Sinds ongeveer 100 jaar is er in de gehele westerse wereld een verbod op recreatieve drugs zoals met name marihuana. Dit is een versimpeling van de feiten, maar feit is dat in het grootste deel van de geschiedenis van de mens, marihuana niet verboden was, noch andere substanties.
Ik wil hier graag wat uit de doeken doen rond het hele gedoe over drugs, zoals ik het zie.
Ik weet dat ik zelf bang gemaakt ben voor drugs, hoewel ik niet bang ben voor wiet. Maar ik ben wel bang voor paddo's en cocaïne en andere tripmiddelen. Bang gemaakt met verhalen over verslaving en bad trips.
De oorsprong van ons huidige idee dat "drugs zijn slecht" ligt echter niet zozeer in een besef van schadelijkheid. De eerste drugswetten in Amerika (de alcohol-drooglegging even niet mee rekenen) kwamen tot stand onder invloed van racisme en economische belangen. Het racisme was zelf ook weer economisch gedreven. Wiet in het bijzonder werd illegaal omdat (a) Mexicanen het rookten en (b) de hout-, papier- en nylon-industrie geen competitie wilden van hennep.
Ik weet niet hoe het zich verspreid heeft naar Europa, daar moet ik nog eens over lezen.
Om de steun van het volk te krijgen bij het verbieden van wiet, werd het gedemoniseerd door de pers en de overheidsinstanties die het wilden verbieden. Wiet zou gebruikers aanzetten tot moord en geweld. Het zou mensen aanzetten om kinderen te verkrachten en naar willekeur mensen aan te vallen. Je zou binnen 30 dagen veranderen van een brave jongen in een bloeddorstige crimineel.
Door de demonisatie veranderde drugsgebruik in een morele kwestie. Drugs was nu verkeerd. En mensen waren er nu bang voor. Het is tot op de dag van vandaag een morele kwestie. Mensen die vóór een verbod op drugs zijn, strijden daarom doorgaans met morele argumenten en met argumenten die angst moeten inboezemen bij het publiek - de angst die ze zelf voelen. Mensen die het verbod willen afschaffen, proberen met de feiten te komen, maar tot dusverre heeft de morele garde het overwicht en wordt een echte discussie uit de weg gegaan.
In de VS is er een organisatie genaamd LEAP, Law Enforcement Against Prohibition, die strijd voor een einde van het drugsverbod op alle drugs, en een begin van legalisatie en regulatie. LEAP bestaat uit (ex) politie, rechters en openbaar aanklagers, die dus allen in de strijd tegen de drugs hebben gediend, en met eigen ogen hebben gezien wat de effecten zijn van het beleid.
LEAP strijdt met de waarheid aan haar zijde. Dat is niet zo moeilijk, omdat haar leden gewoon overal van af weten. Haar boodschap is simpel: het drugsverbod werkt niet. Het richt alleen maar schade aan en levert feitelijk geen resultaat op. Zoals jullie misschien weten, is er in Amerika in de laatste 40 jaar ongeveer een felle oorlog aan de gang tegen de drugs, die steeds heftiger wordt.
Om wat cijfers te geven over Amerika: In 1980 had 1 op de 125 kinderen een ouder die in de gevangenis zat. In 2008 was dat 1 op de 28. Tussen 1986 en 1996 steeg het aantal vrouwen in de federale gevangenis voor een drugsdelict van 2400 naar 24.000. Dat zijn alleen maar federale gevangenissen, de state gevangenissen niet meegerekend.
In Nederland is het allemaal niet zo'n probleem wat betreft marihuana; er wordt geen oorlog gevoerd en de drugs wordt zelfs gedoogd. Desondanks is drugsgerelateerde criminaliteit in Nederland goed voor een kostenpost van ca. 16 miljard euro (cijfer 2006). Dat is ongeveer de helft van de totale criminaliteit. Deze criminaliteit is volledig het gevolg van het feit dat de drugs illegaal zijn. Zou de drugs gereguleerd legaal verkocht worden, dan zou het grootste deel van deze criminaliteit in het niets oplossen.
Mensen die niet willen dat drugs legaal wordt, komen doorgaans met de volgende argumenten: - er gaat een ramp gebeuren als iedereen zomaar drugs kan en mag gebruiken - onze kinderen zullen gemakkelijk aan drugs kunnen komen en gaan gebruiken - we moeten onze kinderen het signaal geven dat drugs slecht zijn
Met andere woorden, er is het argument van een verwachte scherpe stijging in gebruik en gebruiksgerelateerde problemen, het argument van toegankelijkheid voor kinderen, en het morele argument. De eerste twee argumenten kunnen worden weerlegd, het morele argument behoeft geen weerlegging aangezien het alleen zichzelf bewijst.
De Europese experimenten met het gedogen van softdrugs laten zien dat er geen scherpe stijging in het gebruik te verwachten valt wanneer softdrugs vrij beschikbaar is, in vergelijking met de situatie in andere landen. Met het echt verdwijnen van het stigma, zou het wel kunnen dat het gebruik gaat toenemen. Echter, drugsgerelateerde problemen zijn met name verslavingsrisico's en de criminaliteit die het gevolg is van verslaving. Wanneer drugsmisbruik als een gezondheidsprobleem wordt gezien, ligt de weg open voor een effectievere behandeling en ook betere voorlichting. Drugsmisbruik aanschouwen als een criminaliteitsprobleem werpt hindernissen op, omdat verslaafden minder snel hulp zoeken en het ontwikkelen van hulppprogramma's minder prioriteit heeft (en soms zelfs wordt tegengewerkt). Het taboe zorgt ervoor dat gebruik dikwijls moet worden verzwegen voor vrienden en familie, waardoor het sneller uit de hand kan lopen. Voor een goed, veilig gebruik is het dus belangrijk dat er geen taboe is.
Het argument dat kinderen sneller aan drugs zullen kunnen komen, is onjuist. Op dit moment kunnen kinderen makkelijker aan drugs komen dan aan alcohol, omdat alcohol verkocht wordt door gereguleerde winkels en drugs door ongereguleerde straatverkopers. De winkel heeft er een belang bij om niet aan kinderen te verkopen, terwijl de dealer het niks uitmaakt. Wanneer drugs ook in gereguleerde winkels wordt verkocht (zoals de coffeeshops die we kennen) krimpt de zwarte markt waardoor het aanbod op straat afneemt.
En het argument dat we een signaal moeten sturen aan onze kinderen, is alleen zinnig als je sowieso al gelooft dat drugsgebruik uit den boze is en niet zou moeten worden geaccepteerd. De ervaring met de keiharde strijd in Amerika tegen de drugs leert echter dat een dergelijk signaal nauwelijks aankomt bij kinderen.
Dit zijn de feiten en de argumenten. Nu nog een bespiegeling van mijn kant:
De kwestie rond het drugsgebruik en de discussie die er over wordt gevoerd is een strijd tussen een morele benadering en een functionele benadering. De morele benadering stelt: drugsgebruik is verkeerd. De functionele benadering stelt: het bestrijden van drugsgebruik levert meer schade op dan het gebruik ooit zou kunnen veroorzaken, dus we winnen er niets mee om het te bestrijden, maar verliezen wel heel veel.
Als de kwestie van het drugsgebruik in deze wereld zou worden beslecht in het voordeel van de functionele benadering, die dus kijkt naar de feiten en niet naar wat "zou moeten zijn", dan zou dit een schokgolf door onze cultuur zenden en de spirituele ontwikkeling van de gehele mensheid in een stroomversnelling brengen. Daarom noem ik het een pivotal issue.
Ben benieuwd wat jullie denken!
|