Citeer:
Omdat 'alles wat jij ik noemt' een illusie is. Alles wat jij ik noemt heb jij zelf verzonnen en zelf de naam 'ik' gegeven.
Dit is de populaire lezing, maar deze wil ik graag uitdagen en omdraaien, om de identiteitsproblematiek nog dreigender te maken. Jij zegt hier dat je de naam 'ik' zelf verzonnen hebt, maar is dit werkelijk waar? Als je de naam 'ik' zelf verzonnen had, dan impliceer je hiermee dat de persoon dus daadwerkelijk een identiteit heeft, en deze identiteit gebruikt om 'ik' te genereren. Dan is er dus eigenlijk helemaal niets aan de hand, het is dan enkel een probleem van het desidentificeren met de taalconstructie, of de narritieve ik (het ik in jou dat constant een verhaaltje vertelt over zichzelf en de wereld).
Maar de echte vraag is, denk ik... Is er werkelijk sprake van het zelf verzinnen van de 'ik'? Want is het woord 'ik' geen onderdeel van een grotere web van woordconstructies die wij 'taal' noemen? En hier komt eigenlijk de werkelijke dreiging naar boven, daar waar iedereen voor vreest: de taal is ontworpen door
de anderen. Taal verzinnen wij niet zelf, we krijgen het opgedrongen, aangeleerd. Idem dito voor beelden, geloven, etc,
niets verzin je zomaar zelf. Alle concepten, beelden, woorden waar jij mee denkt, zijn dus van de andere mensen. In die zin is het in de woord nemen van 'ik ben ik' dus toegeven dat je overgeleverd ben aan de werktuigen van anderen om jezelf mee te bouwen, en daarmee ben je dus eigenlijk niet bezig jezelf op te bouwen, maar ben je bezig jezelf op te bouwen
in relatie tot de ander, waardoor je precies een functie van die ander wordt.
De pure identiteit gaat verloren zodra dit proces begint. Een baby weet zelfs niet dat zijn lichaamsdelen van hemzelf zijn: zo puur is hij. Hij heeft geen behoefte zijn ik te vinden, of taal te gebruiken, want hij is al één met zichzelf, in een pure zijnspositiviteit. Daarom ben ik van mening dat je 'ik' vinden een betekenisloze zoektocht is. Je zult je 'ik' nooit vinden, omdat deze oneindig ver van jezelf verwijdert is. En precies dat lege deel, wat diep verborgen is, dat gedeelte waar je dus 'niet' bent, dát is waar je essentie ligt. Maar die essentie kun je nooit in woorden uitdrukken, omdat ze niet uit te drukken valt, net als bijvoorbeeld, noem eens wat, de essentie van God, of van het universum, etc.
Citeer:
Er is geen ik, alles is 1. Ik denk dat Sado dat bedoelt. Maar hoe kun je dit matchen met: ik denk dus ik ben? Enig idee sado?
Ik denk dus ik ben geeft alleen een formule die het
bestaan bewijst. Identiteit is een heel ander verhaal. De originele formule is ook, ik denk dus ik
besta, niet ik denk dus ik ben.
Registreer
Aanmelden
FAQ
Zoek
