. De droom liep zelfs hetzelfde, er gebeurde hetzelfde, werd hetzelfde gezegd, maar we droomden allebei vanuit een ander standpunt. Ik vanuit die van het oudste meisje, zij vanuit het standpunt van het jongste meisje.
We geloofden allebei in reïncarnatie, dus de volgende dag spraken we er veel over. En vanaf dat moment droomden we elke nacht dat we bij elkaar waren over dat leven, de puzzle viel in elkaar.
In dat leven had ik een relatie met een blonde jongen, Tristan heette hij toen. Wie en waar hij nu is, weet ik niet precies. De relatie tussen hem en mij - zover ik me kan herinneren - was in dat leven al heel sterk en vertrouwd.
Mijn vriendschap met Anne eindigde zo plotsklaps en intens als dat hij was begonnen en een tijd lang stond mijn wereld op z'n kop. Gelukkig kwam ik er goed overheen en kijk ik nu met een prettig gevoel terug op alle leuke momenten, maar ben ik deels ook blij dat ik niet meer zo'n vreemde, heftige vriendschap heb, zodat ik me weer op alle andere dingen en mensen in mijn leven kan concentreren. Het was toch wel iets teveel van het goede...
De herinnering aan de jongen uit dat vorige leven, waarmee ik toen zo'n sterke relatie had, was moeilijker. Het escaleerde. Op een zeker moment zag ik een scene voor me waarin hij in mijn armen stierf en ik hem beloofde voor eeuwig van hem te blijven houden. (Dat was misschien niet het beste idee van de wereld.) Die scene was van weer een ander leven, meer in middeleeuwse tijd, ook al lette ik niet bepaald op de omgeving. De herinnering/scene was zo heftig... Ik was wakker toen ik hem kreeg, dus bleef midden in de kamer staan terwijl hij zich afspeelde en toen hij "af" was en de jongeman gestorven, stortte ik letterlijk in elkaar en was enkele uren ontroostbaar. Mijn moeder probeerde me te helpen, maar begreep er niks van. Dat neem ik haar ook niet kwalijk.
Vanaf dat moment waren de poppen aan het dansen. Ik mistte die jongen, die ziel, met heel mijn hart en heb me een paar jaar elke nacht in slaap gehuild van liefdesverdriet. Want hij was er niet. Door verschillende ervaringen ben ik er achter gekomen dat hij en ik meerdere levens achter elkaar in verschillende, maar altijd intieme, relaties hebben door gebracht. Maar sinds die "Middeleeuwse belofte" voornamelijk als geliefden. En nu was hij er opeens niet meer bij... Zelfs het leven voor dit leven was hij er nog en nu opeens niet meer. Ik ging er bijna kapot aan. Het gevoel wat ik had was met geen pen te beschrijven.
Elk vriendje wat ik kreeg moest er aan geloven. Die werden met die ene ziel vergeleken en voldeden uiteraard niet aan de standaard, want ze waren hem niet. Heel oneerlijk, dat weet ik, maar het gevoel was zo heftig, ik kon het niet helpen. Tegen de eenzaamheid die ik voelde, wilde ik een vriendje, maar dat bleek dan niet te helpen en dan reageerde ik mijn frustratie op hem af. En ondertussen had ik het gevoel dat ik vreemd ging, dat ik die ene ziel bedroog.
Mensen in mijn omgeving - die een beetje doorkregen wat er aan de hand was - bleven volhouden: "Jullie zijn in dit leven niet voorbestemd. Je zult hem nooit meer ontmoeten. Laat hem los." Omdat ik naast mezelf ook andere pijn begon te doen (ze waren of bezorgd om me of werden door me gedumpt of ik was gewoonweg niet te genieten), mijn gezondheid er onder begon te lijden en ik na verloop ten einde raad was, stemde ik in. Een paragnoste/healer liet mij op een tafel liggen. Met een geleide meditatie liet ze mij contact maken met die ziel. Ik was erg geschokt toen deze onmiddellijk reageerde. Als een doorschijnende gedaante stond hij naast de tafel en keek mij angstig en bezorgd aan. Ik kon hem zo helder zien... Hij liet zich zien zoals hij er uit zag in het eerste leven dat ik me herinnerde... waarschijnlijk herkende ik hem zo. Hoewel de kille tranen over mijn wangen stroomden, zette ik door en vertelde ik hem dat ik onze band ging breken, omdat dat beter was voor ons allebei. Hij legde zijn hand op mijn navel en keek me met smekende ogen aan, afschuw en pijn op zijn gezicht. Ik hoorde zijn stem niet, maar wist precies wat hij zei: "No... Please... Don't..."
Ik weet inmiddels niet wat me toen bezielde en ik zit te huilen nu ik dit typ, maar ik zette door en nam afscheid van hem... Hij liet zijn hoofd hangen, stuurde me een verdrietig gevoel van Ware Liefde en verdween. Ik heb drie dagen bijna non-stop gehuild. Wat deed dat zeer...

