Deze maand is Vyu geinterviewd!
Veel plezier...
---
1. Hoe ben je op het forum gekomen en wat vind je het leukste aspect aan het forum?
September twee jaar geleden kregen wij voor het eerst internet, en daar heb ik meteen gebruik van gemaakt. Ik had namelijk het idee dat het internet me op verschillende manieren van dienst kon zijn: contact, uitwisseling van kennis c.q. ervaring en als informatiebron. Ik zocht daarom o.a. naar fora, en wel diegenen waar mogelijkheid tot brainstormen en discussie bestond, en waar ideeën vrijelijk in de groep gegooid konden worden. Een op de geest gericht forum dus. Spiritueel-filosofisch zou je ook kunnen zeggen, indien gewenst, al is gebleken dat iedereen op een eigen manier met die begrippen aan de haal gaat. Enfin, via enkele zoektermen met het almachtige Google kwam ik algauw hier uit, en redenen om me niet in te schrijven had ik niet. Na een half jaar raakte ik hier echter wat uitgekeken; de Dialoog die ik zocht vond ik hier nauwelijks, een enkele keer daargelaten, en de meeste topics hadden mijn interesse niet.
Het heeft, wederom, een half jaar geduurd voordat ik mijn kop weer om de digitale hoek stak, in november 2008. Sindsdien zit ik hier onophoudelijk, ja, zelfs dagelijks. Hoewel er nog steeds volop gelegenheid tot discussie is (daargelaten dat die discussie vaak opzettelijk geïnitieerd moet worden in een niet zo bedoeld topic!), is er maar één werkelijke reden dat ik in staat ben om hier te blijven: veel met een knipoog aanpakken en de zaak niet zo serieus nemen. (Klinkt misschien vreemd voor sommigen, gezien mijn detaillistische en kritische reacties die ik soms plaats, maar ik zal bekennen dat die in de eerste plaats voor mijn eigen plezier zijn.) Mijn idee is namelijk dat bij een serieuze aanpak en ernstige na-ijver enkel frictie ontstaat, terwijl een speelse houding veel meer dynamiek geeft. Voor mezelf als wel voor de ander. Bovendien beleef ik er zelf meer pret aan om reacties te vervatten in wat humor, geserveerd op een spiegel met een sarcastisch of cynisch sausje.
Even leuk vind ik het om mij het uitvoerig geschrijf en gedebatteer te besparen en slechts te volstaan met een beknopte uitspraak, liefst niet al te transparant. Een soort sententie dus. Nog leuker vind ik het hoe men daar dan op kan reageren. Het is deze wisselwerking in de vorm van posts die ik het meest kan waarderen van dit forum, maar eigenlijk is het niet intrinsiek hiervoor; íéder forum biedt dit. Waarom dan dit ene forum? Natuurlijk omdat de hier gegeven onderwerpen aanleiding kunnen zijn tot lol; de topics hier zijn elders niet altijd te vinden, en een chatroom waarin men zulke topics kan bepraten evenmin. Gewoon lol enerzijds. Anderzijds omdat hier tegen de geestelijke grenzen aangepord kan worden en het geestelijke huis eens voorzien kan worden van een nieuw behangetje. Indien gewenst kan ook nog wel eens een nieuw schilderijtje opgehangen worden. Althans, die hoop koester ik.
2. Kan je in een paar zinnen je karakter omschrijven?
Jawel, al is het voor mezelf een bak ouwe lauwe koffie. Het vermoeden bekruipt me ook dat al mijn posts op dit forum tezamen al evenzeer een karakterbeeld van me geven. Maar vooruit dan, ik zal er toch enige zinnen aan wijden.
