Het was een warme zomeravond in Augustus, de zomervakantie was nog niet voorbij, dus ik had voldoende tijd om me bezig te houden met mijn boek idee. Het moest een modern sprookje worden met een filosofisch tintje. De lezers moesten ook mededogen gaan krijgen met Mevrouw de Wit en zich afvragen waarom ze deed wat ze deed. Want is ze eigenlijk wel zo slecht? En vanaf wel moment komt dat dan naar buiten? Toen ze haar zoon trachtte te vergiftigen, was dat het punt waarop ze echt de slechterik van het verhaal werd? Of was het al toen ze haar zoon de deur wees omdat hij homoseksueel bleek te zijn? En het zou natuurlijk ook kunnen dat de lezer haar drang om de meest perfecte vrouw van de buurt te zijn al niet begrepen en dit als slecht interpreteerden. Mevrouw de Wit was zonder twijfel het leukste personage om over te schrijven, vond ik. Ik probeerde haar in ieder geval niet neer te zetten als een intens slecht persoon, maar als iemand die nooit begrepen is geweest. Iemand die door de omstandigheden, leefde voor zichzelf, want is dat in deze maatschappij zo misdadig of zó ongewoon?
Plots ging de deurbel. Ik zuchtte diep, altijd als ik een paar goede ideeën had was er wel iets of iemand die mij onderbrak.
Ik zette mijn vingers weer aan het toetsenbord, dit was het perfecte weer om iemand voor een gesloten deur te laten staan. Er was geen regen of hagel en er waren ook geen harde windstoten die mij me schuldig zouden laten voelen om hem of haar buiten te laten staan.
Nee, de persoon stond gewoon in een aangename temperatuur te wachten tot dat ik, Lehendre, open zou doen. Hij of zij zou hooguit denken dat er niemand thuis was.
Hoewel, mijn olijfgroene fiets stond gewoon op zijn oude vertrouwde plek, tegen het muurtje van de bijkeuken. Echter beide auto's van mijn ouders waren weg, ik zou dus net zo goed met een van hen op pad zijn gegaan.
Er werd weer op de deurbel gedrukt en het schelle geluid bereikte opnieuw mijn oren. Het was een geel geluid, vond ik. Geel als een citroen, want citroenen zijn zuur en het schelle geluid van de deurbel was voor mij net zo als de zure smaak was voor mijn smaakpapillen. Onprettig. Hoe dan ook, nieuwsgierig geworden naar wie deze volhouder was schoof ik mijn bureaustoel naar achteren, liep naar de benedenverdieping en opende de deur van ons kleine halletje.
Een naar gevoel bekroop mij en de snelheid van mijn hartslag ging met een razend tempo omhoog.
Wat nou, als hij het was? Ik glimlachte dit gevoel van mij af en opende de voordeur, nog steeds met mijn geforceerde glimlach. Op de zelfde moment drukte hij opnieuw op de deurbel. Onprettig.
'Oh hell,' zei ik bij wijze van begroeting. Ik deed niet mijn best meer om te glimlachen en ik ontmoette zijn hatelijk arrogante blik. Ik wende mijn blik van deze zijne af, na al die jaren, was hij teruggekeerd.





Dit was een schrijfopdracht.
Ik moest binnen een half uur een A4 of minder volschrijven en het mocht zo langdradig zijn als ik zelf wilde. Er mocht in ieder geval niet te veel in gebeuren.
Ik vraag me af wat jij er van vind
Het is binnen een half uur geschreven, en tijdens het hier naar toe overtypen een kléín beetje aangepast, hou daar alsjeblieft rekening mee bij je kritiek
Oh en mocht iemand nog een leuke schrijfopdracht weten, post die hier, daar ben ik je dan héél dankbaar voor =D
Ehm, ja dat was het denk ik wel zo'n beetje :'3

XxX Lehendre

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

Aan het verzoekie' word nog geschreven
Maar hier is alvast de aankondiging van de winter die ik moest maken voor een schrijfopdracht :3
Ondanks het feit dat het nu zomervakantie is

Het was al lang geen Augustus meer. In plaats van de Chimmi
Choo slippers, droegen de meisjes weer Uggs en in plaats van een
shirt zonder mouwen droegen de jongens weer een stoere jas met
een dikke bontkraag. De dagen werden alsmaar korter en ook ik ging
steeds eerder onder de wol. Eindelijk was alles even ongeremd maagdelijk
wit voor een tijd. Deze tijd, van gezellige jaarfeesten, was aangebroken
en de tijd van het rondhangen in de vernieuwde spa, met zeewierscrub
masker, was voorbij. Net als de tijd van oude gewoontes, want
iedereen was al druk bezig met zijn of haar goede voornemen voor
volgende jaar. De paraplu word niet meer gebruikt voor de agressieve
regenbuien maar voor de nog heftigere sneeuwstormen en diezelfde
paraplu had gister gefaald tijdens een waarschijnlijk nóg heftigere hagelbui.
Pak je das en wanten, het is winter!