Een tijdje ging het beter. Na die drie dagen hoefde ik mezelf niet meer in slaap te huilen. Ik kon een relatie aan gaan met een andere jongen, zonder gevoelens van vreemdgaan en zonder hem te vergelijken (tenminste, minder te vergelijken... de herinneringen aan die vorige levens had ik nog...). Ik werd vrolijker, at beter, sliep beter en kreeg opeens toekomstplannen.
Maar iets bleef er knagen... Ik voelde me incompleet, half, ongelukkig en eenzaam.

Inmiddels ben ik terug bij af. Ik ben weer single, omdat geen enkele relatie lijkt te werken. Ik zoek spirituele connectie in mijn vriendjes en die blijft steeds uit. Ik mis het missen van die ziel, hoe gek het ook klinkt. Ik ben boos op mezelf, omdat ik mijn vertrouwen was verloren... Mijn vertrouwen in Liefde en in alle lieve geesten en Gidsen. Vertrouwen in mijn eigen gevoel! Want mijn gevoel had al die tijd volgehouden dat die ene ziel bij me hoorde. Ik had geduld moeten hebben. Ik had op z'n minst moeten stoppen met waar ik mee bezig was toen die ziel me dat smeekte. Hij had er duidelijk wel vertrouwen in. Ik kan die blik op zijn gezicht niet vergeten, de woorden die hij telepathisch tegen mij sprak blijven me bij... ook al waren ze zonder geluid. De intonatie, de klank, alles zo helder.
En die eenzaamheid... Ik heb super vrienden, waar ik heel blij mee ben. Ik zou niet zonder hen kunnen. Ik heb een hele goede, fijne band met mijn broer en mijn ouders. Ik ben niet eenzaam. Maar dat gemis, dat gevoel dat ik een helft van mezelf mis... Het is hardnekkig.

Waarom ik het verhaal nu hier typ, is omdat er afgelopen nacht iets gebeurde wat me nogal van mijn voetstuk heeft geslagen.
Hij maakte contact met me. Ik weet niet of hij dat bewust of onbewust deed. Ik zat tussen waken en slaap in en met mijn geestesoog zag ik dat we tegenover elkaar zaten, maar alle details - zoals de omgeving, hoe hij (of zij, wie weet) er uit zag, etc. - ben ik vergeten. Ik weet ook niet meer wat er gezegd was, behalve dat ik om vergeving gesmeekt heb en hij me die gegeven heeft. Dat voelt wel fijn, maar nu voel ik onze band weer een klein beetje. Ik mis die ziel weer.
Aan de ene kant wil ik die band met hem weer terug, maar aan de andere kant ben ik er ook een beetje bang voor.

Ik zit nu met wat vragen.
Zou die ziel mijn tweelingziel zijn?
En/of komt het door die belofte die ik ooit in de middeleeuwen gemaakt heb?
Kan ik de band tussen hem en mij weer herstellen?
Is dat wel een verstandig idee?

Antwoorden op bovenstaande vragen en/of andere reacties zijn heel welkom.
Ik sta open voor alles en ben al helemaal blij als er mensen zijn die mee denken/voelen.
Als je vragen hebt, stel ze gerust. Ik zal zo eerlijk en open mogelijk antwoord geven.

Veel liefs,
Kim

_________________
In het Begin was er niets... En toen ontplofte het ook nog...
Has the grass been greener on the other side at all?
Seize the time. Live now, make now. The most precious time. Now will never come again.

Hoi lieve Kim,

Allereerst wat dapper om dit zo hier te schrijven. En wat een intens verhaal.
Ik kan natuurlijk alleen maar vanuit mijn ervaring schrijven over dit onderwerp en hoop dat je hierdoor een beetje geholpen wordt.

