Ik wilde vooral eigenlijk dit eventjes me jullie delen, omdat ik er in mijn omgeving verder met niemand over kan babbelen
Ik heb op het moment heel erg sterk het gevoel dat mijn oma binnenkort naar 'de andere kant' gaat. Mijn vriend had dit zelfs ook! Mijn oma heeft in korte tijd een aantal tia's gehad. Kleintjes gelukkig, dat wel. Maar iets zegt me dat het niet zo heel lang gaat duren voor die uitmonden tot een grote: hersenbloeding/beroerte. In elk geval dat ze dit jaar niet meer gaat halen, dat ze nog wacht tot mijn bruiloft (ik ga 9 september trouwen dit jaar), en dat ze er daarna ergens stiekem er vandoor gaat.Ik zou graag nog een keer gezellig met haar op stap gaan, ff gezellig op het terras ofzo praten over vanalles en nogwat. Het liefste mede willen delen dat ze naar me moet 'zwaaien' als ze daar is. Maar da's ook weer zoiets he. Ik weet niet wat ik dan allemaal kan zeggen. Ik zie mezelf weer als flap-uit mijn gevoel speken. Ik hoop niet dat ik haar schrik aanjaag!
En wat als dit werkelijk zou gaan gebeuren, wat ik dan nog het ergste is vind ik dat ik mijn moeder (haar dochter) wel kan opvegen, want mijn oma en mijn moeder zijn zowat hartsvriendinnen
En niemand in mijn omgeving, vooral mijn moeder niet, begrijpt hoe ik zulke dingen ervaar. Dat ik die dingen anders zie, voel en beleef. Dus maak ik mij druk of ik dan wel 'verdrietig' genoeg overkom als het dan zover is, en dat ik niet te hard overkom door te zeggen: nou, gelukkig ze gaat lekker naar huis! Pff moeilijk soms hoor, die voorgevoelens. Wat zouden jullie de mensen meegeven als je 'wist' dat ze er niet lang meer zouden zijn? En hoe gaan jullie om met dat mensen van je verwachten dat je verdrietig zult zijn, terwijl je alleen maar vreugde voelt, omdat je weet dat je dierbare 'thuis' is en op je wacht of nog vaak genoeg op bezoek komt?