Op
Masterminds weblog:
Citeer:
Allereerst gaan we nog even terug naar de Quantum mechanica en het feit dat de wetenschap inmiddels heeft aangetoond dat alle leven op het diepste niveau met elkaar verbonden is door middel van een energieveld
Ik heb me tot op heden nog niet verdiept in kwantummechanica, al zou ik dat echt eens een keertje moeten doen. Wat ik me echter afvraag is of die stelling geen open deur intrappen is. Immers, álles is toch per definitie energie? Moleculen en atomen zijn energie, temperatuur is energie, noem maar op. Oké, er zit ruimte tussen moleculen in, maar toch zijn ze per definitie met elkaar verbonden, anders zouden we geen ‘vaste’ vormen en stoffen hebben. Dus…
Overigens heb ik wel eens van de snaarhypothese gehoord. Alles zou met elkaar verbonden zijn met snaartjes of zo. Misschien weet jij daar meer van?
Citeer:
Professor Harold Puthoff van Cambridge University heeft als eerste natuurkundige het bestaan van dit energieveld aangetoond door bij een temperatuur van 0 graden Kelvin, oftewel 273 graden Celsius onder nul, energie metingen te verrichten.
Hoe dan precies?
Citeer:
0 graden Kelvin is het absolute nulpunt, een lagere temperatuur is niet mogelijk en bij deze temperatuur zou er van vibraties op moleculair niveau geen sprake meer mogen zijn. Per slot van rekening stelt de Newtoniaanse natuurkunde dat de trillingsnelheid van moleculen afneemt naarmate we de temperatuur verlagen en toeneemt naarmate we de temperatuur verhogen. Derhalve zou er bij 0 graden Kelvin geen sprake meer mogen zijn van moleculaire trillingen.
Bewijst dit niet eerder dat het absolute nulpunt eigenlijk nog niet het absolute nulpunt is? Overigens lees ik wel eens dat het absolute nulpunt helemaal niet eens bereikt kan worden…
Citeer:
Het zou echter goed zijn om ons te realiseren dat de overtuigingen die we tot op de dag van vandaag onze manier van leven laten beheersen gebaseerd zijn op de conclusies van geleerden die enkele eeuwen (!) geleden onder andere meenden te kunnen aantonen dat de mens een op zichzelf staand wezen zou zijn, door niets verbonden met zijn of haar omgeving, medemens, etc. De meesten van ons worden ook nog steeds niet geprikkeld om over dit soort onderwerpen na te denken, het lijkt alsof we bijna blind de argumenten van vorige generaties overnemen waar het onszelf, de mens, betreft. We proberen op alle mogelijke vlakken vooruitgang te boeken, te ontwikkelen, zolang het zich buiten onszelf afspeelt.
Persoonlijk vind ik dit zwaar overdreven.
Een eerste observatie zou logischerwijs tot die conclusie leiden (Descartes sluit hier toch op aan?), en psychologisch gezien is het naar mijn idee zondermeer het geval: pyschisch gezien is ieder persoon een eiland.
Mensen worden op persoonlijk nu niet direct meer of minder geprikkeld dan in willekeurig welke voorgaande eeuw. En als er verschil is, dan zal het prikkelgehalte enkel zijn toegenomen door de toenemende hoeveelheid beschikbare informatie. Onderzoek wordt nu meer gedaan, filosofie is een nog altijd beoefende studie, mental coaches, psychische hulpverlening, doe-het-zelf-spiritualiteitsboeken en –cursussen: je vindt het overal, tegenwoordig.
Het liever niet teveel bezinnen op allerlei wezenlijke levensvraagstukken is niet zozeer tijdsgebonden als wel inherent aan de mens.
Hier laat ik het eventjes bij.