Mijn karakter, zoals het in ieder geval nu is, kenmerkt zich vooral door een zekere eigenwijsheid. Deze uit zich vooral in een grilligheid, een speelse neutraliteit en een vreemde combinatie van onverschilligheid en geobsedeerdheid. Niet excentriek, maar zwijgzaam. Mijn energie gooi ik nooit te grabbel, ze wordt doelbewust besteed. Ook in mijn taalgebruik is dat terug te vinden, aangezien ik geen grote prater ben. Ik heb wel lol, maar die verkrijg ik niet door eindeloos geklets. Hoe men deze houding interpreteert wil nog al eens verschillen, maar het maakt mij weinig uit (zeg nooit dat het niets uitmaakt, want ergens hebben we toch andere mensen nodig). Ik lijk tegenwoordig mijn impulsen te volgen als het gaat om bijvoorbeeld dagelijkse zaken, vrije tijdsbesteding, eten en grotere dingen in het leven zoals studies. Impulsief m.b.t. sociaal verkeer ben ik niet, en voortdurend met andere mensen bezig zijn vind ik in zekere zin maar vermoeiend. Anderzijds is het voor mij ook niet moeilijk om mijn grenzen, al dan niet tijdelijk, te verleggen of op te breken. Als ik normaliter nooit naar een feest ga, dan kan ik de knop omzetten en wél naar een groot feest gaan. Dat brengt me tot een volgend punt waarvan ik vind dat het wel representatief is voor mijn persoon: aanpassingsvermogen. Hier ga ik echter niet verder op in. Ik laat mijn post(s) voor zich spreken.
Een karakter laat zich echter, naar mijn mening, niet alleen kenmerken door zulke basale dingen, maar ook door een bewuste houding naar buiten toe. Dat is er eentje van scepsis (wat ook terugkomt in het niet al te serieus omgaan met waarheden en het niet ergens koste wat kost aanvast klampen) en enige voorzichtigheid (hoewel incidenteel ook precies het tegenovergestelde gebeurd), waarbij ik wel wat Stoïcijnse trekken heb.
Om verder geen eindeloze passages neer te zetten, wil ik alleen nog opmerken dat ik een nogal paradoxaal persoon schijn te zijn. Het kan echter wel zo zijn dat ik dit in mijn volgende post tegen ga spreken hoor.
3. Wat is spiritualiteit voor jou en hoe ga je ermee om in je dagelijks leven?
Zoals ze is:
Spiritualiteit is de maan in de lucht, de emotie in de zucht; de schijnende zon in de dag, het neppe van die ene lach; de koffie bij het ontbijt, een steeg die nergens heenleidt; een zacht bed om op te slapen, een zwart-witfilm om van te gapen; geluister naar Chinees geleuter, de eerste werkjes van een peuter; spiritualiteit is wc-papier, maar ook wel vertier. Het begint als een groot pop-idool, eindigt als kauwgom op de voetzool.
(Ik kom er bij vraag 10 op terug.)
Om toch ook een boekje open te doen over mezelf, wil ik eraan toevoegen dat bovenstaande niet altijd zo geweest is. Ook ik heb een tijd gehad waarin ik het Spirituele in de wat meer, hoe zal ik het noemen?, ‘mystieke’ zin gebruikte. Die periode komt, afgerond, neer op de eerste helft van m’n pubertijd. In mijn omgeving waren er toen verschillende personen en factoren die me al dan niet direct in die richting stuurden. Later ben ik hier hoe langer hoe meer uitgegroeid, maar nog altijd laat ik veel dingen ‘in het midden’, zonder er een definitieve conclusie aan te verbinden. Het kan zijn dat ik voor de forumleden eerder als ‘ongelovig’ o.i.d. overkom, maar eigenlijk is dat niet het geval. Het is niet zo dat ik ergens tégen ben. Net als met religieus-atheïstisch, waartussen nog zoiets zit als agnostisch. Het is echter vooral het onderzoek, het bloot leggen van de (gemakkelijke) aannames, het onbekritiseerde bekritiseerbaar maken en de ander zich nader laten verklaren wat mij tezamen spiritueel doet groeien. Ik pas dit voortdurend toe, zodanig dat het een mentaliteit is geworden.
Voor mij maakt het niet uit of er een God bestaat, of dat er tien hemelen en hellen zijn, geesten, ruimtewezens, transdimensionale entiteiten, orbs en dergelijke. Ik probeer oprecht te zijn in datgene wat ik doe en denk, en datgene wat ik doe en denk probeer ik zo redelijk mogelijk, en dus zo goed mogelijk, te doen. Meer kan ik als nietig mens niet doen.
