Het inzien van je imperfecties..

Niemand is helemaal perfect, maar aan de andere kant; niemand is ook helemaal imperfect. Je zou het ook kunnen zien als iedereen maakt fouten, kun je hieraan toegeven dan leer je daar weer van en maak je weer een stapje op je persoonlijke ladder. Je bent dan bezig een figuurlijke balans op te maken in jezelf en steeds weer afwegingen te maken, waardoor je weer een stapje verder kunt.

Vaagheid of duidelijkheid, hoe je het maar wilt zien. Iig móest ik dit gewoon even posten.

_________________
'Every wall is a door' ~ R.W. Emerson

Waarom zou je niet perfect zijn, je bent juist perfect zoals je bent. Het is een illusie die je doet geloven dat je inperfect bent, een denkbeeld, een denkensconstructie. Het is juist dat illusionaire ego die jou laat denken hoe het zou moeten gaan, dat je een los object bent. Wat betreft fouten, het is maar hoe je het bekijkt. In mijn ogen bestaan er geen fouten, alles gaat zoals het moet gaan. Wat ik onder balans versta is alle tegengestelde binnen jezelf accepteren en vervolgens overstijgen, zodat er slechts nog eenheid, rust en harmonie binnen jezelf bestaat.

_________________
If you cannot find the truth right where you are, where else do you expect to find it?
Dogen

Misschien had ik het anders moeten verwoorden (op een andere manier met sterktes/zwaktes bijv. ipv perfect/imperfect), maar waar ik hiermee algemeen meer op doelde is 'perfectheid' vanuit perfectionisme.. dus vanuit iemands gedrag en niet over de 'perfectheid' van de persoon zelf. (Ben zelf nogal een perfectionist, is ook altijd een uitdaging voor mij om mijn gevoel helemaal goed te onder woorden te brengen, ook zo dat het voor anderen duidelijk is. Het knopje Edit bijv is bij mij niet veilig, maar dat terzijde .) Dat alles niet perfect hoeft te zijn vanuit hoe het zou moeten gaan of zijn en je alles niet gelijk helemaal goed hoeft te kunnen. Als je dat accepteert je een stukje groei doormaakt. Acceptatie en/of aanvaarding laten iemand in zijn/haar kracht staan. Dus eigenlijk ongeveer wat jij ook zegt. En onder balans versta ik trouwens hetzelfde. Hoop dat dit het zo beter belicht.

_________________
'Every wall is a door' ~ R.W. Emerson

Lol.

Als iets niet perfect is, dan is het per definitie dus imperfect.
Perfectie wil zeggen 'volmaaktheid', wat dus duidt op een 'genoegzaamheid waar niets meer bij hoeft', een 'heelheid'. Nu kun je wel zeggen dat de mens perfect is, maar praktisch gezien is het dat simpelweg niet. Voor de mens kan er namelijk altijd nog wat bij: een nieuw bezit, een nieuw inzicht, een nieuwe doorsnijding van een oud patroon, karaktertrekjes, verlangens, emoties enz. Dat heeft niet echt met goed of fout te maken.
Het punt is juist dat perfectzijn misschien ook wel helemaal niet hóéft. Het imperfecte kan uitstekend volstaan.
Bovendien, wat rest ons nog als we perfect zijn? (Net zoiets als men zo graag verlicht wil zijn, of één met God wil zijn. Dat is dan de eindhalte.) Wat ik denk is dat men 'perfectie' en 'imperfectie' steeds koppelt aan 'juist' en 'onjuist', ofwel 'goed' en 'slecht'. Daar ga je dan de mist in, lijkt mij. Alsof Ego kwaad is, alsof een organisme (b.v. de mens) goed is omdat fouten niet bestaan.
Zolang er nog iets bijkan, is het niet perfect. Bovenstaande alinea is theoretisch natuurlijk. Als ik je huis in de fik zet, ga je dat namelijk niet leuk vinden, en iedereen zal zeggen dat ik fout bezig ben. Ik ben dan ook niet perfect. Niet dat dat boeit natuurlijk!

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Ik wil niet jouw topic onderuit halen, maar mijn verhaal werd zo lang dat ik er een apart topic aan gewijd heb.
zie viewtopic.php?f=5&t=11423

_________________
Alle antwoorden zitten in jezelf en zijn direct voor jou beschikbaar. Vertrouw daarop!

@ Fifth:Je bent me voor! Mooi “gesproken”.

@ Lavender:
Je schreef:

In mijn praktijk heb ik dagelijks te maken met mensen die perfectionist zijn.
Vanuit de psychologie zijn er twee onderliggende thema’s die ten grondslag liggen aan perfectionisme:

1. de behoefte aan waardering (vanuit onzekerheid) en/of
2. narcisme (vanuit oververzekerd zijn)

In het eerste geval zijn mensen perfectionistisch vanuit onzekerheid. Men gaat dan een hoog streefniveau naleven om daarmee goede prestaties neer te zetten en daarmee hopen dat andere mensen hen daarvoor complimenteren en waarderen: “wat heb jij dat goed gedaan, zeg!”

In het tweede scenario gaat het om narcisme. Men is dan zo zeker en overtuigd van zichzelf dat het perfectionisme alleen in dienst staat van het strelen van het eigen Ego. Hiermee laten deze mensen aan anderen zien: “KIJK EENS, hoe goed IK (bezig) ben!!”

Lavender, ga voor je zelf na wat jouw reden tot perfectionisme is. Ben jij inderdaad onzeker en heb je behoefte aan waardering? Of ben je heel zeker van jezelf en wil je eigenlijk aan andere mensen laten zien hoe goed jij (bezig) bent?

Overigens:
Spiritueel gezien kan je eigenlijk niet zeggen : "ik ben nogal een perfectionist". Want dat wat jij WERKELIJK bent, heeft niks met die perfectionist (die jij lijkt te zijn) te maken.
Het is slechts een gedachte, en dat wat je hebt, kan je niet zijn. Alleen je Ego kan dat over zichzelf zeggen. Daarmee is "ik ben een perfectionist" slechts één van de vele zelfdefinities die jij over jezelf hanteert.
Immers: De jij van wie jij denkt dat jij dat bent en die denkt dat jij jij bent, ben je niet.
Zie in wie je in werkelijkheid bent en dat perfectionisme niet nodig hoeft te zijn! Het Ego gaat zich er vaak te graag mee bemoeien en vindt dit wel perfect en dat niet, terwijl alles IS zoals het IS.
Namasté.

groeten, Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

@ Vyumae:


Voor de mens, voor de persoon, je EGO geldt dit inderdaad. Het Ego is nooit tevreden, of slechts maar tijdelijk tevreden op het moment dat het gewilde/gewenste “erbij is gekomen”. Totdat het Ego weer ontevredenheid of imperfectie ervaart en vindt dat er weer wat meer/beters/extra's bij moet.
Maar voor wie je Werkelijk bent, hoeft er niks bij. Voor wie je werkelijk bent, hoeft perfect zijn ook niet en bestaat er ook niet zo iets als goed en fout. Want die oordelen komen juist voort uit het Ego. Datgene wat je werkelijk bent, accepteert moeiteloos wat daar in verschijnt en uit verdwijnt zónder daar een oordeel over te geven als zijnde “hmm dit is imperfect maar dat MAG er natuurlijk gewoon zijn hoor” noch als “ha, fijn, dit is perfect zo zie ik dat graag.” Voor wat je werkelijk bent volstaat alles ongeacht welke woorden het Ego daarover te melden zou hebben.


