Voor mij is romantiek onderandere een rebellering tegen mezelf.
Ik ben opgevoed en geschoold in bétawetenschappen en orientaties, waardoor ik heel cynisch, narcistisch en sarcastisch was geworden. Ik bespotte mensen die bomen knuffelden, deed geloven als zinloze hoop af en wist elke mooi idee de grond in te boren met een wetenschappelijk argument.
Nadat ik aanraking kwam met de Wet van Aantrekkingskracht, ben ik op een gegeven moment in mijn leven me gaan interesseren voor zaken die men niet zomaar kon bewijzen, en je gewoon moest voelen dat het goed zat.
Sinds die tijd probeerde ik liefde te ontdekken in hoeken en gaten, zocht ik eerlijke bedoelingen in mensen en ging ik er van uit dat iedereen gewoon deed wat ze konden doen. Ik begon naar de avondlucht te kijken, en te dromen, ver weg van de aarde, zoals ik vroeger zo vaak deed als kind. Ik uren op het dak zitten, vliegtuigjes vouwen en kijken hoe ze meedreven op een zachte wind, die zo nu en dan eens kwam aangewaaid. Ik zag hoe in de winter, tussen alle verdorde bladeren en grauwe wolken een zonnestraal viel, net op een oud spinneweb waar nog dauw op lag van de ochtendmist.
Ik zag dat mensen glimlachten zonder er reden voor te hebben, en merkte dat ik zelf mensen wilde helpen zonder iets te verlangen.
Op dat moment begon ik lief te hebben zonder liefgehad te willen zijn.
Hou niet van anderen omdat je ze nodig hebt,
Heb anderen nodig omdat je van ze houdt!
Het ontdekken van een totaal nieuwe gevoelswereld, de wereld op je af laten komen, de storm in je gezicht voelen en glimlachen terwijl stortregen je gezicht tracht te smelten, wetend dat je, mocht je ooit smelten, zou verdampen in de zon tot wolken, en weer over alles zou regenen.
Weten dat jij ooit ontstaan bent uit dezelfde bouwstenen die bomen maken, stenen, zeeën en stranden.
Weten dat je gemaakt bent van sterrenstof, en je lichaam zal opgaan in het universum
Ik kan er over blijven schrijven want ik voel me heel goed als ik dit voor mezelf verwoord, maar dit vormt je een idee
Dat is romantiek voor mij (: