Misschien heb je gelijk Kimminita.
Maar ik kan het simpelweg nog niet loslaten.
Dat kan pas als ik andere factoren (waar ik nu ook mee bezig ben) zichzelf verbeteren betreft bijvoorbeeld het wantrouwen in de mens.
De pijn van mijn vorige leven moet inderdaad een plekje krijgen, en verwerkt worden.
Maar dan zit ik nog met mijn dierlijke gevoelens.
Deze zijn weer meer gebaseerd op liefde dan pijn of leed, en deze zal ik nooit los kunnen laten.
Het paard in mij zal er altijd zijn, net zoals de rest van mijn ziel in dit lichaam.
Het is een deel van mij
Dankzij iemand ben ik sinds de laatste tijd al heel erg aan het veranderen.
En dan heb ik het over mijn grootste blokkade: Openheid.
Persoonlijk geloof ik wel dat ik die pijn een plekje ga geven in de loop van de tijd, en dat ik het niet vast ga / wil houden tot mijn laatste adem.
Het houdt me inderdaad gewoon veel bezig.
Dagelijks.
(Niet persee het leed of mijn vorige leven, maar wat en wie ik ben.)
Omdat het paard met me naar bed gaat, en het paard in mij er is als ik wakker wordt.
Het paardje moet nu accepteren dat dit leven vol met liefdevolle mensen zit, die prima kunnen helpen om al dat leed los te laten.
Het leven als hybride is niet makkelijk.
Maar als ik tenminste het leven achter me kan laten zou dat wel fijn zijn.
Doch zou het altijd in mijn geheugen gegrift staan, en leef ik met een deel van mezelf die me er toch altijd aan zal herinneren.
Niet dat dit erg is, want ik kan mezelf ook prima herinneren als het prachtige paard dat ik was.
En dat wil ik niet kwijt.
Voel en ben ik gewoon teveel paard voor.