Het gaat er niet om de vraag wat ons rest als we "perfect" zijn, maar wat ons rest als we ZIJN wat we werkelijk zijn. Ga daar maar eens op mediteren en kijken wat daar de voordelen van zouden zijn.


Je kan je afvragen of dát inderdaad de eindhalte zou zijn.
Overigens: Het Ego wil graag Verlichting verkrijgen, maar het Ego, het zelf, kan nooit “geen zelf” verkrijgen. Hoe kan je immers iets bereiken wat je al bent? Je bent nooit NIET-Verlicht geweest! Zie ook de topic "Spreuken"; "Verlichting komt niet ten behoeve van een persoon maar door daar van los te komen."


Dan heb je het over denken in dualiteiten. Het is juist deze illusie waaruit we mogen ontwaken dat deze dualiteiten eigenlijk niet bestaan, maar dat de werkelijkheid non-dualistisch is.


Soms geldt ook: zolang er nog iets af moet, is het niet perfect.
Vraag je af waarom er nog iets bij zou moeten of iets af zou moeten. Zodra je (in)ziet dat er niets bij hoeft, en de imperfectie (als perfect) accepteert, verandert onvrede in vrede en vermindert/verdwijnt de grip van het Ego.

Namasté

Groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

@ Nico:

Sta me toe hier nog nader onderzoekend op in te gaan. Ik heb geprobeerd om het een beetje helder en op volgorde uiteen te zetten.

In deze twee alinea’s impliceer je het volgende:
1: de mens is niet wat hij werkelijk is.
2: dat wat werkelijk is, één of andere monade, streeft niets na.

Ad 1: Dit stel ik zo, omdat ieder mens een persoon is en ‘ik’ kan zeggen. Daarbij heeft ieder mens een Idee van wat een mens ís, en dat Idee beantwoord niet aan het niet nastreven van iets, zoals in 2 genoemd.
Dit impliceert het volgende: wát is dan dat werkelijke?
Ad 2: Dit stel ik zo, omdat het gemis aan een bepaald iets zorgt voor behoefte en verlangen. Dit leidt tot nastreving van iets. Dat maakt dat de ervaren werkelijkheid imperfect is. Als er imperfectie moet bestaan, dan verwacht men ook dat er ergens perfectie moet bestaan. Dat wakkert bepaalde verlangens alleen maar sterker aan, maar dan om metafysisch vlak, zoals het nastreven van Verlichting. Jij stelt echter dat voor datgene wat we wérkelijk zijn, er niet zoiets bestaat als perfect en imperfect. Daarmee stel je dus ook dat het niets nastreeft en meegaat met dat wat ís.
Dit impliceert weer het volgende: dat datgene wat we werkelijk zijn, ontzettend tegennatuurlijk is. Immers, alle levende wezens streven iets na. Geen enkel organisme is passief.
Tevens zeg je dat datgene wat we werkelijk zijn, moeiteloos accepteert wat er verschijnt en verdwijnt in het Ego, zonder daar een oordeel over te vellen. Dit vind ik nogal paradoxaal, om twee redenen:
Ten eerste omdat het dan ook het oordeelsvermogen van het Ego zal moeten accepteren, en ten tweede omdat het Werkelijke (wat dat dan ook mag zijn) kennelijk alleen maar tot uiting kan komen via het Ego. Dit zal ik toelichten. Het Werkelijke (ter onderscheiding schrijf ik het maar met een kapittel), stel je, accepteert. Dat impliceert een keuzemogelijkheid, en dat… perceptie, en dus ook weer bewustzijn, oftewel een ego. Ófwel het Werkelijke accepteert omdat het simpelweg niet anders kan, en daarmee heeft het Werkelijke totaal geen nut, bestaansrecht of ook maar één eigenschap waaraan we het als zodanig kunnen herkennen. Toch stel je, en vele anderen, dat het er is. Die onderkenning kan alleen maar geschieden via je eigen bewustzijn, wat een zekere mate van ego impliceert.

Wederom de vraag: wát is het Werkelijke? En zodra we het Werkelijke bereiken, kunnen we dat dan behouden? Je zegt het niet met zoveel woorden, en ik maak uit je woorden op dat het Werkelijke niet perfect of imperfect is. Toch komt dit vraagstuk wederom om de hoek kijken als we ons afvragen wat ons inderdaad rest, en of we dat kunnen behouden. Als we het Werkelijke gerealiseerd hebben, kan het in ieder geval niet imperfect zijn, anders ontstaat wederom de dynamiek die zo typisch is voor het Leven. En als het niet perfect is, waarom willen we het dan?
Als laatste wil ik nog aangeven dat alleen ‘ik’ kan mediteren. Dit veronderstelt net zoals de mogelijke voordelen al een ego en perceptie. Mediteren als zodanig kan ook een voordeel zijn, maar het kan alleen maar als er bewustzijn is, dus een punt van perceptie.

Als ‘Verlichting’ of ‘Hemel op Aarde’ of ‘Eenwording met God’ niet de eindhalte is, dan houdt dat in dat een dergelijke staat van zijn imperfect is. D.w.z. dat ze niet zelfgenoegzaam is, en niet zichzelf in stand kan houden. Immers, er volgt weer een andere fase op. Mogelijk vervalt het gehele leven dan in een eindeloze cyclus. Echter, als we inderdaad in een immense kosmische cyclus zitten, waarom zouden we Verlichting en loslating van het Ego dan zo na-ijveren? Wat komt, dat komt.
Dat Verlichting een verlokking is voor de mens zelf, ben ik met je eens. Meen ik mij echter verkeerd te herinneren dat o.a. jij wel eens opmerkingen hebt gemaakt over het loslaten van ons ego? Het kan zijn dat ik me vergis, en dat het een ander was.
Voor de rest is dit een moeilijk punt. Ego veronderstelt bewustzijn, en bewustzijn veronderstelt werkelijkheid. Dat veronderstelt weer relativiteit. In een staat van Verlichting, dus een egoloze positie, valt dat weg, en daarmee valt het bestaan als zodanig weg. Tamelijk zinloos dus.

Wie is ‘we’ als er niet ‘die ander’ is? Wat is een ‘illusie’ als er niet ‘waarheid’ bestaat? Wie stelt dat kennis van de werkelijkheid gekregen kan worden, aangezien we allemaal waarnemen vanuit onszelf?

Zolang iets voor verandering vatbaar is, is het inderdaad nog niet volmaakt en zelfgenoegzaam.
Hier impliceer je een paar dingen:
1: Alles is (in werkelijkheid) goed zoals het is.
2: Als 1 waar is, dan is er blijkbaar toch dualiteit, want anders was er geen ‘goed’.
3: Het genoegen nemen met de gebreken die je hebt, leidt tot een minder sterk Ego.