4. Wat is jouw grootste droom en je grootste angst?
Eerlijk gezegd kan ik honderd dingen opnoemen die ik begeer, van materieel tot geestelijk, die in rang en naam steeds verschillen, steeds afhangend van mijn grillen. Ik droom van vele boeken, van nieuwe invalshoeken; ik droom soms van studies en een goede baan, soms van een hut op de heide hier ver vandaan; ik droom van een kom simpele rijst voor het eten, van een lange lijst om nooit te vergeten. Toch denk ik dat mijn enige standvastige droom kan zijn, om op een verre kalme dag comfortabel in een voltaire te zitten en te denken: “Nu heb ik niets meer te wensen”.
Mijn grootste angst is een verledentijd. Twee jaar, of zijn het drie?, bemerkte ik dat al mijn gevoelens van hinder, ongemak of niet-durven terug te voeren waren op één ding: vergankelijkheid. Ik heb kennelijk een soort van vrees gehad voor het verkwijnen van dingen, voor het eindigen in totale nutteloosheid, voor de totale tevergeefsheid. Waar dit precies vandaan kwam, weet ik niet zeker, al koester ik vermoedens, maar ook op dit vlak is speelsheid geïntroduceerd. Welbewust. Angst is verkrampend en maakt dat het schijnbaar zinloze definitief zinloos wordt, en dát is juist de grote dooddoener. Nu leef ik gewoon en doe ik mijn ding.
5. Wat wilde je als kind worden/doen, en wat ben je uiteindelijk gaan doen?
Ik heb altijd een erg breed interessegebied gehad. Combineer dat met een zekere onvoorspelbaarheid, en je weet dat ik al heel wat heb willen worden óf juist totaal niet wist wat te doen. Toen ik als klein jongetje dinosauriërs boeiend vond, wilde ik paleontoloog worden. Later ook archeoloog, leeraar en zelfs eventjes astronaut. Zaken als de brandweer, de politie en het leger hebben me nooit geboeid. De enige consistente factor in mijn interessegebied waren wetenschappen als zodanig. Later, in mijn pubertijd, groeide dit specifiek uit tot de geesteswetenschappen. Hieronder valt eigenlijk alles dat met de mens (en zijn geestesproducten) zelf te maken heeft, zoals filosofie, psychologie, geschiedenis, taal, kunst en (indirecter) sociologie. Dit waren echter geen carrièregerichte liefhebberijen.
Om het op het ‘uiteindelijk doen’ te houden, kan ik vertellen dat ik op het middelbare onderwijs mijn havodiploma gehaald heb. Op sommige vakken, d.w.z. de exacte vakken, ben ik herhaaldelijk bijna stukgelopen, terwijl andere vakken mij erg interesseerden (b.v. Levensbeschouwing en Kunst). Echter, over het algemeen moet geconcludeerd worden dat het middelbare onderwijs me gewoon niet bezighield. Ik ben niet gemaakt voor een strak patroon. Wat ik echt met mijn toekomst aanwilde heb ik nooit zeker geweten, maar op de valreep, rond het behalen van mijn diploma, besloot ik natuurgeneeswijzen te gaan studeren. Dit is hbo-niveau, maar niet als zodanig wettelijk erkend. Het traject zou, als deeltijdzijnde, vijf jaar duren. Ik wilde graag met mensen werken en vond het filosofische karakter van de opleiding wel aantrekkelijk. De havo vergat ik algauw, en drie jaren gingen voorbij zonder veel noemenswaardige veranderingen. Wat wel het geval was, is dat ik in die tijd als autodidact steeds actiever werd (v.a. m’n 18e dus) en dat ik mijn interesses in de geesteswetenschappen meer en gerichter aandacht ging geven.
