Hooi Mirror,
Prachtig geschreven
Maar er komen alleen wel wat vraagtekens bij me op,
De meeste mensen beschrijven demonen als erg negatieve wezens,
Ik heb er zelf geen ervaring mee dus ga daar ook niet over oordelen .
Maar als ze zo negatief zijn, denk ik dan na met mijn logica .
Waarom zijn er dan ook genoeg mensen die vrijwillig kiezen voor demonen.
Want dat lijken mij persoonlijk 2 botsende dingen haha.
Ik heb namelijk zelf echt geen flauw idee en denk daar best wel es over na .
Ik stuur je ook een pb over je eigen ervaring want ben kei nieuwsgierig geworden o,o.
Groetjes Youri.

_________________
In any moment of decision, The best thing you can do is the right thing. The worst thing you can do is nothing.

Ik heb zelf geen ervaring met of verstand van demonen. Behalve dat ik in een psychose een entiteit rond mijn schouders voelde met een vuile energie. Een bevriende healer heeft dat toen voor me getransmuteerd, en zei dat deze entiteit al heel lang bij me was, vanaf de indaling in de materie.

Ten eerste geloof ik in de kracht van het licht, en dat het licht van vrijwel alle mensen verduisterd is. Zou je dus totaal verlicht raken, dan zou geen enkele lagere energie nog vat op je hebben.

Bij mensen is het zo dat de duisternis bestaat uit afwijzing (verwerping) van aspecten van de goddelijkheid. In plaats van de goddelijkheid te zien, zie je een illusie (het tegendeel van de goddelijkheid) waar je tegen probeert te strijden om deze te laten verdwijnen. De strijd geeft de illusie realiteit, zonder spanning zou zij niet werkelijk kunnen zijn. Die spanning ervaren we als angst.

Gelijke energieën trekken elkaar aan natuurlijk. Het spanningsveld dat de illusie realiteit verschaft is van een veel lagere frequentie dan het goddelijke aspect waarop het gebaseerd was. Deze energie is altijd op zoek naar meer van hetzelfde. Iemand die een bepaald aspect afwijst, is op zoek naar ervaringen die diezelfde afwijzing vertegenwoordigen. Iemand die haar seksualiteit afwijst, trekt ervaringen aan die daarbij passen zoals misbruiken of misbruikt worden. Iemand die zijn emoties afwijst, zoekt relaties met mensen die hetzelfde doen en dus de afwijzing in stand houden.

Het lijkt me logisch dat áls er entiteiten zijn van een lage energie, dat deze dan, om wat voor reden dan ook, aangetrokken zijn/worden tot mensen die die energieën in zich dragen. Ik kan me niet voorstellen hoe het leven van een demoon eruit ziet. Misschien zijn demonen wel het geestelijke equivalent van parasieten in de biologische wereld. Als zij voor langere tijd een laag bewustzijn hebben, dan moet hun 'vorm' beperkt zijn zoals dat van een dier. Uiteindelijk is het maar een frequentie met een bepaald gedrag...

In elk geval geloof ik zeker dat je met hoge frequenties een demoon kunt verdrijven. Niets of niemand heeft macht over jou. Je trekt het zelf aan, of niet. Geen enkele energie kan tot jou komen als je die niet al zelf in jezelf draagt. Wellicht vervult de demoon de functie van het jou tonen van consequentie. Via de demoon kun je je bewust worden van de energie in jezelf. De energie gaat in cirkels rond, en alleen door die beweging kun je haar leren zien. Hij gaat naar buiten, en komt bij je terug. Uiteindelijk wordt je je er bewust van dat de terugkomende energie gelijk staat aan de uitgaande energie. Dan besef je je eigen verantwoordelijkheid, doorzie je het patroon, en stijgt je bewustzijn als gevolg. De uitgaande energie is nu van een hogere frequentie, en je trekt andere dingen aan als gevolg.

Wel, dit is maar wat ik erover te vertellen heb als ik er zo over nadenk...

Yeah waarschijnlijk... in mijn psychoses heb ik sowieso hele onevenwichtige geestestoestanden. Bepaalde delen van mijn persoonlijkheid vallen weg waardoor andere de overhand krijgen. Mijn geest kan ook het contact met het aardse verliezen waardoor mijn denken en verbeelding een soort 'engere' realiteit krijgen. Daarmee bedoel ik dat mijn beleving abstracter wordt en minder aan de (weerbarstige) realiteit beantwoordt. Ik weet niet wat dat betekent voor de hoogte van m'n bewustzijn....



