Ik denk er een beetje soorgelijk over na.
Maar een herinnering die onjuist is is nog steeds een herinnering. En een woord wat we verkeerd interpreteren raakt ons net zo goed.
Volgens de Cursus in Wonderen, gaat het er niet om te weten dat het onjuist is geweest, maar om te weten dat het niet bestaat, dat het niet reëel is.
De herinneringen zijn aangelegd, maar we projecteren die op andere mensen waarmee we te maken krijgen, als ze iets doen wat we in onszelf afwijzen. Een tegenstrijdigheid die we van binnen kennen, zien we in de ander.
Ik denk dat, bij het verlichtingsproces, het er niet om gaat om te graven in je verleden, maar om te proberen voorbij die sluier te kijken en anderen op waarde te schatten.
Ik denk dat onze onzekerheid ligt in het waarnemen van een vijandige wereld, of een wereld die niet zo aardig voor je is.
Natuurlijk voel je wat je voelt, maar soms komt er een opening in en begin je te twijfelen aan iets. Echter, sowieso je gevoelens afwijzen omdat je vermoed dat ze onjuist zijn, lijkt me niet slim!
|