Oké, duidelijk. Hydrofonie is een zeldzaam geval waarbij de irregulaire vormverhoudingen van water bij hoge pressie de kraan uitplengt, hetgeen leidt tot een al evenzeer irregulair kletterend dan wel ruizend geluid, wat nog versterkt wordt door de gravitatie, aangezien de diwaterstofoxide vanaf de kraanmond tot aan de wasbakbodem door de atmosfeer stort. Op dat moment, door de open lucht, welke als geluidsdrager fungeert, is hydrofonie duidelijk perceptabel. Deze klaterende kakafonie heeft een eigenaardige werking op de hersenen. De menselijke hersenen zoeken namelijk altijd naar regelmaat bij de perceptie. Ze zoeken altijd naar patronen. Nu, wanneer je naar bepaalde abstracte beelden gaat kijken, dan kun je daar op den duur herkenbare vormen in zien. Daarbij spelen ook
onderbewuste processen of
verwachtingen een sturende rol. Daarom is Santa Claus door sommige passanten ook wel aangezien voor Kabouter Buttplug (
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kabouter_Buttplug). Via de autitieve cortex van het brein komen de geluidsprikkels dus binnen, en door jouw persoon, achtergrond en attitude treden herkenbaarheidsmomenten op. Deze sensatie, hydrofonie, is verwant aan de televisiekanalen met ruis waarbij mensen verborgen boodschappen trachten te achterhalen van overledenen. (Mocht je echt krakende rare geluiden horen, geen paniek: gewoon even de loodgieter bellen.) Niets bijzonders dus.