Hey butterfly, je verhaal klinkt mij heel bekend in de oren. Ik ben zelf nooit een held geweest in vriendschappen, in de zin van dat ik ze nooit kon onderhouden. Ik heb de ervaring dat ik met iemand een hele hechte vriendschap opbouw, en abrupt loopt dit af. En niet alleen door een simpele verhuizing, maar helaas ook wel eens door ruzie's die vaak veroorzaakt worden door onderling onbegrip en irritaties. Je groeit als het ware uit elkaar. Het moment dat ik mij ineens niet meer prettig voel bij mensen, omdat ik er eindelijk achter kom dat ze mij op de langere termijn toch niet accepteren zoals ik ben.
Ik heb mij in het verleden vaak laten kleineren. Ik was zo bang om vriendschap kwijt te raken, dat ik mij meer ging aanpassen aan mijn 'vrienden' dan eigenlijk bedoeld was.
Na de laatste vrienden kring van ook iets van 7 vrienden een leuke tijd te hebben gehad, viel dit ineens ook zomaar weg. Zomaar uit het niets. Het leek wel een complot, waar iedereen de spelregels wist, behalve ik.
Ik voelde mij ineens 'het zwarte schaap'. Uitgestoten en buitengesloten. Ik dacht dat de wereld verging. Maar hoe meer ik mijn best deed om het allemaal weer goed te krijgen, hoe meer ik verstrikt raakte in het web der niet-je-echte-vrienden-maar-denken-dat-het-de-enige-vrienden-zijn-die-bestaan.
Ik heb ook nooit begrepen hoe mensen zo ineens op je reageren, en je zo kunnen beïnvloeden. Hoe ze zomaar heel anders over je gaan denken.
Toch, na die laatste 'vrienden-crash' zijn mijn oogjes beetje geopend, en herinner ik mij eindelijk weer datgene waar ik altijd al van overtuigd was: ik ben alleen, en ik heb genoeg aan mezelf. Ik heb niemand, maar dan ook echt niemand nodig om: geholpen te worden, nodig te hebben, te delen, te genieten en gelukkig te zijn. Het zit allemaal in mezelf.
Ik moet wel eerlijk zeggen, het scheelt nu wel dat ik een stukje ouder ben, en steeds meer inzichten krijg. In het leven, en specifiek in vriendschappen. Ik weet nu beter waar ik voor sta. Leef nu meer met de gedachten van: als je mij niet accepteert zoals ik ben, krijg je mijn vriendschap dus écht niet. Ik heb daar geen moeite mee, want ik hoef niemand te hebben om gelukkig te zijn. (het zou natuurlijk wel leuk zijn hi hi, maar perse nodig, nee).
Het gekke is dat ik hiermee mensen juist aantrek. Soms zo erg dat ik mensen echt héél duidelijk heb moeten maken dat ik niet geinteresseerd ben in een hechte vriendschap met hem/haar.
Ik heb wat meer afstand van mensen genomen. Deels beetje door wantrouwen (ik laat mij niet meer zomaar kwetsen door mensen hoor) en deels omdat ik mensen soms maar lastig vind. Ik heb geen zin meer om mij continu aan te gaan passen en rekening te houden.
Daarmee wacht ik geduldig af welke mensen er dan op mijn padje komen. Alleen de mensen die door mijn 'auditie' doorkomen, zijn écht
Ik hoop dat je er iets aan hebt. Vergeet nooit dat je zelf heel veel invloed hebt om je eigen gedachten