Ad 1: Nogmaals, als ik jouw huis in de fik steek, heb jij daar vrede mee?
Ad 2: In een wereld waar géén dualiteit bestaat, is het nog niet eens zo dat iedereen kan doen en laten wat hij wil, want het boeit niemand. Nee, het namelijk nog sterker: er is dan niemand meer die het boeit, want ‘iemand’ en ‘niemand’ bestaan dan ook niet meer. Dit vind ik een erg surrealistische gedachte.
Ad 3: Om praktisch te beginnen: wat is het nut van acceptatie van gebreken? En aangaande het voorafgaande wat ik schreef: wat is het nut van een ego-loze positie? (Hier heb ik elders op het forum ook al wel eens wat geschreven.) Daarnaast nog het volgende: waarom leidt acceptatie van imperfectie tot vrede, en waarom leidt vrede tot verminderde grip van het ego?
Is het niet zo dat het hebben en kennen van vrede wederom een bewustzijn veronderstelt? En is het niet zo, dat het de vrije loop laten van imperfectie niet alleen tegen de menselijke natuur is, maar ook frictie opwekt bij de medemens? En is het bovenal niet zo, dat de mens in een samenleving leeft, waarin altijd onderlinge verantwoordelijkheid en rekenschap bestaat?

De redenering die je opstelt roept erg veel vragen op, en stemt in terminologie ook niet geheel overeen met de voorafgaande alinea's.
Daarbij heb ik nog een punt: als ik het goed uiteengezet heb, blijkt aan het begin van deze post dat het Werkelijke (wat wij werkelijk zijn) niets nastreeft. Als dat zo is, waarom streeft het dan een ego-loze positie na, en waarom wil het dan vrede? Mocht ik ongelijk hebben, en het Werkelijke streeft wél iets na, dan is daarmee eigenlijk de gehele redenering die je opstelt niet houdbaar.

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Hey Vyumae,

Laten we samen eens verder onderzoeken.

De mens is niet wie/wat hij denkt te zijn. Veel mensen identificeren zich (nog) met hun ego, hun lichaam, hun gedachten, gevoelens, gedrag en zelfdefinities. Maar dat ben je niet. Je hebt een ego, maar dat ben je niet. Dat wat je in werkelijkheid bent, dat streeft niets na inderdaad, ook geen “egoloze positie” (dat is het al). DAT nastreven wil juist het ego. Het ego, de persoon wil/moet altijd iets nastreven/bereiken, juist omdat er een (onvervulde) behoefte of verlangen is of wensen zijn, of omdat er een gemis is of een situatie door het ego als imperfect wordt beoordeeld/veroordeeld. Hetgeen je in werkelijkheid bent, hoef je niet te “bereiken”, want dat ben je al. Je hoeft ook geen enkele moeite te doen om het te behouden, want je bent het nooit kwijt geraakt en je zal het ook nooit kwijtraken. Het raakt wel onze vriend Vyumae op een gegeven moment kwijt als die dood gaat, maar sterft zelf niet, omdat het nooit geboren is.

Het nastreven van Verlichting kan een nobel streven zijn. Maar waarom zou je iets na willen streven wat je al bent? Vyumae, jij gaat toch ook niet na streven om een man te zijn? Nee dat ben jij al. Je hoeft ook niet naar Verlichting te streven; je bent het al: je bent nooit niet verlicht geweest. Het heeft ook helemaal niets met “streven” te maken. Het draait allemaal veel eerder om inzicht; het doorzien van de illusie(s) en hoe je misleid wordt/werd door je eigen verbeelding. Vanuit die illusie is het ook heel gewoon om vanuit dualiteiten te denken, terwijl de werkelijkheid non-dualistisch is, welke m.i. niet “tegennatuurlijk ”is. Zo hardnekkig kan het ego en diens illusies zijn, dat het denkt dat zijn huidige situatie “natuurlijk” is, maar het is net andersom: dat wat je werkelijk bent is je natuurlijke staat. Eenmaal deze natuurlijke staat gerealiseerd hebbende, is dit vaak niet de eindhalte, want je leven gaat daarna ook nog ‘gewoon’ door.

Wat we in werkelijkheid zijn accepteert inderdaad moeiteloos wat er verschijnt en verdwijnt zonder daar een oordeel over te vellen en daar is wat mij betreft niks paradoxaals aan, daar hetgeen we in werkelijkheid zijn absoluut geen moeite heeft om óók het oordeelsvermogen van het ego te accepteren. Hierin speelt op geen enkele manier een keuzemogelijkheid, want er wordt niet “gekozen” om iets wel of iets niet te accepteren; het gebeurt gewoon. Het impliceert wel een perceptie inderdaad en bewustzijn inderdaad! Volledig mee eens!! Er IS dan ook bewustzijn/waarnemen en er is eveneens het waargenomene. Ook hier geldt: je kan niet het waargenomene zijn, dus ook niet je ego. Het bewustzijn kan goed zonder het ego functioneren. Bewustzijn is geen functie van het ego of van de hersenen. Het is daarom ook niet zo dat het bewustzijn in het ego verschijnt, nee, het is net andersom: het ego verschijnt in het bewustzijn.

Alleen jij?Nou volgens mij zijn d'r wel meer mensen die kunnen mediteren. Maar dat even terzijde. Je zet niet geheel onterecht “ik” tussen haakjes, want eigenlijk is er geen ik die kan mediteren. Je kan hooguit zeggen dat er gemediteerd wordt, of dat er mediteren is of dat er mediteren verschijnt.

Jij schrijft: alles is in werkelijkheid goed zoals het is.
Goed/fout verkeerd zijn oordelen vanuit het ego. De werkelijkheid is zoals het is, je hoeft het woordje “goed” niet eens toe te voegen, want dan breng je idd een dualiteit aan die er niet is. Het heeft met acceptatie van wat is te maken en met het opgeven van verzet door het ego, die ervoor zorgen dat onvrede verandert in vrede, waarbij het nut van een egoloze positie zou kunnen zijn dat men niet meer geleefd wordt door wie men denkt te zijn en eigenlijk niet is, maar zichzelf gaat ervaren als wie/wat hij in werkelijkheid is. En dat kan een hele bevrijding of verlichting zijn.

Namasté, liefdevolle groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

Dat was inderdaad mijn intentie.
Belangrijke punten cq. vragen zijn cursief- en vetgedrukt, zodat het makkelijker te herkennen is in de grote hoeveelheid tekst.


Dat voor verreweg de meeste mensen geldt dat ze niet zijn wie ze denken te zijn ben ik met je eens, evenals dat de mens niet een ego ís, maar hééft. Vervolgens:

Hier lijken mij twee dingen belangrijk:
1: het nader definiëren van wát je onder Ego verstaat.
2: het nader definiëren van wát ‘de werkelijke (ik)’ is.

Ad 1: kunnen we de omschrijving van het ego hanteren zoals hier vermeld? http://nl.wikipedia.org/wiki/Eigenwaarde_(psychologie) Ik veronderstel dat je dit met ‘ego’ bedoelt. Daarnaast is er ook nog deze pagina: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ich
Ad 2: Aan jou de eer.

