Hoi allemaal,

de bedoeling van dit topic is om wat zelfbedachte scènes op te schrijven die ik niet echt verder uit ga werken. Het is dan mijn doel om ze zo goed mogelijk over te brengen van mijn hoofd naar de jouwe. Feedback is handig, want ik ben ook met een echt boek bezig.

Meestal zullen dit scènes zijn die heel willekeurig in mijn hoofd opduiken. Misschien ook dingen die ik nog in een boek ga gebruiken. Waarschijnlijk weet zelfs ik dat nog niet op moment van schrijven Als het stukje echt heel goed wordt, zal ik hem waarschijnlijk wel gaan gebruiken.

Nogmaals: Feedback kan ik goed gebruiken, aangezien ik nooit echt lessen heb gehad ofzo. Ik schrijf gewoon zoals ik weet dat ik het fijn vind om te lezen.

Zo hard als hij kan, drukt Chris zijn rug tegen de pilaar. Hij geeft toe aan de illusie dat dit hem nog beter zal verstoppen. De grote pupillen in zijn wijd open ogen, schieten van links naar rechts. Hij probeert zich stil te houden, maar dit is bijna onmogelijk gezien het feit dat hij buiten adem is. Zijn borstkas groeit en krimpt in een snel tempo. Even probeert hij zijn adem in te houden, maar dit lukt niet lang. Het was geen goede beslissing. Hij knijpt zijn ogen toe in angst, als hij het (naar zijn weten oorverdovende) geluid hoort van zijn longen die liters lucht inhaleren. Al zijn spieren gespannen, zijn vuisten gevuld met gras dat hij zonder het door te hebben, uit de grond getrokken heeft.

Langzaam draait Chris zijn hoofd naar rechts. Niets. Hij gluurt om de pilaar. Niets. Dan hoort hij een mechanisch geluid. Snel schiet zijn hoofd naar links. Ook niets. Chris wrijft over zijn nek. Iets te snel gedraaid. Hij beweegt zijn nek in een cirkelbeweging, in de hoop dat de pijn weg zal gaan. Even buigt hij zijn hoofd voorover en ziet hij een kakkerlak die onder een steen wegkruipt. Chris slaakt een zucht. Even lijkt het erop dat zijn ademhaling weer normaal is. De pijn in zijn nek is ook bijna weg. Hij buigt zijn hoofd nog één keer achterover. Zijn adem stokt.

Chris ziet de weerspiegeling van zijn eigen gezicht, dat bang terugkijkt. Een barst loopt door het midden van de enorme lens die een diameter heeft van minstens tien centimeter. De lens kijkt Chris aan en is ergens mee bezig. Weer dat mechanische geluid als de lens, het oog van het beest, in lijkt te zoomen. De lens draait in de enorme metalen schedel en schuift naar voren in de oogkas. Langzaam draait het lange hoofd, als het zich met de 'neus' op Chris richt. Langzaam gaat de bek open, weer met een mechanisch geluid. Het klinkt als een elektrische lift. Het wezen heeft niet door dat Chris hem ziet en het probeert stil te zijn. Helaas heeft de tijd de mechanische gigant aangetast, waardoor hij verroest is. De bek stopt. Chris kijkt recht in de loop van een geweer dat achterin de bek van het monster geplaatst is.

Tik.

Chris heeft geen keuze. De vlammenwerper is vol op hem gericht en is aan het opladen.

Tik.

Met al zijn kracht zet Chris zich af van de pilaar. Sneller rennend dan hij voor mogelijk hield, struikelt hij bijna voorover.

