Wat hier volgt is een beschrijving van de realiteit zoals ik die ben gaan zien.

Persoonlijke relaties

Eerst wat definities:

relatie: voertuig ten behoeve van zelfexpressie cq. zelfcreatie
patroon: a) cyclische opeenvolging van gedragingen corresponderend met een bepaald begrip van de realiteit; b) relatie tussen gedrag en de reacties erop door andere mensen
groei: verandering van patronen door bewustwording ervan middels relaties

Als levend wezen heb je een persoonlijke relatie met alles wat bestaat. Of die nu de persoon is die naast je staat, of een elementair deeltje aan de andere kant van het universum waar je niet eens weet van hebt, dit is altijd waar. Die relatie is er altijd een van "hoe verhoud ik mij tot dit andere ding" zoals het woord al aan geeft. Als je bijvoorbeeld gelooft dat het elementaire deeltje daar in dat universum niet bestaat, is dat een relatie. Als je je er bewust van bent dat het wel bestaat, is dat een relatie.

De relaties waar we als mens het meest van groeien, zijn relaties met andere mensen, omdat in deze relaties het menszijn wordt ontwikkeld. Het zijn de relaties waarin oordeel voorkomt. In een relatie met een dier bestaat doorgaans geen oordeel; jij oordeelt niet over het dier en het dier oordeelt niet over jou. Daarom zijn menselijke relaties het kader waarin angst en liefde wordt ervaren en de evolutie tussen de twee. Een mens kan bang zijn voor iets niet-menselijks, maar die angst is aangeleerd doordat andere mensen angstig gedrag hebben gedemonstreerd aan het kind dat dit leerde. Uiteindelijk is het meeste waar we bang voor zijn gerelateerd aan menselijke aspecten zoals afwijzing, verlies, dood. In zekere zin zijn alle angsten een menselijk aspect, wat het object van de angst ook is.

Alleen persoonlijke relaties kunnen groei opleveren. In feite zijn alle relaties persoonlijk, maar mensen kunnen ervoor kiezen om de persoonlijkheid voor het grootste deel te elimineren. Zo zijn relaties binnen de economie (binnen de handel) doorgaans onpersoonlijk en ook relaties in de hulpverlening zijn doorgaans zo onpersoonlijk mogelijk. Onder onpersoonlijk wordt verstaan: aspecten die toebehoren aan het individu in het bijzonder mogen geen deel uitmaken van de aard van de relatie. Dus: een winkel verkoopt een bepaald product altijd voor dezelfde prijs en houdt geen rekening met de draagkracht van de klant. Een hulpverlener geeft alle clienten dezelfde aandacht, onafhankelijk van de persoonlijkheid van de client of de chemie die bestaat tussen client en hulpverlener.

Door de relatie onpersoonlijk te maken, verhinderen de partijen dat de relatie gebruikt kan worden voor groei in de ruimste zin van het woord. In de beperkte zin is dit niet mogelijk, omdat de keuze om de relatie onpersoonlijk te maken een persoonlijk aspect is. In een onpersoonlijke relatie is alleen de onpersoonlijkheid persoonlijk! De onpersoonlijkheid kan dan ook gebruikt worden, en wordt gebruikt, voor spirituele groei. Uiteindelijk leidt de onpersoonlijkheid tot haar eigen transformatie tot persoonlijkheid, wanneer de persoon die zich bewust in die relatie bevindt, nieuwe keuzes begint te maken.

Alleen persoonlijke relaties tussen mensen kunnen leiden tot groei, omdat groei alleen mogelijk is wanneer de persoon als geheel wordt benaderd door de ander. Een persoon als deel benaderen, maakt het onmogelijk om een stuk informatie te bieden wat beantwoordt aan de persoon als geheel, en kan daarom niet het benodigde element aanleveren. Een persoon kan alleen als geheel worden benaderd door een ander persoon die zichzelf als geheel aan de relatie geeft. In een onpersoonlijke relatie bieden de personen zich geheel niet aan aan de ander, immers, het persoonlijke mag er geen deel van uitmaken. Daarom kan een onpersoonlijke relatie vanuit de relatie geen groei bewerkstellingen.

Onpersoonlijke relaties kunnen vele andere dingen wel doen. Een onpersoonlijke relatie kan het nadenken van de persoon faciliteren. Zij kan een persoon begeleiden bij een therapievorm die gedrag verandert en daarmee het patroon aanpast in de geest van de persoon. En zij kan alle andere dingen doen die nodig zijn om de status quo te handhaven of symptomen te bestrijden.

Dit is de reden dat professionele hulpverleners dikwijls weinig kunnen betekenen voor de spirituele groei van een client. En omdat spirituele groei noodzakelijk is voor de genezing van dysfunctionele patronen, kunnen hulpverleners daar weinig bij helpen behalve door de patient te helpen nieuwe keuzes te maken die dan in een persoonlijke relatie van de client (met betrekking tot haar eigen leven) leiden tot een herdefiniëring van het zelf. Het is dan de patient zelf die haar groei bewerkstelligt maar niet de interactie met de hulpverlener. De vraag is uiteraard of dit belangrijk is. Echter, een persoonlijke hulpverlenersrelatie zou een factor meer kunnen doen voor de patient dan een zakelijke relatie.

