Omdat je er zo de nadruk op legt dat er de vorige keer geen reacties waren, zal ik posten. Ik heb alleen niet echt iets toe te voegen. Ik geloof niet in demonen met namen die je moet bestrijden e.d. Maar ik weet er ook niet veel over.


Ik weet wel dat BrianK hier een poosje geleden een topic over heeft gemaakt.
viewtopic.php?f=14&t=14536

Ik weet niet waar en wanneer ik wel of niet reageer, maar gezien je verzoek: bij deze. Er zijn wel eens topics geweest in de laatste tijd waarin ik nader in ga op het verschijnsel demonen (van BrianK?). Zie aldaar.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

nou, heel duidelijk Brian, mooi geschreven, heel herkenbaar.
ik weet dat het niet de bedoeling was om hier vragen over te stellen, maar dat meisje, is dit je tweelingvlam? dat denk ik namelijk.

Hey mirror,

bij deze zal ik ook even wat toevoegen aan het demonen topic met de kennis en gedachtes die ik erover heb.
voor mij zijn demonen, oftwel ''de zwarte'' ook niet perse slecht. Zoals briank ook al zei: het is maar net hoe je er over nadenkt en vanuit elk standpunt is er wel iets over te zeggen. Zelf ervaar ik het zwarte of demonen ook als alles behalve prettig maar toch leer ik veel van ze en maken ze me sterker van geest, juist doordat ik voel hoe zij het leven ervaren en wat voor visie ze erop hebben. Hoe ik op dit moment over ze denk is dan ook niet afkeurend, ook al zou ik zelf niet leven zoals zij doen en denk ik wel dat het leven er een stuk prettiger op zou worden als het verdween. Maar of dat mogelijk is betwijfel ik zelfs. Het hele leve bestaat uit tegendelen en zonder die tegendelen zou er niks kunnen bestaan en zou alles een grote klont van hetzelfde zijn,want is er nog wel sprake van mooi als er geen lelijk is?

De reden waarom dit is omdat ik eerder medelijden met ze heb dan dat ik ze verafschuw, aangezien ik me niet voor kan stellen dat het echt goed voelt om zo te moeten leven. Wie of wat ze zijn en de dingen die ze doen komen allemaal voort uit vorige acties of dingen die hun overkomen zijn, en ik weet dan ook dat hun grootste angst hun herinneringen zijn. Ze zullen fouten hebben gemaakt die ze niet te boven zijn gekomen of er zijn hun dingen aangedaan die ze vervolgens niet konden verwerken, uiteindelijk zijn ze hierdoor zo ''zwart'' gaan denken dat ze het zelf zijn geworden. Maar of ze dit voordat het zo ver was voor ogen hadden dat lijkt me sterk. Ik zou ze daarom ook niet willen benadelen omdat ze die keuze hebben gemaakt om zo te worden aangezien het misschien juist komt door een tekort aan geesteskracht/ ontwikkeling waardoor ze geen andere mogelijkheden meer zagen en deze keuze niet eens bewust gemaakt werd. Op onze aarde zie ik namelijk al genoeg voorbeelden van, zelfs bij dieren. Hoeveel mensen liegen zichzelf niet voor omdat de waarheid die ze zelf kennen te heftig voor ze is?Verder kan iets dat nog zo wit is, van de een op de andere tel omslaan in zwart doordat het teveel wit of god weet wat om zijn oren krijgt en hierdoor niet meer weet wat te doen. Om echt stevig in je schoenen te staan moet je gewoon veel meemaken, leven en ervaren en zonder die basis kun je gaan pingelen en als dat te lang door gaat en je er zelf geen richting aan weet te geven dan wordt er door invloed van buitenaf richting aan gegeven. Tja dan kan het zo eindigen, pikzwart, jaloers verrot en boos op alles dat iets heeft dat jij niet kan ervaren. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je dat ook niet wilt ervaren. Alles kan liefde en zielsvreugde zijn, maar je moet wel de moed hebben om die te kunnen geven en ervaren... want zelfs liefde kan angst veroorzaken.

