Ik ben meestal nieuwsgierig en ga me in mensen en hun emotie/ziekte/beperking verdiepen. Als iemand huilt krijg ik het gevoel van medelijden en wil ik meteen helpen. Ik vind mensen/dieren met een beperking interessant en "leuk". Ik zoek juist de emoties op en bekijk of ik er iets mee kan.
We hebben 2 paarden op stal die niet door de staldeur durven omdat ze in het verleden hun hoofd hebben gestoten of iets dergelijks. Ik houd zoveel van die 2 en doe er alles aan om hun vertrouwen te geven en hun angst te overwinnen. Ik vind het geweldig om mijn energie in te steken en beetje bij beetje vooruitgang te zien.
Bij Freggle moet ik nog een doekje over zijn ogen leggen, door de grote deur durft hij nu wel. Bij Odessa moet ik achter haar schouder blijven en gaat ze vanzelf haar stal uit en loop ze zo naar buiten zonder te stijgeren. Als ik voor haar schouder loop, dus voorop gaat ze stijgeren en door haar knieën.
Er loopt nu ook een jongen stage die te makkelijk denkt. Ik weet niet precies wat voor beperking hij heeft maar hij reageert langzaam en neemt het allemaal minder goed op. Het is gewoon leuk om hem dingen te leren en tips te geven hoe het beter kan. Het is geweldig om te zien hoe goed hij zijn best doet en hoe hij leuk hij het bij ons vind. Op zijn vorige stal moest hij alleen in de zadelkamer (klein hokje) eten en keek niemand naar hem om. Dat is toch zielig!!!
Oke, hij smekt en eet niet zo netjes maar dat moet je hem 'leren", hem erop wijzen anders heeft die jongen er toch geen erg in. Praten en oplossingen zoeken.
Vandaag hoorde ik dat ze het over een pensionklant hadden die een ziekte heeft die ze geen naam kunnen geven. Ik hing meteen aan de lippen van de eigenaar en kon mijn nieuwsgierigheid niet inhouden. Ik dus gevraagt waar hij last van had. Hij heeft vaak pijn aan zijn knoken (botten). Elke keer als ik hem aankijk heb ik zo'n gevoel van medelijden ofso. Ik voel dan wat hun voelen of wat ze doormaken en dat is wel bijzonder. Het was misschien beter geweest dat ik het niet had geweten want nu zie ik hem toch weer anders. Dan kijk ik en dan denk ik meteen; het is toch niet eerlijk, het is niet te geloven! hoe kan dat nou? waarom?