Na die drie jaren veranderde er in korte tijd heel veel. Door mij rol als mantelzorger thuis waren er in de loop van de vele jaren dingen ontstaan die mij niet lekker meer zaten; scheve verhoudingen en onwenselijke patronen hadden zich gevormd, in meerdere opzichten. Dit moment dat nu volgt was exact een jaar geleden: er manifesteerde zich een burn-out. Dikke pech, maar ook was het een ludieke kans. Die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Vanwege mijn thuissituatie was ik in één klap genezen van het therapeutisch werken met mensen, en ik zag in dat het sowieso niet op deze manier aan mij besteed was. Medemenselijk ben ik wel, maar zo sociaal in de sociale zin van het woord ben ik niet. In het vorige studiejaar heb ik dus niets anders gedaan dan thuiszitten. Alhoewel, stilzitten… Ik voelde vrijwel direct een ambitie opkomen die ik tot dan toe nog niet kende; de drang om me eens stevig in iets vast te bijten was zeer sterk. Ik besloot dan ook om naar de Rijksuniversiteit Groningen te gaan, en wel voor de opleiding Nederlandse Taal & Cultuur. Gezien de wettelijke status van mijn hbo-opleiding moest ik echter eerst toelatingsexamens afleggen (colloquium doctum). Dat heb ik afgelopen juni prima gehaald, en nu ga ik weer verder.
Ik kwam in ieder geval relatief laat op gang, maar ik doe wel waar ik zin in heb.
6. Mediteer je wel eens? Zo ja, hoe doe je dat dan? Heb je daar een bepaalde manier voor?
Mediteren heb ik wel incidenteel gedaan, maar inmiddels al geen anderhalf jaar meer. Ik heb er ook nooit enig poespas van gemaakt. Protocollen laat ik over aan mensen zoals mijn havodocenten. Gewoon comfortabel zitten, ogen dicht en de gedachten laten varen. Klaar.
7. Welk persoon heeft op een gegeven moment jouw ogen geopent (je bijvoorbeeld een belangrijke levensles meegegeven) en wat hield dat/die precies in?
De persoon die mij de ogen geopend heeft kan enkel diegene zijn die kon vermoeden dat ze dicht waren. En dat vereist wel wat. Nee, er is niet een bepaald persoon dat bij mij het licht heeft doen branden en mij de ogen geopend heeft. Bovendien: wélk paar ogen? Er zijn wel enkele inspirators voor me geweest. De eerste grote in dit kader was mijn docent Levensbeschouwing op de havo. Ik leerde hem kennen in de derde klas, en sindsdien heb ik wat meer opgestoken van filosofie en psychologie, maar ook genoot ik altijd van zijn eenvoudige nuchterheid en heldere observaties die ik bij velen miste (genoeg docenten zijn ook compleet hulpeloos zonder tekstboek). Vooral dat werkte inspirerend. Verder zijn er uiteraard verschillende gebeurtenissen aan te wijzen die de puzzelstukken herschudden, de knuppel in het hoenderhok wierpen; er zijn genoeg personen die bewust of onbewust het e.e.a. teweeg brachten, etc. Soms ook zijn de handelingen en ontwikkelingsprocessen van anderen inspirerend. Dat heb ik b.v. wel ervaren bij een vriendin van me. Of een boek over het boeddhisme, of een gedicht van Dylan Thomas, of een goed gesprek in de chatroom… Soms ook zijn het kleine onverwachte momenten, als je b.v. bij de bushalte in de herfstwind staat te staren naar de straat, waarbij ineens je hersencellen een lumineuze verbinding leggen. Je kunt nooit weten… Maar evenzogoed kan niemand vóór jou de ogen openen, net zomin als dat iemand een weg voor jou kan volgen; het vereist eigen bereidwilligheid en wilskracht.
8. Als je een film over je leven mocht laten maken, wie zou jou dan in de hoofdrol moeten spelen en waarom?
Brad Pitt, omdat haar kont net zo mooi is als de mijne!!! En als zij niet kan, doe dan Catharine Zeta Jones, omdat zijn ogen net zo mooi zijn als de mijne!!!
9. Als je een dier was, welke zou je dan het liefst willen zijn en waarom?
Als ik een dier ben, welke wil ik dan zijn? Euh…
Nou ja, doe maar een eendagsvlieg. Ook weer gehad.
