Hallo allemaal,

Hieronder zal ik mijn verhaal vertellen over mijn vakantietrip naar Plum Village, een boeddistische gemeenschap in Zuid Frankrijk. Ik kreeg de laatste dagen zin om mijn verhaal op te schrijven, en dat ben ik dus aan het doen. Ik heb er een soort reisverslag van gemaakt en beschrijf hoe ik er kom, hoe het er was, en hoe ik er weg ging. Ik zal het in verschillende delen erop zetten om de lezer wat minder af te schrikken, aangezien het wellicht wel een lang verhaal zou kunnen worden, ik hoop dat jullie ervan kunnen genieten .

Namaste

Slideshow Video HD -> Klik Hier

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het pad van Plum Village

Deze zomer vakantie moest het er van komen, echt op vakantie gaan, hoe dan ook. Vorige jaren was het er telkens niet van gekomen. Dan had ik weer hertentamens die gemaakt dienden te worden, of geen mensen waarmee ik samen kon gaan. Maar het grootste probleem was natuurlijk dat ik zelf te onzeker was om een keuze te maken. Dit jaar niet. Dit jaar had ik genoeg van die onzekerheid en koos er voor een vakantie uit te zoeken.
Ik had al enkele maanden van te voren zitten zoeken naar een leuke reis. Na lang zitten dubben stelde ik de beslissing toch weer uit. Het wordt je ook niet makkelijk gemaakt met die overvloed aan keuzes. Maargoed, ik zal en moest op vakantie gaan. Dus enkele weken van te voren ging ik toch weer zoeken. Een activiteitenreis naar Zweden, dat klonkt wel leuk. Maar hoe zal de omgang zijn met al die vreemde mensen, hoe zullen ze reageren op het stotteren. Tevens had ik, en heb ik, last van wat lichamelijke klachtjes, niets ernstigs, maar af en toe wel behoorlijk irritant, en ik zat ermee in m’n maag. Zal ik hierdoor wel kunnen genieten van zo’n vakantie?

Eigenlijk had ik de gehele tijd al een andere optie in mijn gedachten, Plum Village. Precies een jaar geleden had ik met hetzelfde dilemma gezeten, en toen kwam een kennis van mij met Plum Village aanzetten. Plum Village is een boeddistische gemeenschap in Zuid Frankrijk, waar regelmatig retreats worden gehouden, zo ook in de zomerperiode. Vorig jaar durfde ik dit echter nog niet aan, en liet het aan me voorbij gaan.

Sinds ik deze vakantie niet erg goed in mijn vel zat, zag ik meer uit naar een ontspannende vakantie. Dus na een periode van twijfel, besloot ik ineens om het gewoon te doen. Door een moment van helderheid schoof ik alle onzekerheden die erbij kwamen kijken gewoon even aan de kant, en meldde me aan. Ik had nog geen idée hoe ik er zou moeten komen, en ik had nog nooit in mijn eentje zover gereisd, maar ik wist dat ik er voor moest gaan…het diepe in…en tegelijk mijn vertrouwen in het ‘universum’ op de proef stellen, iets wat niet zo makkelijk is voor mij.

Het pad naar Plum Village

Zoals zo vaak stel ik dingen veel te lang uit, en nu moest ik opschieten met het vinden van vervoer. Mijn eerste plan was om met de trein te gaan. Ik had inmiddels al een interrail kaart gekocht waarmee ik grotendeels gratis naar en van Frankrijk kon reizen, maar er kwam nog wat anders bij kijken. Ik was lekker onervaren, en had geen rekening gehouden met eventuele reserveringen. Dus toen ik een week van tevoren reservering probeerde te maken (voor de TGV in Frankrijk)…… was dat niet meer mogelijk. Ok…klote. Wat nu? Na wat rond te hebben gemailt om te kijken of er nog meer mensen naar Plum Village reden, kreeg ik uiteindelijk een positief bericht. Ja, iemand ging ook voor dezelfde periode als ik naar Plum Village, maar vertrok al binnen 1 dag (!) omdat ze daarvoor nog bij familie langs ging op een camping in Zuid Frankrijk. Maargoed, ik had weinig keus, en dus werd de afspraak gemaakt.

Opeens moest ik alles snel gaan regelen, morgen zou ik al vertrekken. Ik hou er helemaal niet van om zo plotseling iets te moeten ondernemen, maar waarschijnlijk was het wel goed, zo werd mij geen tijd gegeven om erover te gaan dubben en twijfelen. Dus zo was het dat ik de volgende dag ‘s ochtends om 9 uur klaar stond om te vertrekken, op avontuur...

Ik reed samen met een oudere vrouw van rond de 60, al heb ik het nooit gevraagd. Het eerste probleem bood zich al meteen aan toen mijn lengte in conflict kwam met de grootte van haar Renault Twingo. Gelukkig was ze net zo flexibel als mij als het aankomt op omgaan met dit soort situaties, en na de auto opnieuw te hebben ingedeeld kon ik alsnog mee. Ik zou beginnen met rijden, om op bekend terrein te wennen aan de auto, wat nog niet meeviel sinds ik geen benzine gewend ben.

We zouden in twee dagen naar onze bestemming rijden. Wat makkelijk te redden viel. Ik vind autorijden wel leuk, en dat bleek merkbaar door de snelheden die ik regelmatig haalde. Tja, als je bergaf gaat ga je nou eenmaal vanzelf 150 niet? Na het uiterste te hebben gevraagd van onze kleine Twingo kwamen we die dag aan op een camping in de omgeving van Orleans. We kregen een plaatsje toegewezen en we zette onze tenten op aan een klein riviertje die door het gebied stroomde. Terwijl het wat later werd, werd er een maaltijd geimproviseerd met wat spulletjes die ze had meegenomen, en sloten we de eerste dag af terwijl wat bijpraatte over onszelf.

