Oké, correctie:
Citeer:
Als we allen één zijn, waarom hebben we dan vijanden?
Op het moment dat je een vijand zou hebben, is er al sprake van afscheiding.
Ongescheidenheid in afgescheidenheid lijkt me dan.
Citeer:
Afgescheiden in de zin van mensen beoordelen als goed, slecht, vriend, vijand. Op het moment dat je dat doet is er al sprake van afscheiding.
Afscheiding is er al om het simpele feit dat mijn lichaam mijn lichaam is en niet het jouwe. Ik denk mijn gedachten en niet de jouwe.
Citeer:
Vanuit de benadering dat we allen één zijn (of vanuit oordeelloze (1) / zoals je liefde zou kunnen omschrijven, want het helemaal definiëren kan niet) heb je het niet nodig om anderen te beoordelen als vriend of vijand. Wanneer je de diepere betekenis van "je moet je vijanden lief hebben" zou willen verklaren, dan zou je kunnen zeggen dat je niet moet oordelen over mensen en met iedereen kunt omgaan (2) , want in werkelijkheid heb je geen vijanden (3) .
1: Ik veronderstel dat jij tot dezelfde groep mensen behoort als o.a. Eckhart Tolle, die stelt dat je kunt waarnemen, denken en bewustzijn kunt hebben zonder enig oordeel?
2: Dat oordelen niet eigenlijk en geoorloofd en zinvol is, is op zich al een oordeel.
3: 'Werkelijkheid'? Maar ik moet toegeven dat je hier misschien een wezenlijk punt aansnijdt, namelijk dat de eerste en laatste grote vijand in je leven jijzelf bent. Dat neemt echter niet weg dat ik bewapende mannen die op me af komen rennen met een bloeddorstige blik liever niet in mijn armen sluit.