|
dit is het eerste concept van een artikel/colum over reizen met een boodschap. Het is een opzet, maar deel het graag alvast meningen en feedback zijn welkom
Afrika Afrika
Op straat zat een Senegal houten beeldjes te snijden, om de halve meter zit een Afrikaans winkeltje. Ik keek mijn ogen uit. In het land waar ‘No Stress’ een levensmotto is geworden en Bob Marley een held. Het eiland met woestijn, en wind en talloze onafgebouwde appartementen, lokale vismarkten en zout, ooit de belangrijkste bron van de eilanden groep. Het eilandje Sal(zout), in de Atlantische Oceaan behoort tot Kaap Verdië(Cabo Verde). Een oude handelsroute voor vele wereldreizigers die de oceaan overstaken. Alle eilanden waren oorspronkelijk onbewoond tot in 1462 De Portuguezen zich kwamen vestigen op het eiland Santiago. De eilandengroep werd in 1587 een Portuguese kolonie. De eilanden werden vooral gebruikt als tussenstop voor de slavenhandel tussen het Afrikaanse vasteland en Amerika. Nu komt hier komt Portugees, Afrikaans en Kaap Verdiaans samen. Uniek is dat elk eiland een andere huidskleur heeft, omdat vele een relatie begonnen met oud slaven of juist rijke Portugezen. Deze eilanden groep is dan ook een stuk cultuur midden in de Atlantische Oceaan, rond dit archipel liggen talloze piraten schepen die verloren zijn gegaan. Nu bewoond door de mooiste vissen, zeeschildpadden en grote haaien. Onderwater vind je er talloze kleine grotten en oude begroeid scheepshout bewoont met het kleinste leven uit de oceaan. Je zwemt er door grote groepen trompetvissen of spot nieuwsgierige papagaai vissen die een palet van kleur vormen.
Met deze geschiedenis in je hoofd ontmoet je de levendige cultuur op straat zelf. Iedereen zit hele dagen op straat voor zijn winkeltje of hangt in een vissersboot op de oceaan. ‘My friend, no stress’ je wordt begroet met een handdruk, een high 5 of een knuffel. Het is normaal ook al ben je blank. Natuurlijk word je ook als wandelende geldbuidel gezien, maar speel het spel mee en je waant je in de openhartigheid van vooral het volk zelf. Hoewel de Portugezen en Afrikanen nog steeds niet in harmonie samen leven ben ik dol op de ‘African Touch’.
Het brengt mij terug naar een dag dat ik voor het eerst kennis maakte met Afrikaanse Percussie. Een hittegolf nam ons land in beslag, het was heet maar ik danste op het ritme van de trommels. Met mijn blote voeten in het dorre gras, op mijn arm stonden Afrikaans beschilderde tekens en mijn fel gekleurde jurkje plakte aan mijn lichaam. Ik voelde het ritme door mijn hele lichaam. Ik speelde mee op één van de djembé’s en pas toen de lucht oranje kleurde en de blaren op mijn handen stonden hield het ritme op, maar bleef bestaan. Dat was de dag waarop ik kennis maakte met de Afrikaanse cultuur, de smaak proefde, het ritme voelde en de mentaliteit van het volk mij omarmde. ‘De Westerlingen maken muziek ter entertainment. Wij luisteren naar het hart van de natuur.’ Jaren lang raakte ik geen djembé meer aan, maar het ritme bleef bestaan. Toen ik op school in het muzieklokaal weer een djembé kreeg aangeboden probeerde ik het weer op te pakken en al snel voelde ik mijn hele lichaam weer opbloeien als toen die ene dag. Sindsdien is mijn passie voor Afrikaanse percussie eigenlijk nooit verdwenen. Het ritme ging door en tijdens mijn laatste reis in Sal maakte ik kennis met de ritmes van de natuur. Ik verjoeg geesten, vroeg moeder natuur om vruchtbare grond en speelde een lied dat wordt gespeeld bij rituelen.
Bij thuiskomst bleef het ritme in mij bestaan. Ook al ben ik de Senegaalse liederen vergeten, ritme is iets wat in je zit. Je hoeft geen woorden te gebruiken om je gevoel te uiten. Nu lezen we een krant om op de hoogte te blijven, maar nog steeds in oude culturen gebruikt men daar ritme voor. Muziek zit in het lichaam, voel het, beleef het en je kan niet meer zonder.
_________________
De zoektocht naar geluk, is de voedingsbodem van ongelukkig zijn.[/color]
|
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