De tussenstop

De volgende dag pakte we in alle rust onze spullen weer in, en vertrokken naar onze eindbestemming voor de komende 4 dagen. Sinds we de vorige dag al een behoorlijk stuk hadden afgelegd, hoefden we vandaag geen grote afstanden meer te overbruggen. Rond drie uur kwamen we aan op de camping, welke nogal in schril contrast stond met Plum Village zo zou ik later kunnen ontdekken. Waar ik dacht dat camperen ging om voor even terug te keren naar een iets wat primitievere omgeving en manier van leven, leek dat hier niet echt het geval te zijn. Maargoed, een beetje luxe is opzich ook weer niet zo’n probleem.

Na even te hebben gezocht, vonden we uiteindelijk het tentenkamp met bijbehorende familie. Ondertussen was ik al een beetje nerveus geworden. Nieuwe mensen ontmoet is nogsteeds iets moeilijks voor mij, en wetende dat er twee meiden van 18 en 16 aanwezig waren (zelf ben ik 22) maakte het toch wel spannend. Dat dit helemaal niet nodig was merkte ik al snel na de eerste ontmoeting. Soms sta ik verbaasd van mezelf. Na jaren bang te zijn geweest voor sociale omgang met mensen, is het een patroon geworden. Ik wordt sowizo nerveus, ookal blijkt dit in 99% van de gevallen achteraf helemaal niet nodig te zijn geweest. Ik merkte hoe ontspannen ik was, en hoe ontspannen ik met iedereen communiceerde, ondanks het stotteren. Ik voel me meestal snel op gemak bij mensen, en ik denk dat dit andere mensen helpt op zich op hun beurt comfortabel te voelen in mijn gezelschap. We konden makkelijk samen praten, samen lachen en samen spelletjes spelen, ookal kenden we elkaar pas 2 dagen. Deze paar dagen waren opzich al een hele ervaring voor mij, en hielp mijn zelfvertrouwen weer naar hoger niveau te brengen.

Arrival Day

De 4 dagen waren omgevlogen en na het uitwisselen van email adressen, gingen we weer op pad. Het was maar 3 uur rijden en zo kwamen we tegen de avond aan in Plum Village. Terwijl we langzaam de lange onverharde oprijlaan afreden passeerden we een monnik gekleedt in een lang bruin gewaad en typische strooie hoed, die in alle rust het pad afliep. Even bekroop me een onaangenaam gevoel. Waar kom in terecht? Is dit wel iets voor mij? Maar nu ik deze nieuwe wereld was binnengekomen was er natuurlijk geen weg meer terug. Daar was ik dan.

Het was even zoeken waar ik moest zijn, en ik werd nog meer in verwarring gebracht door drie bordjes waar registration office op stond geschreven, die elk een andere kant opwezen. Ik was overduidelijk niet meer in het geregelde Nederland, wat ik opzich een hele verademing vond. Na toch maar een gok te hebben gewaagd en maar een kamer ben binnen gestapt, kwam ik toch goed terecht en kon ik me registreren. Een aardige jonge monnik, van ongeveer mijn leeftijd heette mij welkom en vertelde me de nodige informatie. Ik was toch nog behoorlijk moe, en niet alles drong meteen tot me door. En zoals het altijd gaat wanneer ik moe ben, struikel ik over elk woord, maar met moeite stelde ik de vragen die er in mij opborrelde en ging ik weer naar buiten. Daar moest ik me laten indelen in een familie, met wie ik de week zou doorbrengen. Nogsteeds ging de helft langs mij heen, en ik liet mij maar een beetje meegaan met de stroom.

Een Indisch uitziende vrouw bracht me naar de plek waar ik mijn tent kon opzetten, wat toch wel een behoorlijk eindje lopen bleek te zijn vanaf de plek waar alles gebeurde. Toen ik langzaam het bospadje afliep richting mijn campeerplaats drong het een beetje tot mij door dat ik nu echt ‘op mezelf’ was. Er waren natuurlijk zat andere mensen, maar ik had geen bekenden om snel op terug te vallen. En het voelde eigenlijk wel lekker. Tot dan toe had ik zoiets nog niet vaak meegemaakt, altijd was ik samen met een bekende, een vriend of familie. Het alleen zijn bracht een gevoel van onafhankelijkheid met zich mee. Ik hoefde met niemand te overleggen, en kon grotendeels mijn eigen gang gaan.

Ik zette mijn tent op onder - wat leek een plantage- van sparren. Hier stond ik toch een beetje uit de zon, die behoorlijk scheen de week dat ik er doorbracht. Gelukkig koelde het ‘s avonds lekker af, en kon ik redelijk koel slapen. Overdag was het in de tent niet houdbaar, maar gezien de grootte van de tent, was er overdag ook weinig te zoeken. Nadat ik alles had opgezet, ging ik nog even rusten totdat het avondeten om 6 uur werd geserveerd. Ik moet zeggen dat ik wel enige voldoening voelde toen ik eenmaal voor de eerste keer in m’n tent lag, ik was hier toch maar gekomen.