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

Iemand als jou.

Het doet zo'n pijn om de eerste sneeuwvlokjes door de lucht te zien
dwarrelen en te weten dat jij deze winter nooit zult gaan meemaken.
Niet met mij, niet met je ouders, met niemand niet.
Dit winterlandschap is leeg zonder jou. De sparren dragen nog altijd
de glinsterende sneeuw op hun takken nu jij er niet bent om een flinke
trap tegen de stam te geven zodat ik bedolven word onder de sneeuw
die uit de boom geschud werdt. Zonder jou was de maagdelijke witte
omgeving niet zo maagdelijk meer, maar een enorme slet.
Zou je verrast zijn als ik tegen je zou zeggen dat we je misten?
Vast niet. Je hebt ons genoeg herinneringen meegegeven waardoor we
je nooit zullen vergeten, zoals toen je met je tong zat vastgevroren aan
de straatlantaarnpaal bij nummertje zeven in de van Hoeve Straat.
Maar weet je, we zouden je sowieso nooit vergeten. Hoe dan ook.
Het winterwonderlandschap is lang niet zo magisch meer, zonder jou.


Ik moest schrijven waar ik aan dacht bij een winterlandschap en tsja ik ben nogal Random :'3

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

Dankjewel
Ik ben druk bezig met dat verhaal waar jij naar vroeg.
Maar ik vond het onderwerp nogal moeilijk dus ik ben nog
een beetje aan het vechten met het toesenbord
Hier een nieuw verhaal dat wat meer weg heeft van een dialoog (:


Schrijfopdracht 4/6

Stond hij werkelijk daar?

Even dacht Floris dat hij droomde, maar toen keek hij nog eens even
heel goed. Hij stond er toch echt, Kenneth, de mooiste jongen van
het hele helal. Zijn huid was wit als sneeuw en zijn haar was zo
zwart als ebbenhout. En zijn stem, oh, zijn stem was zo zuiver als
die van een nachtegaal. Elk meisje zou voor deze jongen door het
lint gaan, dat wist Floris wel zeker.
Maar Floris was geen meisje, nee, bij lange na niet. Dus zijn liefde
zou onbeantwoord blijven. Zolang deze nachtegaal tenminste niet
de zelfde gevoelens voor zijn eigen geslacht zou koesteren, zoals
Floris dat in ieder geval wel deed. Want Floris was homo.
Maar hoe kwam een homo jongen er eigenlijk achter of een andere
jongen ook homoseksueel was?
Eén keer hadden de jongens elkaar gesproken en toen had Floris
wel een vermoedde gehad, maar dat kon ook gewoon valse hoop
geweest zijn. Ze hadden elkaar ontmoet in het Lingebos, de plek
waar hij en zijn zusje, Flora, hun meestte vrije tijd doorbrachten.
Wat Kenneth helemaal alleen in het bos had gedaan, had Floris niet
echt begrepen. En nu, nu kwamer ze elkaar opnieuw tegen. Bij de
poort van de plaatselijke begraafplaats, het kon ook niet anders dan
zo'n gekke plek zijn.
'Hoe heet je eigenlijk?' flapte Floris er uit.
Geschrokken draaide Kenneth zich om, maar zijn gezicht klaarde al
snel op toen hij zag dat het Floris was die hem wat vroeg.
Hij had nog vaak aan hem moeten denken na die keer in het Lingebos,
hij was bang geweest dat hij hem raar zou hebben gevonden omdat hij
helemaal in zijn eentje naar het bos was gegaan om te kunnen genieten
van de besneeuwde omgeving en de diertjes die nog niet aan hun winterslaap
waren begonnen. Zou Floris ook wel eens gevlucht zijn voor de kille muren
van zijn veel te grote dure huis?
'Ik ben Kenneth.' antwoordde hij lief.
Floris begon te stotteren: 'Floris, ben ik, dus.'
Kenneth knikte, 'Maar dat wist je natuurlijk al.' glimlachte hij.
'Ja,' antwoordde Kenneth, 'en je zusje heet Flora. Floris en Flora, heten jullie.'
Daarop volgde een diepe stilte.
'Ik was bang dat ik je nooit meer zou zien.' gaf Kenneth toe.
Floris moest zichzelf in bedwang houden, hij mocht nu niet gaan gillen.
Dit-is-heel-normaal-dit-hoeft-niets-te-betekenen, dreunde Floris op in zijn hoofd.
'Ik ook wel een beetje.'
Er volgde weer een pijnlijke stilte.
'Wanneer zien we elkaar weer?'
'Nooit.'
'Waarom niet?'
'Mijn moeder wil niet dat ik met vreemden afspreek, ze is de voorzitster van deze
buurt.' zei Kenneth.
Floris keek geschokter dan dat de bedoeling was. 'Maar dan ben jij een de Wit.'
veronderstelde hij.
Kenneth lachte: 'Ja, Kenneth de Wit.'
'Dan zijn we nu geen vreemden meer van elkaar, toch?' hij gaf Kenneth de Wit
een hand. 'En ik ben Floris Keizer.'
'Wanneer zien we elkaar weer?'
'Morgen.' zei Floris overtuigd. 'Zelfde tijd, de zelfde plaats.'
'Bij het kerkhof?' vroeg Kenneth geschokt.
Floris schudde zijn hoofd, hij was even vergeten waar ze waren. 'Nee, ik bedoel
natuurlijk ergens anders,' Floris dacht even diep na.
'Bij mij thuis?' stelde Kenneth voor.
'Bij jou thuis.' bevestigde Floris.
Nu besefte ze allebei pas dat ze elkaars hand nog altijd vast hadden.
'Sorry.' zei Floris ernstig.
'Geeft niet.' zei Kenneth ernstig terug.
'Tot morgen.' zei Floris.
'Tot morgen.' zei Kenneth.