10. (vraag van DT) Vyu, ik weet een heel klein beetje van je maar vraag me af WAT jou motiveert in je leven en hoe juist dat je helpt door te gaan en je leven te leiden.
Dat is een eigenaardige vraag. De vraag naar de ´drive´ in ons leven, naar het gebrek dat we willen vullen, naar de onvrede die de ambitie aanwakkert. Het lijkt mij echter, en zo ervaar ik het zelf ook, dat het leven grillig en weinig voorspelbaar is. Dat geldt voor de mens zelf al evenzeer. Dat houdt in dat het leven voor iemand van tijd tot tijd veranderd. Zou daarmee de ´drive´ niet ook veranderen? Hoe kan ik dan hét motief aanwijzen dat mij staande houdt? Natuurlijk kan ik heel algemene dingen aanwijzen als ´onvrede´ of ´drang naar zekerheid´, maar dat zint me niet.
Kijkend naar dit moment van mijn leven. Wat ik heden persoonlijk ervaar is een Janussituatie. Verleden en toekomst sturen mij thans. Mijn huidige ambitie in acht genomen, is het vooral een dorst, een drang. Tot wat? Tot kennis. Kennis in de ruime zin van het woord, dus ook de bewuste ervaring van dingen. Of dat mij helpt om in het leven door te gaan is echter een geheel ander punt. De dorst naar kennis lijkt mij net als die kennis op zichzelf namelijk weinig meer dan een medium, een tijdelijk voertuig. Tevens heb ik die dorst ook niet altijd ervaren, en ook niet even intens.
Misschien ligt er tussen dat biologische deel en het praktisch-materiele (of: sociaal aangestuurde) nog iets anders, iets essentiëlers. Kennis, in algemene zin, is eigenlijk een tweede stap waar nog iets anders aan vooraf gaat. Dat is nieuwsgierigheid. Het lijkt me niet ongerechtvaardigd om ´nieuwsgierigheid´ te gebruiken als aanduiding voor mijn ´drive´. Als ik vanuit dit moment van mijn leven terugblik, dan herken ik deze nieuwsgierigheid namelijk maar al te zeer, en als ik kijk naar de toekomst, dan zie ik het eveneens. Mijn verwachtingen, mijn hoop, mijn ideeën, mijn voornemens, mijn energiebron, mijn manifestaties, mijn teleurstellingen, mijn geluk… Het is een nieuwsgierigheid die er voor zorgt dat ik contact maak met mensen, dat ik boeken heb te wensen; dat ik op reis ga met tent en tas, de wereld tegemoet ga met vaste pas; dat ik niet gedesillusioneerd raak en bekoel, noch in de ban van één of ander zalig doel.
Om terug te komen op vraag 3, ´wat is spiritualiteit voor mij´: hier ligt het. Het leven is cryptisch voor wie zelfbewustzijn aanwendt, het mensenleven is vrijelijk voor wie niet wanhopig aan de Monoloog vasthoudt, het mensenleven is speels voor wie adaptief is, het (mensen)leven is interessant voor wie graag van twee kanten kijkt. Driedimensionaal is het, maar wie op één punt blijft staan ziet nooit de volle vorm; hij zal genoegen moeten nemen met een feitelijk tweedimensionaal plaatje. Nieuwsgierigheid verlokt ons om een stapje naar links te zetten. Niet vooruit of achteruit, maar gewoon een stap opzij. De linkerzijde gezien hebbende, laat hij die eenvoudig voor wat het is. Kalm zet hij een paar stapjes naar rechts…
11. Aan wie geef je het interview door en welke vraag wil je aan diegene stellen?
Ik denk dat ik het ´estafettestokje´, zoals DT het leuk verwoordde, doorgeef aan Sahaj. Om zoals hij zich presenteert in zijn posts (al zijn dat er weinig) op het forum en in de chatroom (vaak het geval).
Mijn vraag aan Sahaj is deze: Wat vind jij van het idee dat filosofie als vak verplicht gesteld zou moeten worden op het middelbare onderwijs en beroepsonderwijs?
---
Vyu, bedankt voor je antwoorden!
Volgende maand interviewen we Sahaj!