Het eten werd geserveerd in de eethal,waar men rustig in rijen stond te wachten totdat de bel werd geluiden. Een geluid dat ik die week nog vaak zou horen. Het eten zag er heerlijk uit, en ik nam van alles wat. Ik had gehoord dat je het avondeten gewoonlijk met je familie doorbrengt, maar ik was vergeten bij welke familie ik was ingedeeld en dus waar we zouden eten. Bij de registratie tafel zette ik mijn bord met eten neer en vroeg een monnik of hij mij misschien zou kunnen zeggen bij welke familie ik zat, en waar we ons dienden te verzamelen. In gebrekkig engels, met veel wijzen en een vriendelijke lach wees hij waar ik moest zijn en dat ik in de Guava familie zat (elke familie had de naam van een fruit). Ik ging zitten op een bankje in een door hoge bamboe stokken omsloten buitenruimte, en wachtte totdat iedereen was gearriveerd. Als laatste kwamen er enkele monnikken bij ons zitten, onder wie onze begeleider van wie ik helaas de naam niet meer kan herinneren. Deze monnik met een erg opvallend gezicht en net zo opvallend humoristisch karakter heette ons welkom en legde uit dat de groep bij elk avondmaal zich hier zou verzamelen en samen zouden eten. Het eten voltrok zich de eerste twintig minuten in ‘nobele silence’, wat voor mij zeker geen probleem was. Ik heb stilte, waarschijnlijk aangeleerd door het stotteren, altijd heerlijk gevonden. Nadat ik een complete ontgiftigings kuur had gehad door het eten van een net iets wat te scherpe groentesoep waardoor alles ging lopen, werd de stilte doorbroken en werd het tijd om jezelf voor te stellen. God, gaan we weer dacht ik. Ik heb het nooit op zulke voorstel rondes, om de reden die wel duidelijk zal zijn. En zoals altijd het geval blijkt te zijn begon de ronde het verst van mij vandaan, zodat ik lekker de tijd had om zenuwachtig te worden (waarom ga ik gewoon niet altijd in het midden zitten bedenk ik me net?). Maar na jaren van ervaring heb ik mezelf aangeleerd om het gevoel van angst niet in direct verband te brengen met het gaan stotteren, en het bleek te werken. Bijna geheel vloeiend sprak ik mijn naam uit, waar ik vandaan kwam en hoe lang ik hier zou blijven. De groep werd ook gevraagt om te zeggen welk fruit volgens jou het beste bij je past, maar die vraag was even teveel voor mijn vermoeide brein. En zo was dat ook weer gebeurt. Ik was gelukkig niet de enige Nederlander, en met z’n vieren zaten we in een groep bestaande uit mensen uit Frankrijk, Ierland, Engeland, Duitsland, Polen, Zwitserland en Spanje.



Ik voelde me daarna lekker opgelucht. Het voelde goed daar. Ik werd altijd nerveus van groepen, maar gelukkig was dit geen plaats waar men elkaar snel leek te beoordelen. Niet het type dat zich meteen in de groep gooit en gaat socializen trok ik me even terug in m’n tent tot het om 8 uur die avond tijd was me naar de meditatiehal te begeven voor een orientatie. Nadat ik mijn schoenen had uitgedaan en wat rond had gekeken, herkende ik de Nederlanders die in de groep zaten en ging naast hen zitten op een van de bruine meditatie kussentjes. Toch degene die als eerste het contact legde maakte ik kennis met de twee jongens waarmee ik de rest van de week mee zou opschieten.

To be continued...

_________________
Joy is the key

wat schrijf je mooi Rens!! ik zat gelijk helemaal midden in je verhaal... kan niet wachten op de rest !!!

_________________
If it looks like a duck,
and quacks like a duck,
we have at least to consider the possibility that we have a small aquatic bird of the family anatidae on our hands.”

Douglas Adams

Deeltje twee is toegevoegd inclusief foto's

en dankje truitje

_________________
Joy is the key

Deeltje drie:

Vroege vogels

De volgende ochtend werd ik om 5 uur gewekt door mijn eigen telefoon wekker. Enkele minuten later hoorde ik in de verte de bellen die de mensen op de camping wakker moesten maken. Die bellen zorgde voor een bepaalde sfeer, het idee dat ik echt ergens anders was. Langzaam kleedde ik mij aan, en liep voor zeker 7 minuten in het donker met de zaklamp in de hand, de heuvel op. Nadat ik m’n tanden had gepoetst begaf ik me naar de meditatiehal. Tot ontbijt werd ook in de ochtend nobele silence beoefend, en zo ging ik in stilte op een meditatie kussentje zitten. De zit meditatie begon om kwart voor 6 en duurde tot kwart over 6. Nu heb ik enige ervaring met meditatie, maar een half uur is nogsteeds geen makkelijke opgave voor mij. Ik begon me te ontspannen, wat ook deze keer niet zo makkelijk ging. Ok, concentreren op je ademhaling.......ik zit niet lekker....mijn kont doet pijn...waarom heb ik zo’n zwaar hoofd?...wat zullen we vandaag allemaal gaan doen?...oja, mijn ademhaling....het wil niet echt lukken zeg...even kijken hoe de anderen het afgaat...wat is het stil zeg...he kijk, het wordt licht buiten...en plots klonk de bel en was het half uur alweer om. Nou, lekkere meditatie was dat. Het was natuurlijk niet zo gek, de afgelopen dagen waren er allemaal nieuwe dingen op me afgekomen en ik wist niet wat de komende week zou brengen, en in zo’n geval maakt mijn hoofd overuren.

Toen was het tijd voor het ontbijt. Nogsteeds in stilte begaf iedereen zich langzaam naar de eethal. Nadat de bel werd geluiden konden we opscheppen. Je had keuze uit wat brood, een soort pap, sojamelk, cruesli en fruit. Ik had wel zin in wat warms en nam de pap, en deed er wat cruesli in met wat extra rozijntjes. Een beetje onwennig ging ik weer naar de verzamelplek toe, ookal verzamelde de groep zich niet bij het ontbijt. Maar het plekje beviel me wel met al het hoge omringende bamboe, het gaf een veilig en beschermd gevoel. De pap smaakte wat vreemd, maar ik had honger, dus ik vergaf het de pap en at alles op. Nadat ik alles had schoongemaakt en afgedroogd was het alweer bijna half 9, tijd voor een lezing, of zogenaamde ‘Dharma Talk’, welke ook werd gegeven in de meditatiehal.