Op het moment dat ik last heb van demonen kan ik ook wel eens denken: rot op, maar dit vind ik niet zo'n mooie gedachte en doet me denken aan hoe mensen reageren op een zwerver die langs loopt of vraagt om een aalmoes. En als ik zou besluiten om ze omver te blazen met wit licht dan vernietig ik ze en ben ik net zo ''zwart'' bezig. Daarentegen zal ik natuurlijk wel altijd van me afbijten als het te veel wordt. Dat recht heeft iedereen en ja wat zou je zijn als je dat niet deed, het lot ligt dan in ieder geval in hun handen en ik ben niet begonnen zullen we maar zeggen. Ik respecteer je zolang je mij respecteert of in mijn waarde laat en zo niet... tja, dan weet je wat je kunt verwachten want ik ken mijn''duistere'' kant ook al is die nog zo verlicht.

Als het aan mij lag zou ik een demoon dan ook liever genezen dan hem te vernietigen aangezien er in hem wel iets moet zitten dat van mij is en visa versa volgens het concept van Eenheid. Even een biertje drinken ermee, en kijken of ie wat op fleurt en opener word... het leven is zo slecht nog niet=P

zo, dit was het wel een beetje. Ik hoop dat je er wat aan hebt =)

Groetjes,

AV

Hey, ik had in het andere oudere topic gereageerd zonder deze eerst te zien.

Ik vind het zeer boeiend wat je beschrijft Brian. Ik heb wel eens wat gelezen over iets dergelijks, niet veel. Een vriendin vertelde mij dat (volgens mij tijdens haar slaap) deel had aan gevechten tussen engelen en demonen, of iets dergelijks. Ze vond het te gek, lol. Zij was een demonenjager, die vluchtende demonen achterna ging om ze af te maken. Ze hield er ook wel eens fysieke wonden aan over als ze in haar 'astrale lichaam' door iets was geraakt.

Het gevecht tegen demonen is ook het thema van de anime Bleach. Een jongen, Ichigo, die geesten kan zien, wordt aangevallen door een hongerige geest, die op hem af komt vanwege zijn grote reiatsu of geestkracht. Een doodsgod, Rukia, is de hongerige geest echter op het spoor en probeert hem te vernietigen. Doordat Ichigo zich echter met het gevecht bemoeit gaat het mis, en ziet Rukia zich gedwongen haar eigen reiatsu aan Ichigo te geven, zodat hij de hollow kan verslaan. Hierbij verandert hij zelf in een doodsgod en krijgt een bij hem horend wapen, een zwaard dat Zangetsu heet. De rest van de anime draait om de gevechten tussen Ichigo en zijn vrienden en de hollows, maar ook de andere doodsgoden, die deel uitmaken van een soort hemel, doen dienst als tegenstanders. Ondertussen gaat het om Ichigo's persoonlijke ontwikkelingsweg, zijn relatie met Zangetsu, en zijn strijd met een duister aspect in hemzelf dat hem bij tijd en wijle dreigt over te nemen.

Mijn enige andere ervaring met het lezen van dit soort dingen is een boek Wonderen of Wetten van Gijsbert van der Zeeuw. Weet niet wanneer het oorspronkelijk werd uitgegeven. Ik hoop dat jullie het mij niet kwalijk nemen als ik het stuk hier plaats dat ik er uit heb overgenomen.

Dit is een ervaring van de auteur tijdens een uittreding, volgens mij.