Je haalt in geciteerde alinea de menselijke identificatie aan, m.b.t. het lichaam etc. Ik stel, evenals diverse filosofen en sociologen, dat het bewustzijn afhankelijk is van werkelijkheid. Daarmee kunnen we niet zonder lichamen en belichamingen, noch zonder tijd en ruimte. Dat onderbouw ik als volgt:
Alles wat we als werkelijkheid waarnemen, ook dat waar jij en ik hier over schrijven en ook ‘dat wat we werkelijk zijn’, is afhankelijk van perceptie. Perceptie wil zeggen waarneming, en waarneming is standplaatsgebonden. Standplaatsgebonden houdt in een plaats in ruimte en tijd. Dat houdt in relativiteit en subjectiviteit. Het is altijd het subject dat waarneemt. Aangezien perceptie bewustzijn impliceert, denkt en doet de mens (net zoals ieder ander organisme) binnen bepaalde referentiekaders. Die kaders vormen ‘werkelijkheid’. Dat veronderstelt tevens dat er geen ‘wij’ of zelfs maar ‘mens’ of ‘werkelijkheid’ kan zijn zonder bewustzijn.
‘Dat wat we werkelijk zijn’ (de definitie daarvan ken ik niet) heeft dus ook factoren waarvan het afhankelijk is, in dit kader bijvoorbeeld jouw levensfilosofie of ook maar gewoonweg de erkenning van het bestaan van ‘die werkelijke’. Zoals jij echter dit (non-)werkelijkheidselement (ik weet niet wat voor term ik eraan moet geven) omschrijft en plaatst in het menselijke leven of gewoon ‘het’ leven, schijnt het mij toe als een comateuze staat. Dat bracht ik eigenlijk ook al naar voren in mijn vorige reactie. [i]De staat-van-zijn die je benoemt heeft m.i. alle banden met de werkelijkheid verloren, want ze streeft immers níéts na en legt zich bij alles neer. Daarmee rijst wederom de vraag: waarom?[/i]
Ter aanvulling valt nog toe te voegen dat ook de transformatie van het Ego, zoals in sommige topics op dit forum aangehaald, alleen mogelijk is door een streven vanuit het ego zelf. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het bewustzijn alleen met zichzelf aan de slag kan als het zich bewust is van zichzelf (=zelfbewustzijn), en dat daarbij de werkelijke-staat-van-zijn irrelevant is, of zelfs belemmerend (aangezien die passief en futiel is). Om nog een stapje verder te gaan: zonder ego geen streven; zonder streven geen ontwikkeling; zonder ontwikkeling geen dynamiek; zonder dynamiek geen leven; zonder leven enkel dood. Het is het ego dat de mens maakt wat hij is. Dát op zich is denk ik de werkelijke ‘ik’. Niet een substantialistisch werkelijke-staat-van-zijn (http://en.wikipedia.org/wiki/Substance_theory), maar een immer-relatief werkelijkheidsgebonden bewustzijn.



Ik stel ook dat het streven naar Verlichting geen zin heeft. Dat we het al zijn is een geheel andere stelling, die volgt na een grote gedachtesprong. Tevens klopt de vergelijking met het man-zijn niet.
Ook al stel ik dat Verlichting nastreven geen zin heeft, daarmee stel ik niet dat we het al zijn. Iedere (spititualistische, religieuze of semi-religieuze) definitie van Verlichting die ik ken is niet van toepassing op de mens. Nu zou je natuurlijk kunnen veronderstellen dat we álles in wezen in ons hebben, en dat onze kern oordeelloos is (een nulcentrum?), maar als we werkelijk alles in ons hebben, dan hebben we dus ook het niet-Verlichtte in ons. Daarmee haalt die stelling zichzelf dus onderuit. Ook als we het begrip Verlichting anders opvatten, dan nog blijft het feit staan dat ‘verlichting’ een oordeel is. Het komt immers voort uit onze eigen perceptie.
Wat het man-zijn betreft, dat bestaat bij de gratie van het vrouw-zijn en andersom. Fysiologisch ben ik wel identificeerbaar (< !) als man, maar de concepten ‘man-vrouw’ zijn net zoiets als ‘yin-yang’ enz. Dat werkt als een grote vergaarbak waarin allerlei kwaliteiten en karakteristieken gelegd kunnen worden, zoals dag-nacht, warm-koud, geven-ontvangen. Die kwaliteiten worden in hun verhoudingen, prominentie etc. bepaald door de cultuur waarin men leeft: het type ‘man’ van het hedendaagse Amerika is anders dan het type ‘man’ uit het feodale Japan, en die is weer anders dan die van het Middeleeuwse Byzantium. De kwaliteiten van die man-types zijn adaptief en nastreefbaar. Ik kan het verkiezen me ‘vrouwelijk’ te gedragen (wat volgens de norm vrouwelijk is) of juist de stoere bink uit te hangen.

Ik wil even specifieker op de volgende frasen van bovenstaande quote ingaan:

Het is zondermeer waar dat men altijd de neiging heeft om zijn huidige stand van zijn binnen de sociaal-historische context als ‘vanzelfsprekend’ en ‘natuurlijk’ te zien.
Wat betreft het non-dualistisch zijn van de ‘werkelijkheid’, wat is je argumentatie daarvoor? Zelf heb ik hiervoor beredeneerd dat ‘werkelijkheid’ standplaatsgebonden is. En dan: als er ‘de werkelijkheid’ is, dan moet er ook ‘de onwerkelijkheid’ zijn. Omdat jij stelt dat we ons, dankzij het Ego, bevinden in de onwerkelijkheid, impliceer je zelf al dat ‘de’ werkelijkheid al bezien wordt vanuit die onwerkelijkheid. Standplaatsgebonden dus, en blijkbaar voortgekomen vanuit het behoefte van het Ego naar non-existentie.

Als dat-wat-we-werkelijk-zijn de natuurlijke staat van ons bestaan is of behoort te zijn, dan wil dat dus, zoals in het voorafgaande aangegeven, zoveel zeggen dat we passief, futiel en substantialistisch zijn. Wat is je onderbouwing voor deze stelling? Naar mijn weten is er niets in de (waarneembare) natuur dat zoiets staaft, noch de menselijke geschiedenis, noch de evolutie. Sterker: het passief-zijn blijkt destructief te zijn voor het leven.



Bewustzijn is inderdaad geen functie van het ego, maar in ieder geval wel goeddeels van de hersenen, de zintuigen en het gehele lichaam. Bewustzijn hoeft niet per definitie werkelijkheidsgebonden te zijn in de zin van grove substantie, zoals metaal of steen, maar het moet wel aan ‘iets’ gerelateerd zijn. En er moet dan iets zijn (in het bewustzijn) dat de interactie met de werkelijkheid aangaat: er moet gehandeld worden. Ieder dier doet dat, hoewel dieren (zo veronderstelt men) geen zelfbewustzijn hebben. Dat het bewustzijn zonder ego kan wil ik wel aannemen, maar dan is de mens geen mens meer. Wat impliceert egoloosheid voor ons zelfbewustzijn? Alles, want dat hebben we dan niet meer: geen identiteit, geen drang tot lijfsbehoud, geen behoefte aan seks, geen maatschappij, voedselproductie enz.? Want laten we wel wezen: als er geen lichamelijke identificatie meer is, geen oordeelsvorming (ook al schijnt er dan nog wel iets van perceptie te zijn) en geen ‘ik’ en ook geen ‘wij’ meer, dan verbouwen we ook geen voedsel meer voor elkaar, en naar ons werk gaan doen we ook niet meer.