De Dharma Talks werden vaak gegeven door Thay zelf, de oprichter van Plum Village. Een enkele keer werd hij door een andere monnik verzorgd. Ik had het boek ‘elke stap is vrede’ gelezen van Thay, maar ik wist niet goed hoe ik hem voor moest stellen. Toen de zaal zo goed als vol zat, werd de bel geluiden en stond iedereen op ter respect voor Thay, die langzaam binnenkwam lopen. Hij ging met zn rug naar ons toe op de grond zitten, wat ik een beetje merkwaardig vond. Toen klonk enkele malen de bel, als aandachtspunt om weer voor een moment naar binnen te keren en je ademhaling te volgen. Ik genoot van de heerlijke zware klank en vergat even al mijn zorgen en concentreerde me op m’n haling. Toen was het over en deed ik mijn ogen weer open. Voor elke lezing stond er op het podium een groep monnikken klaar, zowel mannen als vrouwen, om een lied te zingen. Misschien was dit waarom Thay met z’n rug naar ons toe zat, ik weet het nogsteeds niet. Hoewel het geen hoogstaande muziek was, was het toch heerlijk om naar te luisteren terwijl ik nog wat slaperig mijn ogen ten ruste legde.

Thay kwam op en hij begroette ons en wij begroette hem met het handgebaar en een kleine buiging, zoals dat elke keer gebeurde. Tijdens de lezing werd het mij duidelijk dat hij niet zo serieus was als ik toch ergens had verwacht. Er werden grapjes gemaakt en er vormde zich een relaxte ontspannen sfeer. Van te voren was ons al verteld dat het niet uitmaakt of je indommeld, wat blijkbaar nog wel eens voorkwam, en dat de informatie via je onderbewuste toch binnen zou komen. Nu dommel ik met mijn drukke hoofd niet snel in, maar ik moet toegeven dat ook ik meerdere malen zogezegd mijn ogen even liet rusten. Ik kan me nog flarderen herinneren waar de lezing over ging, en waarschijnlijk haal ik verschillende lezingen door elkaar. Er werd gesproken over lijden, over liefde, over juiste consumptie (zowel fysiek als mentaal) enz. Ookal duurden de talks behoorlijk lang, ik kon er goed naar luisteren, ondanks mijn kritische geest. Ik nam mee waar ik dacht wat aan te hebben, en liet al het andere los. Al was het vaak genoeg ook behoorlijk confronterend en vroeg ik mij af hoe ik hoe er ermee om zou moeten gaan in het dagelijks leven. Maar ook die twijfel accepteerde ik en bedacht me dat het me vanzelf wel duidelijk zou worden.

Na de Dharma Talk was er een walking meditation. Die wat later begon van gepland sinds de lezing aardig was uitgelopen. Ik had nog niet besloten of er ik eraan zou meedoen, en toen ik de grote groep zag, besloot ik toch maar wat personal time in te lassen. Een dag Plum Village had mijn aversie van groepen nog niet kunnen helen. Dit betekende dat ik tot half 5 tijd voor mezelf had, uitgezonderd de lunch om 1 uur. Om half 5 had onze groep ‘working meditation’, wat simpelweg inhoud dat je wat klusjes doet in meditatieve stijl, met aandacht dus. Maar dat dit niet al te zwaar werd opgevat werd wel duidelijk de het vele gepraat (voornamelijk door de Nederlanders...zijn wij echt zo luidruchtig?). De volwassen groepen kregen taken als helpen bij het voorbereiden van het eten, het schoonmaken van wc’s en opruimen van de meditatiehal. Wij als jongeren groep hadden het echter een stuk minder zwaar en werden de taak toebedeeld om afval te recyclen. Dit was echter niet zo goor als het misschien klinkt, en bestond voornamelijk uit het plat slaan van blikjes waar ik me heerlijk in kon uitleven, die blikjes wisten niet wat hun overkwam. Het plat maken van kartonnen dozen en het sorteren van verschillende materialen. Sinds onze groep uit circa 15 mensen bestond was het hele karwei al binnen enkele minuten geklaard en hadden we tot 6 uur weer vrije tijd. Ik besloot de douches eens even uit te proberen en genoot er, in mindfulness stijl, met volle aandacht van.
Het avondeten werd weer om 6 uur geserveerd, en werd samen met je familie doorgebracht. Na het eten was er een zogenaamde Dharma Discussie. Hier kon je vanalles met de groep delen. Over jezelf, over je ervaringen in Plum Village enz. De cirkel werd open gegooid en... het bleef stil. Na twee korte mededelingen was het toch wel duidelijk dat de groep nog wat verlegen was. Dus, zoals ik vreeste, gingen we de groep rond en werd iedereen gevraagd wat te vertellen. Gelukkig duurde het deze keer niet zo lang totdat ik aan de beurt was. Ik zocht naar iets om te praten, en kwam uiteindelijk terecht bij mijn angst voor precies dit, het praten in groepen. Ik vertelde dat ik weinig moeite het met het aanpassen aan de ‘rituelen’ in Plum Village zoals het eten in stilte (wat voor sommigen, zelfs monnikken, ook een opgave was geweest), maar dat wat we nu deden, iets persoonlijks delen in een groep een van mijn grootste angsten was. Ondanks mijn angst ging het toch goed en vertelde meer dan dat ik van plan was. Dat niet iedereen er zo tegen opzag bleek wel door de lengte van enkele verhalen. Aan het einde was ik toch wel blij dat het erop zat. Er werden leuke verhalen verteld, maar op een gegeven moment vond ik het ook wel genoeg. Daarna zat de eerste echte dag erop. Het was nu al 10 uur en ik liep terug naar mijn tent. Echt moe was ik nog niet, en ik had nog wat energie over. Gelukkig kwam ik langs het sportveldje waar een groep was gaan volleyballen. De groep was wel aardig groot, dus erg veel speeltijd heb ik niet gekregen, maar het gaf me even de mogelijkheid om wat samen te doen met de mensen die hier in Upper Hamlet zaten. Toen het langzaam donker begon te worden nam ik afscheid en liep de resterende aantal meters naar mijn tent. Misschien heb ik nog wat gelezen of muziek geluisterd, dat kan ik me niet meer herinneren. Wat ik wel zeker weet is dat ik uiteindelijk in slaap ben gevallen.