Ook in de handel kan persoonlijkheid een rol gaan spelen. Sommige verkopers passen hun prijs aan aan de situatie van de klant, wanneer de klant niet het gevraagde bedrag kan ophoesten, maar wel het product wil hebben, nodig heeft, en zou moeten krijgen. Dit kan voor mensen met een geloof in een bepaald soort rechtvaardigheid overkomen als zeer onrechtvaardig. Waarom zou de ene persoon meer moeten betalen dan de ander? Maar in werkelijkheid is het de grootste rechtvaardigheid en geschied het allemaal in vrijwilligheid die beantwoordt aan persoonlijke situatie en behoefte. Waardoor niemands behoefte zal worden genegeerd.

Kortom, ik zie persoonlijkheid in het economische leven als een grote stap voorwaards die een nieuwe tijd in zal luiden waarin liefde de boventoon zal voeren en niet de angst voor misbruik of de angst voor tekort of de angst voor onrechtvaardigheid.

Erg mooi.
Het klinkt inderdaad als een ideale wereld, maar nu moeten we er alleen nog zien te komen ..

Ik probeer het zelf trouwens in de praktijk te brengen.

Ik ben geen handelaar in het echt, maar als ik iets verkoop dan vraag ik eerst een bepaalde prijs. Als ik daar dan verschillende biedingen op krijg, dan kies ik niet perse de hoogste bod uit. Eigenlijk ga ik af op de persoonlijke klank van de email die ik krijg. Ik benader dan de persoon waar ik het meest mee heb.

Als iemand zegt "ik bied 200 euro, eigenlijk is het al meer dan ik kan betalen maar ik heb dat ding wel nodig" dan denk ik "hee dit is een leuke". Dan zeg ik: als het teveel is kan je ook minder betalen.

Een keer had een vrouw een bod geplaatst op een object en gaf daarna aan dat ze het toch niet kon ophoesten. Toen stelde ik een lagere prijs voor maar dat kon ze ook niet betalen. Toen heb ik het haar gratis gegeven. Terwijl ik het ook had kunnen verkopen voor een goede prijs, want er waren andere biedingen. Ze gaf me toen uit zichzelf een klein bedrag (vergeleken met de waarde van het ding) omdat ze zich anders schuldig zou voelen. Dat accepteerde ik uiteraard.

Ik kan je vertellen dat het een geweldig gevoel gaf wat ik nog steeds bij me draag.

Zo handel ik in het computerspel ook. Ik ga af op de intentie van de koper. Als iemand cheap is en het voor de goedkoopste prijs wil omdat hij niet bereid is voor z'n geld te werken, dan hou ik vast aan m'n prijs. Soms verhoog ik de prijs zelfs. Maar als duidelijk is dat de persoon gewoon niet de skills heeft om aan het geld te komen, en me niet probeert te tillen, en oprecht is wanneer hij zegt dat het te veel kost, dan verlaag ik mijn prijs of geef ik het gratis.

Voor een koper is dat echt de beste ervaring die je kan krijgen. Daar maak je echt vrienden mee. Ik heb al veel 'arme' spelers aan spullen geholpen die ze anders niet hadden kunnen krijgen. Soms is het contact met een koper zo goed dat ik het gewoon sowieso gratis geef.

Voor mij is persoonlijkheid dus m'n enige criterium en prijs geen enkele.

Polyamorie

Polyamorie en monoamorie zijn twee onverenigbare zienswijzen met betrekking tot het begrip liefde. De eerste staat voor het idee dat je met meerdere partners tegelijk een liefdesrelatie kunt hebben, terwijl de tweede voor het idee staat dat dit onwenselijk is: je hoort je tot één partner te beperken.

In de visie van een monoamorist is de hoogste liefde de liefde die je met een enkele partner deelt en met niemand anders. Dit creëert een ijzersterke band waardoor je altijd samen wilt zijn. Als er echt ware liefde is kun je alles met elkaar delen. Vreemdgaan is dan ook een teken dat er iets mis is met de liefde. Vreemdgaan kwetst, omdat de liefde van de ander zo sterk is. Als de partner afwezig is, wordt de ander ongelukkig, maar dit komt omdat haar liefde zo sterk is. Vreemdgaan is toegeven aan lust en dat is een minderwaardige, dierlijke natuur die de mens niet waardig is. Wij moeten daar boven staan.