Toen ik 6 was wist ik dat er iemand op de wereld was die mij lief heeft met hart en ziel. Ook kreeg ik een droom waar ik genoot van een relatie waar geen machtsstrijd was. Ik mocht er volledig zijn. Dit was een enorm bevrijdend gevoel. Ik wilde dit. Ik moest helaas nog door ervaringen heen voordat ik er aan toe was. Ik kreeg een relatie met iemand waar ik heel ongelukkig van werd. Ik wist dat ik dit niet wilde. Op een bepaald moment kreeg ik een droom en ervoer dat hij in de Middeleeuwen een venter was die langs de deuren liep met spullen en dat ik een enorme hekel aan hem had. Dit was de aantrekkingskracht van hem. Het was dus een negatieve aantrekkingskracht.

Vervolgens ontmoette ik iemand die leek op de hand uit de droom. Alleen de sfeer was niet hetzelfde. Er waren machtstrijden. Dit wilde ik niet. Wel kende ik ook hem uit een ander leven. Een leven waar ik uiteindelijk vermoord ben. Niet door hem maar doordat hij niets deed. Niet handelde. Nu in dit leven handelt hij wel en helpt ons enorm. Hij is nu een goede vriend van ons. Ik wilde niet toegeven dat ik ongelukkig was en was er van overtuigd dat ik de droom had verknald. Toch koos ik met angst en beven voor mijzelf en stopte de relatie.

Toen ontmoette ik mijn huidige man in een kroeg. Er schoot door mij heen: Dit is hem! Toch had ik mijn buik vol van relaties en wilde op dat moment geen relatie. Wij werden vrienden. Later bleek hij 6 jaar jonger te zijn. Hij was sinds zijn geboorte bij mij en wij hadden elkaar lief zonder dat wij elkaar kende. En nu het is één groot feest. Al lange tijd, 19 jaar lang en 24 uur per dag. Als ik hem eerder had ontmoet dan had ik nog niet de juiste houding gehad die een zieleliefde nodig heeft. Totale eerlijkheid en openheid. Dienstbaar zijn aan elkaar en totale vrijheid.
Het is niet zonder slag of stoot gegaan. Want hij durfde geen relatie aan te gaan. Angst is een slechte raadgever. Zijn ziel was constant bij mij en sprak met mij. Op een keer was deze zwartgeblakerd en de ziel vroeg wat moet ik doen om hem te laten inzien dat jullie voor elkaar bestemd zijn? Ik zei: Ziek en eenzaam. Later hoorde ik dat dit precies zo gebeurd is en hij wist plotseling dat wij voor elkaar bestemd zijn.

Nu terugkomend op jouw verhaal. In dit verhaal laat je duidelijk zien dat je dat specifieke leven waar Tristan een belangrijke rol speelde heel wat lessen in dit leven te leren zijn. Ook zie je dit met je vriendin 'Anne'. Het is logisch dat hij vaker in levens bij je was. Liefde is het beste plakmiddel evenals haat. Maar... een haatrelatie verdwijnt zodra je het doorzien hebt. Liefde, als je dit volledig durft te ervaren, wordt deze alleen maar dieper en intenser.
Vraag 2 over de beloftes: Beloftes die gemaakt zijn bepalen veel. Toch vermoed ik dat met Tristan en jou meer aan de hand is dan alleen een belofte.
Vraag 3: Liefde overwint alles. Lijkt een dooddoener maar ik heb het echt in het leven tot nu toe ervaren. En ik ben nu 50 jaar.
Vraag 4: Deze ervaring trekt aan je daardoor zullen er nog zaken gezien moeten worden. Het is handig om zo'n ervaring niet uit de weg te gaan omdat het je leven verrijkt. Daar is het leven toch voor bedoelt.

Ik hoop dat je aan deze reactie wat hebt. Als je nog vragen hebt stel ze gerust.

Liefs Purusha

Bedankt voor je reactie.

Ik ga het allemaal even laten bezinken... doorvoelen, eigenlijk.
Want ik heb me er altijd enorm tegen verzet en uiteindelijk ben ik er voor gaan vluchten.
Maar uit je tekst maak ik op, dat ik het mag ervaren, zodat ik er van leer.
Dus even mijn moed verzamelen en het dan over me heen laten komen en zien wat er gebeurd.
Dat is het plan.

Ook dank aan de mensen die in de chat gereageerd hebben!

Ik vind het heel erg fijn om te merken dat er niet alleen mensen zijn die er begrip voor hebben, maar ook mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt/meemaken.
Ik voel me nu iets minder alleen... Hoe "cheesy" dat ook klinkt.