De rest van de week

Ik zou jullie nu kunnen zeggen dat ik jullie niet wil vervelen om elke dag te beschrijven, maar om eerlijk te zijn kan ik me elke dag niet precies meer herinneren. Dit maakt wellicht ook niet zoveel uit, elke dag was op een soortgelijke manier ingedeeld, met af en toe kleine uitzonderingen. Maar natuurlijk was elke dag ook weer anders.

Na de eerste dag had ik besloten om ervoor te kiezen een uurtje langer te slapen in plaats van deel te nemen aan de ochtend meditatie. Gezien ik moeite heb om ‘s avonds in slaap te komen, was dit waarschijnlijk ook maar voor het beste. Tot na het ontbijt was elke ochtend hetzelfde. Ik nam telkens de vreemd uitziende, maar steeds lekkerder smakende pap. Ging in mijn stekje zitten waar zo min mogelijk mensen mij zagen, en at in alle rust mijn ontbijt. Af en toe genoot ik ‘s ochtends van een korte aandachtige douche. En daarna was het tijd voor de Dharma teaching. Op een dag na werden de teachings niet in Upper Hamlet gegeven. Plum Village is in drie delen verdeeld, Lower Hamlet wat als eerste werd gevestigd, New Hamlet wat waarschijnlijk de jongste nederzetting is en Upper Hamlet waar ik zat. Op zaterdag en zondag werden de teachings in Lower Hamlet gegeven. Het was niet de eerste keer dat heel Upper Hamlet daarheen migreerde, maar voor mij wel, de eerste keer had ik gemist. Rond half acht begonnen er mensen aan de wandeling van ongeveer een uur richting Lower Hamlet. Ik wist niet hoe ik er moest komen, en wachtte onder de grote Linde op bekenden. Na een kwartier wachten zonder bekende gezichten te hebben gezien, besloot ik maar gewoon mensen te volgen en me aan te sluiten bij de wandelende rij. De wandeling bracht je door het prachtige landschap met uitgestrekte graanvelden, heuvels en kleine stukjes bos. Het was een heerlijke manier om de dag te beginnen. Met mijn lange benen liep ik al snel mensen voorbij die ik eerder had zien vertrekken en ik kwam al relatief snel op de bestemming aan.



Lower Hamlet leek een wat andere sfeer te hebben. Al kan ik niet omschrijven wat er precies anders aan was. Het was naar mijn idee groter dan UH met meer gebouwen en grotere tuin. Ik wist dat de vrouw met wie ik was meegereisd in LH verbleef en bij toeval liepen we elkaar na enkele minuten al tegemoet. We wisselde onze ervaring tot nu toe uit en begaven ons daarna samen richting de meditatiehal, waar de teaching zou worden gegeven. Ze had mij al eerder gezegt dat de hal in LH een stuk groter en mooier was dan in UH, en dat was niet gelogen. De hal was zeker twee keer zo groot dan in UH, en hoewel erg simpel in constructie vond ik het er mooi uitzien. Wederom ging ik zitten op een matje met meditatiekussentje en wachtte. Mijn oog werd getrokken naar het ronde glas in lood raam met een afbeelding van de Boeddha. Ik weet niet waarom, maar ik hield mijn aandacht een lange tijd vast en ook tijdens de teaching kon ik niet weerstaan er af en toe een blik naar te richten. Uiteindelijk klonk de bel en werd er weer gezongen waarna de teaching door Thay zelf volgde.

Na elke Dharma teaching was er walking meditation, die tevens door de 83 jarige Thay zelf werd geleid. Ik had eerder die week al aan een walking meditation meegedaan in UH en had er een goede ervaring aan over gehouden. De groep begon in een langzaam tempo, stap voor stap zich een weg te banen richting de heuvel met fruitbomen. Ondanks de brandende zon die genadeloos mijn hoofd bescheen sinds ik mijn pet was vergeten, begon ik mij geestelijk te ontspannen en werd de stilte tussen de gedachten door steeds langer. Zelfs in het slow motion tempo liep ik nog enkele mensen voorbij en eenmaal we boven op de heuvel waren aangekomen ging iedereen zitten en kon je van het uitzicht en de rust genieten. Ik zocht een lekker koel plekje uit onder een van de fruitbomen en ging liggen op het iets wat oncomfortabele kleie ondergrond en sloot mijn ogen. Af en toe deed ik mijn ogen open en keek wat rond, en besefte hoe mooi het was om iedereen zo kalm en rustig zien te genieten. De bel klonk, en langzaam stond iedereen weer op om te beginnen aan de weg terug. Ik nam nog wat foto’s en al schietend baande ook ik me de eerste meters een weg omlaag, waarna ik mijn camera weer opborg om me te concentreren op het lopen.



Nog in de roes van de meditatie liep ik in een langzaam tempo wat rond totdat ik wat bekenden vond. Het was al bijna tijd voor lunch en nadat we hadden gehoord dat het al was begonnen gingen we haastig op zoek naar de plaats waar er wat te halen viel. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we het en kwamen tot de ontdekking dat het nog helemaal niet was begonnen. Deze keer zouden de monniken eerst beginnen met eten (normaal eten ze gewoon samen en tegelijkertijd met ons), waarna de rest kon opscheppen. Ik begaf mij naar de tuin om onder een boom in de schaduw te eten. Even later kwam ik tot de ontdekking dat het blijkbaar de bedoeling was om samen te eten in de meditatiehal, maar tegen die tijd had ik alles al op. Maarja, kan gebeuren.

