Citeer:
En word je zelf gelukkig om hier over na te denken. Wij zeggen altijd: Komen de sterretjes in je ogen?
Gelukkig? Lol. Dit soort gedachtengangen zijn voor mij eerlijk gezegd niet iets nieuws, dus het 'nirvana-karakter' is er wel af.
Citeer:
Alleen kan je weten wanneer er sprake is van projectie en wanneer je de realiteit ziet zoals het is?
In principe zou dit wel mogelijk moeten zijn, maar dat vergt veel aandacht. En laten we eerlijk zijn: zoveel aandacht hebben we doorgaans niet voor dit soort zaken. Voor je het weet verval je weer in menselijke projecties, iets waar ik destijds ook op doelde bij een topic over buitenaards leven: we stellen ons die wezens altijd voor op menselijke grondslag. Etc. etc.
Overigens moet je het werkelijkheidsgehalte van projecties an sich niet onderschatten. Vervolgens denk ik dat De Realiteit, dus wat Kant de noumenale werkelijkheid zou noemen, niet kenbaar is.
Citeer:
misschien wacht de vis inderdaad op zijn eten of is dit projectie van ons
Ieder dier wacht op eten. Waar het echter om gaat is de bijgaande gedachtengang.
Citeer:
Alleen bewustzijn van Bewustzijn dat is een vermogen dat de mens tot mens maakt.
Juist. Zelfbewustzijn. Een onderscheid dat teveel mensen volgens mij niet maken.
Citeer:
Maar kan je zonder 'ik'gevoel leven?
Tuurlijk. Alle dieren doen dat. Alleen is er dan geen besef meer van identiteit, eigenheid enzovoort.
Citeer:
Waar bestaat het 'ik'gevoel uit?
Om het 'down to earth' te houden: identiteit komt voor een groot gedeelte primair en secundair tot stand binnen het talige universum, in wat ik wel eens De Dialoog noem. De theorie van de
conversatieanalyse , maar ook wel de
sociolinguïstiek in ruime zin, sluit hier ook mooi op aan. Eigenschappen worden door de persoon zelf of door anderen toegedicht, en dat zijn karaktereigenschappen zoals
handig, knap, intelligent en
gevoelig, maar ook disposities zoals
schaatser, schoolmeester, puber, vrouw en
student. Ik zal hier verder niet over uitwijden. Waar het in het kort op neer komt is zoiets: dat identiteit een netwerk van eigenschappen is, en die alle tezamen projecteren dat eigenheidsbesef, if you catch my drift.
Citeer:
Durft de mens met een 'ik'gevoel totaal zichzelf te zijn? Of juist niet?
Jezelf zijn is een idee dat moeilijk te bespreken is. Wat is een zelf, wanneer kun je terecht stellen dat je dat bént, enzovoort. Het beste en handigste is volgens mij om simpelweg te proberen gewoon aan jezelf/je zelf te beantwoorden, d.i. je behoeftes volgen. In die zin zijn ook dieren 'zichzelf', want ze doen wat ze willen doen. Jezelf zijn in de volste zin is voor de sociale mens m.i. totaal niet mogelijk, juist om wat ik hierboven stelde: identiteitsbesef is een sociaal fenomeen en wordt gegenereert door zoiets als de discours of Dialoog (wederom in ruime zin). 'Sociaal' houdt altijd in dat er een afhankelijkheids- en wederkerigheidsrelatie is tussen subject en een grote schare van objecten.