Love! And free hugs!

_________________
In het Begin was er niets... En toen ontplofte het ook nog...
Has the grass been greener on the other side at all?
Seize the time. Live now, make now. The most precious time. Now will never come again.

Heel erg mooi dit is precies mijn boodschap.

Groetjes en liefs,
Purusha

Lieve Niamaris,

Ik werd naar je verhaal toegetrokken, en heb het met mijn adem ingehouden zitten lezen. Ik kreeg tranen in mijn ogen, en voelde je zo sterk. Het is een tijdje terug dat je dit geschreven hebt, dus ik ben wat laat met reageren, maar ik ben nog niet zolang op deze website.
Ik weet wel zeker dat deze ziel dicht bij jouw ziel hoort, en dat jullie de band weer kunnen herstellen. Het eerste waar ik aan dacht was zelfs: jullie gaan elkaar weer ontmoeten. Maar op latere leeftijd.
Heb je nog contact met hem gehad in de tijd nadat je dit bericht geschreven hebt?

Nu komt het volgende, waar ik best van opkeek.
Ik denk dat het misschien niet voor niets is geweest dat ik naar je verhaal werd getrokken. Ik bekeek je profiel, en zag dat je uit Gemert komt. Daar kom ik ook vandaan.
Nu kan dit natuurlijk ook niets betekenen, maar ik had het gevoel dat ik dit tegen je moest zeggen.

Heel veel liefde,
Chica-Especial

_________________
Every day may not be good, but there is something good in every day. ♡

Ik ken het. Alleen ik maak het net anders mee. Ik heb meer intense vriendschappen meegenomen en familie uit vorige levens. Slechts een paar liefdes. Maar bij mij zijn ze niet zo lang blijven hangen.

Wat je in je middeleeuwen hebt gedaan is een zieleband leggen. Dit heb je bewust of onbewust gedaan. Hij ontstond uit zuivere liefde.

Je hebt in het tussenleven al besloten of je hem gaat ontmoeten, doorzoek je gevoelens, vanuit het binnenste van je ziel. Daar vind je de antwoorden. Je intuitie zal je vertellen wat je moet doen.

Hugs, Dagaz.

_________________
"Toeval bestaat niet"

hey Niamaris ,

Ik kom niet erg vaak op dit gedeelte van het forum maar ik ben blij dat ik jouw verhaal gelezen heb. Het is echt een zeer speciaal verhaal en zeker een ervaring om te koesteren want ik denk dat er niet zo bijster veel mensen zoiets mogen meemaken (Ik toch alle sinds niet op die manier ).
Om eerlijk te zijn hoewel ik hier bijna met tranen in mijn ogen zit te snotteren toch krijg ik er een warm gevoel bij bij het einde van het verhaal. Die band die jullie hebben kan niet verbroken worden. Je hebt het ook zelf gemerkt hoe veel pijn het jouw deed bij jouw poging om de band te verbreken en ik ben er bijna zeker van dat op het moment dat je dit bericht leest jullie band weer zo goed als volledig herstelt is .
Heb hoop Niamarsis

Heel veel liefs
Niels

_________________
BIJ hET hAARDVUUR
Droom even weg bij het gezellige haardvuur.

Hey hallo,

Wow, ja... heel herkenbaar dit alles... Zucht.... en ook nog een beetje vers en oud zeer tegelijk bij mij... Ik heb ook in dit leven (weer) de liefde van mijn leven moeten verliezen... hij stierf op zijn 24ste, ik was 21 jaar. Ik was erg verbonden met deze jongen. Voorbij aan zoals relaties normaal lopen zeg maar... Ik heb hem in het ziekenhuis leren kennen, met een kale kop van de chemo en ik was op slag verliefd... Om een voorbeeld te geven, we hadden twee maanden een relatie en ik trok al bij hem in... Zo vertrouwd en zo goed voelde het voor ons beiden... geen moment de gedachte gehad dat het ook fout kon lopen, ik WIST gewoon dat dit goed was... en achteraf ben ik zo blij dat ik die keuze gemaakt heb toen...

Zou die ziel mijn tweelingziel zijn?
Of en wanneer je van tweelingzielen kunt spreken vind ik niet zo interessant. Mijn gevoel zegt ja op je eerste vraag...
Wat ik interessanter vind is of je iemand al eens eerder heb gekend en wat je toen van elkaar hebt mogen leren. Maar ook wat hiervan nog ligt ( zo heb ik nog een hele berg aan puin wat ik moet opruimen met mn moeder samen ) en waar je mogelijk verder kunt gaan samen...

