Hier een soort en met van weblog van mij. Ik voel de behoefte iets meer van mezelf te laten zien hier. Geen idee waarom, maar goed , ik ga het gewoon proberen. Ik zal ook vaak een link naar mijn online weblog neerzetten . Hebben jullie wat te lezen als jullie je doodvervelen.

Affijn, even een paar dingetjes..Ik heb natuurlijk niet de gezondheid van een jonge blom (al ben ik die wel *kuch*). Het ging de afgelopen weken flink klote mag ik wel zeggen. Maar ik ben er weer bovenop en ik heb alles waar ik normaal gesproken mee bezig ben gewoon weer netjes opgepakt. Ik ben vandaag weer wezen sporten en heb mijn studie sportpsychologie weer opgepakt.
Heb ook eventjes gelachen om de reactie van mijn..man (ik heb na 12 jaar "vriend" te zeggen nogal de neiging hem nog steeds zo te noemen, dus bij voorbaat..lees MAN ipv Vriend haha) op dit forum. Hij weet wel dat ik sinds een tijdje hier kom. En ik dacht, hij is daar veel te nuchter voor, dus ik denk niet dat ik hem een heel groot plezier doe om hem mee te nemen naar een meeting ofzo (want ik ben moed aan het verzamelen om eens te komen op een meeting). Kijkt ie me opeens heel verontwaardigd aan. "Mag ik niet mee dan?". Nou ja oke, hij wil dus wel mee, terwijl ik toch echt van mening was dat ie dit allemaal veel te "zweverig" vind enzo.

Verder heb ik, zoals iedereen ziet mijn geplaatste gedichten hier online laten verwijderen. Niet omdat ik niet wil dat jullie ze lezen. Maar omdat ik de gedichten naar een uitgever had gestuurd en de eis was wel dat ze nergens zomaar online mochten staan. En...tadadadaaaaaaaaaaaaa: Ik heb een dichtbundel die 21 december op de markt is gekomen!! Ben ik wel trots op. Helaas liet de promotie even op zich wachten door ziekte, maar ik ga er op dit moment vol tegenaan.

http://www.boekscout.nl/index.php?pagin ... ste_Buiten!

Da's de link , ik weet niet of ik dat zomaar mag plaatsen, maar ik doe het lekker toch even!

Zo, een heel verhaal..binnenkort zal ik verder vertellen, maar nu gaan mn vingers zwabberen, dus ik moet stoppen met typen...Ciao!

Oh de link naar mijn weblog:http://www.rozemarijntjesleventje.blogspot.com/

Volle Kracht Vooruit...

Zo voelt het niet, maar zo komt het op veel mensen over. Waarom? Omdat ik nu naast 2 keer per week medisch fitness ook fysiotherapie krijg gericht op het weer wat beter leren lopen. Heb ik dan die rolstoel stiekem helemaal niet nodig? Het antwoord is Nee, ik heb hem wel nodig, maar zou hem in de toekomst misschien iets minder nodig kunnen hebben als ik wat beter leer lopen.

Er zijn verschillende dingen die dan moeten worden verbeterd. Spierkracht, Conditie en Balans/coördinatie. Dingen die voor een gezond persoon misschien heel vanzelfsprekend zijn, zijn dat voor mij niet. Een stukje lopen is voor mij niet gewoon even je ene been voor je andere zetten, zonder daarbij na te denken. Nee het is focussen op de afstand, spieren goed aanspannen, alle gewrichten in de kom houden. En wee gebeente er een steentje omhoog staat of de vloer oneffen is. PLOF..op je smoeltje.

Maar ja, de rolstoel is soms ook gewoon echt een lastig ding. Daar ga je echt niet voor je lol mee op pad. Je wordt aangestaard alsof je de eerste mens op aarde bent in zo een ding. Daarbij denkt iedereen dat je ook verstandelijk niet helemaal 100% bent. Men is bang dat je bijt, kwijlt, in je broek poept...en verontwaardigd als je toevallig een paar passen loopt. " Maar jij kunt lopen", is een veel gehoord, ja, verwijt dat ik naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ja ik kan lopen, vraag niet hoe ver, en met welke inspanning, maar ik kan het wel. En ik wil het beter kunnen. Dat is mijn ultieme doel van 2012. Verder en beter kunnen lopen, zonder bij het eerste uitstekende steentje al op mijn snufferd te belanden.

Dat betekent wel drukke schema's. Krachttraining, conditietraining en balans oefeningen. Alles erop gericht mijn doel te laten uitkomen. En het voelt goed. Maar ook raar. Ga ik dit volhouden? vier keer per week sporten in sportschool met oefeningen, elke dag een kwartier handbiken (is een soort fiets aan de rolstoel die ik met mijn handen voortbeweeg) en op zaterdag nog 2 uur rolstoelhockeytrainen...
Ik met mijn energieniveau van een pantoffeldiertje...Op dit moment voel ik me redelijk, dus ik roep nu hard JA dat kan ik. Maar ik weet dat ik ook weer een tijd krijg dat ik me echt supermoe voel. Kan ik mezelf dan motiveren om toch alle beweging te nemen en oefeningen te doen die nodig zijn om wat meer te kunnen gaan lopen? Kan het echt? Of is dit de zoveelste utopie en beland ik eind dit jaar weer een beetje depri op de bank omdat ik toch meer dacht te kunnen dan ik werkelijk kan?
Wie weet, de tijd zal het leren. Tot die tijd zet ik me 10000% in.

Het zou zo fijn zijn, misschien gewoon van een voordeur naar een parkeerplaats te kunnen lopen.....

http://www.youtube.com/watch?v=OvJi7JuQ3hw

Ik blijf dit nummer verschrikkelijk mooi vinden...Het is vooral de tekst die best raakt...Vind ik dan.