Ik ontdekte vandaag dit: http://www.myarchivelife.com/

Een sociaal medium wat binnenkort gelanceerd wordt, ze zijn nu net begonnen met promotie. Grote verschil met 'normale' sociale media (zoals Facebook, Twitter etc) is dat jouw profiel pas 'live' gaat op het moment dat je overlijdt.

Zo heb je dus een manier om je gedachtengoed te delen met je nabestaanden en een archief te maken met teksten, brieven, foto's, video's en wat al dan niet over jezelf, over je leven, over je emoties enzovoort. Dit werkt dus op twee manieren: je kunt zelf je hele leven dit bijhouden voor je nabestaanden; en je kunt op andermans profielen kijken, van personen die al zijn overleden dus. Het is een erg respectvolle site, bedoeld om mensen een plek te bieden om dit te delen en ze minder angstig te laten zijn voor de dood. Het is een soort archief wat je van veel overleden personen nooit zult hebben en wel mist.

Ik hoor heel veel positieve reacties in mijn omgeving. Wat vinden jullie hiervan? Zou je dit aanmaken? En zou je andermans profielen gaan/willen lezen?

_________________
You think you're better than me and I agree..

Mijn eerste gedachte was: WTF?! Wat hebben ze nu weer bedacht? Echt álles van je staat op internet, niets is meer privacy, zelfs niet je dood en je emoties, herinneringen, nabestaanden en dergelijke. Er is software beschikbaar waarin je dit ook kunt doen, heel uitgebreid met foto's, video's, berichten en muziek en dergelijke. Dit blijft dan alleen bij je familie.

Mijn tweede gedachte was: wel een mooi initiatief om met elkaar te kunnen rouwen en een soort condoleance register aan te maken op deze manier. Hoe respectvol alles is, moet ik uitvinden door zelf eens die site en eventueel wat profielen te bezoeken.. zoiets blijft toch altijd commercieel en om van je dood nu een commercieel project te maken dat door jan en alleman kan worden gezien........ tja..

áls ik zo'n profiel zou aanmaken, dan zou ik erg voorzichtig zijn met wie ik het zou delen. Alleen familie en beste vrienden denk ik, de rest hoeft daar allemaal geen weet van te hebben, als je het mij vraagt.

Ik blijf nog even in sceptisch dubio.

_________________
~ Geef het door ~

Snap ik wel, hoor! Aan de andere kant kies je er natuurlijk zelf voor om zo'n profiel aan te maken, en ik snap de redenen wel heel goed. Je wil niet dat dingen verloren gaan, en als dat op internet moet.. Waarom ook eigenlijk niet? Je kunt het inderdaad altijd nog beschermen voor de buitenwereld. Het gaat erom dat je een plek hebt om alles op te kunnen slaan.


Weet je toevallig hoe dit heet? Ik had er nog nooit van gehoord.

De site is trouwens nog niet opgestart, je kunt dus nog geen profiel aanmaken. Als je de tour op de site neemt kun je wel voorbeelden zien.

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ik heb het even nagevraagd want ik ken de titel en uitgever niet meer. Hou me aan het lijntje hierover dan laat ik het je zo snel mogelijk weten.

Btw: het is geen mooie software hoor, doodeenvoudig maar. Maar wel praktisch en heel handig gemaakt zodat iedereen er mee kan werken. Je kunt geen lay-out aanpassen bijvoorbeeld maar wel foto, video en websites enzovoorts toevoegen.

Je hoort nog wel van me (help me herinneren)

_________________
~ Geef het door ~

Serieus? Moet alles digitaal? Alles?

Misschien moet ik hier niet posten voordat ik een ban aan mijn broek heb..


Gadver de gadver de gadver de gadver

Haha, wat een frustratie

Ik heb zelf niet zoveel problemen met dat alles digitaal is en wordt. Ik denk dat dat een keuze van de persoon zelf is. Wat ik graag hierbij wil weten is: zou je zelf een archief willen aanmaken voor jouw nabestaanden? En zou je er behoefte aan hebben om die van anderen te lezen? Even buiten beschouwing gelaten of het wel of niet digitaal staat.

_________________
You think you're better than me and I agree..

Ik schrijf mijn gedachten al op in een boekje, als je die wil lezen moet je het zelf weten. Ik het hangt ervan af wie het is of ik het van een ander wil lezen.

Maar één van de domme dingen hier vind ik dat mensen zogenaamd ineens interessant worden als ze dood zijn.. Dat zit in onze natuur. Als iets weg is willen we het ineens. Als goud ongelimiteerd op de planeet voorkwam vond niemand het interessant.

Dus ik wil best een verhaal lezen, maar het boeit me geen moer of die persoon leeft of dood is, dat verandert namelijk mijn kijk niet. Ik ken mensen die ik klootzakken vind, en als zij doodgaan vind ik dat nog steeds. Ik ga niet ineens anders over ze denken omdat ze dood zijn.

Het archief achterlaten zoals jij het beschrijft vind ik best, maar zodra je er een 'Like us on Facebook!' knop onder zet vind ik het heel zielig.

Ik hou het liever persoonlijk en nabij. Het hoeft van mij niet digitaal tenzij mensen er wat aan hebben (zoals een gedichtenbundel) en het hoeft ook niet op een server in Amerika te staan.

Echt, zoiets moet je bij jezelf houden denk ik.