En/of komt het door die belofte die ik ooit in de middeleeuwen gemaakt heb?
Ik denk en ik hoop dat dergelijke beloftes min of meer bindend zijn. Het gaat er volgens mij niet zo zeer om wat je hebt gezegd, maar hoe je iets hebt gezegd ( of gedacht)... Met welke intentie en welke energie erachter... Wanneer jij echt vanuit het diepst van je hart samen wilt zijn met iemand geloof ik er voor de volle 3000% in dat je die persoon vroeg of laat weer tegen gaat komen. Op wat voor een manier dan ook, in welke vorm dan ook...

Kan ik de band tussen hem en mij weer herstellen?
Geen twijfel mogelijk hierover... Liefde is sterker dan wat dan ook...

Is dat wel een verstandig idee?
Wat zegt je hart hierin? Het feit dat je twijfelt vind ik persoonlijk wel interessant. Je zou hier eens over kunnen mediteren... Ga lekker op een rustige plek zitten/ liggen en stel je zelf deze vraag eens in stilte... Kijk wat er aan gedachten aan je voorbij komt en gaat... Ga zeker niet zitten piekeren.. ( denken helpt niet echt)... ga naar je hart zucht lekker diep door en kijk wat er aan gevoelens gedachten aan je voorbij komt...

Heel veel liefs, binnenspiegel...

_________________
You can't always get what you want... You get what you need! ( Rolling Stones)

Na jou verhaal te hebben gelezen ben ik ontroerd geraakt (en nee, dat gebeurt mij bijna nooit).
Het is een heel mooi verhaal en daarom dat ik er ook die vragen van je naar mijn mening wil beantwoorden.

Zou die ziel mijn tweelingziel zijn?
Hier heb ik helaas te weinig kennis over om in mee te kunnen praten, maar anderen zullen je wel raad kunnen geven hierover

En/of komt het door die belofte die ik ooit in de middeleeuwen gemaakt heb?
Ik denk niet dat het komt door die belofte van toen, want zelfs nu maken veel mensen beloftes en die overstijgen weer de beloftes uit een ander leven. Maar in je verhaal vertel je dat je heel veel levens samen met die ziel was en dat is volgens mij de oorzaak van alles wat gebeurt. Je bent (te) lang samen met die ziel geweest en daardoor voel jij je zo aangetrokken tot hem.

Kan ik de band tussen hem en mij weer herstellen?
Natuurlijk is de band te herstellen, als jij wilt valt alles te herstellen. Zo gaat dat in het leven en een ziel kan makkelijker vergeven dan dat een (doorsnee (zaken)) mens op dit moment kan. Antwoord is dus: Ja.

Is dat wel een verstandig idee?
Dat lijkt mij niet. Je bent al zo lang samen met die ziel en hebt iets opgebouwd, maar het deed je verschrikkelijk veel pijn dat hij er nu niet was. Dat heeft een reden dat hij er nu niet was, jou ziel kiest zijn bestemming op aarde uit voor de volgende reincarnatie. Als dat niet samen met die ziel is, betekent dat dat jij iets moet leren zonder dat die ziel erbij is. Je hebt afscheid van die ziel genomen en de belofte gebroken, je kan dit beter aanhouden totdat je bij een zeker moment komt dat je er sterk genoeg voor bent en dan kun je beter een vriendsschap aangaan dan weer een liefdes band, want dat jou misschien weer pijn gaan doen, omdat hij niet bij je is.

Dit zijn mijn meningen erover, voel je vrij om kritiek erop te leven of erop te reageren.

_________________
Spirituele Gids
Foto Reader
Hoeder van echtheid
Hulp bij problemen

Wauw... Wat een prachtige reacties opeens.
Ik ben er stil van.
Bedankt allemaal!