Jij kunt niet voor mij mediteren. Er is iets/iemand dat/die mediteert. Daarmee zijn onmiddellijk al(weer) een object en een subject geïdentificeerd. Er is immers ‘iets’ dat mediteert, en een ‘iets’ dat het in ieder geval niet doet. Daar gaat dan weer het hele verhaal van perceptie en dualiteit en beoordeling. Lijkt mij.



Welke werkelijkheid?
Is ‘vrede’ geen beoordeling?
Wie kan zichzelf ervaren als er geen ego, geen lichamelijke identificatie en lichamelijke toegeving aan al dat onze natuur vormt meer is? Wat is dat ‘zelf’ dan nog?
Wie ervaart bevrijding of verlichting als er geen dualiteit is, geen beoordeling en ook geen ego meer dat verlangt naar vervulling van behoeftes (aan bevrijding en verlichting)?

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Hey Vyumae,

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik zie ook wel overeenkomsten tussen jouw visie en de mijne.
Het Ego zoals ik dat omschrijf en wat ik eronder versta:.
Ego stamt uit het Latijn en betekent letterlijk: ik. Voor het Ego zijn verschillende omschrijvingen te vinden. Zo is het Ego bijvoorbeeld een beschrijving van een onjuiste waarneming van wie je bent; het onware zelf. Het betreft een illusoir identiteitsbesef, een foutieve en soms opgeblazen identificatie met een zelfbeeld, zelfdefinitie, zelfwaan of zelfgevoel.
Het is symbolisch gezien een masker waarmee men verschijnt aan de buitenwereld en waar mensen veelal een bepaalde mate van belangrijkheid aan ontlenen. Het Ego is een onvrij responsapparaat dat werkt op basis van zoeken naar aangenaam (geluk/plezier) en het vermijden van onaangenaam (pijn). Het is altijd uit op profijt. Ego is dat deel van de mens dat anderen nodig heeft om zichzelf te voorzien van eigenwaarde. Het Ego, oftewel het afgescheidenheidsbewustzijn, is een tijdelijke realiteit, een verschijnsel: een illusie! Het Ego is de som van alle ingebeelde zelfdefinities die een mens zich eigen heeft gemaakt, al dan niet aangepraat.

Er zijn verschillende soorten Ego’s. Voor elk type Ego bestaan er positieve maar ook negatieve varianten, waarmee mensen zich in verschillende zelfdefinities kenbaar maken aan de omgeving. De ik ben-Ego is hierin de meest prominente van alle Ego’s. Bijvoorbeeld de ik ben belangrijk en interessant-Ego, ik ben een loser-Ego, ik ben manager-Ego, ik ben Geert-Wilders-Ego, ik ben helderziend-Ego, ik ben dik-Ego, ik ben aantrekkelijk-Ego, ik ben onzeker-Ego, ik ben intelligent-Ego en ik ben moslim-Ego.
Daarnaast drukt het Ego zich uit via het ik heb-Ego zoals: ik heb een geweldige en goed betaalde baan-Ego, ik heb een vrijstaand huis-Ego, ik heb een lekker lijf-Ego, ik heb een Saab-Ego, ik heb Borderline-Ego, ik heb veel vrienden-Ego, ik heb veel geld-Ego, ik heb mediamieke gaven-Ego.
Niet zelden schept het Ego eveneens graag op met het ik kan-Ego of ik weet-Ego: ik kan goed koken-Ego, ik kan aura’s zien-Ego, ik kan niks-Ego, ik kan goed klussen-Ego, ik kan goed dansen-Ego, ik weet veel-Ego, ik weet alles van films-Ego.
De ik wil-Ego is een ontevreden en onrustige Ego: ik wil geld-Ego, ik wil seks-Ego, ik wil nu wel eens een vriendin-Ego, ik wil drugs-Ego, ik wil gelukkig zijn-Ego.
Niet zelden maken bovengenoemde individuele Ego’s deel uit van een ander soort Ego: dat van collectief Ego: een gezamenlijk gedeeld groepsEgo waarachter individuele Ego’s zich soms schuilen om zich goed (of nog beter) te voelen. Het kan in dat geval onder andere gaan om het collectieve Ego van een beroepsgroep, een religieuze instantie, een elitegroep, een bepaalde bevolkingsgroep, een straatbende, een politieke partij of een eredivisie voetbalclub, waarin de zelfde aspecten en kenmerken als het individuele Ego herkenbaar zullen zijn.

