celestine schreef:
Dit doet mij denken aan wat ik voelde toen mijn opa overleed (11 jaar geleden). Ook hij was ernstig ziek en leed veel pijn. Ondanks dat ik blij was voor hem heb ik toch mijn verdriet van het missen moeten verwerken en ik denk dat dat het 'normale' verloop heeft gehad.
Een aantal jaar later is mijn oma overleden. Dat heb ik heel anders ervaren. 'Geen' verdriet omdat ze een mooi leven heeft gehad en gewoon aan het einde van haar leven was gekomen.
Ik denk dat het veel uitmaakt, in verwerking vooral, of iemand overlijd omdat het zijn/haar tijd is of door ziekte/ongeval.
Het maakt zeker veel verschil uit op welke manier iemand aan zijn einde komt met de verwerking. 'Toevallig' plotseling deze maand weer een goeie leuke leerkracht heen gegaan door een rampzalig ongeluk, een meisje bij ons op school op precies dezelfde dag aan een hartaanval, en het kindje van mijn schoonbroer dat 2 dagen voor de bevalling plots is gestorven aan een hartaanval, ja dat voelt wel iets anders dan dat iemand een heel leven heeft gehad. En al helemaal omdat dit allemaal net met de kerst en nieuwjaar moest gebeuren.
Toch heb ik het dan het moeilijkst, niet om het verlies zelf, maar met al die emoties van al die andere mensen. Snap je wat ik bedoel? Tis echt zo vermoeiend om te voelen wat anderen voelen. En zeker op zo'n moment, waarbij alles zo intens is, en alle emoties net iets heftiger zijn dan normaal. Ik krijg het vaak nog niet eens allemaal echt mee, omdat ik dan de hele tijd bezig ben om me af te sluiten, en ook dat kost energie.
Daarom ga ik ook niet graag naar begrafenissen, en praat ik liever niet met mensen over de overledene, niet omdat ik er zelf zo'n moeite mee heb, maar omdat anderen dat wel hebben.
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