@ chica-especial:
Voor het geval ik je nog niet verwelkomd heb: Welkom op dit geweldige forum!
Ik heb na het schrijven van het eerste bericht hier, steeds vaker weer contact met hem gehad. Eenmaal toen hij zo ontzettend ziek was en toen weg dreef van zijn lichaam door de hoge koorts (waarschijnlijk viel hij in slaap). Hij kwam toen naar mij, ik sliep net, en we hebben toen in iets wat enorm veel op een droom leek zitten praten. Daardoor kwam ik te weten dat hij nu op dit moment ook een leven heeft, in een lichaam is geboren en in dit leven weer een "hij" is (had ook anders gekund, hihi). Vol angst en bezorgdheid werd ik de volgende dag wakker. Hij was zo ziek... Maar enkele weken later wist ik gewoon dat het goed ging komen of was gekomen en werd ik weer rustig. De contacten daarna waren veel minder duidelijk, maar wat mij betreft niet minder waardevol.
Een tijd terug ging ik naar een sjamaan wegens wat lichamelijke problemen die medisch niet te verklaren waren. Zij ging tijdens één sessie een rituele ruimte creeëren en ik was helemaal niet met dit alles bezig, toen ze opeens halverwege stil bleef staan en mij verbouwereerd aan keek. "Er is hier iemand. Heel sterk. Hij is er voor jou," zei ze en ik kreeg kippevel, want toen ik haar in de ogen keek, zag ik hem ook! Ze maakte de ruimte af en toen zijn we met hem in gesprek gegaan en hebben hij en ik met de hulp van de sjamaan de afspraak gemaakt dat we elkaar weer zullen ontmoeten zodra we er beiden klaar voor zijn. Dit heeft me een ontzettend positief gevoel gegeven en ik ervaar de band nu weer voor 100% zonder dat het te zwaar voor me is of wij beiden er onder lijden. De band is er nu gewoon, zoals hij is.

Ik vind het heel bijzonder dat je uit Gemert komt en mijn inmiddels oude bericht vond en nieuw leven in blies.
Als het goed voor je voelt, zou ik het leuk vinden je eens in levende lijve te ontmoeten.
Stuur me maar een berichtje als je dat wat lijkt. Zo niet, dan vind ik het niet erg; je moet niets doen wat tegen je gevoel in gaat!

@ Dagaz:
Ik heb je advies opgevolgd en er is me iets belangrijks duidelijk geworden. Dank hiervoor!

@ nielsje:
Je hebt gelijk gekregen. De band is nu hersteld. Bedankt voor je positieve bericht. *knuffel*

@ binnenspiegel:
Wauw... Ik heb veel respect voor jou en hem. Veel sterkte nog en ik weet zeker dat jullie liefde iets prachtigs heeft gecreeërd in het Bestaan (of hoe je het ook wilt noemen). Bedankt voor je bericht. *knuffel*

@ Gallagher:
Ik zou nooit kritiek kunnen geven op zo'n eerlijk bericht.
Ik bleek geen keus te hebben in het wel of niet herstellen van de band (wat ik wel als positief ervaar) en weet niet eens zeker of hij ooit wel echt gebroken was, maar ik ben en blijf nu voorzichtig, want ik wil niet terugvallen in het volledig overweldigd raken door de heftigheid e.d.
Dus ik neem je antwoorden ter harte.

@ Mirror:
Bedankt voor het delen van je verhaal en voor je openheid.
Ik vind het een heel mooi bericht en ik heb veel bewondering voor hem en jou, dat jullie het kunnen dragen dat jullie in dit leven niet bij elkaar kunnen zijn.
Blijf sterk en blijf helder. *knuffel*

_________________
In het Begin was er niets... En toen ontplofte het ook nog...
Has the grass been greener on the other side at all?
Seize the time. Live now, make now. The most precious time. Now will never come again.

Wauw, wat een mooie verhalen en zo herkenbaar. Zoals ik altijd zeg: Liefde heeft het eerste en het laatste antwoord! En Liefde overwint alles!

En daar sluit ik mij bij aan.

Nou kijk, ik kan me heel erg herkennen in het eerste verhaal, ik denk niet dat ik Tristan ben ofzo maar ik heb wel zoiets ook meegemaakt denk ik. Dit denk ik gewoon heel naief omdat ik ja het gewoon voelde en ik er rustig van werd (wat alleen werkt bij dingen die ja em... echt iets met me te maken hebben) ik heb ook altijd gehad dat ik nooit een liefdesrelatie aanga en toen ik een relatie had voelde het gewoon echt kut en irritant . Maar ik heb ook te veel creatifiteit dus ik kan dit ook allemaal gewoon net verzonnen hebben terwijl ik het niet weet maarja xD. Ik heb ook echt pas gister open gezet voor spirituele dingen en heb bijna nooit dromen.

T.D.