Ik vond uit dat we de hele dag in Lower Hamlet zouden blijven, en had hier eigenlijk niet zo’n zin in. Het is leuk om in je eentje te reizen en te zijn, maar af en toe is het toch ook wat saai en eenzaam. Ik kon mijn vrienden niet vinden en had het plan om weer terug te gaan naar Upper Hamlet. Probleem was dat ik de weg terug nog niet uit mijn hoofd kende. Gelukkig kwam er iemand naar mij toe met de vraag of ik ook terug moest naar UH. Dat kwam dus mooi uit, en we vertrokken samen met de neef van hem, die tevens monnik was naar UH, terwijl we onderweg iemand oppikte die lopend aan de terugreis was begonnen.

Wat die ochtend een uur had geduurd, legden we nu in enkele minuten af en voordat ik het doorhad waren we alweer terug. Bijna iedereen zat die dag in LH dus het was nog rustiger dan normaal. Enkele dagen geleden had ik een kleine ruimte ontdekt waar je lekker kon relaxen en waar het bovendien lekker koel was. Wat geen overbodige luxe was sinds het buiten zeker rond de 30 graden was. Er stonden kasten met boeken, zowel in het Engels, Frans en Chinees en een enkele Nederlandse. En, er stond een piano! Geweldig! Ik was pas begonnen met spelen en het mijn zinnen gezet op een mooi liedje uit de film Amelie, mede piano enthousiasten zullen waarschijnlijk wel weten welk liedje ik bedoel. Als het op pianospelen aankomt vertoon ik een doorzettingsvermogen die ik niet vaak vertoon. Ik heb heel wat uurtjes achter die piano doorgebracht om het liedje vloeiend te kunnen spelen. Het was leuk om te zien dat ik zeker niet de enige was die muzikaal was ingesteld. Ouderen en jongeren bespeelde de piano op een wijze waar ik voor nu alleen nog van kan dromen, en ook andere instrumenten werden er lustig bespeeld. Wanneer ik me even verveelde ging ik vaak hier naar toe om of te oefenen, te niksen of te lezen. Soms zat ik er alleen, soms samen met anderen. Hoeveel mensen er ook waren, het was er altijd prettig om te zijn.



To be continued...

_________________
Joy is the key

Ik kan niet wachten om meer over de wondere wereld van RANS te ontdekken!

Laatste deel

Vrije tijd

Ik had verwacht dat de hele dag wel zo’n beetje volgepland was, maar dat viel reuze mee. Elke dag had je wel enkele uurtjes in de middag en ‘s avonds dat je je eigen gang kon gaan. Vrije tijd is vaak erg aanlokkelijk, maar ik moet zeggen dat ik me daardoor ook wel eens verveelde. Zeker wanneer ik besloot niet deel te nemen aan een bepaalde gebeurtenis en daardoor nog meer uurtjes zelf kon invullen. De meeste vrije tijd had ik in de middag na lunch en ‘s avonds na het avondeten. Gelukkig lag er op ca. 100 meter afstand van mijn tent een meertje waar vooral de jongeren vaak hun tijd doorbrachten. Velen zwommen erin, maar ik vind het water er toch wat te goor uitzien. Dus terwijl mijn vrienden ter plaatse of gingen zwemmen of in het bootje gingen varen (was niet de enige die het niet aandurfde het water in te springen) ging ik languit liggen op twee stoelen om te lezen of muziek te luisteren. Als het te warm werd ging ik naar de piano kamer om daar te lezen of om lekker piano te spelen, en ik vind het snel te warm dus daar bracht ik aardig wat tijd door. Als je zin had om te mediteren kon je altijd terecht in de grote meditatiehal, waar vaak al wat mensen aanwezig waren. Na een poging hield ik het daar voor de rest van de week ook voor gezien, bleek er nog wat te onrustig voor. In plaats daarvan ging ik aan de slag met mijn hobby, fotograferen. Het resultaat daarvan kan je zien in de slideshow die ik heb gemaakt. Vrijdag was er een zogenaamde ‘lazy day’, een luie dag dus. Die dag was volkomen vrij, er waren geen meditaties, geen lezingen en geen discussies gepland. Maar niks staat vast, dus er waren andere dingen waar je aan mee kon doen. Het enige wat nog wel gedaan moest worden was ‘working meditation’, het recyclen.

De sfeer in Plum Village

Meerdere malen per dag klinkt er een bel door de hele nederzetting. Op dat moment stopt iedereen met wat hij of zij doet en staat alles voor enkele momenten stil. Je gaat terug naar jezelf, terug naar je adem om jezelf er zo aan te herinneren om mindfull te zijn in alles wat je doet. Als je door Upper Hamlet loopt kom je vanalles tegen. Je ziet mensen in groepen praten of mediteren. Mensen maken muziek, samen of alleen. Wanneer het erg heet is liggen de mensen te relaxen onder de schaduw van een boompje, lezend of slapend. Er wordt gesport en de kleinere kinderen vermaken zichzelf op verschillende wijze. Deze ongedwongen liefdevolle sfeer dringt overal in door. Tijdens de thee ceremonie -onze laatste familie bijeenkomst- , zonder thee, maar met sinaasappelsap, appelsap en koekjes, waar werd gezongen, muziek gespeeld en spelletjes werden gedaan. En zeker tijdens het ‘Rose festival’.



