Jij valt onder een heel speciale stijl Robbie. De ''Lowbass'' heheheh....

Goed geschreven =)

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

De Nijmeegse 4 Daagse 2010: Een terugblik deel 1
Over een week dan is het zover. De loop der lopen, The walk of the World. De helse tocht van de zuiderlijke Nederlanden oftel\wel De Nijmeegse 4 Daagse gaat dan weer van start. Dit jaar loop ik voor de 2de keer mee. Ondanks de minimale training dit jaar tegenover de riante training van vorig jaar loop ik hem wel weer uit, hoewel ik nu tijdens het schrijven van deze column toch wel mijn twijfels krijg. Toch zijn mijn herinneringen van vorig jaar van plezierige aard.

Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was. Nadat ik mijn trouwe viervoeter Loebas bij mijn ma had gedropt ben ik samen met haar opgehaald door de familie Langeveld. De familie bestaat uit Matty en Hans. Ze zijn al jaren vrienden van mijn vader en moeder en sinds mijn vaders dood ben ik vaak met Hans in de weer geweest als ik iets moest klussen. Vol vrolijkheid gingen we weg maar onderweg was ik toch sti.l Ik was totaal niet gerust op wat er ging komen. Mijn broer en zijn beste vriend Cas zouden ook meelopen en ik was banger om het 5de wiel aan de wagen te zijn voor hun dan dat ik de tocht zou halen.. Hans stelde me gerust dat als er iets was ik maar een belletje hoefde te geven en hij zou me ophalen.
In Nijmegen zelf stapte ik uit de wagen en nam rustig afscheid om zo mijn eigen weg door het centrum te vinden. Als een echte boer die voor de eerste keer in de grote stad is liep ik door het mooie Nijmegen. Zonder dat ik er ook maar ooit was geweest had ik de stad al in mijn hart gesloten. Toen ik na 5 minuten dwalen in de stad op de plaats aankwam werd ik al vriendelijk begroet door de baas van de organisatie die een oud schoolgebouw huurde. Dit schoolgebouw zou dan als slaapplaats dienen voor de wandelaars van de 4 Daagse. Na me te hebben voorgesteld en te zijn aangemeld begeleidde hij mij met veel plezier en veel vertellend door de vele gangen en zalen. Van instructies van mijn broer zocht ik de betreffende plaats op en zette alvast mijn spullen neer. Toen na 2 uurtjes wachten mijn broer aankwam en de stretchers waren opgezet vertrokken we met 5 man naar de Wedren om ons bij de organisatie van de 4 Daagse in te schrijven.
Ik verwonderde me nog altijd om Nijmegen zelf en ik bleef zwijgend om me heen kijken. Mijn schoonzus zag dit en kwam even polshoogte nemen. “Zenuwachtig Robbie?” vroeg ze vriendelijk lachend. “Alleen maar een hele hoop.” Antwoorde ik. “Je gaat het wel halen. En het is niet erg als het je niet lukt. Je vader vindt het al prachtig dat je meedoet. Hij zal zeker trots op je zijn.” Zei ze en legde haar hand op mijn schouder. Och ja. Mijn vader. Die had deze looptocht zelf al een keer willen doen maar helaas ging dat nu niet meer. Bij de wedren aangekomen moest ik naar een klein tentje en meldde me aan. “Eerste keer groentje?” vroeg de man lachend achter het tafeltje. “Zo groen als gras meneer.” Antwoorde ik lollig terug. Het polsbandje kreeg ik om tesamen met een plastieken tas vol kleine spullen. Vanaf nu was ik dus officieel deelnemer.
De hele dag liepen we door Nijmegen en eenmaal terug in het schoolgebouw namen we afscheid van mijn schoonzus en de vriendin van de vriend van mijn broer. We liepen eerst naar onze zaal die nu vol was met allemaal mensen die meededen. Vriendelijk groetend en pratend vervolgden we daarna onze weg naar de eetzaal. Nou ik lieg niet als ik zeg dat ze niet overdreven met het eten. De gehaktballen die als gehaktballetjes werden voorgesteld waren zo groot als mijn eigen vuisten. De sperziebonen leken wel eerst in een Japanse kernfabriek te zijn behandeld voor ze op ons bord kwamen zo groot. En verder het was ZOUT! Ik eet al vanaf kinds af aan zoutloos dus dit was een compleet nieuwe ervaring. Het was zelfs zo zout dat ik volgens mij een zeehond er gelukkiger mee zou maken dan mezelf. De tafelgasten die dag en de rest van de week waren ervaren Duitse lopers die veel vragen van mij beantwoordde betreffende de loop. Toen eenmaal in de avond bijna iedereen sliep kon ik de slaap niet vatten. Ik was zo zenuwachtig en de vraag van mijn teambaas van werk bleef in mijn hoofd vliegen. Waarom ik zo gek was deze loop te doen.? Het excuus kwam pas toen ik langzaam in slaap viel Deze editie zou ik opdragen aan mijn vader. Uit zijn naam zou ik lopen en al zou ik bij neer vallen en per direct sterven aan de finish op de laatste dag. Ik moest en zou het volhouden.