Het Ego is samengesteld uit twee aspecten namelijk: structuur en inhoud. De structuur van het Ego wordt bepaald door onder andere gedachtenvormen en woorden als: “ik”, “mij”, “mijn”, “ik ben”, “ik heb”, “ik moet”, “ik kan”, “ik wil MEER…” en “niet genoeg”. Voor het collectieve Ego gaat het uiteraard om gedachtenvormen als: “wij”, “ons/onze”, “wij zijn” etcetera. De structuur vormt hiermee een basis wat vervolgens opgevuld en aangekleed wordt door een inhoud. De inhoud van het Ego is (heel) persoonlijk en inwisselbaar. Bij de één wordt de inhoud bepaald door iemands status en baan waarvoor mensen respect moeten hebben: “ik ben psycholoog”, “ik ben advocaat”.
Voor een ander wordt de inhoud van het Ego ingevuld door bezittingen, merkkleding, de vrijstaande koopwoning of een dure auto: “Kijk eens wat ik heb!” Andere voorbeelden van inhoudsvormen kunnen zijn: de godsdienst, het eigen lichaam, opgedane kennis/wijsheid, eigen visie en meningen, voorkeuren, eigenlijk alles wat mij en/of mijn betreft.
Hoofdkenmerk van het Ego is zonder meer de identificatie met en de gehechtheid aan een bepaalde vorm of inhoud. Identificatie komt van het werkwoord identificeren en is een samenvoeging van twee Latijnse woorden, idem en facere, wat respectievelijk hetzelfde en maken betekent. Dus wanneer ik mezelf identificeer met iets, met een bepaalde vorm, dan maak ik daar dus hetzelfde van; hetzelfde als IK; als wie ik ben. En zo wordt het een deel van mijn identiteit; van mijn Ego. Ik heb me er aan gehecht en ben er ook aan gehecht geraakt. Als er dan iemand aan mijn fantastische auto komt, komt hij meteen aan mij. Als er iemand iets durft te zeggen van mijn prima klusresultaten, dan zegt de ander meteen iets over mij(n Ego). En het Ego is altijd gericht op het beter willen/moeten zijn dan de ander; de ander de loef afsteken, desnoods ten koste van de ander om zich zelf goed te blijven voelen. Dat doet het Ego onder andere door de schuld bij een ander te leggen om gezichtsverlies te voorkomen. Het Ego is veelal gericht op méér willen/moeten hebben dan een ander, materialistisch ingesteld, gericht op status, prestige, macht, kracht, winnen en superioriteit over de ander.
Het Ego is vaak bezig zichzelf te vergelijken met de ander en dan tot allerlei oordelen, kritiek en verwijten te komen. In dit opzicht is het Ego gericht op afgescheidenheid en gefocust op verschillen tussen zijn eigen Ego en het Ego van de ander. Het Ego is tevens gewend om te denken in dualiteiten; in termen van goed-slecht, betrouwbaar-onbetrouwbaar, mooi-lelijk, ik-jij, enzovoorts.
Het Ego heeft doorgaans een negatieve inslag, vaak achterdochtig en vat hierdoor veel zaken persoonlijk op. Bij vermeende of ervaren dreiging/aanval op het Ego gaat het Ego zich verzetten en verweren, omdat het gericht is op zelfbehoud, overleving en het liefst op versterking van het Ego. Het zal daarom niet zelden de strijd aangaan, soms letterlijk in de vorm van een gevecht waarin verder negativisme tot uiting kan komen: met schelden, slaan en ander zinloos geweld, omdat het Ego op zo’n moment angstig, boos, wraakzuchtig, gekrenkt of gefrustreerd is. Het Ego is immers snel uit balans en verliest makkelijk de controle over zijn emoties. Het Ego wil namelijk (kost wat kost) gelijk hebben, maar het Ego weet niet dat dit verzet feitelijk nog meer Ego met zich meebrengt, wat het allemaal alleen nog maar erger maakt. Het Ego mag dan slim lijken, maar intelligent is het niet! Slimheid streeft kleine korte termijn doelen na. Intelligentie overziet het langere termijn geheel, waarin alles met elkaar verbonden is. Het Ego niet: het Ego verwart meningen met feiten en klaagt wat af, omdat het bijna nooit tevreden is. Het Ego is gefocust op alles in de hand willen hebben, op controle over zichzelf en de ander alsook het in standhouden van zijn eigen Ego. Het Ego is vooral veel aan het denken; vooruitdenken aan de toekomst en het analyseren van het verleden, waardoor het Ego niet alleen moeite heeft met het huidige moment, maar daar ook vaak aan voorbij gaat.
En dat heeft te maken met weerstand van het Ego tegen de ervaring van het huidige moment en met het niet accepteren daarvan. Niet accepteren gaat gepaard met verzet; Ego aan het werk. Het heeft “nauwelijks of geen besef van tegenwoordigheid van de kracht van het nu” en het leven in het huidige moment. Het Nu is vaak te moeilijk voor het Ego, want dan wordt het Ego gedwongen zich over te geven aan een staat van zijn en ervaren. Het Ego verkeert soms liever in een staat van denken en illusies.

Het wordt natuurlijk al véél lastiger om te gaan beschrijven wat het ware zelf is. Wie of wat is datgene wat je in werkelijkheid bent? Ik hoef jou niet uit te leggen dat dit buitengewoon moeilijk te definiëren is. Hoe is immers het “ware zelf” te definiëren? Er is namelijk geen zelf, maar toch wordt er over een “ik’ gesproken en dat maakt het erg complex en verwarrend.
Het komt er in de praktijk op neer (behalve inzien dat hetgeen we in werkelijkheid zijn niet het lichaam is noch het ego is) om zichtbaar te krijgen wat we dan in werkelijkheid wel zijn. En juist dát is zo dichtbij dat het ego het moeilijk kan begrijpen. Er valt nauwelijks/niets over te zeggen; geen gedachte, gevoel of emotie kan er iets over zeggen. Het moet eigenlijk ervaren worden. Net wat je zelf al schrijft; het bewustzijn moet van zichzelf bewust worden. Het is eigenlijk praten over de smaak van een tomaat. Leg dat eens uit aan iemand die nog nooit eerder een tomaat gegeten heeft.
Of hoe legt een vlinder aan een rups uit hoe het is om een vlinder te zijn? Hoe is het dan voor die rups te begrijpen hoe dat is wanneer die vlinder dat uitlegt om vlinder te zijn? Woorden kunnen we eigenlijk niet gebruiken en zijn vaak ontoereikend. De meeste omschrijvingen die er zijn, zijn slechts woorden die geen van allen de lading helemaal dekken. Ik doe hierbij een poging. Wat dan nog het meest in de richting komt voor datgene wat men werkelijk is, is: “Bewustzijn”, “het Waarnemen”, het “Kennen”, de “Stille Getuige”, het “Kennend vermogen” etc. Wellicht heb jij nog aanvullingen.

Vanuit het kennen dat we zijn wordt het gekende gekend.
Voor hetgeen we in werkelijkheid zijn; is niet afhankelijk van perceptie/waarnemen of afhankelijk van bewustzijn, omdat dat het waarnemen/bewustzijn/kennen zelf is.
Dat wat je in werkelijkheid bent, is waarnemen/bewustzijn en daarin kan het best zonder lichaam/belichaming; daar is het niet van afhankelijk. Het bewustzijn/waarnemen/kennen is niet iets van ons lichaam, want dan zou het kennen bij het slapen gaan met het lichaam - inclusief de hele waaktoestand - moeten verdwijnen. En dat gebeurt niet. Het bewustzijn kan best zonder lichaam functioneren. Dat is ook te lezen uit de vele verhalen rond BDE en uittredingen. Hieruit is al eerder geconcludeerd, dat zintuiglijke waarneming en bewustzijn geen functies van de hersenen zijn. Daarmee ben ik het met je eens wanneer je zegt dat er geen wij of mens kan zijn zonder bewustzijn. Als ik het bewustzijn uit Vyumae weghaal dan kan Vyumae niet meer voortbestaan. Immers Vyumae is wat je hebt, niet wat je ten diepste bent.
Hetgeen we in werkelijkheid zijn kan niet als iets objectiefs worden gezien, omdat we daar geen speciaal zintuig voor hebben. Daarom is het kennen zo moeilijk voor te stellen. Zeker ook omdat het ego zo nadrukkelijk op de voorgrond staat (zoveel doet en denkt en moeite heeft met zijn) en het ego zoveel te vertellen heeft en steeds overal maar dualiteiten in aan wil brengen. Toch is het bewustzijn/kennen er altijd; het staat altijd “aan”. Het is het bewustzijn en dat zijn we ieder moment nu. We zijn dan ook niet het gekende maar kennen moeiteloos het verschijnen en verdwijnen van het gekende.
En dat gekende kan van alles zijn: je lichaam, je ego, je gedachte, je emotie, de ander etc.

Hetgeen je werkelijk bent is egoloos inderdaad. Het ego verschijnt en verdwijnt in hetgeen je bent. Hetgeen je in werkelijkheid bent, gaat niet zo zeer een interactie aan met de werkelijkheid, maar de werkelijkheid verschijnt daarin en wordt zodoende gekend als zijnde het gekende. Vanuit het ego moet er altijd gehandeld worden, maar vanuit hetgeen je werkelijk bent, is er handelen; ook dat handelen wordt moeiteloos gekend.
En dat handelen gebeurt van zelf, dat zie je inderdaad bij dieren ook inderdaad. De egoloosheid voor ons zelfbewustzijn impliceert eigenlijk niets voor het bewustzijn. Het wordt door het bewustzijn gewoon als egoloosheid waargenomen. Als er dan geen ego meer is, geen dualiteiten of verlangen is dan is er inderdaad geen “wie” meer die de bevrijding of verlichting kan ervaren; dan is er slechts “geen-zelf”, slechts hetgeen je in werkelijkheid bent: slechts het kennen/waarnemen/bewustzijn (daarván). Maar dat is veelal ook de paradox van de verlichting: dat het ik zich ontdoet van de illusie van het Ego en toch als “ik” blijft voortbestaan.