Op donderdag vond het Rose festival plaats. Met dit festival eer je je ouders, de mensen die je lief hebt. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar het was een van de mooiste ervaringen die ik heb gehad tijdens mijn verblijf in Plum Village. Rond acht uur liep de grote meditatiezaal langzaam vol en begon de ceremonie. Eerst werd er een gedicht verteld geschreven door Thay over zijn moeder en hoe bedroeft hij was toen zij overging. Het was een ontroerend mooi verhaal, en laat zien dat zelfs iemand als Thay te maken heeft gehad met zulke Aardse moeilijkheden. Hierna volgde verschillende opvoeringen, er werd muziek gespeeld, er werd gezongen en uiteindelijk was er de mogelijkheid om een eigen verhaal of gedicht te vertellen over wat je ouders voor je betekenen. Hier werden zulke mooie, lieve, humoristische verhalen verteld dat ik er erg door werd geraakt. De liefde die tijdens die ceremonie aanwezig was was overweldigend voor de hele zaal, en voor mijzelf niet ten minste. Ik moest denken aan hoeveel ik mijn eigen ouders waardeer, ookal weet ik vaak niet hoe ik dit moet uiten. Nadat de zaal een beetje was bedaard en de nodige tranen waren opgedroogd begon de echte ceremonie. Midden in de hal verzamelden zich als eerst de monnikken. Iedereen kreeg twee witte, of rode roosjes opgespeld. Een rode roos stond voor een ouder die nog leefde, een witte voor eentje die was overleden. Nadat de roosjes waren opgespeld door de kinderen boog men drie maal op het ritme richting de Aarde, in respect voor de ouders en voorouders. Ik zat in de achterse rij dus ik kon even genieten van de sfeer die hier hing in afwachting van mijn beurt. Ik vroeg om twee rode roosjes en liep langzaam naar de plek om met z’n negenen tegelijk te buigen. Ik bedankte in mezelf mijn moeder, mijn vader en mijn broertje voor hoe ze zijn, zelfs mijn hond kon ik natuurlijk niet vergeten. Na afloop liep ik langzaam de hal uit de donkere nacht in. Met het schermpje van mijn camera en af en toe het maanlicht als enige lichtbron baande ik mij behoedzaam een weg naar mijn tent waar ik met een geweldig gevoel in mijn hart in slaap viel.



De terugreis

De overige drie dagen vlogen voorbij en toen de maandag eenmaal aanbrak, zat mijn week in de oase van rust erop, en keerde ik weer terug de maatschappij in. Ik had de dag ervoor mijn tent al afgebroken en mijn backpack grotendeels ingepakt op op maandag zo vroeg mogelijk te kunnen vertrekken. Ik had geslapen in de kleine meditatiehal, samen met mijn vrienden en hun familie, die ook die dag zouden vertrekken. Om kwart over zes zou er een busje vertrekken Saint Foy la Grande, het dichtsbijzijnde treinstation. Dat betekende dus lekker vroeg opstaan. Zo stil mogelijk, om de anderen niet te wekken, pakte ik mijn tas verder in en sloop naar buiten. Ik ging naar de keuken om wat brood klaar te maken voor de dag, sinds ik niet meer kon deelnemen aan het ontbijt en daarna was het bijna tijd om te vertrekken. Ik was blijkbaar niet stil genoeg geweest want mijn mede plum villagers kwamen nog even afscheid van mij nemen. Ik zat met een voldaan gevoel in het busje. Ik had een leuke tijd gehad, maar had ook wel zin om weer huiswaarts te keren.

Met een behoorlijke vaart reden we over de smalle weggetjes, heuvels op en af terwijl ik kon genieten van het mooie landschap in de vroege morgen. Naast mij zat een Engels jongetje die maar niet kon stoppen met praten. Hij had het constant over wetenschappelijke uitvinding en theorieen op een toon die je normaal niet bij zo’n jong jochie verwacht. Zal wel hoog begaafd zijn dacht ik. Ik praatte onderweg wat met de moeder en na een half uurtje kwamen we aan op het station. Het duurde ongeveer een uur voordat de trein naar Bordeaux er was, en ik ging samen met enkele anderen uit Plum Village in een cabine zitten.

Eenmaal aangekomen in Bordeaux begon het moeilijke gedeelte. Vanaf hier zou ik met de TGV reizen, maar zoals ik jullie al had verteld had ik geen reservering. Ik had van te voren al wat informatie ingewonnen en wist dat je ook op het station vaak nog reservering kon krijgen. Maar waar? Het station was behoorlijk groot, overal liepen mensen en ik had geen idee waar ik moest zijn. Ik had gehoopt dat door eerder te vertrekken, ik een vroegere aansluiten zou hebben. Het bleek dat ik toch nog wat langer had kunnen slapen, sinds de eerste TGV pas over 3 uur vertrok. Het betekende in ieder geval dat ik even kon uitrusten en wat kon eten voordat ik op mijn quest ging om resevering te krijgen. Als eerste ging ik langs de informatie balie waar ik in het Engels uitlag gaf dat ik wel een Interrail kaart had, maar geen reserveringen. Ik moest niet hier zijn, maar iets verderop, waar de reservering werden verkocht. Ook hier legde ik weer mijn situatie uit en probeerde zo goed en kwaad als het ging duidelijk te maken dat ik echt vandaag naar huis moest komen. Waarschijnlijk had het iets te maken met mijn interrail kaart, waar speciale reservering voor nodig zijn, want de hele trein zat blijkbaar vol. Er was nog een andere mogelijkheid die mij naar Parijs bracht, maar dat zou betekenen dat ik daar twee uur later zou aankomen. Uiteindelijk besloot ik dan toch maar voor de enige mogelijkheid te gaan en voor 4 euro kocht ik de reserveringen die mij tot aan Parijs zouden brengen.