Maar toen wist ik nog steeds niet waar ik aan begon

_________________
Het lied van een gebroken hart
Is enkel hoorbaar voor degene die hem beheert
Zijn melodieuze klanken klinken betreurt
Hopend op geluk dat zijn droevenis omkeert

Veel succes bij de aankomende!!! =D

_________________
Hoi. Ik lijk op Jezus.
Ben ik nu de Messias of een Jezusfiguur?

@Matthijs. Dank je man

De Nijmeegse 4 Daagse 2010: een terugblik. deel 2
DE TOCHT VAN HUISSEN EN ELDEN
Met een kreun word ik wakker op de stretcher die mijn broer voor me had klaargezet gisteren. Wat een vreselijke nacht had ik achter de rug. Ik kon de slaap niet vatten doordat ik nog altijd zenuwachtig was. Uiteindelijk had ik maar 2 uurtjes mijn ogen dichtgedaan voordat de wekker op mijn mobiel zacht Te Proclaimers liet horen met hun nummer I would walk 500 miles. Ook mijn broer word wakker en kijkt om zich heen, alsof hij niet kan begrijpen waar hij nu was. Ook ik knipper met mijn ogen. Op diverse bedden komen de hoofden van de mensen nu omhoog. “Goedemorgen jongens!” zegt een van de dames op onze slaapzaal fluisterend. “Klaar voor de eerste 50km hel van Nijmegen?” vraagt haar man grijnzend aan ons. Mijn broer en ik kijken elkaar aan terwijl Cas naast ons voorbij loopt naar zijn bed om zo daar zijn voeten te gaan intapen. Ik sta langzaam op en wrijf over mijn gezicht. 01:30 uur staat er op mijn mobiel. Even vervloekte ik de 4Daagse leiding omdat ze hadden besloten dat vanwege de verwachte hitte en droogte het beter was om een uurtje eerder te starten. Snel even mijn tanden poetsen en bidons vullen om ons gauw te melden bij de kantine voor een uitgebreid ontbijt. Over het ontbijt was niets gelogen. Honderden broodjes, honderden plakken kaas en worst met vele pakken hagelslag en potten pindakaas stonden op ons te wachten. Samen met kannen vol thee en koffie. Mijn innerlijke persoon maakte een sprongetje. Ik was nooit een koffieleut maar nu kon ik het zeker goed gebruiken. “Heilige koffie!” zeg ik zacht tegen mezelf. Een van de meisjes die de organisatie helpt met het eten kijkt me vriendelijk aan. Ik glimlach vriendelijk terug. “Goed geslapen?” vraagt ze vriendelijk Ze is best mooi denk ik bij mezelf. “Ik heb waanzinnig slecht geslapen om eerlijk te zijn maar jou vriendelijke lach maakt deze ochtend perfect..” Zeg ik glimlachend terug terwijl zij zich omdraait en giechelt. Haar vriendin doet hetzelfde en ik draai me om met mijn eten terwijl ik achter me hoor: “Hij is leuk!” Mijn broer geeft me een klap op mijn schouder. “Klaar voor?” Even kijk ik naar achter naar de dames en neem een slok van mijn koffie. “Helemaal!”

