Je zegt dat ik het vanuit de dader bekijk, maar ik spreek eigenlijk helemaal niet over de dader! Ik heb het hier alleen over het slachtoffer gehad.
Misschien weet je dat niet, maar slachtoffers van (een ernstige) daad voelen zich meestal heel schuldig. Zo was er laatst een stichting tegen kindermisbruik die een filmpje had uitgezonden op TV met als boodschap "wees alert, dan kun je het voorkomen." Deze stichting ontving (veel) klachten van slachtoffers van kindermisbruik, die eindelijk een beetje met het gebeurde in het reine waren gekomen, maar nu door deze boodschap opnieuw gingen denken "had ik maar".
Seksueel misbruik leidt bij slachtoffers tot schuldgevoelens en gevoelens van onwaardigheid over de eigen seksualiteit.
Ik durf te beweren dat de schuld die je voelt gelijk is of je nu dader of slachtoffer bent. Als dader zul je je ook schuldig voelen (tenzij je dat op de een of andere manier hebt geblokkeerd).
Voor een slachtoffer is dat schuldgevoel het allerzwaarste aan de gebeurtenis, durf ik te beweren.
Dat schuldgevoel is afkomstig van de schuld die aan de daad wordt toegekend.
Als dader kom je in de 'persoonlijke ruimte' van een ander maar heeft een dier ook een persoonlijke ruimte? Een dier is geen persoon. Toch kan ook een dier zich onprettig of angstig voelen als je te dichtbij komt. Deze ruimte is dus niet persoonlijk, het is gewoon de ruimte die je inneemt. Het is de ruimte die jij mag innemen in deze wereld en die anderen hebben te respecteren. Het is de ruimte waarin je je veilig voelt omdat die ruimte garandeert dat er geen met schuld beladen handelingen jegens jou verricht kunnen worden. Daarnaast heb je gewoon je natuurlijke angst die je beschermt tegen schadelijk gedrag. Het eerste is de reden waarom je dit een 'persoonlijke ruimte' noemt. Omdat je zelf een ego hebt, heb je een 'persoonlijke ruimte'. Het is echter illusie. Er kunnen geen schuldige handelingen verricht worden jegens jou, omdat schuld niet bestaat. Er kunnen alleen schadelijke handelingen verricht worden jegens jou, en daar beschermt je angst je tegen, net als bij een dier.
Wat over blijft is verantwoordelijkheid: de dader is verantwoordelijk voor zijn of haar handelingen en mag daar op aangesproken worden, van hem mag verwacht worden dat hij zich bewust is van wat hij doet, dat hij daar eerlijk over is, en dat hij daar rekenschap van geeft. Dat zijn de vereisten voor leven in harmonie met elkaar. Eventuele straf over het gebeurde, verandert daar niets aan. Niet ten goede en niet ten slechte. Straf kan wel de tijdspanne verlengen voordat de dader tot het punt komt om bewust, eerlijk en verantwoordelijk te zijn over wat er gebeurd is. De straf intensificeert namelijk het schuld-aandeel wat op hem rust. Maakt het tastbaar in onze realiteit. In zijn of haar realiteit. Straf is zichtbaar gemaakte schuld. Maar omdat tijd niet bestaat, is deze 'verlenging van de tijd' ook illusie. Het is echter raadzaam om de tijd te verkorten, die het duurt om tot bevrijding te komen.
Wat betreft persoonlijke groei... gebeurtenissen zijn dingen die gebeuren en die betrekking hebben op jouw energiesysteem, jouw proces. Er vinden keuzes plaats die zich centreren rond jouw wezen en die dus informatie verschaffen over wat jij doet en wat het resultaat daarvan is. Op die manier word je je bewust van patronen rond je eigen gedrag en je eigen innerlijke belevingswereld. Dat zijn oorzaak-gevolg relaties die jou bewust maken van de aard van de werkelijkheid.
Met andere woorden: persoonlijke groei is niet persoonlijk
. Je bewustzijn groeit, en daarbij
verlies je persoonlijke aspecten aan jezelf die een gewaarwording van je goddelijke aard in de weg stonden. Dit verlies van persoonlijke aspecten is het proces van vergeving. Je ego lost daarbij op. Wat je kwijtraakt zijn blokkades voor de liefde.
Heb ik hiermee enigszins een en ander verduidelijkt?