Ik liep weer even wat rond en ging ergens in de binnenkomst hal zitten terwijl ik mijn zware tas naast mij neer zette. Na een uur te hebben doorgebracht voor het wisselbord waar alle aankomst tijden en perrons werden weergegeven, wachtend op mijn trein, besloot ik alsnog te kijken of ik op een andere manier een reservering zou kunnen krijgen voor de trein die ik had gepland. Het zat mij niet lekker dat ik twee uur vertraging zou hebben op een station welke niet in mijn planning stond. Een verdieping lager stonden enkele kaartjes automaten, die had ik nog niet uitgeprobeerd. Ik wist dat ik moest zoeken naar zogenaamde ‘forfait’ reserveringen. Ik wist niet precies wat dit voor soort reserveringen waren, maar mij was verteld dat deze gewoon zouden worden geaccepteerd in combinatie met mijn interrail kaart. Gelukkig waren de automaten ook in het Nederlands, en snel vond ik waar ik naar zocht. De opluchting was echter van korte duur.... je kon alleen met een creditcard betalen, die ik niet had. De enige mogelijkheid was om aan mensen te vragen of ik hun creditcard kon gebruiken, om het bedrag cash aan hun terug te betalen. Mijn gestamel was blijkbaar niet schattig genoeg, want niemand wou met mij in zee gaan. Ik had echter mijn zinnen erop gezet met die trein mee te gaan, en toen eindelijk het vertrek perron op het bord kwam te staan, besloot ik het erop te wagen, en gewoon in te stappen. Zoals verwacht waren er nog plaatsen zat, maar ik ging toch maar in de ging zitten. Wat trouwens een prima plaats was. Dit zou wat beter overkomen wanneer de condecteur langs zou komen en mij tevergeefs naar mijn reservering zou vragen.

De treinreis zou ongeveer 4 uur in beslag nemen, en ik maakte het mijzelf gemakkelijk en probeerde wat te slapen, wat niet lukte. Na 2 uur kwam de conducteur en ik legde uit dat ik had geprobeerd reserveringen te krijgen, maar dat dit niet was gelukt en dat ik alleen mijn interrail kaart had. Ik verwachtte een boete, maar wonder boven wonder liet hij het gaan en kon ik gewoon blijven zitten. Eenmaal in Parijs aangekomen, keek ik snel op het bord of mijn volgende trein er al opstond. Hij zou binnen ongeveer drie kwartier vertrekken, maar had 10 minuten vertraging. Tijd genoeg dus om ook hier weer naar een reservering te zoeken. Na een lange tijd in de rij te hebben gestaan kon ik naar het loket. En hier had ik meer succes dan in Bordeaux.

Na even te hebben gezet in het vernieuwde station arriveerde mijn volgende rit. Ik keek op mijn kaartje waar ik moest zitten en liep naar de betreffende wagon. Nummer twee hier was het, maar dit is eerste klas, dat kan niet kloppen. Toen keek ik op mijn kaartje en zag tot mijn verbazing dat ik was geboekt voor de eerste klas! Had het me niets extra’s gekost dus het was me helemaal niet opgevallen. Nou goed dacht, laat ik er maar van genieten zo lang de pret voorduurd. De trein vertrok in de richting waar deze vandaan kwam, en ik begon te vrezen dat ik misschien in de verkeerde trein zat. Enkele minuten zat ik gespannen naar buiten te kijken of ik misschien dingen herkende. Plots kwam er een geruststellend gevoel over me, ‘vertrouw, vertrouw’. Ik accepteerde maar dat ik niet wist of ik de goede richting op ging, en probeerde te vertrouwen op dit gevoel. Uiteindelijk had ik niet zo druk hoeven te maken, we gingen gewoon de juiste richting op. Het was een heel verschil met mijn vorige zitplaats en sinds er geen conducteur langs kwam kon ik de hele trip van deze eerste klas zitplaats genieten. Deze trip duurde wat korter en rond 6 uur kwam ik aan op Brussel. Vanaf hier zou ik met intercities reizen, wat betekende dat ik me geen zorgen meer hoefde te maken over reserveringen. Ik had echter maar ongeveer een kwartier de tijd om over te stappen, en ik wist niet waar ik heen moest. Snel op de schermen kijkend liep ik naar wat ik dacht de juiste ingang en vroeg nog even aan een Nederlander of dit de trein was richting Amsterdam. Toch duurde het nog even voordat de trein arriveerde. Het was behoorlijk druk, en gelukkig kon ik nog een plaatsje vinden. Ik was opgelucht dat ik zo dicht in de buurt van Nederland was, het zat er bijna op. Onderweg sprak ik met een vrouw naast me over vanalles en nogwat, kijk ik wanneer moeheid mij overmande slaperig het raam uit naar de overgaande zon en probeerde ik tevergeefs wat muziek te luisteren toen de accu het opgaf. Na een tijdje kwam de conducteur langs en vroeg naar mijn kaartje. Ik wist dat mijn interrail kaart niet geldig zou zijn in Nederland zelf, en sinds deze trein de grens zou overgaan zou ik vanaf hier een kaartje moeten hebben gekocht. Dit had ik niet gedaan, en ik hoopte dat hier geen probleem van zou worden gemaakt. De man was toch te scherp en ik zei dat ik geen tijd meer had om een kaartje te kopen. Dan moest ik maar bij hem een kaartje kopen. Hij liep naar achteren om zijn boekje te halen, toen het geluk weer aan mijn zijde kwam staan. Achter in de trein brak een klein gevechtje uit tussen enkele Surinamers. In beslag genomen door dit voorval was de conducteur mij blijkbaar vergeten, en ik heb hem nooit meer terug gezien. In Rotterdam stapte ik over op de trein naar Utrecht, waar nog wat onduidelijkheid over was bij de reizigers sinds het nergens duidelijk stond aangegeven. En vanuit Utrecht nam ik de trein naar Arnhem. Na een korte busreis kwam ik weer thuis aan. Na een hele dag te hebben gerezen zat het er eindelijk op. Ik was zelfs nog eerder aangekomen dan verwacht. Het was een hele ervaring, ik had mijzelf overstegen wat mij een erg voldaan gevoel schonk. Dit wil ik wel vaker doen dacht ik...

EINDE

_________________
Joy is the key