We lopen de wedren op en daar val ik in de ene verbazing na de andere. Overal camera’s van SBS6, hoge heren van de organisatie en de gemeente en een heleboel lopers die alvast klaar staan bij de start. We zijn blijkbaar net op tijd want de burgemeester geeft alvast een startschot en meteen begint de stoet op gang te komen. Snel kijk ik even op de starterslijst. Van de 40.000 lopers in totaal heeft zich in totaal al bijna 39.500 mensen gemeld. Kortom de eerste 500 zijn afgevallen en dat stemt me vrolijker.
Vol goede moed begin ik aan de start en het loopt voorspoedig. Over de brug heen horen we al de eerste muzikale klanken van speakers voor een huis. Ik verbaas me om het feit dat er om 03:00 in de nacht mensen al de muziek zo hard aan hebben. Das leuk voor de buren denk ik bij mijn eigen. In Lent krijgen we gratis water uitgereikt en dankbaar neem ik het aan. Mijn broer en zijn vriend Cas lopen nu sneller en gaan dan ook voor me uit. Precies zoals afgesproken zullen ze niet op me wachten, dit omdat mijn tempo langzamer is. Vlak voor Bemmel is de eerste militaire rustplaats. Ik negger deze want ik ben nog lang niet moe en loop door kijkend naar hoe Giel Beelen van 3FM zijn mengpaneel test en aansluit. Op een klein podium voor een live verslag op de radio zoals hij al jaren doet. Vlak voor Huizen begint het dan voor de 50km lopers. We nemen afscheid van de 40km looproute en vervolgen onze weg onder Arnhem door Huizen en Elden heen. Even kijk ik op de tijd. Nauwelijks 08:30 uur. Dat schiet lekker op denk ik bij mezelf en vol trots loop ik verder terwijl ik af en toe van mijn water drink. De steden en omgeving zijn mooi, wel wat weinig mensen maar dat drukt de pret niet. In Elst komen we weer uit bij de 40km en de 30km en de lopers van die routes zijn al volop aanwezig. Overal muziek en kijkende mensen. Ook de tweede rustplek voor militairen en lopers dient zich aan. Maar ook nu loop ik door want ik ben niet moe of hongerig. Nee ik loop lekker door in deze positieve stroom. Vlak voor Oosterhout doemt zich de derde en laatste rustpost op maar ook nu loop ik door. Het is tenslotte maar 10:30 uur en tekens van moeheid of zwakheid heb ik niet. Inmiddels zijn de arbeidsvitaminen op de radio die ik luister en de muziek houdt mijn positieve flow er in. Na Oosterhout loop ik de dijk op naar de brug richting Nijmegen en daar begint mijn lichaam te weigeren. Ik voel hoe alles zwaar wordt, he ik langzamer ga lopen. Bij de grens van Lent en de opstap voor de Brug naar Nijmegen heeft de zon mij in zijn greep. Ik ben kapot en voel dat de laatste 5 km zwaar zullen worden. Mijn water is bijna op en haastig zoek ik plekjes schaduw om darin tot een beetje verkoeling te komen. Was ik maar verstandig geweest! Had ik maar rust genomen net zoals mijn broer die nu zeker 30 minuten achter me liep. Ik kom aan in het centrum en weet dat ik er bijna ben. Ik spoor mijn laatste beetje energie aan om door te gaan en hijgend en moe kom ik over de finish om 11:50 uur.

Mijn schoonzus die aan de kant staat kijkt me aan. “Zwaar?” vraagt ze. “Nee hoor. Hoe kom je erbij?” zeg ik hijgend terwijl ik een flesje sportdrank in 1 keer leegslik. Samen kijken we toe hoe mijn broer en Cas 30minuten later ook over de finish komen, zo fris als een hoentje. Eenmeel terug op de slaapplek ga ik op de stretcher liggen en zet mijn voeten omhoog tegen de muur. Pfff morgen doe ik het anders. Denk ik bij mijn eigen. Morgen definitief rust nemen op de rustplaatsen!

_________________
Het lied van een gebroken hart
Is enkel hoorbaar voor degene die hem beheert
Zijn melodieuze klanken klinken betreurt
Hopend op geluk dat zijn droevenis omkeert