In de ogen van een polyamorist ziet dat plaatje er wat anders uit. In een monoamorele relatie willen partners zo graag bij elkaar zijn omdat ze elkaars behoeften vervullen. De monoamorele relatie wordt in principe aangegaan in elk geval deels vanuit het idee dat de ander jou geeft wat je wilt krijgen. Het is dus een contract: ik geef jou als jij mij geeft. Vreemdgaan binnen een relatie is niet perse een teken dat de relatie niet deugt, maar dat degene die vreemdgaat de beperkingen niet meer verdraagt en gevoelens wil uitdrukken of verlangens wil najagen mbt andere personen. Dit betekent niet dat hij niet van zijn partner houdt of dat hij niet genoeg van zijn partner houdt (alsof er een criterium is wanneer iemand genoeg liefde heeft) maar dat hij simpelweg vrij wil zijn om te doen wat hij wil. In de praktijk zijn mono mensen helemaal niet in staat om al hun gevoelens te delen met de partner, omdat de gevoelens met betrekking tot 'vreemdgaan' kwetsend zijn voor de ander. Alleen al het idee dat je partner gevoelens heeft voor een ander kan kwetsend zijn. Dit ligt in de aard van de afhankelijkheidsrelatie. Immers: je bent voor je geluk afhankelijk van je partner en alles wat die status quo dreigt te verbreken is een bedreiging die je op diep niveau voelt. Mensen gaan vreemd omdat het menselijke natuur is, maar ze liegen erover omdat ze die gevoelens niet kunnen delen met hun partner. Die natuur is niet minderwaardig of zondig, het model deugt gewoon niet. Liefde hoort niet beperkt te worden. In een mono relatie gaan angst en liefde hand in hand.

In een poly relatie is het heel anders. In een poly relatie ben je niet op zoek naar behoeftevervulling van jezelf, maar naar behoeftevervulling van je partners. Je stapt er niet in om te krijgen, maar om te geven. Dat komt doordat je vertrouwen hebt dat je toch wel zult krijgen wat je nodig hebt. Of het nou van deze partner komt, of van een andere. Dat maakt je vrij. Je geluk hangt niet af van een enkele partner en het is ook niet erg voor je om hem te moeten missen. Want je weet dat je zelf de bron bent van je geluk, en dat de ander dat niet is. Doordat je vrij bent om te geven aan wie je wilt, krijg je ook terug van al die mensen. Daardoor blijft je geluk bij je waar je ook bent. Het is niet langer een wereld van schaarste. Er is overvloed, en je hoeft voor geen enkel tekort bang te zijn, inclusief het tekort aan liefde. Je bent dus nooit aangewezen op een enkele partner voor je behoefte aan liefde, en dat maakt dat er geen ruilhandel nodig is.

Mensen die in een mono relatie zitten kunnen in zekere zin poly worden wanneer ze elkaar toestaan om al hun gevoelens te uiten inclusief de gevoelens voor andere liefdes- of sekspartners. Wanneer deze geuit worden en niet worden veroordeeld, kan er door wederzijdse bereidwilligheid om de juiste, respectvolle weg te vinden ruimte ontstaan voor experimenten of ervaringen buiten de relatie om. Daarbij is het natuurlijk van belang om elkaars kwetsbaarheid in acht te nemen en gevoelens van behoeftigheid, verwachting en jaloezie te erkennen en mee te nemen in het proces.

In een poly relatie wordt jaloezie vervangen door iets wat ze "jalief" hebben genoemd. Jalief is het gevoel wat je krijgt wanneer je ziet dat je partner het fantastisch heeft met haar andere partner. Het is een gevoel van gelukzaligheid over de gelukzaligheid van de ander met een ander. In plaats van je naar te voelen, ben je juist blij voor haar. Je gunt het haar volkomen. Dit is ware liefde. Je laat de ander vrij om te doen wat ze wil, met wie ze het wil, en om alle vreugde te zoeken die ze kan krijgen. Je wilt absoluut het beste voor de ander, en zou er niet over denken om haar beperkingen op te leggen die haar vreugde zou indammen.

Uiteraard vind de verschuiving naar een poly mindset niet plaats in isolatie van andere aspecten. De verschuiving van "ik geef jou als jij mij geeft" naar "ik geef jou wát je mij ook geeft" vindt ook plaats in de economie, zoals hierboven beschreven. Je model van de liefde is identiek aan je model van de economie, omdat ze beiden gaan over behoeftebevrediging. De verschuiving is in beide gevallen hetzelfde: het is een verschuiving van "jij bent de bron van wat ik nodig heb" naar "ik ben zelf de bron van wat ik nodig heb". Nu nog zijn deze twee domeinen gescheiden in zakelijk en persoonlijk, maar uiteindelijk zullen ze samenvallen wanneer alle relaties persoonlijk worden en alle beweegredenen liefdevol.

Ook op andere gebieden zullen er veranderingen zijn. Je geloof in overvloed maakt dat je zelf overvloedig bent en met iedereen vrienden of zelfs lovers zult kunnen worden. Redenen om mensen af te wijzen vallen weg.

De toename in je vermogen om met mensen harmonieus samen te leven maakt dat samenlevingsvormen zullen veranderen. Mensen zullen meer met elkaar gaan delen, waardoor minder productie nodig is van spullen, machines en gebouwen, waardoor uiteindelijk de maatschappij verduurzaamt en milieu-aantasting tot het verleden behoort.

Door andere samenlevingsvormen, waarin ouderen een grotere rol gaan spelen in de opvoeding van kinderen, worden jonge mensen sowieso vrijer om naar verlangen partners te zoeken en kinderen te verwekken zonder negatieve consequenties voor hen. De kinderen zijn niet langer hun persoonlijke 'eigendom', net als hun partners dat niet meer zijn.