Wortelbrood schreef:
Vandaag
Find me
Het glipt door mijn vingers, ik voel het wegsijpelen. Vreselijk machteloos sta je toe te kijken, hoe je jezelf aan het verliezen bent. Ik herken mijzelf niet meer terug, ben veel veranderd. Hoe was ik dan? Ik was spontaan, open, recht voor mijn raap met lef en durf. Maar helaas kon ik niet zo blijven. Heb veel kritiek ontvangen, ben aangevallen; bedoeld of onbedoeld. Mensen waren niet blij met wie ik was en ik werd steeds ongelukkiger met wie ik was. Voorheen zo overtuigd van mijn 'zijn', ineens van mijn stuk gebracht. Als anderen niet tevreden zijn over hoe jij bent, verander je jezelf dan? Ga je op zoek naar andere mensen om je heen? Accepteer jij je mankementen?
Veranderingen heb ik altijd al moeilijk gevonden. De verandering in mijzelf stemt me ongelukkig. Dit is niet wie ik wil zijn. Ik wil niet het onzekere meisje zijn dat achter elke opmerking iets negatiefs zoekt. Ik wil weer kunnen liefhebben, zonder wantrouwen. Want verraden voelde ik mij... het heeft meer kapot gemaakt dan zij verwachtte. Ik had liefde, ik raakte liefde kwijt. Niet eenmalig.
Nu loop ik al weken rond met een brok in mijn keel. Nog altijd op zoek naar de persoon die van mij kan houden om wie ik ben...
Lange zoektocht.
Je schrijft over veranderen en jezelf vinden... ontevredenheid...
Ontevredenheid met dat wat 'is' zorgt ervoor dat we zullen veranderen (wat in kern een beweging is) naar dat wat nog gaat komen. En een beweging is altijd een aanduidingop iets 'anders' ( andere vorm, andere plek, andere staat van zijn etc.).
Dus herinner jezelf eraan; je bent op weg... op de goede weg want jouw ontevredenheid is je compas naar die plek waar jij wel tevreden mee kunt zijn... Jezelf, terwijl je in je kracht staat en op de juiste plek bent...
jij komt echt wel op je pootjes meiske...
Heel veel liefs, binnenspiegel...