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren

Moederlief

'Kenneth, kijk uit!' gilde Flora.
Ik week uit naar links en de bliksemschicht schoot nog net langs
het puntje van mijn neus, en spatte kapot tegen de stenen muren van
het huis van de familie Keizer. Moederlief schoot weer een bliksemschicht
op me af die mij opnieuw miste. 'Jij hebt mijn leven geruïneerd!' gilde
ze woedend.
'Mise Bliadise Ovire Lamire Oxiavlaijac!' dreunde een duistere
mannenstem op vanuit de diepte van de aarde. De ondergrond
begon te beven en met een oorverdovend gekraak kwam er een scheur
in de aarde, precies onder de voeten van Diadora, mijn moederlief.
Ze vertrok haar platischstrakgetrokken gezicht. Ik kon me echt niet
voorstellen dat ik al mijn hele leven met deze heks in één huis heb
gewoond. Een zwarte heks die een pact had gesloten met Satan
hemzelf. Een pact om de meest perfecte vrouw van het hele land te
worden, en nu kwam hij haar halen.
'Dit is jou schuld!' gilde ze.
Flora kwam overeind en liep duizelend op moeder af, snikkend
en trillend. Maar Diadora deed net alsof ze dat niet zag. 'Maar met jou dood,' zei
moeder, 'zal ik mijn leven kunnen redden.'
Plotseling begreep ik het. 'Floris en Flora waren al die tijd naar u
op zoek.' zei ik. 'U wilde hen de mond snoeren zodat ik niet zou ontdekken
wie u was. Zodat u tijd had om uit te vinden wie de uitverkorene was.
U zult vast diep geschokt zijn geweest toen u er achter kwam dat ik die persoon was.'
'Het kan niet!' wierp Diadora tegen.
'Sisliaohmnohm Otjariembroerariek Estele Splendiremen Elasieprah!' dreunde
de stem van het beest.
Toen gebeurde alles in een stroomversnelling. Moeder schoot nog een bliksemschicht
op mij af, gericht op mijn gezicht. Ik liet mijzelf op de grond vallen om de schicht te onwijken
en Flora stortte zich op Diadora, mijn moederlief, ze nam niet eens meer de moeite om
natuurmagie te gebruiken, Flora zette haar tanden in Diadora's arm. Die gilde het uit, maar
met haar vrije hand liet zij een stroom van electrische energie los op Flora, die crepeerde van
de pijn.



Ik vind dit dus een absolute baggertekst
Maar ik kon niet bedenken hoe ik 'm beter kon krijgen dus ik hoop op kritiek (:

_________________
Wat is heerlijk om hier te verdwalen
Mijn weg te verliezen in wonderverhalen
Waarom kan dit geluk nooit blijven duren
En zit ik straks weer tussen kille muren