Tik. BVOOOM

Een enorme vlam schiet uit de bek van het monster, op de plek waar Chris nog geen halve seconde geleden zat. De kop van het beest schiet omhoog en kijkt in het rond. Blijkbaar is hij verrast door het feit dat Chris hem heeft gezien. Als een enorme hagedis loopt hij achter Chris aan. Elke stap als een donderslag. Elke beweging met een stereotypisch robotgeluid. Chris weet niet hoe snel hij rennen moet. Dan stopt hij, midden in de sneeuw. Even sluit hij zijn ogen en spreidt hij zijn armen. Dan bukt hij voorover. Grote, zwarte vleugels groeien uit zijn rug. Sneeuw waait op als Chris zich afzet van de grond en de vleugels krachtig beginnen te slaan. In een omgekeerde duikvlucht schiet hij omhoog. Onder zich ziet hij de hagedis. In de rug van de hagedis gaan twee luiken open, om twee enorme, metalen vleugels vrij te laten. Langzaam beginnen de vleugels op en neer te slaan, zonder veel effect. Dan beginnen de poten van de hagedis, die nu meer op een draak lijkt, toch van de grond te komen. Fladderend als een jong vogeltje slaan zijn vleugels snel en vaak om maar een beetje omhoog te komen. Dan gebeurt er iets waardoor hij omhoog schiet, met enorme snelheid. De draak schiet Chris voorbij en verdwijnt boven de wolken.

Chris slaakt een zucht van zelfmedelijden als hij denkt aan wat hij in de flits waarin de draak voorbij schoot, gezien heeft. Raketten. Natuurlijk.

Chris begint lager te vliegen en kijkt naar de wolken, zoekend naar een schaduw van de draak. Niet lang hoeft hij zich af te vragen waar de draak zich bevindt. Een vlam schiet een wolk verderop dwars doormidden. Chris ziet zijn kans om zelf ook boven de wolken te vliegen en vliegt snel omhoog. De draak vliegt nog steeds iets verderop, maar draait zich dan om. In een flits ziet Chris dat de ene vleugel van de draak sterker is dan de andere. Niet voorbereid op de snelheid van de draak, wordt Chris overvallen door een vlam die de puntjes van zijn vleugels in de brand steekt. Snel vliegt hij nog verder omhoog, onder zich ziet hij de wijd opengesperde kaken van het monster.

Chris vliegt een stukje opzij en laat zich dan vallen. Hij valt het monster voorbij, dat niet voorbereid was op deze actie. Het beest kan zich niet zo snel keren. In vrije val sluit Chris zijn ogen. Hij buigt zijn hoofd voorover. Even is er niets. Geen geluid, geen kleur, geen gevoel. Dan opent hij zijn ogen. Een ronde en een rechthoekig pupil. Grote, donkergrijze hoorns komen uit zijn hoofd gekruld.

Dan stopt hij weer. Hij bolt zijn vleugels en komt met een ruk stil te staan in de lucht. Nog één keer zet hij zich af en vliegt hij weer snel omhoog. Zoals verwacht, komt de draak in vrije val achter hem aan. Zijn bek staat wijd open en een vlam komt naar buiten. Door de enorme snelheid werkt het averechts en vliegt de draak door zijn eigen vlam. De blauwe lichtjes schieten langs zijn lichaam en delen van het metaal gloeien rood op. Het monster schudt zijn kop en knippert met zijn mechanische ogen. Dan kijkt het weer omlaag en ziet hoe Chris op hem af komt. Voor een tweede keer probeert het beest te draaien, maar het is niet snel genoeg. Zijn vleugels schieten ook open, maar door de gaten in de vleugels komt hij niet meteen stil te staan. De punten waarmee de vleugels vastzitten aan het lichaam zijn nog steeds roodgloeiend. Dan komt de confrontatie. Chris sluit zijn ogen en bereidt zich voor op de knal, als hij met een enorme snelheid met zijn hoorns tegen de vleugel van de draak aanvliegt.

