prinsiepeta schreef:
Mooi verhaal. Is de moraal van het verhaal dat hij alles toe liet, alles liet gebeuren zonder oordeel. Toeliet wat hij normaal wegstopte? En zo in de staat kwam waar wij het net overhadden?
Ik denk dat je dat best voor je zelf uitmaakt. Voor mij betekent het dat op het moment waarop hij de verlichting bereikte hij stopte met proberen. De pijn voelen en niet onderdrukken. Deze kaart kwam in me op toen ik je las schrijven over je gedachten die je als storend ervoer.
Mijn gedachten zijn vaak deprimerend en storend, ze ratelen en ratelen maar door. Het is niet makkelijk deze objectief te bekijken maar noodzakelijk wil ik me er niet door laten leiden. Overigens ben ik vaak onzeker over de oorsprong van mijn gedachten. Alsof mijn hersens soms een soort antennes zijn die gedachten uit de ether halen.
Wat ik wel heb geleerd is voorzichtig te zijn met welke gedachten ik najaag. Vooral wanneer deze betrekking hebben op anderen en zeker wanneer deze personen in mijn buurt zijn. 't lijkt dat anderen mijn gedachten al dan niet bewust oppikken. Negatief voed negatief, positief positief, meestal tracht ik neutraal te blijven. Anderen te behandelen zoals ik behandeld wil worden. Maar breng het maar eens in de praktijk.
God heeft steeds een nieuwe net iets moeilijkere uitdaging klaar. 't leven is één grote les voor me. Ik klaag omdat ik mijn taak niet durf uit te voeren. Mijn taak is lastig te omschrijven, 't is een gevoel. Stel je voor dat je in een chatroom zit. Vervolgens schrijft iemand; wat een mooie maan. Je kijkt naar buiten en bewonderd de maan. Niemand schrijft verder wat in de chat, maar je voelt dat we allen naar de maan kijken. Dit samenhorigheidsgevoel, letters worden overbodig...
Vervolgens schrijft God;
Wat wil je vragen Cleo ?
Zeg het maar, ik ben er nu toch ?
1001 vragen verdwijnen in het niets, als het puntje bij 't paaltje komt, ken ik de antwoorden op mijn meest significante vragen donders goed. Als een nederige mier mijn taak volbrengen wat niet meer inhoud dan de hoogste vorm van tevredenheid verspreiden.
Maar het moment dat God de chatbox verlaat verdwijnt deze emotie met hem in de nacht. Ze staat in mijn geheugen gegrift maar ik voel ze niet meer. De angst en de paniek slaat toe. Ze is er wel en is bereikbaar, maar ik kan ze niet vasthouden.. God gaat mijn handje niet vasthouden, dan zal ik het nooit leren. Ik zal het alleen moeten doen.
God, verdomme !
Ik ben een beetje off-topic geloof ik ;p