Het was een warme zomeravond in Augustus, de zomervakantie was nog niet voorbij, dus ik had voldoende tijd om me bezig te houden met mijn boek idee. Het moest een modern sprookje worden met een filosofisch tintje. De lezers moesten ook mededogen gaan krijgen met Mevrouw de Wit en zich afvragen waarom ze deed wat ze deed. Want is ze eigenlijk wel zo slecht? En vanaf wel moment komt dat dan naar buiten? Toen ze haar zoon trachtte te vergiftigen, was dat het punt waarop ze echt de slechterik van het verhaal werd? Of was het al toen ze haar zoon de deur wees omdat hij homoseksueel bleek te zijn? En het zou natuurlijk ook kunnen dat de lezer haar drang om de meest perfecte vrouw van de buurt te zijn al niet begrepen en dit als slecht interpreteerden. Mevrouw de Wit was zonder twijfel het leukste personage om over te schrijven, vond ik. Ik probeerde haar in ieder geval niet neer te zetten als een intens slecht persoon, maar als iemand die nooit begrepen is geweest. Iemand die door de omstandigheden, leefde voor zichzelf, want is dat in deze maatschappij zo misdadig of zó ongewoon?
Plots ging de deurbel. Ik zuchtte diep, altijd als ik een paar goede ideeën had was er wel iets of iemand die mij onderbrak.
Ik zette mijn vingers weer aan het toetsenbord, dit was het perfecte weer om iemand voor een gesloten deur te laten staan. Er was geen regen of hagel en er waren ook geen harde windstoten die mij me schuldig zouden laten voelen om hem of haar buiten te laten staan.
Nee, de persoon stond gewoon in een aangename temperatuur te wachten tot dat ik, Lehendre, open zou doen. Hij of zij zou hooguit denken dat er niemand thuis was.
Hoewel, mijn olijfgroene fiets stond gewoon op zijn oude vertrouwde plek, tegen het muurtje van de bijkeuken. Echter beide auto's van mijn ouders waren weg, ik zou dus net zo goed met een van hen op pad zijn gegaan.
Er werd weer op de deurbel gedrukt en het schelle geluid bereikte opnieuw mijn oren. Het was een geel geluid, vond ik. Geel als een citroen, want citroenen zijn zuur en het schelle geluid van de deurbel was voor mij net zo als de zure smaak was voor mijn smaakpapillen. Onprettig. Hoe dan ook, nieuwsgierig geworden naar wie deze volhouder was schoof ik mijn bureaustoel naar achteren, liep naar de benedenverdieping en opende de deur van ons kleine halletje.
Een naar gevoel bekroop mij en de snelheid van mijn hartslag ging met een razend tempo omhoog.
Wat nou, als hij het was? Ik glimlachte dit gevoel van mij af en opende de voordeur, nog steeds met mijn geforceerde glimlach. Op de zelfde moment drukte hij opnieuw op de deurbel. Onprettig.
'Oh hell,' zei ik bij wijze van begroeting. Ik deed niet mijn best meer om te glimlachen en ik ontmoette zijn hatelijk arrogante blik. Ik wende mijn blik van deze zijne af, na al die jaren, was hij teruggekeerd.
Dit was een schrijfopdracht.
Ik moest binnen een half uur een A4 of minder volschrijven en het mocht zo langdradig zijn als ik zelf wilde. Er mocht in ieder geval niet te veel in gebeuren.
Ik vraag me af wat jij er van vind
Het is binnen een half uur geschreven, en tijdens het hier naar toe overtypen een kléín beetje aangepast, hou daar alsjeblieft rekening mee bij je kritiek
Oh en mocht iemand nog een leuke schrijfopdracht weten, post die hier, daar ben ik je dan héél dankbaar voor =D
Ehm, ja dat was het denk ik wel zo'n beetje :'3
XxX Lehendre