Even niks. Dan wordt hij wakker, weer in vrije val. De wolken schieten om hem heen, omhoog. Hij grijpt naar zijn hoofd, waar een erge pijn al zijn aandacht opeist. Dan voelt Chris zijn haar. Zijn hand glijdt naar achteren, over zijn hoofd. Niks. Geen hoorns. Zijn ogen schieten open door deze realisatie. Hij probeert zijn vleugels te spreiden, maar die heeft hij ook niet meer. Snel sluit hij zijn ogen en buigt hij zich weer voorover. Door zijn angst kan hij zijn gedachten niet focussen. Hij opent zijn ogen, maar geen vleugels of bruikbare krachten verschijnen. Hij is nu onder de wolken. Onder zich ziet hij het enorme kasteel, omgeven door sneeuw. Op sommige plekken is de sneeuw verdwenen. Hier heeft een hete vlam de aarde verschroeid. Direct onder zich ziet Chris een hoge boom. Alles of niets. Chris reikt zijn arm uit en grijpt een tak vast. Door de schok breekt zijn arm en zijn hand laat de tak weer los. Ondanks het feit dat hij nu niet meer zo snel valt, zit er nog zo’n tien meter tussen de tak en de grond. Met een harde klap komt hij op de grond terecht.

Weer komt Chris bij. Hij ziet alles in een waas. Vooral wit van de sneeuw, maar ook andere kleuren. Donkere kleuren. Dan verscherpt het beeld zich. Even stopt Chris met ademhalen. Hij kijkt recht in het oog van de draak. Dan slaakt hij een zucht als hij ziet dat de draak niet meer ‘leeft’. Er ligt alleen een bovenkaak, hier in de sneeuw. Een fel rode vlam doet het metaal smelten. Het is gelukt. Chris heeft de vleugel van de draak afgebroken, waardoor hij neerstortte. Door de crash moet een enorme explosie zijn ontstaan, want de rest van het lichaam ligt bij het kasteel. Een van de torens is ingestort. Met zijn goede arm probeert Chris omhoog te komen, zich niet beseffend hoe zwak hij is. Dan zakt hij in elkaar. Met een grijns op zijn gezicht raakt hij nog een laatste keer buiten bewustzijn.

Toelichting:
Ik vind het leuk om dingen uit mijn leven in mijn verhalen terug te brengen. Zoals sommigen wel weten, speelde ik altijd veel RuneScape. In dit spel heb je de zogehete Steel Dragons. Het leek me leuk om deze in een verhaal te verwerken. De kracht om elementen van dieren te gebruiken(vleugels, hoorns), ga ik zeker in mijn boek verwerken. Dit is de eerste keer dat het Chris lukt om er twee tegelijk op te wekken, namelijk een raaf en een soort bok. Zijn ogen worden dan ook die van die dieren (bokken hebben rechthoekige pupillen).

woouw wat een mooi verhaal zeg! ik kon niet stoppen met lezen, zat er helemaal in
heel erg mooi

_________________
When you can’t believe your eyes, you can always trust your heart.

Dankje

Supermooi Tom!

_________________
Make Love, Not War <3

Teveel tekst, maar een mooie tekst.

_________________
Begin de dag met een lach, kan je niet lachen? Denk dan aan BLOEMKOOL.

Heb je het wel gelezen dan?

Dankje Annabel?

Ja.

_________________
Begin de dag met een lach, kan je niet lachen? Denk dan aan BLOEMKOOL.

Waarom is het dan een teveel aan tekst?
Wil je dat ik een boek uitgeef en het samenvat in twee alinea's?

Dat was gewoon een grap, je kent me nu toch wel? (S)Tom(me) (Poes).

_________________
Begin de dag met een lach, kan je niet lachen? Denk dan aan BLOEMKOOL.

Oke hahahahaha

Dankje Valentijn

Ik heb nooit echt fanfictie geschreven, maar wou het toch eens proberen. Dit is Amnesia: The Dark Descent.


