@ MaartenG:
Ik vind jouw idee van emotionele armoede (als oorzaak) wel een interessante, dat mag gezegd worden.
Over het fenomeen 'voedselbanken' zitten we echter niet op één lijn (en dat is ook prima).
Citeer:
Wij meten armoede af aan de hoeveelheid geld of schulden die iemand bezit. Dit is ook de reden waarom iemand terecht komt bij een voedselbank (1). Het gevolg is hier namelijk van dat je hierdoor zonder eten kunt komt te zitten (2) .
1: Die visie delen we. Juist in een plutocratie is geld de graadmeter van alles. Dat heeft voordelen, maar ook nadelen.
2: Geld verkeerd of inefficiënt besteden is een typisch 'syndroom' van deze tijd, waarin we als consument voortdurend verleid worden tot uitgaven. Zo je wilt kun je dit inderdaad opvatten als een teken van geestelijke en/of emotionele armoede. Dat geld verkeerd besteed wordt impliceert daarbij overigens niet dat men in de kern ook echt arm is.
Citeer:
In andere tijden (maar ook nu in andere landen) was deze connectie (geld > eten) er niet of minder en waren/zijn mensen veel meer zelfvoorzienender qua voedsel (we zijn wat dat betreft meer afhankelijker geworden), maar ook qua sociale omgang en zorgen voor je familie/omgeving/buurt (we zijn nu individueler).
Enerzijds ben ik het hier met je eens, anderzijds ook beslist niet.
Ja, ik ben het ermee eens dat mensen vroeger meer zelfvoorzienend waren en meer in groepsverband leefden. Nu hebben we een ander sociaal systeem ontwikkeld dat grotesker (misschien zelfs perverser en oneigenlijker) is, maar niet per se 'minder', 'kwalijker' of 'zorgwekkend' of zo. Ik vind het prima zo.
Nee, ik ben het echter niet eens met je op twee punten. Aan de ene kant bestaat de connectie
geld-eten al vele eeuwen. Geen geld betekent geen eten. Natuurlijk had men vroeger zijn eigen moestuin en familie om op terug te vallen, maar je vergeet dat die grond gepacht werd. Er moest dus flink voor betaald worden aan de landheer. Daarnaast had je nog ziektes en ongewenste weersomstandigheden zodat misoogsten nooit ver weg waren.
Niet voor niets daalde de populatie in Europa aanzienlijk tijdens de vroege middeleeuwen, terwijl in de Romeinse keizertijd juist grootschalige en gespecialiseerde landbouwbedrijven zorgden voor een zeker netwerk van toevoer naar steden etc. De kleine zelfvoorzienende boer op zijn akkertje is verre van zalig dus.
Dat er überhaupt zoiets kan bestaan als een voedselbank, blijf ik zodoende toch wel een teken vinden van een zekere welvaart. In Somalië zul je zoiets bijvoorbeeld niet zo snel van de grond krijgen.