Het non-dualistisch zijn van de werkelijkheid wordt het meest duidelijk aan de hand van het voorbeeld van de “dag en de nacht”. Vanuit het denken in dualiteiten bestaan de dag en de nacht. Maar dit zijn slechts woorden die mensen bedacht hebben om een scheiding/dualiteit aan te brengen die er eigenlijk niet is. Immers de dag en de nacht verhouden zich precies het zelfde zoals de yin en de yang die jij ook al aanhaalt. De dag en de nacht kunnen weliswaar onder-scheiden worden maar niet ge-scheiden worden. De dag houdt meteen de nacht in en de nacht sluit meteen de dag in. Beide aspecten zijn in EENHEID met elkaar verbonden. Het één gaat geleidelijk over in het ander en de ander weer in het één. Immers wanneer wij 25 uur buiten gaan staan, zal je mij op geen enkel moment EXACT kunnen aanwijzen waar de dag in de nacht overgaat of de nacht overgaat in de dag! Het gebeurt zoals het gebeurt; het IS zoals het IS. De werkelijkheid is dus niet duaal, maar non-dualistisch. En dit geldt eigenlijk voor alle dualiteiten: het ene houdt meteen het andere in en het andere houdt meteen het één in. Kijk maar naar het yin-yang symbool zelfs in het witte deel zit een zwart stipje zoals ook in het zwarte deel het witte stipje zit.

Namasté, groeten Nico

_________________
EQUILIBRIUM

IT'S IS ALL ABOUT BALANCE.

Nico,
Over het geheel gezien vind ik jouw schrijfsels eerlijk gezegd niet voldoende ‘to the point’. Een deel van je laatste post is eigenlijk een herhaling van het voorgaande, terwijl ik in mijn posts hier en daar cruciale punten aanstip waar je geheel aan voorbij lijkt te lopen. Dit, terwijl ik naar ik meen wel zo secuur mogelijk op je theorie inga en het niet hou op algemene aannames. Mocht je dat niet met me eens zijn, geef dat dan gerust aan; dan kunnen we nog het e.e.a. ophelderen indien nodig. Toch even een illustratie van me: het duurde verscheidene reacties voordat je het begrip ‘Ego’ en ‘dat-wat-we-werkelijk-zijn’ als zodanig onder de loep nam.
Op deze manier is het geen (efficiënt) deductief onderzoek en zullen we minder snel tot een conclusie komen.
We kunnen het wel eindeloos hebben over het Ego, dat dingen goed zijn zoals ze zijn, dat we niet werkelijk zijn wie we zijn, dat oordeelloosheid mogelijk is enzovoort, maar dan zullen we toch concreet bepaalde premissen moeten bekijken, iets waar ik steeds op aanstuur. Dit komt later in deze post naar voren.

Punten die ik zoal gemaakt heb, en die weer terugkomen, zijn bijvoorbeeld:
1: Wie is ‘we’ als er niet ‘die ander’ is? Wat is een ‘illusie’ als er niet ‘waarheid’ bestaat? Wie stelt dat kennis van de werkelijkheid gekregen kan worden, aangezien we allemaal waarnemen vanuit onszelf?
2: Om praktisch te beginnen: wat is het nut van acceptatie van gebreken? En aangaande het voorafgaande wat ik schreef: wat is het nut van een ego-loze positie? Het nastreven van iets houdt de soort in stand.
3: Ik stel, evenals diverse filosofen en sociologen, dat het bewustzijn afhankelijk is van werkelijkheid. Daarmee kunnen we niet zonder lichamen en belichamingen, noch zonder tijd en ruimte.
4: Omdat jij stelt dat we ons, dankzij het Ego, bevinden in de onwerkelijkheid, impliceer je zelf al dat ‘de’ werkelijkheid al bezien wordt vanuit die onwerkelijkheid. Standplaatsgebonden dus, en blijkbaar voortgekomen vanuit het behoefte van het Ego naar non-existentie.
5: Als dat-wat-we-werkelijk-zijn de natuurlijke staat van ons bestaan is of behoort te zijn, dan wil dat dus zoveel zeggen dat we passief, futiel en substantialistisch zijn.
6: Wie ervaart bevrijding of verlichting als er geen dualiteit is, geen beoordeling en ook geen ego meer dat verlangt naar vervulling van behoeftes (aan bevrijding en verlichting)?


1: Dat klopt inderdaad.
2: Graag zou ik willen weten waar je deze beschrijving uit haalt. Is deze van psychologische aard, filosofische, spiritualistische? Komt het voort uit de gedachtegang van Eckhart Tolle?
3: Ik vind dat je hier het één en ander met elkaar verward, zoals ik hier, viewtopic.php?f=14&t=11437&p=150153&hilit=ich+es#p150153, ook al aan probeerde te geven. Het streven naar het aangename en het vermijden van het onaangename is namelijk een universeel principe. Je komt het overal in de natuur tegen. Daarmee is het dus een instinctief patroon. Zonder dit patroon zouden organismen zichzelf simpelweg niet kunnen handhaven. Dit Es (‘het’; volgens de psychoanalyse) is in dit geval de verzameling van dergelijke onderbewuste driften: de Eros en Thanatos. Dit is wezenlijk anders dan het Ego.
Dat je deze twee concepten verward, blijkt ook uit het feit dat je het op andere plaatsen in geciteerde alinea’s hebt over het Ego in relatie tot identiteitsbesef e.d. Identiteit behoort immers tot het menselijke geestelijke leven.
4: Dat kunnen we met elkaar eens zijn. Zie 5. Voorts kun je je afvragen wat in het menselijk bestaan uiteindelijk geen illusie is.
5: Een leuke toevoeging is dat het woord persoon in het Etruskisch ‘masker’ betekende. Persona verwees dan ook naar een toneelspeler. In latere tijden werd een persoon ruim opgevat als een individu op het wereldlijke ‘toneel’.


Ook hier ben ik benieuwd voor de achtergrond van deze gedachtegang.
Daarnaast durf ik te stellen (wat je wellicht niet met me eens zult zijn) dat het één en ander niet sluitend is. Datgene wat je bent is namelijk niet één ding, en een zelfdefinitie bestaat niet uit één aspect. Wat ons een persoon maakt, is het karakter, en het karakter bestaat uit verschillende aspecten. Daaruit volgt dat het Ego niet allemaal verschillende aspecten is; het Ego bestáát uit allemaal verschillende aspecten.