En wat Tom zegt, je leven draait om NU terwijl je LEEFT. Als je pas interessant wordt als je dood bent, wat is dat dan voor uitvlucht... een uitvlucht uit de betekenisloosheid van je eigen leven.

Probeer liever te leven wat je nu kan, en neem afscheid van deze wereld als je tijd gekomen is..

En als mensen die je dierbaar zijn over je willen lezen, dan kunnen ze iets lezen waar je handschrift in staat en niet Times New Roman.

Vind ik.

Mooi gezegd Xen!

Bedankt voor jullie bijdragen!

Ik vind het vooral bizar dat mensen hier zo heftig op kunnen reageren, alleen omdat het iets met je dood te maken heeft. Eerlijk gezegd denk ik dat er op een archief op deze site veel meer interessantere dingen zouden kunnen staan, dan dat de halve wereld nu elke dag op Facebook gooit. Wat is er dan erger?

We hebben al bijna geen idee van echte privacy meer. Mij doet dat niet heel veel, andere mensen weer wel. Maar ik weet niet of dit nu een stap verder (of te ver) is, of eigenlijk iets wat een heel logisch gevolg is.

_________________
You think you're better than me and I agree..

Nou ik ben een wat apart geval misschien, ik heb natuurlijk Facebook waar ik overigens niet veel op zet, maar ik wil niet eens dat m'n online backup provider buiten Nederland gevestigd is, mijn website draait in Amsterdam en mijn email ook, enz.

Misschien heb je gelijk en is het alleen maar angst voor 'dood' want het enige wat er gebeurt is dat de dood een plekje krijgt in het leven.

Het idee dat iemand een archief nalaat staat me niet tegen, ik heb zelf bijvoorbeeld enige moeite gedaan om te zorgen dat mijn familie weet wie mijn vrienden zijn mocht er iets gebeuren en ik heb zelfs een muziek selectie gemaakt wat ze zouden kunnen draaien op de begrafenis ofzo. Alleen ik ben er niet mee verder gegaan, interesseert me toch te weinig.

Bezig zijn met de dood terwijl je leeft... op zich niet verkeerd.

Ik denk dat ik alleen moeite heb met de grote schaal ervan en dat het zo onpersoonlijk is de manier waarop het dan wordt opgeslagen. Gewoon een datacentrum daar staat dan alles. Digitaal. En misschien ben ik gewoon zelf bang dat iedereen van mijn leven te weten komt .

Ik vroeg het I Tjing orakel hierover. Hij zegt:

Als je dicht bij jezelf blijft, zul je dit willen.
Je dwaasheden worden tot voeding van anderen.
Om te weten wat voor vruchten je werk heeft afgeleverd, moet je erop terugblikken.
Gemeenschap met mensen zal het gevolg zijn.

Ik vind het wel een leuk idee maar je moet zelf kunnen kiezen met wie je dat archief wil delen.

Het archief gaat pas open als je er niet meer bent maar die site weet natuurlijk ook niet wanneer jij dood bent hé Dus ik neem aan dat je de link van die site op een briefje moet schrijven voor je nabestaanden ?! Dan kunnen ze toch evengoed werken met een paswoord, dat schrijf je dan gewoon op het papiertje met de link en probleem is opgelost. Zo blijft het toch nog een beetje privé.

Als het op die manier zou werken dan zou ik zeker zo een archief openen want ik vind het wel een leuk idee.

Grtz Faith.

_________________
Seize the day ... or die regretting the time you lost

Hiermee doel je op mijn reactie, of..?

@Tom: Nee hoor, niet per se jouw reactie. Ik heb meerdere heftige reacties hierop gelezen, waar ik me aan de ene kant wel in kan vinden, maar aan de andere kant dus ook weer helemaal niet.

@Faith: Ik neem aan dat ze daar wel een soort systeem voor hebben bedacht, toch? Toegang tot het GBA bijvoorbeeld? Volgens mij is dat sowieso openbaar... Of via uitvaartverzekeraars? Of dat je iemand kan machtigen om te beslissen wanneer je archief online gaat (zoals je dat ook met je donor beslissing kunt doen). Zal vast iets op bedacht zijn, denk ik. Ik kan me wel voorstellen dat je wil controleren wie jouw archief kan gaan zien. Dat heeft ook weer invloed op de keuzes die je maakt in wat je er wel en niet op zou zetten.

Ik ben wel benieuwd trouwens; heeft iemand hier iets waarvan je pas zou willen dat het uitkwam als je overlijdt? Ik zou bijvoorbeeld mijn gedichten en foto's wel op een archief kunnen zetten. Omdat dit iets persoonlijks is, iets wat ik niet aan iedereen zomaar laat lezen en zien, maar wel iets waar ik ook op een bepaalde manier trots op ben. Iets wat voor mij best publiek zou mogen worden na mijn dood.

_________________
You think you're better than me and I agree..

Weet je wat ook zo is, voor mij is de dood niet een echt einde maar het loopt door en je blijft na de dood toch ook dezelfde persoon die je was.

Stel je voor dat ik gevoelig materiaal zou hebben wat ik online wil zetten; ik zou niet willen dat mensen negatiever over mij gaan denken ná mijn dood dan dat ze ervoor gedaan hebben.

Dus waarom zou ik wachten met iets online zetten tot na ik dood ben... tenzij het een persoonlijk bericht is aan nabestaanden?