Altstadt, 8 augustus 1839

Alexander loopt op hoge snelheid door de regen. Hoe doet hij dat? Blijven zijn laarzen niet vastzitten in de modder?
Daniel loopt mee, meer achter hem aan, eigenlijk. Omdat hij de juiste snelheid niet kan vinden, gaat hij steeds over van lopen naar snelwandelen en weer terug naar lopen. Dit gaat gepaard met een paar pirouettes, als hij zich weer eens omdraait om te kijken naar een van de huisjes waar ze voorbij komen. Door het kaarslicht worden de mensen afgetekend als zwarte demonen.
"Doorlopen, Daniel. We moeten op tijd terug zijn voor het ritueel."
"Ja, meneer." Braaf loopt Daniel weer achter Alexander aan.
Dan ziet Daniel een dakloze. Hij zit in de modder, bij de ingang van een steegje.
Hoopvol kijkt de dakloze op als hij de mannen aan ziet komen, maar al snel wendt hij zijn blik weer af, om naar zijn voeten te gaan staren. Hij lijkt Alexander te hebben herkend.
Daniel blijft staan, en reikt in zijn zakken. met een vragende blik kijkt de dakloze weer op. Daniel vindt nog wat thaler munten in zijn broekzak en biedt ze aan. Voordat de dakloze de munten aan kan pakken, wordt Daniel bij zijn arm gegrepen en het steegje ingesleurd.
"Waar ben je mee bezig?!" Alexander hem kijkt kwaad aan.
"Ik kan heus wel wat geld missen. Bent u geen man van vrijgevigheid? U heeft mij ontvangen in uw kasteel, ik ben toch zeker niet de enige voor wie u zoveel moeite doet?"
"Je snapt het niet, Daniel. De mensen hier zijn anders. Je geeft niet zomaar geld aan een dakloze, zeker niet als je bij mij in de buurt bent. Voor je het weet gaat het verhaal rond dat de baron geld aan het uitdelen is, en dan heb je de poppen aan het dansen. Ik heb me over jou ontfermd omdat ik grote potentie in jou zie, Daniel. En omdat ik weet wat de schaduw met je doet, en dat is zeker niet iets wat ik wil laten gebeuren. Jij werkt toch voor een museum?"
"Het Brits museum."
"Het Brits museum. Kijk naar deze man. Zie je hem al werken voor het Brits museum? Nee. Geef hem wat geld, en hij koopt er eten voor. Dit betekent dat hij nog wat langer leeft en nog wat langer de kans heeft mensen lastig te vallen. Dit is waar deze mensen voor bestáán, Daniel. Iedereen heeft een lot in het leven, en het jouwe is om opgravingen te doen, dingen te ontdekken en die te delen met de wereld. Dit is een belangrijke taak die niet iedereen gegund is. Daarom help ik jou, en niet nutteloze bedelaar zoals deze hier."
"Misschien is deze man anders."
"Deze man is niet anders.. Luister, Daniel. Je weet dat ik het beste met mensen voor heb. Als je iemand wil redden, red dan jezelf. Je weet nu wat er aan de hand is, en je weet dat er haast bij is."
"Misschien is het een vader."
"Nog erger. Dat betekent alleen maar dat er hier ergens nog een paar kleine bedelaartjes rondlopen."
Alexander houdt zijn hand op zijn zakken, alsof hij er nu werkelijk van is overtuigd dat een klein diefje zijn zakhorloge heeft kunnen stelen.
"Hier is nu geen tijd voor."
Met een ruk draait Alexander zich om en loopt hij het steegje uit, de verlichte straat weer op. Zijn voetafdrukken worden snel gevuld met regenwater.
Daniel kijkt naar de dakloze. Het gefluister van Alexander was niet gedempt genoeg geweest, en de man moet het hebben gehoord. Maar hij kijkt niet beledigd. Waarschijnlijk is hij het gewend dat mensen zo over hem praten.
Snel loopt Daniel achter Alexander aan. Maar voordat hij het steegje uit is, vallen de munten uit zijn hand, in het potje dat voor de dakloze staat. Dankbaar kijkt de man omhoog, maar Daniel is al verder gelopen, zonder om te kijken.

Dank je

Haha bedankt, ik moet ze maar weer eens teruglezen