Ik mag alles! . Nee maar sorry, ik bedoel dat dat mijn 'theorie' is en ik snap dat als ik dat ongezouten als de waarheid verkondig, mensen zich daar misschien aan zullen storen... maar ik weet niet of de Boeddha dat zo zag, heb niet zo veel verstand van het boeddhisme. In mijn ervaring is het zo dat als ik me bewust wordt van een patroon, en van mijn eigen rol daarin, en ik zie mijn rol, en ik snap dat ik ook anders kan doen, dat ik dan vervolgens niet meer vatbaar ben voor de 'aanval' die de ander op mij zou kunnen openen. Ik ben er gewoon bovenuit gegroeid. Het is nu kinderspel voor me. Ik geef van nature de reactie die de aanval onschadelijk maakt, alsof het nooit een aanval is geweest. Dit is onkwetsbaarheid, en het vereist dat je ziet dat aanval onmogelijk is.



Yeah. De goddelijkheid is het enige wat werkelijk is. Het ego verzet zich tegen die waarheid om zo een spanningsveld (contextueel raamwerk) te creëren waarin de ervaring van het tegengestelde van de waarheid mogelijk is. Het doet dit door goddelijke (natuurlijke) aspecten af te wijzen, te verwerpen. Dit is oordeel. Door die verwerping ontstaat er een vervorming van het natuurlijke aspect, die nu destructief is geworden. Dus, ziekte, strijd, vernietiging, afbraak. Wat het ego doet is altijd negatief. Echter, de waarheid is nooit verloren gegaan, en het ego is nooit werkelijk geweest. Sterker nog, alles wat het ego doet is een 'vertaling' van de goddelijke wil. In elk ego-gedrag kun je de goddelijke wil herkennen, en als je dat doet, verliest de ego-illusie haar realiteit.

Om een simpel voorbeeld te geven.. iemand kan er moeilijk over doen dat je jezelf afzondert (van andere mensen) en daar over oordelen, en je (middels dat oordeel) proberen te 'dwingen' om te stoppen met die afzondering, maar de intentie die daar in feite achter schuilt is dat hij/zij wil dat je het naar je zin hebt en dat je een goede tijd hebt. De persoon denkt dat je die goede tijd alleen kunt hebben als je je onder de mensen mengt, en zijn gedrag weerspiegelt die 'misvatting', maar uiteindelijk is het een onschuldige wens. Als je dat weet, hoef je je niet te verdedigen maar kun je de persoon met een simpel woord gerust stellen. Als je dat niet weet, zul je je aangevallen voelen waardoor je het oordeel (en onbegrip) van de persoon in stand houdt. Dus door de ander te begrijpen geef je hem 'terug aan zichzelf'. Je leert hem de waarheid over zichzelf kennen, namelijk dat hij het beste met je voor heeft, en dat jij óók het beste met jezelf voor hebt.



Hee, die snap ik niet .



Ja, maar je hebt vele frequenties in je. Ik weet niet goed hoe dat werkt... maar als je niet vatbaar bent voor een aanval dan bezit je idd een energie van een 'hogere orde' dan die de aanval vertegenwoordigt. Je kunt alleen aangevallen worden op een aspect wat je zelf afwijst. Net zoals je iemand alleen maar kunt plagen met iets waar die persoon zich onzeker over voelt.

[/quote]

Nee snap ik en het is ook moeilijk te verteren dat je iets negatiefs zelf zou hebben aangetrokken. Vele mensen, worden of boos dat je het suggereert, of, als ze het geloven, krijgen schuldgevoelens. Maar schuld impliceert al oordeel en oordeel betekent dat je 'vatbaar' bent. T'is leuk om theoretisch te begrijpen dat het zo werkt, maar in een specifiek geval is het verstandiger om het niet tegen iemand te zeggen . Alleen, als je er wel naar kunt kijken, sta je op het punt om het patroon te doorzien. Tot die tijd kan je er misschien beter niet te veel over nadenken .

(Lol en ik weet dat je dit weet, dat hoef ik je niet te vertellen (maar wel mezelf )).