1: Een individueel Ego is dus hoogst paradoxaal. Individu: in = ‘niet’, dividus = ‘deelbaar’ (vergelijk het Engelse to divide). Het individu als afzonderlijke eenheid, dus de persoon, heeft een ego. Dat is er een onderdeel van.
2: Het Ego, zoals eerder genoemd, is denk ik niet per definitie het deel dat streeft naar profijt e.d. ‘Ik’ heb immers ook negatieve eigenschappen, d.w.z. eigenschappen waar mijn milieu niet echt blij van wordt.
3: Je doelt op een groepsidentiteit, veronderstel ik. In zekere zin zou je dit op kunnen vatten als een groepsego, maar het wordt wat ingewikkeld als je bedenkt dat groepsgedrag onderbewust aangestuurd wordt. Daarmee komen dus weer de Es-aspecten met zijn driften en instincten om de hoek kijken. Dat zou dan tot de conclusie leiden dat een groepsidentiteit deels bewust en deels onderbewust is, wat kan kloppen.


1: Is dat zo? Hoe persoonlijk kan het zijn als het weinig meer is dan het kopiëren van anderen en het identificeren met objecten?
2: Hier verwar je m.i. het Ego met identiteit. Voor een identiteit, dus om een individu te kunnen zijn, is een ego nodig.


Je vat het Ego hier op als het gevoel van eigenwaarde, dus tevredenheid met zichzelf hebben. Dat is aannemelijk, maar tevens is het wat verwarrend, omdat uit je schrijfsels blijkt dat je ‘Ego’ (al dan niet zo bedoeld) gebruikt in allerlei verbanden en interpretaties.


Inderdaad.


Je kunt je afvragen in hoeverre dit alles niet ook een beoordeling over het idee Ego is vanuit jouw perspectief, jouw behoeftes, jouw ervaringen en dingen die jij geleerd en gelezen hebt.


Inderdaad, maar het is wel handig om dergelijke begrippen nader te bepalen, net zoals het Ego. Vooral wanneer ze overal op het forum terugkomen. Daarom probeer ik ook steeds zo to the point mogelijk te zijn.


1: Wie ervaart?
2: Dit is dus precies wat ik onlangs schreef in het topic ‘bestaat deze wereld wel als ik mijn ogen sluit?’ van DT: viewtopic.php?f=5&t=11511&hilit=ich+es&start=15. Daar gaf je echter aan dat je het op cruciale punten niet met me eens bent.
Zelfbewustzijn is zich bewust dat hijzelf bewust is. Daarmee onderkent het dus zijn eigen subject, en zijn eigen subject wordt dan object. Snap je nu wat ik bedoel?
3: Volgens mij is dit een valkuil. Immers, hoe weet jij dat wij niet werkelijk zijn wie we zijn, en hoe weet jij iets over dat-wat-we-werkelijk-zijn als je het zelf niet bent?
4: Ik heb zeker wel een aanvulling, maar dat is een herhaling van wat ik al in eerdere posts alhier geschreven heb. Bewustzijn IS differentiatie, dus onderscheid maken. Onderscheid IS dualiteit. Voor kennen is waarnemen nodig, en waarnemen IS subjectief. Subjectiviteit en perceptie impliceren OORDELEN en INTERPRETATIES. Kennen IS een behoefte. Jij hebt in vorige posts geschreven dat datgene wat we werkelijk zijn niets nastreeft. Dan heeft het ook niets aan kennis. Dan hoeft het ook niet te leven. Dan hoeft het ook niet waar te nemen. Enzovoort.


Ook hier klink je weer paradoxaal. Je sluit hier wel aan op wat je eerder in dit topic aanhaalde, maar in zojuist door mij aangehaalde topic viewtopic.php?f=5&t=11511&start=15 ben je het ineens wel met me eens dat bewustzijn afhankelijk is van werkelijkheid. De ‘werkelijkheid’, dus de existentie buiten ons dat we waarnemen, IS noodzakelijk om te kennen. Zonder indrukken, kortom: zonder objecten, is er geen subject en is er geen waarnemen. Dan is er dus ook geen kennis, en dus ook geen zelfbewustzijn.
Tegelijkertijd ben je het in dat topic echter ook met me eens dat dé werkelijkheid en de aard der dingen niet écht gekend kan worden. Dat impliceert al ten volle subjectiviteit en standplaatsgebondenheid. Dan kom je tot deze conclusie:
Als we de aard der dingen niet kunnen kennen, dan kunnen we ook onze eigen aard nooit volledig kennen.


1: Dat is niet zo. Er is namelijk nog zoiets als het geheugen.
2: Wat is een BDE?
3: Toch wel. De meeste mensen die het over dergelijke ervaringen hebben, erkennen ook het gebruik van woorden, van kleuren, van vormen etc. Dat zijn allemaal fysieke en fysische voorwaarden. Je hebt een oog dat het kleurenspectrum waarneemt, en daardoor weet je diep in je brein wat kleur is. Je gaf zelf daarnet al aan dat je niet uit kunt leggen hoe een tomaat smaakt als je het nog nooit geproefd hebt. Nu dan, je weet ook niet wat rood is als je nog nooit rood gezien hebt. Leg jij een blinde maar eens uit wat kleur is. Dat weet ie niet.
4: De zintuiglijke waarnemingen zijn ook geen hersenfuncties, maar de hersenen registreren en interpreteren ze wel.
5: Een mens is een onderkenning van zijn biologische identiteit. Tevens impliceert dat ‘wij’ alweer de object-subject-relatie, en dus dualiteit. Deze twee punten stroken m.i. niet met wat je eerder allemaal schreef.
6: Dat klopt. ‘Vyu(mae)’ is een ego-aspect van mijn Zijn.



1: Hoe kun je dan stellen dat het zo is?


1: Ik verwijs even naar mijn tweede punt in mijn puntenlijst aan het begin van deze post. Dat tweede punt verwijst weer naar eerdere posts van me in dit topic.
2: Voor zelfbewustzijn is bewustzijn nodig. Zelfbewustzijn veronderstelt het eigen subject. Daarmee is dan meteen een wereld vol objecten erkend.


Inderdaad. Dualisme wil zeggen dat het ene voorwaardelijk is aan het andere. Het ene kán niet zonder het andere. Dat is wat ik steeds aangeef.


1: Dus werkelijkheid impliceert geen onwerkelijkheid?

_________________
'The real act of discovery consists not in finding new lands but in seeing with new eyes.'
- Marcel Proust

Klopt, bedankt voor je reactie. Mijn onderliggende reden tot perfectionisme zal de behoefte aan waardering zijn denk ik. Die gedachte die bij mij het gevoel van ´goed moeten doen´ veroorzaakt heb ik de laatste tijd overigens wat in laten dammen Het perfectionistische gedrag (want dat was dus wat het is, niet ik als wie ik ben) is niet zo perfectionistisch meer. Het ego kan soms zo lastig/misvormend zijn, maar is iets wat toch ook bij ons als ik hoort. Je zult nooit zonder ego zijn. Mensen (of misschien beter gezegd het ego van de mens?) hebben nou ook eenmaal de behoefte om zichzelf te profileren. Het ego hoeft niet negatief en ook niet postief te zijn, het is gewoon. Wat je er zelf van 'maakt' in samenhang met de omgeving waarin je je bevindt. Omgeving is een bepalende factor naar mijn mening.

Dank voor de woorden.

_________________
'Every wall is a door' ~ R.W. Emerson