Teleur stellingen horen bij het leven.
De één is er maanden ziek van, de ander kan er niks om geven.
Bij elke teleurstelling in het leven zijn er altijd wel twee versies van hoe men het beleeft of hoe men het kan zien.
Laatst las ik een mooi gedichtje over een appelboom met appels.
De appelboom symboliseert je zelf. De appels je vrienden, kennissen en familie.
Dan komt er ineens een wind opzetten en rukt een paar appels uit de boom.
Uiteindelijk blijven er nog maar een paar appels over.
Die vervolgens door een voorbij ganger geplukt worden.
Uiteindelijk staat de appel boom daar midden in een open verlaten veld zonder appels aan zijn takken. De boom helemaal alleen.
En zo is hoe ik me soms voel bij een teleur stelling in het leven, helemaal alleen.
Steeds meer mensen vallen weg.
Ze laten simpel weg niks meer van zich horen.
Of komen gemaakte afspraken of beloftens niet na.
Dit is wat me het meeste raakt.
Waar gaat het heen met de wereld als men simpele afspraken met naasten of vriend al niet na kunnen komen.
Een telefoontje kunnen plegen waar de andere op wacht lijkt de ander gewoon te vergeten.
Een bezoekje brengen aan een vriend die er naar uit kijkt wordt door de ander gezien als last of gewoon simpel weg vergeten.
Terwijl die ene nog steeds wacht op het telefoontje van een familie lid.
Die ene die nog steeds wacht tot de deurbel gaat voor het bezoekje van die ene vriend.
Het lijkt wel of je tegenwoordig als je sociale contacten wil blijven hebben er constant zelf achter aan moet zitten omdat de ander alleen maar druk druk druk is. Terwijl jij zit te wachten en wachten.
En als je zelf de stappen niet onderneemt kan je blijven wachten tot je een ons weegt.
Ik kan je vertellen dat ik het gehad heb om zelf overal achter aan te lopen.
Als je een vriend voor me wil zijn wees dat dan maar laat het niet alleen van mij afhangen.
Ik voel me dan liever net zoals die eenzame appelboom zonder appels.
In plaats dat ik altijd de gene moet zijn om iemand aan afspraken te herinneren.
Ik zie dan wel weer wanneer ik in de ander zijn plaatje pas.
Maar kijk dan wel of het mij uitkomt en of ik er überhaupt nog wel zin in heb.
Ik ben de laatste tijd bezig geweest om een muur te metselen om die eenzame appelboom heen.
Maar mocht et je toch ooit lukken een kier of een spleet te vinden en door me muur heen te breken.
Wees dan zuinig op me, ik ben immers een kwetsbare eenzame appelboom die probeert nieuwe appels aan haar takken te krijgen en het leven op te pakken. Maar is het een oude appel gelukt om door mijn muur te breken en geef je me wederom weer een nieuwe teleurstelling in het leven.
Dan kan ik je nu al zeggen. Mijn vriend, kennis of familie zal je niet meer zijn.
En onder tussen wacht ik tot de telefoon gaat, de deurbel door het huis klinkt.
En blijf ik hopen dat ik even belangrijk ben voor hun als zei voor mij.
Ik weet dat ik ook geen heilige ben en vriendschappen heb laten verwateren of niet altijd de juiste keuzes heb gemaakt.
Sorry, voor als ik je gekwetst hebt of je een teleur stelling in het leven heb gegeven.
Kom naar me toe dan kunnen we er over praten.
Want als me niks verteld wordt weet ik er ook niks van.
Kan immers geen gedachten lezen.
© Vlinnie