Links van mij was licht, rechts de duisternis. Ik stond op de grens waar licht en duister dooreenvloeiden. Verder naar links werd het steeds lichter, tot waar muren, tempels en gebouwen zinderden in alle kleuren. Ik kon er niet eens lang naar kijken, maar werd overweldigd door een grote rust en een gevoel van geluk. Toch hing er ook voor mij onbegrijpelijke spanning. Toen zag ik een openstaande poort waarvoor een gestalte stond, zo groot dat ik er nauwelijks een vinger lang bij leek. Zijn witte kleed was als een stralende zon, zijn haren waren als goud en voor hem, met de punt op de grond, stond een tweesnijdend zwaard, bezet met symbolische tekens. Zijn handen rustten op het gevest, ik wist dat dit een Goddelijke Engel was en ik voelde zijn oneindige goedheid mij doorstromen. Maar tegelijk werd ik mij sterker bewust van een aanwezig onheil. De ogen van de engel keken langs mij heen en leken zich vast te boren in iets achter mij. Ik volgde zijn blik naar rechts en het was alsof ik verstijfde. Alle geluksgevoel verdween toen ik in die duisternis keek die steeds dieper werd. Ook daar stond een muur en daarachter torenden zwarte gebouwen waaruit giftige gele en groene vlammen en rook opstegen. Telkens vielen er stukken uit de zwarte muur, als diepere gaten in de duisternis. Maar het ergste was de gestalte die daar stond, een grote, glanzende zwarte figuur op wiens gezicht zich alle duivelse en laaghartige gevoelens leken af te spelen die een mens maar zou kunnen bedenken. Hij strekte zijn hand uit en toen zag ik tot mijn schrik dat de zich krommende en gespleten vingers uit mensenlichamen bestonden. Toen ik beter keek, zag ik dat zijn hele bewegende lichaam uit mensenlijven was opgebouwd die zich onophoudelijk in pijn en angst kromden en weer strekten. De duisternis die deze gestalte uitstraalde viel tot voor mijn voeten en ik zag hier van dichtbij de strijd tussen goed en kwaad. Hier werd niet gestreden met wapens maar met gedachtenkracht. De zuigkracht van de zwarte was voor mij te groot en ik moest een paar stappen doen in de richting van de lichtende engel. Eenmaal in zijn licht ontwaarde ik hoe zich van de zwarte gestalte mensen losmaakten die kruipend in onze richting probeerden te komen. De zwarte deed alle moeite om hen terug te zuigen maar van de tien die op die wijze probeerden te ontsnappen, lukte het er naar schatting steeds een stuk of twee om de grens van licht en duister te bereiken. Wie omkeek was onmiddellijk verloren. Ik probeerde hen die de grens reeds waren genaderd met mijn gedachten te helpen en dat lukte soms ook. Maar één misstap en ik dreigde zelf meegezogen te worden. In deze tijd werd ik `een helper op de streep' en zodra mijn kracht op was en ik niets meer te geven had, mocht ik terug naar het licht om weer op krachten te komen. Maar de zwarte gestalte bleef zich vullen met mensen die vanuit de zwarte stad achter hen werden aangevoerd. Maar er komt een tijd dat die zwarte stad zal zijn afgebroken, dat de laatste inwoner ervan de grens tussen duisternis en licht is gepasseerd. Dan zullen het kwaad en de zwarte engel geen bestaan meer hebben in de wereld. Dan is de nacht voorbij en is de morgen aangebroken.

Nu ik er zo bij stil sta, spreekt het mij voor zich dat de energetische 'strijd' die zich op aarde afspeelt in de mensen een parallel zou hebben in andere werelden. En wellicht, waarom niet, een parallel in de vorm van feitelijke wezens van licht en duister die met elkaar strijden. De strijd in die wereld beïnvloedt de strijd op aarde, en de strijd op aarde beïnvloedt de strijd in die wereld.

De Wet van Overeenstemming stelt:



Ik vind het zelf heel mooi hoe je respect hebt voor de demonen, Brian. Ik begrijp dat Mirror hier veel moeite mee heeft omdat de ervaring zich heeft vastgezet in haar lichaam. Maar uiteindelijk is het respect misschien wel de basis van je eigen kracht. En van je eigen vermogen om de juiste reacties te vinden om jezelf te verdedigen. Wie oordeelt, zelfs al is het over een demoon, oordeelt over zichzelf en brengt angst in zijn systeem. Waar je niet over oordeelt, daar ben je ook niet bang voor, en waar je niet bang voor bent kan jou niet kwetsen.

Vergeef me als het er niets mee te maken heeft, maar ik moet denken aan de verlichtingservaring van Morihei Ueshiba, de oprichter van aikido. Ueshiba werd aangevallen door een marine officier die hem een lesje wilde leren omdat Ueshiba in zijn ogen respectloos was geweest. De officier viel hem aan met een houten zwaard, maar Ueshiba, die ongewapend was, was zich van te voren bewust van elke beweging die zou komen en versloeg de officier moeiteloos zonder hem te kwetsen. Toen hij naar huis liep, naar zijn tuin, had hij een spiritueel ontwaken. Hij schreef:



Aikido werd toen geboren als een vredeskunst die in staat is om elke aanval te neutraliseren zonder zelf schade te doen. En het lijkt me dat dat is wat je wilt bereiken met de demonen. Want schade is altijd wederzijds - als je iets anders vernietigt, daalt je eigen trilling en verzwakt jou daarmee.

Hoi Mirror,

Ik geloof in een hiernamaals, waar geesten(zielen) zijn. En dat we hier op aarde zijn, eigenlijk een korte reis is.. waarschijnlijk om iets van te leren. Ik geloof dat we voordat we in dit lichaam zaten al in het hiernamaals/ geestenwereld waren. Hier heb je bepaalde geesten waar je een soort band mee hebt, zij zullen je steunen in je reis. Dus functioneren als een soort 'beschermengel' zelf geloof ik niet in engelen of demonen maar als ik beschermengel zeg weet je ongeveer wat zijn taak omschrijving is

Zoals ik al zei geloof ik niet in demonen, wel geloof ik dat er geesten zijn die niet de juiste bedoelingen hebben. Deze kan je zien als demonen, maar blijven gewoon geesten naar mijn inzien. Hoe ze zo zijn geworden weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er ook veel verwarde geesten zijn die een soort van 'de weg kwijt zijn' en soms onbedoelt in een ruimte kunnen zijn. Ze kunnen boos en verwarrend overkomen, maar ze zijn makkelijk weg te 'jagen' Gewoon door te denken/ zeggen "ga weg je hoort hier niet"(mocht dit niet voldoende zijn, of je hebt geen spirituele ervaring met geesten, vraag het iemand die het wel heeft, het beste zou nog zijn iemand die er echt mee kan communiceren en de geest uit de verwardheid helpen)
Met de geesten die niet de juiste bedoelingen hebben, komen op je af als je ze aan roept(zoals glaasje draaien) of als er een situatie is waar erg dingen gebeuren(moord enz.). Maar ik heb ook verhalen gehoord over na het kijken van een horror film of iets in die trand.

Met verwarde geesten heb ik wel ervaring mee, maar geesten die verkeerde bedoelingen heben heb ik persoonlijk geen ervaring mee. Mijn vader en een vriend van mij hebben hier wel ervaring mee gehad, ook hun kan je weg krijgen alleen is het meer gecompliceerd.

Groet. Albert

_________________
Anything is possible if you put ur mind to it!

Onderzoek alles, behoud het juiste!!

Hee dat kan niet he. Er wordt wat van je verwacht hier! . Ik verwacht een uitgebreide behandeling van al m'n punten!

Logisch dat je er over denkt zoals je denkt Mirror. Een dergelijke ervaring zet zich vast in je lichaam en blijft je gevoelens en je denken erover bepalen totdat je het los kunt laten door een verandering in je denken of wellicht een therapie (als dat niet op hetzelfde neer komt). Je bent daarin niet anders dan alle andere mensen die traumatische dingen meemaken (en dat is iedereen, hoewel het niet altijd even ernstig is als bij jou). Een mini-trauma wat al bestaat (angst voor demonen of iets dergelijks) kan enorm worden vergroot en versterkt wanneer je een echte traumatische ervaring meemaakt op het zelfde gebied - zo schijnt het me nu in de ogen.

Je gelooft het of niet, maar mijn ouders hebben mij (en mijn siblings) bang gemaakt voor zwanen. Gelukkig heb ik nooit iets met zwanen meegemaakt, maar het zou net zo goed een trauma kunnen worden. We worden in onze cultuur allemaal bang gemaakt voor het duistere, het satanische. Ik zou er vermoedelijk ook een trauma aan overgehouden hebben.

Volkomen begrijpelijk, Mirror!